Οικονομικό κραχ προ των πυλών: Έτοιμη να εκραγεί η «φούσκα» του χρέους στις ΗΠΑ – Το χάπι για τη θεραπεία θα είναι πικρό

Μπορεί η Αμερική να εξυπηρετήσει και να μειώσει το χρέος της που έχει ξεπεράσει τα 34 τρισεκατομμύρια δολάρια;
Με το βάρος των μη χρηματοδοτούμενων υποχρεώσεων σε προγράμματα ζωτικής σημασίας όπως η Κοινωνική Ασφάλιση και το Medicare να φτάνει το ιλιγγιώδες ποσό των 212 τρισ. δολ., οποιαδήποτε στρατηγική αποπληρωμής αντιμετωπίζει τρομερά εμπόδια.
Ο Peter Schiff «επισκέπτεται» αυτές τις προκλήσεις και καταλήγει σε μια απογοητευτική ετυμηγορία: το μέγεθος του χρέους καθιστά ουσιαστικά αδύνατη την προοπτική αποπληρωμής.
Ειδικότερα, «Παρότι η εκκαθάριση του χρέους μπορεί να μην είναι εφικτή, οι ΗΠΑ πρέπει να αναλάβουν δράση για να περιορίσουν τις δαπάνες και να αποτρέψουν περαιτέρω όξυνση της τρομερής οικονομικής τους κατάστασης.
Η δημοσιονομική πραγματικότητα των ΗΠΑ είναι γνωστή.
Το συνολικό ανεξόφλητο ομοσπονδιακό χρέος έχει φτάσει τώρα τα 34 τρισεκατομμύρια δολάρια, από 98 δισεκατομμύρια δολάρια το 1981, 5,67 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2000, 13,56 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2010 και 26,95 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2020.
Στο 120% της παραγωγικής ικανότητας της οικονομίας των ΗΠΑ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν), το ομοσπονδιακό χρέος είναι στα επίπεδα που έφτασε στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτά τα 34 τρισεκατομμύρια δολάρια, όταν γραφτούν, είναι ο αριθμός τριάντα τέσσερα που ακολουθείται από δώδεκα μηδενικά που χωρίζονται με τέσσερις τελείες.
Σημειωτέον πως αυτά τα στοιχεία περί χρέους δεν περιλαμβάνουν καν τις μεγάλες μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις που είναι εγγενείς στα μεγαλύτερα ομοσπονδιακά προγράμματα (Social Security and Medicare, Medicaid), καθώς και πολλά άλλα που αποτελούν περίπου τα δύο τρίτα των ομοσπονδιακών δαπανών.
Μπορούμε, ωστόσο, να προβλέψουμε με ακρίβεια αυτές τις υποχρεώσεις για τα επόμενα εβδομήντα πέντε χρόνια (σ.σ. τον χρονικό ορίζοντα που χρησιμοποιούν οι διαχειριστές των δύο ταμείων που χρηματοδοτούν τα προγράμματα) επειδή οι μελλοντικοί δικαιούχοι έχουν ήδη γεννηθεί και θα καρπωθούν τα οφέλη όταν γίνουν επιλέξιμοι.
Οι μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις υπολογίζονται επί του παρόντος σε 212 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Τα δύο προγράμματα, η Κοινωνική Ασφάλιση και το Medicare, είναι δομημένα έτσι ώστε οι μελλοντικοί εργαζόμενοι να πληρώνουν επαρκείς φόρους για να πληρώνουν μελλοντικά επιδόματα καθώς ο πληθυσμός γερνάει.
Αλλά οι διαχειριστές δύο προγραμμάτων προβλέπουν ότι τα funds δεν έχουν επί του παρόντος επαρκείς πόρους για να καλύψουν πλήρως αυτά τα μελλοντικά οφέλη μετά τα μέσα της επόμενης δεκαετίας χωρίς αλλαγές στο Κογκρέσο.

