Η Ουγγαρία υπό τον Orban παρουσιάζει μια συναρπαστική μελέτη περίπτωσης για την Αμερικανική Δεξιά
Τα τελευταία χρόνια, η Ουγγαρία, μια μικρή χώρα στην Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη, έχει τραβήξει την προσοχή του αμερικανικού κοινού, ιδιαίτερα εκείνων της πολιτικής Δεξιάς.
Με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Viktor Orban, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας έχει υπερασπιστεί ένα στυλ συντηρητισμού κάπως «Πατ Μπιουκάναν», με μεγάλη έμφαση στο να θέτει πρώτα τα συμφέροντα των ουγγρικών οικογενειών και να αντιστέκεται σε υπερεθνικές πολιτικές δυνάμεις, όπως οι φεντεραλιστές γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως το Open Society Foundation που υποστηρίζεται από τον George Soros, η μαζική μετανάστευση και άλλες απειλές για την εθνική κυριαρχία του.
Ο αδυσώπητος εναγκαλισμός του δεξιού κυριαρχισμού και της μη παρεμβατικής εξωτερικής πολιτικής από τον Orban προσφέρει πολύτιμα μαθήματα και σημεία έμπνευσης για την Αμερικανική Δεξιά, αναφέρει το Mises Institute.
Ωστόσο, όπως όλα τα κράτη, η Ουγγαρία απέχει πολύ από το να είναι τέλειο μοντέλο.
Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί θα πρέπει να είναι προσεκτικοί όταν προσπαθούν να μάθουν από αυτό.
Διαλύοντας τους μύθους
Αρχικά, σύμφωνα με το Mises Institute είναι απαραίτητο να διαλύσουν τουλάχιστον μερικές από τις πιο κοινές συκοφαντίες που διαιωνίζονται από αριστερούς στα κύρια δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Ο ηγέτης της Ουγγαρίας, Orban, συχνά απεικονίζεται ως μαριονέτα του Ρώσου προέδρου Vladimir Putin, μια αφήγηση που παραβλέπει βολικά τη γεωπολιτική πραγματικότητα της περιοχής.
Ενώ ο Orban διατηρεί καλές διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία -όπως και πολλά άλλα έθνη- το να υπαινίσσεται ότι είναι υπό την καθοδήγηση του Putin είναι εξίσου αβάσιμο όπως ήταν η φάρσα Trump-Ρωσίας.
Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει μια ιστορική μειοψηφία περίπου 125 χιλιάδων Ούγγρων που ζει στην Υπερκαρπάθια, μια περιοχή που άδικα αφαιρέθηκε από την Ουγγαρία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και σήμερα καταλαμβάνεται από το ουκρανικό καθεστώς.
Όπως θα αντιλαμβανόταν κάθε άνθρωπος με νηφάλια σκέψη, ο Orban λογικά φροντίζει ώστε το ρωσικό πυροβολικό και η Πολεμική Αεροπορία να μην στοχεύουν τον λαό του.
Επιπλέον, η Ουγγαρία εξαρτάται από το ρωσικό φυσικό αέριο από την κομμουνιστική εποχή, γεγονός που ο Orbán προσπάθησε να αλλάξει.
Ο Orban, όντας ο ηγέτης της Ουγγαρίας και όχι της Ουκρανίας ούτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πρωτίστως υπεύθυνος για την ευημερία του λαού του και έχει απόλυτα δίκιο όταν αρνείται να ικανοποιήσει τις παράλογες απαιτήσεις της Δυτικής Αριστεράς στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες με να διακόψει πλήρως τις διπλωματικές της σχέσεις με τη Ρωσία.
Επιπλέον, παρόλο που ο Orbán θα μπορούσε να είχε αρνηθεί να δεχθεί πρόσφυγες από την Ουκρανία, μια χώρα που τρομοκρατεί την ουγγρική μειονότητα για δεκαετίες, αποφάσισε να προσφέρει καταφύγιο στους αθώους πολίτες που προσπαθούσαν να φύγουν από αυτόν τον πόλεμο.