Ανεξόφλητο χρέος έναντι ελλειμμάτων ομοσπονδιακού προϋπολογισμού

Από πού προήλθε αυτό το χρέος; Φυσικά, από τις υπερβολικές δαπάνες.
Σημειώνεται πως τείνει να προκαλείται σύγχυση μεταξύ των ελλειμμάτων του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού και του συνολικού οφειλόμενου ομοσπονδιακού χρέους.
Εν προκειμένω αναφερόμαστε στο χρέος, όχι απλώς στα δημοσιονομικά ελλείμματα που συνεχίζουν να αυξάνουν το χρέος κάθε φορά που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ξοδεύει περισσότερα από όσα εσοδεύει.
Αυτή η ελλειμματική δαπάνη έχει ως αποτέλεσμα κάθε χρόνο η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησής να μην μπορεί να ελέγξει τις δαπάνες της, κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και εξής, όταν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρουσίασε για τελευταία φορά ένα μικρό πλεόνασμα.
Τα ελλείμματα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού ανέρχονται επί του παρόντος σε 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια έναντι χρέους 34 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.

Κίνητρο για εξόφληση

Υπάρχει κάποιο κίνητρο για να επιχειρηθεί εξόφληση του χρέους;
Πολλοί Αμερικανοί φαίνεται να νανουρίζονται από τη σύγχρονη νομισματική θεωρία, η οποία έχει μολύνει τον πληθυσμό σαν ιός, και για την οποία μια μικρή ομάδα οικονομολόγων πιστεύει ότι επιτρέπει σε ένα κυρίαρχο έθνος με το δικό του κυρίαρχο νόμισμα να ξοδεύει χωρίς όρια, έχοντας τη δυνατότητα απλά να εκδίδει συνεχώς δικό της νόμισμα για να εξοφλά οποιοδήποτε χρέος ατιμώρητα.
Αν και αυτοί οι πιστοί δεν δηλώνουν ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει όριο στο ύψος του χρέους που μπορούν να αναλάβουν οι κυρίαρχες χώρες χωρίς να ανησυχούν για την αποπληρωμή τους, η παρακολούθηση της συμπεριφοράς τους σίγουρα οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα.

Πώς μπορεί να γίνει η αποπληρωμή του χρέους

Εάν υπάρχει κάποιο κίνητρο για την εξόφληση του ομοσπονδιακού χρέους, τι θα συνεπαγόταν στην πραγματικότητα αυτή η αποπληρωμή;
Με τους απλούστερους όρους, διαιρώντας το τρέχον χρέος των 34 τρισεκατομμυρίων δολαρίων με τον τρέχοντα πληθυσμό των ΗΠΑ των 334.233.854 (από την 1η Ιανουαρίου 2023) προκύπτει μια εφάπαξ κατά κεφαλήν αποπληρωμή ύψους 101.725,18 $ για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί στις ΗΠΑ.
Αν και αυτό υπερβαίνει αναμφίβολα τον μέσο λογαριασμό ταμιευτηρίου που κατέχουν οι περισσότεροι Αμερικανοί, δεν φαίνεται να είναι εξωφρενικά υψηλός αριθμός.
Αλλά, φυσικά, υποθέτουμε ότι δεν θα υπάρξουν άλλα ελλείμματα που θα αυξάνουν το χρέος.
Αλλά αν ήταν δυνατή μια τέτοια αποπληρωμή, θα απέκλειε την ανάγκη να συνεχιστεί η πληρωμή τόκων, μια δαπάνη που τώρα ανέρχεται σε περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως.
Μια άλλη προσέγγιση για την αποπληρωμή του ομοσπονδιακού χρέους μπορεί να πάρει τη μορφή ενός στεγαστικού δανείου.
Σκεφτείτε πως έχετε πάρει στεγαστικό 34 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να αγοράσετε το σπίτι των ονείρων σας.
Το επιτόκιο θα είναι το τρέχον μέσο επιτόκιο που καταβάλλεται στους δανειστές οι οποίοι κατέχουν τα ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου.
Σε τελική ανάλυση, αυτοί οι δανειστές, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι Αμερικανοί και ξένες χώρες όπως η Κίνα, η Ιαπωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες, θα περίμεναν να λάβουν τόκους τους κατά τα επόμενα τριάντα χρόνια που θα πληρώνετε την υποθετική υποθήκη σας.
Το μέσο ετήσιο επιτόκιο του αμερικανικού χρέους, τον Δεκέμβριο του 2023, ήταν 3,11% και αναμένεται να αυξηθεί.
Αλλά αν μπορείτε να κλειδώσετε αυτό το επιτόκιο, το 3,11% ακούγεται σαν μια πολύ καλή συμφωνία, αφού είναι κάτω από τα τρέχοντα συμβατικά επιτόκια στεγαστικών δανείων.
Χρησιμοποιώντας ένα υπολογιστικό φύλλο Excel, ο τύπος για τη μηνιαία πληρωμή στεγαστικού δανείου είναι PMT (1,2,3), όπου τρία επιχειρήματα είναι τα εξής:

1. Μηνιαίο επιτόκιο εκφρασμένο σε δεκαδικό (0,0311), διαιρούμενο με το 12.
2. Ο αριθμός των πληρωμών στεγαστικών δανείων, 360 σε αυτό το παράδειγμα (τριάντα χρόνια επί 12).
3. Το ποσό του στεγαστικού δανείου (34.000.000.000.000 $ εδώ).

Για τους αναγνώστες που μπορεί να θέλουν να το δοκιμάσουν στο σπίτι, εισάγοντας αυτά τα τρία επιχειρήματα στο Excel PMT, τη μηνιαία πληρωμή για 360 πληρωμές για τριάντα χρόνια με μηνιαίο επιτόκιο στεγαστικών δανείων 0,00259 (δηλ. 0,259 τοις εκατό, περίπου το ένα τέταρτο του 1 τοις εκατό) θα ήταν συνολικά 145.370.309.731,07 $ ή 434,94 $ κατά κεφαλήν.
Αυτό ισοδυναμεί με 145 δισεκατομμύρια δολάρια και αλλάζει κάθε μήνα για τριάντα χρόνια, ή 434,94 δολάρια ανά κάθε Αμερικανό άνδρα, γυναίκα και παιδί.
Το ποσό είναι πιθανότατα περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε να αντέξει ποτέ κάθε Αμερικανός να συνεισφέρει κάθε μήνα για τριάντα χρόνια για την αποπληρωμή του ομοσπονδιακού χρέους.
Και πάλι, αυτό προϋποθέτει ότι δεν υπάρχουν άλλα ελλείμματα που θα αύξαναν το υπάρχον χρέος.
Θυμηθείτε, προσπαθούμε μόνο να εξοφλήσουμε το τρέχον ανεξόφλητο χρέος των 34 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία είναι άξια σκέψης για το εκπληκτικό τους μέγεθος.
Αυτά τα στοιχεία είναι πολύ δύσκολο να τα κατανοήσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Όποιος έχει διαβάσει μέχρι εδώ συμπεραίνει ότι πρόκειται για μια άθλια άσκηση, ότι δεν υπάρχει τρόπος για να αποπληρωθεί το τρέχον ομοσπονδιακό χρέος από τους εν ζωή Αμερικανούς και ότι η μόνη πιθανή λύση είναι να αρχίσει ο περιορισμός των ομοσπονδιακών δαπανών για να αποφευχθεί η ανάληψη πρόσθετου χρέους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ακούμε περιστασιακά μερικούς πολιτικούς να μιλούν για «μείωση του ελλείμματος».
Τέλος, πρέπει να έχετε κατά νου ότι υπάρχουν μόνο τέσσερα μέσα με τα οποία η κυβέρνηση μπορεί να συλλέξει πόρους:

1. Απόλυτη δήμευση περιουσίας για δημόσια χρήση, η οποία αποτρέπεται από το Σύνταγμα.
2. Φορολογία.
3. Έκδοση χρέους.
4. Πληθωρισμός που διαβρώνει διαχρονικά το ονομαστικό ποσό του χρέους, βλάπτοντας τους δανειστές.

Ορισμένοι παρατηρητές θα υποστήριζαν ότι αυτή η τέταρτη στρατηγική είναι ίσως αυτό που αρχίζουμε να παρατηρούμε στις ΗΠΑ και σε ορισμένες άλλες χώρες σε όλο τον κόσμο».

www.bankingnews.gr