Αλλά, φυσικά, σχεδόν κανείς στη Δύση δεν του έδωσε τα εύσημα για τις πράξεις του.
Όπως πολύ σωστά τόνισε ο Paul Gottfried, τα μέσα ενημέρωσης έχουν πει λίγα για τη «μεγαλύτερη δημοκρατία» του κόσμου, την Ινδία, που επίσης αγοράζει ενέργεια από τη Ρωσία και παραμένει εμφανώς ουδέτερη στη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση.
Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτή την έλλειψη αγανάκτησης.
Δεδομένου ότι η Ινδία είναι κατά κύριο λόγο μη χριστιανική, βρίσκεται έξω από τη Δύση και έχει σχετικά μελαχρινό πληθυσμό, τα μέσα ενημέρωσης δεν πρόκειται να κρατήσουν αυτή τη χώρα στο ίδιο πρότυπο με ένα δυτικό κράτος.
Αλλά ο Viktor Orbán, ως ηγέτης μιας λευκής χριστιανικής χώρας, τηρείται, φυσικά, σε διαφορετικά πρότυπα.
Η επιτυχία του Orban
Η επιτυχία του Viktor Orbán να κερδίσει τις εκλογές μέσω του λαϊκισμού δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Η ικανότητά του να αξιοποιεί τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες των απλών ανθρώπων ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την πολιτική του μακροζωία.
Επιπλέον, αφού κέρδισε τις εκλογές, μπόρεσε να θεσπίσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2010, ο Orban αποκατέστησε γρήγορα τη δημόσια τάξη από το χάος που δημιούργησαν οι σοσιαλδημοκράτες.
Καθιέρωσε επίσης έναν πιο δίκαιο και λογικό ενιαίο φόρο από την προηγούμενη «προοδευτική» φορολογική πολιτική που τιμωρούσε την επιτυχία.
Η κυβέρνηση του Orban ψήφισε επίσης μια φορολογική απαλλαγή για τους νέους κάτω των είκοσι πέντε ετών και φορολογικές ελαφρύνσεις που αυξάνονται με τον αριθμό των παιδιών που μεγαλώνει η οικογένεια.
Επιπλέον, έχτισε έναν φράχτη στα νότια σύνορα της χώρας για να κρατήσει έξω τις μάζες των εισβολέων που έρχονται από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Αν και δέχεται μαζικές διεθνείς επιθέσεις γι' αυτό, ο Orban δεν απέφυγε να αντιμετωπίσει τις ατζέντες ισχυρών προσωπικοτήτων όπως ο George Soros, του οποίου η χρηματοδότηση αριστερών ΜΚΟ ήταν μια τοξική εισβολή στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουγγαρίας.
Ως προς το ζήτημα του πολέμου, ο Orbán κατείχε κατά συνέπεια μια θέση «πρώτα η Ουγγαρία», υποστηρίζοντας την ειρήνη και παραμένοντας έξω από τη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας, χωρίς να στέλνει στρατιώτες, όπλα ή πυρομαχικά.
Επίσης, στο κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ουγγαρία ασκεί συχνά σόλο βέτο κατά των οικονομικών κυρώσεων που πλήττουν τον λαό της.
Ο Orban απαγόρευσε επίσης την προπαγάνδα LGBTQ από τα σχολεία, δίνοντας τέλος στην «ώρα της ιστορίας του drag queen» πριν καν αρχίσει πραγματικά.
Η κυβέρνηση του Orban έχει ουσιαστικά διατηρηθεί στην εξουσία αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων και επισημαίνοντας χωρίς συγγνώμη ποιοι είναι οι εχθροί: αριστεροί, σοσιαλιστές, γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μη κυβερνητικές οργανώσεις που υποστηρίζονται από τον Soros, πολεμοκάπηλοι και πολλά άλλα.
Έτσι, μη φοβούμενος να χρησιμοποιήσει την πολιτική του ισχύ εναντίον της Αριστεράς, ο Orban μπόρεσε να εφαρμόσει πολιτικές που τον είχαν τοποθετήσει ως πρωταθλητή της εθνικής κυριαρχίας.
Με προσοχή
Ενώ οι επιτυχίες της Ουγγαρίας υπό τον Orban δεν μπορούν να υποτιμηθούν, οι Αμερικανοί δεξιοί πρέπει να προχωρήσουν με προσοχή πριν την ασπαστούν ως άψογο μοντέλο, αναφέρει το Mises Institute.
Όπως κάθε έθνος, η Ουγγαρία έχει το μερίδιό της σε προκλήσεις και ατέλειες, πολλές από τις οποίες είναι κληρονομιές του κομμουνιστικού παρελθόντος της και των σοσιαλδημοκρατών που ήρθαν μετά από αυτήν και πριν από τον Orban.
Επίσης, εφόσον ο Orban πρέπει να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού -δηλαδή, μια δημοκρατία- πρέπει να απευθυνθεί σε έναν πληθυσμό που μεγάλωσε στο σοσιαλισμό.
Έτσι, συχνά, παρόλο που πιθανότατα καταλαβαίνει πώς ορισμένες από τις πολιτικές του είναι επιζήμιες για την οικονομία, έχει να κερδίσει εκλογές για να κάνει οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις και έτσι πρέπει να υιοθετήσει κακές οικονομικές πολιτικές για να ευχαριστήσει το ουγγρικό κοινό.
Ωστόσο, οι υψηλοί φόροι, οι τεράστιες γραφειοκρατίες, ο πληθωρισμός, οι οικονομικοί κανονισμοί, οι έλεγχοι των τιμών, οι επιδοτήσεις, οι προστατευτικές εμπορικές πολιτικές και η προώθηση της πράσινης ενέργειας είναι όλα όσα υπάρχουν υπό τον Orban και εμποδίζουν σε μεγάλο βαθμό την οικονομική ευημερία.
Επιπλέον, οι ακραίοι κανονισμοί για την οπλοκατοχή και η ουσιαστική αδυναμία απόκτησης αδειών οπλοφορίας για αυτοάμυνα δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούν, οι Ούγγροι, να είναι περήφανοι.
Επιπλέον, η κυβέρνηση του Orbán, δυστυχώς, πέρασε επίσης έναν νέο νόμο για τη δημόσια εκπαίδευση που ρυθμίζει εκτενώς τα ιδιωτικά σχολεία, απαγορεύει ουσιαστικά την εκπαίδευση στο σπίτι και καθιστά υποχρεωτικό το νηπιαγωγείο από την ηλικία των τεσσάρων ετών.
Μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον
Θεωρώντας την Ουγγαρία ως πρότυπο, η Αμερικανική Δεξιά θα πρέπει να αναγνωρίσει τόσο τα δυνατά όσο και τα αδύνατα σημεία της.
Η στρατηγική προσέγγιση του Orbán στην πολιτική και η ικανότητά του να θεσπίζει ουσιαστικές πολιτικές που προστατεύουν την κυριαρχία και την ταυτότητα της Ουγγαρίας από την παγκόσμια αριστερή ηγεμονία προσφέρουν πολύτιμα μαθήματα.
Ωστόσο, η τυφλή υιοθέτηση όλων των πτυχών της διακυβέρνησης της Ουγγαρίας θα ήταν κοντόφθαλμη.
Οι Αμερικανοί θα πρέπει να είναι επιλεκτικοί, να εμπνέονται από τις επιτυχίες του Orban, παραμένοντας σε επαγρύπνηση ενάντια σε πολιτικές που υπονομεύουν την ελευθερία και την ευημερία.
Επιπλέον, η Ουγγαρία θα μπορούσε να επωφεληθεί από την τήρηση της αμερικανικής Δεξιάς, ιδιαίτερα των παλαιοφιλελεύθερων, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, το υγιές χρήμα, η σημασία του δικαιώματος στην οπλοφορία και η κυριαρχία των γονέων στην εκπαίδευση των παιδιών τους.
Μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον, τόσο η Ουγγαρία όσο και η Αμερικανική Δεξιά θα μπορούσαν να ωφεληθούν πολύ.
Συμπερασματικά, η Ουγγαρία υπό τον Orban παρουσιάζει μια συναρπαστική μελέτη περίπτωσης για την Αμερικανική Δεξιά, επιδεικνύοντας τη δύναμη του δεξιού κυριαρχικού λαϊκισμού.
www.bankingnews.gr
Με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Viktor Orban, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας έχει υπερασπιστεί ένα στυλ συντηρητισμού κάπως «Πατ Μπιουκάναν», με μεγάλη έμφαση στο να θέτει πρώτα τα συμφέροντα των ουγγρικών οικογενειών και να αντιστέκεται σε υπερεθνικές πολιτικές δυνάμεις, όπως οι φεντεραλιστές γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως το Open Society Foundation που υποστηρίζεται από τον George Soros, η μαζική μετανάστευση και άλλες απειλές για την εθνική κυριαρχία του.
Ο αδυσώπητος εναγκαλισμός του δεξιού κυριαρχισμού και της μη παρεμβατικής εξωτερικής πολιτικής από τον Orban προσφέρει πολύτιμα μαθήματα και σημεία έμπνευσης για την Αμερικανική Δεξιά, αναφέρει το Mises Institute.
Ωστόσο, όπως όλα τα κράτη, η Ουγγαρία απέχει πολύ από το να είναι τέλειο μοντέλο.
Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί θα πρέπει να είναι προσεκτικοί όταν προσπαθούν να μάθουν από αυτό.
Διαλύοντας τους μύθους
Αρχικά, σύμφωνα με το Mises Institute είναι απαραίτητο να διαλύσουν τουλάχιστον μερικές από τις πιο κοινές συκοφαντίες που διαιωνίζονται από αριστερούς στα κύρια δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Ο ηγέτης της Ουγγαρίας, Orban, συχνά απεικονίζεται ως μαριονέτα του Ρώσου προέδρου Vladimir Putin, μια αφήγηση που παραβλέπει βολικά τη γεωπολιτική πραγματικότητα της περιοχής.
Ενώ ο Orban διατηρεί καλές διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία -όπως και πολλά άλλα έθνη- το να υπαινίσσεται ότι είναι υπό την καθοδήγηση του Putin είναι εξίσου αβάσιμο όπως ήταν η φάρσα Trump-Ρωσίας.
Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει μια ιστορική μειοψηφία περίπου 125 χιλιάδων Ούγγρων που ζει στην Υπερκαρπάθια, μια περιοχή που άδικα αφαιρέθηκε από την Ουγγαρία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και σήμερα καταλαμβάνεται από το ουκρανικό καθεστώς.
Όπως θα αντιλαμβανόταν κάθε άνθρωπος με νηφάλια σκέψη, ο Orban λογικά φροντίζει ώστε το ρωσικό πυροβολικό και η Πολεμική Αεροπορία να μην στοχεύουν τον λαό του.
Επιπλέον, η Ουγγαρία εξαρτάται από το ρωσικό φυσικό αέριο από την κομμουνιστική εποχή, γεγονός που ο Orbán προσπάθησε να αλλάξει.
Ο Orban, όντας ο ηγέτης της Ουγγαρίας και όχι της Ουκρανίας ούτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πρωτίστως υπεύθυνος για την ευημερία του λαού του και έχει απόλυτα δίκιο όταν αρνείται να ικανοποιήσει τις παράλογες απαιτήσεις της Δυτικής Αριστεράς στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες με να διακόψει πλήρως τις διπλωματικές της σχέσεις με τη Ρωσία.
Επιπλέον, παρόλο που ο Orbán θα μπορούσε να είχε αρνηθεί να δεχθεί πρόσφυγες από την Ουκρανία, μια χώρα που τρομοκρατεί την ουγγρική μειονότητα για δεκαετίες, αποφάσισε να προσφέρει καταφύγιο στους αθώους πολίτες που προσπαθούσαν να φύγουν από αυτόν τον πόλεμο.
Αλλά, φυσικά, σχεδόν κανείς στη Δύση δεν του έδωσε τα εύσημα για τις πράξεις του.
Όπως πολύ σωστά τόνισε ο Paul Gottfried, τα μέσα ενημέρωσης έχουν πει λίγα για τη «μεγαλύτερη δημοκρατία» του κόσμου, την Ινδία, που επίσης αγοράζει ενέργεια από τη Ρωσία και παραμένει εμφανώς ουδέτερη στη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση.
Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτή την έλλειψη αγανάκτησης.
Δεδομένου ότι η Ινδία είναι κατά κύριο λόγο μη χριστιανική, βρίσκεται έξω από τη Δύση και έχει σχετικά μελαχρινό πληθυσμό, τα μέσα ενημέρωσης δεν πρόκειται να κρατήσουν αυτή τη χώρα στο ίδιο πρότυπο με ένα δυτικό κράτος.
Αλλά ο Viktor Orbán, ως ηγέτης μιας λευκής χριστιανικής χώρας, τηρείται, φυσικά, σε διαφορετικά πρότυπα.
Η επιτυχία του Orban
Η επιτυχία του Viktor Orbán να κερδίσει τις εκλογές μέσω του λαϊκισμού δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Η ικανότητά του να αξιοποιεί τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες των απλών ανθρώπων ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την πολιτική του μακροζωία.
Επιπλέον, αφού κέρδισε τις εκλογές, μπόρεσε να θεσπίσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2010, ο Orban αποκατέστησε γρήγορα τη δημόσια τάξη από το χάος που δημιούργησαν οι σοσιαλδημοκράτες.
Καθιέρωσε επίσης έναν πιο δίκαιο και λογικό ενιαίο φόρο από την προηγούμενη «προοδευτική» φορολογική πολιτική που τιμωρούσε την επιτυχία.
Η κυβέρνηση του Orban ψήφισε επίσης μια φορολογική απαλλαγή για τους νέους κάτω των είκοσι πέντε ετών και φορολογικές ελαφρύνσεις που αυξάνονται με τον αριθμό των παιδιών που μεγαλώνει η οικογένεια.
Επιπλέον, έχτισε έναν φράχτη στα νότια σύνορα της χώρας για να κρατήσει έξω τις μάζες των εισβολέων που έρχονται από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Αν και δέχεται μαζικές διεθνείς επιθέσεις γι' αυτό, ο Orban δεν απέφυγε να αντιμετωπίσει τις ατζέντες ισχυρών προσωπικοτήτων όπως ο George Soros, του οποίου η χρηματοδότηση αριστερών ΜΚΟ ήταν μια τοξική εισβολή στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουγγαρίας.
Ως προς το ζήτημα του πολέμου, ο Orbán κατείχε κατά συνέπεια μια θέση «πρώτα η Ουγγαρία», υποστηρίζοντας την ειρήνη και παραμένοντας έξω από τη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας, χωρίς να στέλνει στρατιώτες, όπλα ή πυρομαχικά.
Επίσης, στο κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ουγγαρία ασκεί συχνά σόλο βέτο κατά των οικονομικών κυρώσεων που πλήττουν τον λαό της.
Ο Orban απαγόρευσε επίσης την προπαγάνδα LGBTQ από τα σχολεία, δίνοντας τέλος στην «ώρα της ιστορίας του drag queen» πριν καν αρχίσει πραγματικά.
Η κυβέρνηση του Orban έχει ουσιαστικά διατηρηθεί στην εξουσία αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων και επισημαίνοντας χωρίς συγγνώμη ποιοι είναι οι εχθροί: αριστεροί, σοσιαλιστές, γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μη κυβερνητικές οργανώσεις που υποστηρίζονται από τον Soros, πολεμοκάπηλοι και πολλά άλλα.
Έτσι, μη φοβούμενος να χρησιμοποιήσει την πολιτική του ισχύ εναντίον της Αριστεράς, ο Orban μπόρεσε να εφαρμόσει πολιτικές που τον είχαν τοποθετήσει ως πρωταθλητή της εθνικής κυριαρχίας.
Με προσοχή
Ενώ οι επιτυχίες της Ουγγαρίας υπό τον Orban δεν μπορούν να υποτιμηθούν, οι Αμερικανοί δεξιοί πρέπει να προχωρήσουν με προσοχή πριν την ασπαστούν ως άψογο μοντέλο, αναφέρει το Mises Institute.
Όπως κάθε έθνος, η Ουγγαρία έχει το μερίδιό της σε προκλήσεις και ατέλειες, πολλές από τις οποίες είναι κληρονομιές του κομμουνιστικού παρελθόντος της και των σοσιαλδημοκρατών που ήρθαν μετά από αυτήν και πριν από τον Orban.
Επίσης, εφόσον ο Orban πρέπει να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού -δηλαδή, μια δημοκρατία- πρέπει να απευθυνθεί σε έναν πληθυσμό που μεγάλωσε στο σοσιαλισμό.
Έτσι, συχνά, παρόλο που πιθανότατα καταλαβαίνει πώς ορισμένες από τις πολιτικές του είναι επιζήμιες για την οικονομία, έχει να κερδίσει εκλογές για να κάνει οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις και έτσι πρέπει να υιοθετήσει κακές οικονομικές πολιτικές για να ευχαριστήσει το ουγγρικό κοινό.
Ωστόσο, οι υψηλοί φόροι, οι τεράστιες γραφειοκρατίες, ο πληθωρισμός, οι οικονομικοί κανονισμοί, οι έλεγχοι των τιμών, οι επιδοτήσεις, οι προστατευτικές εμπορικές πολιτικές και η προώθηση της πράσινης ενέργειας είναι όλα όσα υπάρχουν υπό τον Orban και εμποδίζουν σε μεγάλο βαθμό την οικονομική ευημερία.
Επιπλέον, οι ακραίοι κανονισμοί για την οπλοκατοχή και η ουσιαστική αδυναμία απόκτησης αδειών οπλοφορίας για αυτοάμυνα δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούν, οι Ούγγροι, να είναι περήφανοι.
Επιπλέον, η κυβέρνηση του Orbán, δυστυχώς, πέρασε επίσης έναν νέο νόμο για τη δημόσια εκπαίδευση που ρυθμίζει εκτενώς τα ιδιωτικά σχολεία, απαγορεύει ουσιαστικά την εκπαίδευση στο σπίτι και καθιστά υποχρεωτικό το νηπιαγωγείο από την ηλικία των τεσσάρων ετών.
Μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον
Θεωρώντας την Ουγγαρία ως πρότυπο, η Αμερικανική Δεξιά θα πρέπει να αναγνωρίσει τόσο τα δυνατά όσο και τα αδύνατα σημεία της.
Η στρατηγική προσέγγιση του Orbán στην πολιτική και η ικανότητά του να θεσπίζει ουσιαστικές πολιτικές που προστατεύουν την κυριαρχία και την ταυτότητα της Ουγγαρίας από την παγκόσμια αριστερή ηγεμονία προσφέρουν πολύτιμα μαθήματα.
Ωστόσο, η τυφλή υιοθέτηση όλων των πτυχών της διακυβέρνησης της Ουγγαρίας θα ήταν κοντόφθαλμη.
Οι Αμερικανοί θα πρέπει να είναι επιλεκτικοί, να εμπνέονται από τις επιτυχίες του Orban, παραμένοντας σε επαγρύπνηση ενάντια σε πολιτικές που υπονομεύουν την ελευθερία και την ευημερία.
Επιπλέον, η Ουγγαρία θα μπορούσε να επωφεληθεί από την τήρηση της αμερικανικής Δεξιάς, ιδιαίτερα των παλαιοφιλελεύθερων, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, το υγιές χρήμα, η σημασία του δικαιώματος στην οπλοφορία και η κυριαρχία των γονέων στην εκπαίδευση των παιδιών τους.
Μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον, τόσο η Ουγγαρία όσο και η Αμερικανική Δεξιά θα μπορούσαν να ωφεληθούν πολύ.
Συμπερασματικά, η Ουγγαρία υπό τον Orban παρουσιάζει μια συναρπαστική μελέτη περίπτωσης για την Αμερικανική Δεξιά, επιδεικνύοντας τη δύναμη του δεξιού κυριαρχικού λαϊκισμού.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών