Το Ουκρανικό θα οδηγήσει σε ανακατεύθυνση της ευρωπαϊκής πολιτικής, ακολουθώντας την λαϊκή βούληση όπως εκφράστηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές
Είναι γεγονός ότι η πατριωτική Δεξιά βγήκε έξω από το υγειονομικό περίβλημα του «δημοκρατικού τόξου» - από την άποψη ότι της επιτρέπεται να έχει κάποια επιρροή στην πολιτική της ΕΕ βάσει της εκφρασθείσας λαϊκής βούλησης.
Ψήφισαν εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι στις κοινοβουλευτικές εκλογές της ΕΕ του Ιουνίου και οι εκλογές οδήγησαν σε μια αλλαγή στη στήριξη της Δεξιάς (και της Αριστεράς στη Γαλλία).
Ωστόσο, το σαφές μήνυμα από την κάλπη δεν είχε καμία απολύτως επίδραση στον τρόπο διακυβέρνησης των Βρυξελλών.
Η ίδια ηγεσία απλώς επέστρεψε!
Το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ στο οποίο αναφερόμασταν στις προηγούμενες δεκαετίες όσον αφορά τις λειτουργίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τώρα έχει μεταβληθεί σε δημοκρατική εκτροπή
Η πρόσοψη της ενεργού λαϊκής συμμετοχής στη χάραξη πολιτικής έχει θολώσει υπερβολικά.
Επικρατεί η αίσθηση ότι όλα είναι «σε καταστολή» και ακολουθούν ήδη διαμορφωθείσες δυναμικές.
Η εμπειρία από τις δημοκρατικές παραδόσεις της Ευρώπης - ακόμη και η έννοια της αλήθειας και της κοινής λογικής - στις οποίες βασιστήκαμε εξαφανίζονται.
Τι συνέβη στην Ευρώπη;
Μετά τις εκλογές, η Giorgia Meloni, Πρωθυπουργός της Ιταλίας - από τους ελάχιστους ευρωπαίους ηγέτες που είχαν βγει από τις εκλογές με ενισχυμένη δυναμική και εκλογικές επιδόσεις, περίμενε εύλογα να παίξει κάποιο ρόλο στον ευρύ συνασπισμό που διοικεί τις Βρυξέλλες.
Ωστόσο, το κατεστημένο της ΕΕ επέλεξε να την εξοστρακίσει.
«Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα συγκέντρωσε τις ψήφους των ‘’πληβείων’’ της Δεξιάς που ήθελαν την αλλαγή, στη συνέχεια οδήγησε αυτές τις ψήφους στην Αριστερά για να κάνει μια συμφωνία με τις αριστερές ελίτ που έχουν έντονο συμφέρον να διατηρήσουν το status quo», εξηγεί ο Viktor Orbán σε μια σημαντική ομιλία του για την ευρωπαϊκής αμυντική πολιτική.
«Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα έχει συνέπειες για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τρεις αρχές μπήκαν στο παιχνίδι: Οι απαγορευμένοι, τα επιτρεπόμενοι και οι προωθούμενοι.
Οι νεοεισερχόμενοι του ΕΛΚ κατατάχθηκαν στην «κατηγορία ισχυρά προωθούμενοι».
Η Ursula νon der Leyen με ένα πρόγραμμα παρόμοιο με την προηγούμενη φορά – λίγο λιγότερο Πράσινο αλλά εν τέλει όχι θεμελιωδώς διαφορετικό – εξελέγη» (από το κοινοβούλιο)».
Η Δεξιά βγήκε από το υγειονομικό περίβλημα του δημοκρατικού τόξου, από την άποψη ότι της επιτρέπεται να έχει κάποια επιρροή στην πολιτική της ΕΕ - αλλά εξοστρακίστηκε στις παρυφές του... ιερατείου.
H Meloni είχε υπολογίσει λάθος…
Η Meloni είχε προσπαθήσει να αλλάξει αυτό το δομικό εμπόδιο -- και απέτυχε.
Είχε υπολογίσει λάθος.
Δεν είναι μετριοπαθής ως προς τον προσανατολισμό της, αλλά η μετριοπάθεια κατέστη τακτική ανάγκη όταν έγινε πρωθυπουργός πριν από δύο χρόνια.
Η Ιταλία ήταν από τους μεγαλύτερους αποδέκτες πόρων της ΕΕ από το Ταμείο Ανάκαμψης από την εποχή του Covid.
Επίσης είχε να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα και το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος της ΕΕ μετά την γνωστή… ελληνική περίπτωση.
Έτσι, ανέκρουσε πρύμναν και σκέφτηκε ότι αυτή η παραχώρηση θα την «κανονικοποιούσε» στην πολιτική ηγεσία της Ευρωπαικής Ενωσης και θα έπαιρνε το μερίδιο της εξουσίας που της ανήκει.
Ο σχεδιασμός της όμως αποδείχθηκε λανθασμένος.
Καταλυτης των εξελίξεων η Ουκρανία
Γιατί; Επειδή… υπάρχει η Ουκρανία.
Η «υποστήριξη στην Ουκρανία» έχει καταστεί η βασική προϋπόθεση συμμετοχής σε κάθε διάλογο της εντός της ΕΕ.
Χωρίς αυτό, οποιοσδήποτε ηγέτης, όποια κι αν είναι η πολιτική ισχύος του, τίθεται στο περιθώριο.
Πώς θα έρθει η αλλαγή στην ΕΕ;
Το σύστημα ψηφοφορίας είναι γνωστό ότι είναι δομικά κομμένο και ραμμένο για να επιρρώνει την ισχύ της ελίτ των Βρυξελλών.
Είναι η αποτυχία του πολέμου στην Ουκρανία όσον αφορά τους στόχους που έχει θέσει η Δύση που θα κάνει την αλλαγή αναπόφευκτη, λέει ο Orbán:
«Τι θα συμβεί μετά τον πόλεμο: Θα δημιουργηθεί ένας νέος κόσμος ή θα συνεχιστεί ο παλιός;
«Οι ψηφοφόροι σε αυτές τις τελευταίες εκλογές είχαν στραφεί αισθητά στην πατριωτική Δεξιά, αλλά η πολιτική παρέμεινε σε αριστερή τροχιά.
«Η συνέπεια… είναι ότι οι Βρυξέλλες παραμένουν υπό την κατοχή μιας φιλελεύθερης ολιγαρχίας.
Αυτή η ολιγαρχία έχει το τιμόνι στα χέρια της».
«Αν και οι εκλογές ευνόησαν εν τέλει την αριστερά, η Δεξιά αναδείχθηκε ισχυρότερη» - γράφει ο Wolfgang Münchau, ο αρθρογράφος των Financial Times - «αλλά αποδείχθηκε λιγότερο ενωμένη».
Οι δύο πολιτικές ομάδες με επικεφαλής τη Le Pen και τη Meloni τριχοτομήθηκαν».
Το βασικό ζήτημα που διχάζει τη δεξιά είναι η Ουκρανία.
Η Meloni δεν αμφιταλαντεύτηκε ποτέ για την υποστήριξη της Ιταλίας προς την Ουκρανία, σε αντίθεση με τη Le Pen και τον Viktor Orban».
Ωστόσο, τα γεγονότα στο πεδίο της μάχης της Ουκρανίας σηματοδοτούν ξεκάθαρα το επικείμενο τέλος του πολέμου.
Η έκβασή του έχει διευθετηθεί, και έτσι ο Münchau σημειώνει: «η μοναδική μεγαλύτερη πηγή διαφωνίας μεταξύ της ακροδεξιάς της Ευρώπης, επομένως, πιθανότατα θα εξαφανιστεί σύντομα.
To παράθυρο ευκαιρίας
Αυτό θα ήταν ένα παράθυρο ευκαιρίας για τη Δεξιά να ενωθεί, και τουλάχιστον να λειτουργήσει ως ενιαίο μέτωπο παραβατών.
Ο Orbán έχει δείξει πώς αυτό μπορεί να λειτουργήσει στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών.
Χρησιμοποιεί το veto στην εξωτερική πολιτική ως εργαλείο εκβιασμού.
Εάν η ακροδεξιά καταφέρει να συγκεντρώσει μια «μειοψηφία αρνησικυρίας», θα μπορούσε να φέρει συνολικά την ΕΕ σε αδιέξοδο όσον αφορά τον προσανατολισμό της στο νέο γεωπολιτικό τοπίο, σημειώνει ο Münchau.
Είναι αυτός ο πόλεμος στην Ουκρανία που υπάρχει στην καρδιά της πραγματικότητας της ΕΕ.
Αυτή η συνέπεια σε αυτήν την πραγματικότητα δεν ήταν άμεσα ορατή νωρίτερα, αλλά ο αντίκτυπος του πολέμου έχει γίνει πλέον προφανής -- και κεντρικός στη μελλοντική πορεία της ΕΕ.
«Η ζύμωση έχει αρχίσει», ισχυρίζεται ο Orbán, «και αργά αλλά σταθερά κινούμαστε από μια φιλοπόλεμη ευρωπαϊκή πολιτική σε μια πολιτική υπέρ της ειρήνης - είναι άλλωστε η επιθυμία των λαών.
Αυτό είναι αναπόφευκτο, γιατί ο χρόνος είναι στο πλευρό της πολιτικής της ειρήνης.
Η πραγματικότητα αυτή έχει ξημερώσει και για τους Ουκρανούς».
Υποταγή στις ΗΠΑ
Ο Viktor Orbán υποστηρίζει ότι ήταν η έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία που ουσιαστικά πυροδότησε την κατάρρευση της ευρωπαϊκής χάραξης πολιτικής, με την Ευρώπη να εγκαταλείπει την υπεράσπιση των συμφερόντων της:
«Το μόνο που κάνει σήμερα η Ευρώπη είναι να ακολουθεί άνευ όρων τη γραμμή εξωτερικής πολιτικής των Δημοκρατικών των ΗΠΑ — ακόμη και με τίμημα την αυτοκαταστροφή της… σε μια πράξη υποταγής».
Και δεύτερον ο Orbán λέει:
«Οι δυτικές αξίες — που ήταν η ουσία της λεγόμενης ‘‘ήπιας δύναμης’’ (soft power) — έχουν γίνει μπούμερανγκ
. Έχει αποδειχθεί ότι αυτές οι δυτικές αξίες, οι οποίες θεωρούνταν οικουμενικές, είναι επιδεικτικά απαράδεκτες και απορρίπτονται σε όλο και περισσότερες χώρες στον κόσμο».
Ξαφνικά, η ΕΕ βρέθηκε να χάνει το βασικό της πλεονέκτημα – τη φιλελεύθερη ήπια δύναμη.
«Η δυτική ήπια δύναμη έχει αντικατασταθεί από τη ρωσική ήπια δύναμη, γιατί τώρα το κλειδί για τη διάδοση των δυτικών αξιών είναι η LGBTQ κοινότητα...
Όποιος δεν το αποδέχεται είναι πλέον στην κατηγορία των ‘’οπισθοδρομικών’’ όσον αφορά τον δυτικό κόσμο».
Ο Orbán στη συνέχεια αναδεικνύει μια λιγότερο εμφανή διαρθρωτική αλλαγή που συνέβαλε επίσης -- στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής χάραξης πολιτικής:
«Η χάραξη ευρωπαϊκής πολιτικής κατέρρευσε επίσης με την έναρξη του ρωσο-ουκρανικού πολέμου - επειδή ο παλιός πυρήνας του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας ήταν από καιρό ο άξονας Παρισιού - Βερολίνου, ο οποίος ήταν αναπόφευκτος: Ήταν ο πυρήνας και ήταν ο άξονας .
Από τότε που ξέσπασε όμως ο πόλεμος, δημιουργήθηκε ένα διαφορετικό κέντρο και ένας άλλος άξονας εξουσίας.
Ο άξονας Βερολίνο-Παρίσι δεν υπάρχει πλέον — ή αν υπάρχει, έχει καταστεί άνευ σημασίας και μπορεί να παρακαμφθεί.
Το νέο κέντρο ισχύος περιλαμβάνει το Λονδίνο, τη Βαρσοβία, το Κίεβο, τη Βαλτική και τους Σκανδιναβούς».
Η παράκαμψη του γαλλογερμανικού άξονα
«Η αλλαγή του κέντρου εξουσίας στην Ευρώπη και η παράκαμψη του γαλλογερμανικού άξονα δεν είναι μια καινούργια ιδέα – αλλά το σημαντικό είναι ότι απλώς κατέστη δυνατή από τον πόλεμο.
Η ιδέα υπήρχε πριν.
Στην πραγματικότητα είναι ένα παλιό πολωνικό σχέδιο για την επίλυση του προβλήματος της ''συμπίεσης'' της Πολωνίας μεταξύ ενός τεράστιου γερμανικού και ενός τεράστιου ρωσικού κράτους.
«Κάνοντας την Πολωνία κορυφαία αμερικανική βάση στην Ευρώπη. (Θα μπορούσα να το περιγράψω ως πρόσκληση των Αμερικανών εκεί, μεταξύ των Γερμανών και των Ρώσων), οι Πολωνοί έχουν ξεκινήσει μια εναλλακτική στρατηγική που εξάλειψε τον γαλλογερμανικό άξονα.
Το τέλος του πολέμου, λέει ο Ούγγρος ηγέτης – σε συνδυασμό με την αλλαγή του παγκόσμιου συστήματος – μια διαδικασία που έρχεται από την Ασία… «είναι έτοιμη να [κάνει την τελευταία] το κυρίαρχο κέντρο του κόσμου.
Και μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας θα χρειαστούμε ένα νέο modus operandi με τη Ρωσία.
Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να παραιτηθεί από τις φιλοδοξίες της ως πολιτικό σχέδιο, [και αντ' αυτού] πρέπει να ενισχυθεί ως οικονομικό σχέδιο και να συγκροτηθεί ως αμυντικό σχέδιο».
«Το πολωνικό πείραμα θα αποτύχει, γιατί δεν έχουν τους πόρους: θα πρέπει να επιστρέψουν στην Κεντρική Ευρώπη και τους Τέσσερις της ομάδας του Visegrád.
Ας περιμένουμε λοιπόν να επιστρέψουν οι Πολωνοί...
«Η μεγάλη στρατηγική για την Ουγγαρία, επομένως, για αυτό το μέλλον… πρέπει να είναι η συνδεσιμότητα σε ένα κόσμο με πολλούς πόλους ισχύος.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα επιτρέψουμε να εγκλωβιστούμε μόνο σε ένα από τα δύο αναδυόμενα κέντρα εξουσίας της παγκόσμιας οικονομίας και να μην εμπλακούμε στον πόλεμο κατά της Ανατολής.
Δεν θα συμμετάσχουμε στο σχηματισμό ενός τεχνητού μπλοκ που θα εναντιώνεται στην Ανατολή και δεν θα συμμετάσχουμε στο σχηματισμό ενός εμπορικού μπλοκ που θα εναντιώνεται στην Ανατολή».
Ο Müncau καταλήγει:
«Αυτοί (η ελίτ της ΕΕ) δεν σκέφτηκαν τι σημαίνει αυτή τη στρατηγική της υγειονομικής ζώνης για τις ομάδες της πατριωτικής δεξιάς.
Μία από τις σημερινές τραγωδίες της ΕΕ είναι ότι δεν έχει κανέναν στα… δεξιά με την ικανότητα να σκέφτεται στρατηγικά.
Είναι άνθρωποι των δημοσίων σχέσεων, που νιώθουν πιο άνετα ο ένας στην παρέα του άλλου.
Δεν χρειάζονται πολλά για να τους νικήσεις, αλλά πρέπει να ξέρεις πώς λειτουργεί η ΕΕ.
Το Meloni τώρα αυτό κάνει».
www.bankingnews.gr
Ψήφισαν εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι στις κοινοβουλευτικές εκλογές της ΕΕ του Ιουνίου και οι εκλογές οδήγησαν σε μια αλλαγή στη στήριξη της Δεξιάς (και της Αριστεράς στη Γαλλία).
Ωστόσο, το σαφές μήνυμα από την κάλπη δεν είχε καμία απολύτως επίδραση στον τρόπο διακυβέρνησης των Βρυξελλών.
Η ίδια ηγεσία απλώς επέστρεψε!
Το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ στο οποίο αναφερόμασταν στις προηγούμενες δεκαετίες όσον αφορά τις λειτουργίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τώρα έχει μεταβληθεί σε δημοκρατική εκτροπή
Η πρόσοψη της ενεργού λαϊκής συμμετοχής στη χάραξη πολιτικής έχει θολώσει υπερβολικά.
Επικρατεί η αίσθηση ότι όλα είναι «σε καταστολή» και ακολουθούν ήδη διαμορφωθείσες δυναμικές.
Η εμπειρία από τις δημοκρατικές παραδόσεις της Ευρώπης - ακόμη και η έννοια της αλήθειας και της κοινής λογικής - στις οποίες βασιστήκαμε εξαφανίζονται.
Τι συνέβη στην Ευρώπη;
Μετά τις εκλογές, η Giorgia Meloni, Πρωθυπουργός της Ιταλίας - από τους ελάχιστους ευρωπαίους ηγέτες που είχαν βγει από τις εκλογές με ενισχυμένη δυναμική και εκλογικές επιδόσεις, περίμενε εύλογα να παίξει κάποιο ρόλο στον ευρύ συνασπισμό που διοικεί τις Βρυξέλλες.
Ωστόσο, το κατεστημένο της ΕΕ επέλεξε να την εξοστρακίσει.
«Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα συγκέντρωσε τις ψήφους των ‘’πληβείων’’ της Δεξιάς που ήθελαν την αλλαγή, στη συνέχεια οδήγησε αυτές τις ψήφους στην Αριστερά για να κάνει μια συμφωνία με τις αριστερές ελίτ που έχουν έντονο συμφέρον να διατηρήσουν το status quo», εξηγεί ο Viktor Orbán σε μια σημαντική ομιλία του για την ευρωπαϊκής αμυντική πολιτική.
«Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα έχει συνέπειες για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τρεις αρχές μπήκαν στο παιχνίδι: Οι απαγορευμένοι, τα επιτρεπόμενοι και οι προωθούμενοι.
Οι νεοεισερχόμενοι του ΕΛΚ κατατάχθηκαν στην «κατηγορία ισχυρά προωθούμενοι».
Η Ursula νon der Leyen με ένα πρόγραμμα παρόμοιο με την προηγούμενη φορά – λίγο λιγότερο Πράσινο αλλά εν τέλει όχι θεμελιωδώς διαφορετικό – εξελέγη» (από το κοινοβούλιο)».
Η Δεξιά βγήκε από το υγειονομικό περίβλημα του δημοκρατικού τόξου, από την άποψη ότι της επιτρέπεται να έχει κάποια επιρροή στην πολιτική της ΕΕ - αλλά εξοστρακίστηκε στις παρυφές του... ιερατείου.
H Meloni είχε υπολογίσει λάθος…
Η Meloni είχε προσπαθήσει να αλλάξει αυτό το δομικό εμπόδιο -- και απέτυχε.
Είχε υπολογίσει λάθος.
Δεν είναι μετριοπαθής ως προς τον προσανατολισμό της, αλλά η μετριοπάθεια κατέστη τακτική ανάγκη όταν έγινε πρωθυπουργός πριν από δύο χρόνια.
Η Ιταλία ήταν από τους μεγαλύτερους αποδέκτες πόρων της ΕΕ από το Ταμείο Ανάκαμψης από την εποχή του Covid.
Επίσης είχε να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα και το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος της ΕΕ μετά την γνωστή… ελληνική περίπτωση.
Έτσι, ανέκρουσε πρύμναν και σκέφτηκε ότι αυτή η παραχώρηση θα την «κανονικοποιούσε» στην πολιτική ηγεσία της Ευρωπαικής Ενωσης και θα έπαιρνε το μερίδιο της εξουσίας που της ανήκει.
Ο σχεδιασμός της όμως αποδείχθηκε λανθασμένος.
Καταλυτης των εξελίξεων η Ουκρανία
Γιατί; Επειδή… υπάρχει η Ουκρανία.
Η «υποστήριξη στην Ουκρανία» έχει καταστεί η βασική προϋπόθεση συμμετοχής σε κάθε διάλογο της εντός της ΕΕ.
Χωρίς αυτό, οποιοσδήποτε ηγέτης, όποια κι αν είναι η πολιτική ισχύος του, τίθεται στο περιθώριο.
Πώς θα έρθει η αλλαγή στην ΕΕ;
Το σύστημα ψηφοφορίας είναι γνωστό ότι είναι δομικά κομμένο και ραμμένο για να επιρρώνει την ισχύ της ελίτ των Βρυξελλών.
Είναι η αποτυχία του πολέμου στην Ουκρανία όσον αφορά τους στόχους που έχει θέσει η Δύση που θα κάνει την αλλαγή αναπόφευκτη, λέει ο Orbán:
«Τι θα συμβεί μετά τον πόλεμο: Θα δημιουργηθεί ένας νέος κόσμος ή θα συνεχιστεί ο παλιός;
«Οι ψηφοφόροι σε αυτές τις τελευταίες εκλογές είχαν στραφεί αισθητά στην πατριωτική Δεξιά, αλλά η πολιτική παρέμεινε σε αριστερή τροχιά.
«Η συνέπεια… είναι ότι οι Βρυξέλλες παραμένουν υπό την κατοχή μιας φιλελεύθερης ολιγαρχίας.
Αυτή η ολιγαρχία έχει το τιμόνι στα χέρια της».
«Αν και οι εκλογές ευνόησαν εν τέλει την αριστερά, η Δεξιά αναδείχθηκε ισχυρότερη» - γράφει ο Wolfgang Münchau, ο αρθρογράφος των Financial Times - «αλλά αποδείχθηκε λιγότερο ενωμένη».
Οι δύο πολιτικές ομάδες με επικεφαλής τη Le Pen και τη Meloni τριχοτομήθηκαν».
Το βασικό ζήτημα που διχάζει τη δεξιά είναι η Ουκρανία.
Η Meloni δεν αμφιταλαντεύτηκε ποτέ για την υποστήριξη της Ιταλίας προς την Ουκρανία, σε αντίθεση με τη Le Pen και τον Viktor Orban».
Ωστόσο, τα γεγονότα στο πεδίο της μάχης της Ουκρανίας σηματοδοτούν ξεκάθαρα το επικείμενο τέλος του πολέμου.
Η έκβασή του έχει διευθετηθεί, και έτσι ο Münchau σημειώνει: «η μοναδική μεγαλύτερη πηγή διαφωνίας μεταξύ της ακροδεξιάς της Ευρώπης, επομένως, πιθανότατα θα εξαφανιστεί σύντομα.
To παράθυρο ευκαιρίας
Αυτό θα ήταν ένα παράθυρο ευκαιρίας για τη Δεξιά να ενωθεί, και τουλάχιστον να λειτουργήσει ως ενιαίο μέτωπο παραβατών.
Ο Orbán έχει δείξει πώς αυτό μπορεί να λειτουργήσει στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών.
Χρησιμοποιεί το veto στην εξωτερική πολιτική ως εργαλείο εκβιασμού.
Εάν η ακροδεξιά καταφέρει να συγκεντρώσει μια «μειοψηφία αρνησικυρίας», θα μπορούσε να φέρει συνολικά την ΕΕ σε αδιέξοδο όσον αφορά τον προσανατολισμό της στο νέο γεωπολιτικό τοπίο, σημειώνει ο Münchau.
Είναι αυτός ο πόλεμος στην Ουκρανία που υπάρχει στην καρδιά της πραγματικότητας της ΕΕ.
Αυτή η συνέπεια σε αυτήν την πραγματικότητα δεν ήταν άμεσα ορατή νωρίτερα, αλλά ο αντίκτυπος του πολέμου έχει γίνει πλέον προφανής -- και κεντρικός στη μελλοντική πορεία της ΕΕ.
«Η ζύμωση έχει αρχίσει», ισχυρίζεται ο Orbán, «και αργά αλλά σταθερά κινούμαστε από μια φιλοπόλεμη ευρωπαϊκή πολιτική σε μια πολιτική υπέρ της ειρήνης - είναι άλλωστε η επιθυμία των λαών.
Αυτό είναι αναπόφευκτο, γιατί ο χρόνος είναι στο πλευρό της πολιτικής της ειρήνης.
Η πραγματικότητα αυτή έχει ξημερώσει και για τους Ουκρανούς».
Υποταγή στις ΗΠΑ
Ο Viktor Orbán υποστηρίζει ότι ήταν η έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία που ουσιαστικά πυροδότησε την κατάρρευση της ευρωπαϊκής χάραξης πολιτικής, με την Ευρώπη να εγκαταλείπει την υπεράσπιση των συμφερόντων της:
«Το μόνο που κάνει σήμερα η Ευρώπη είναι να ακολουθεί άνευ όρων τη γραμμή εξωτερικής πολιτικής των Δημοκρατικών των ΗΠΑ — ακόμη και με τίμημα την αυτοκαταστροφή της… σε μια πράξη υποταγής».
Και δεύτερον ο Orbán λέει:
«Οι δυτικές αξίες — που ήταν η ουσία της λεγόμενης ‘‘ήπιας δύναμης’’ (soft power) — έχουν γίνει μπούμερανγκ
. Έχει αποδειχθεί ότι αυτές οι δυτικές αξίες, οι οποίες θεωρούνταν οικουμενικές, είναι επιδεικτικά απαράδεκτες και απορρίπτονται σε όλο και περισσότερες χώρες στον κόσμο».
Ξαφνικά, η ΕΕ βρέθηκε να χάνει το βασικό της πλεονέκτημα – τη φιλελεύθερη ήπια δύναμη.
«Η δυτική ήπια δύναμη έχει αντικατασταθεί από τη ρωσική ήπια δύναμη, γιατί τώρα το κλειδί για τη διάδοση των δυτικών αξιών είναι η LGBTQ κοινότητα...
Όποιος δεν το αποδέχεται είναι πλέον στην κατηγορία των ‘’οπισθοδρομικών’’ όσον αφορά τον δυτικό κόσμο».
Ο Orbán στη συνέχεια αναδεικνύει μια λιγότερο εμφανή διαρθρωτική αλλαγή που συνέβαλε επίσης -- στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής χάραξης πολιτικής:
«Η χάραξη ευρωπαϊκής πολιτικής κατέρρευσε επίσης με την έναρξη του ρωσο-ουκρανικού πολέμου - επειδή ο παλιός πυρήνας του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας ήταν από καιρό ο άξονας Παρισιού - Βερολίνου, ο οποίος ήταν αναπόφευκτος: Ήταν ο πυρήνας και ήταν ο άξονας .
Από τότε που ξέσπασε όμως ο πόλεμος, δημιουργήθηκε ένα διαφορετικό κέντρο και ένας άλλος άξονας εξουσίας.
Ο άξονας Βερολίνο-Παρίσι δεν υπάρχει πλέον — ή αν υπάρχει, έχει καταστεί άνευ σημασίας και μπορεί να παρακαμφθεί.
Το νέο κέντρο ισχύος περιλαμβάνει το Λονδίνο, τη Βαρσοβία, το Κίεβο, τη Βαλτική και τους Σκανδιναβούς».
Η παράκαμψη του γαλλογερμανικού άξονα
«Η αλλαγή του κέντρου εξουσίας στην Ευρώπη και η παράκαμψη του γαλλογερμανικού άξονα δεν είναι μια καινούργια ιδέα – αλλά το σημαντικό είναι ότι απλώς κατέστη δυνατή από τον πόλεμο.
Η ιδέα υπήρχε πριν.
Στην πραγματικότητα είναι ένα παλιό πολωνικό σχέδιο για την επίλυση του προβλήματος της ''συμπίεσης'' της Πολωνίας μεταξύ ενός τεράστιου γερμανικού και ενός τεράστιου ρωσικού κράτους.
«Κάνοντας την Πολωνία κορυφαία αμερικανική βάση στην Ευρώπη. (Θα μπορούσα να το περιγράψω ως πρόσκληση των Αμερικανών εκεί, μεταξύ των Γερμανών και των Ρώσων), οι Πολωνοί έχουν ξεκινήσει μια εναλλακτική στρατηγική που εξάλειψε τον γαλλογερμανικό άξονα.
Το τέλος του πολέμου, λέει ο Ούγγρος ηγέτης – σε συνδυασμό με την αλλαγή του παγκόσμιου συστήματος – μια διαδικασία που έρχεται από την Ασία… «είναι έτοιμη να [κάνει την τελευταία] το κυρίαρχο κέντρο του κόσμου.
Και μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας θα χρειαστούμε ένα νέο modus operandi με τη Ρωσία.
Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να παραιτηθεί από τις φιλοδοξίες της ως πολιτικό σχέδιο, [και αντ' αυτού] πρέπει να ενισχυθεί ως οικονομικό σχέδιο και να συγκροτηθεί ως αμυντικό σχέδιο».
«Το πολωνικό πείραμα θα αποτύχει, γιατί δεν έχουν τους πόρους: θα πρέπει να επιστρέψουν στην Κεντρική Ευρώπη και τους Τέσσερις της ομάδας του Visegrád.
Ας περιμένουμε λοιπόν να επιστρέψουν οι Πολωνοί...
«Η μεγάλη στρατηγική για την Ουγγαρία, επομένως, για αυτό το μέλλον… πρέπει να είναι η συνδεσιμότητα σε ένα κόσμο με πολλούς πόλους ισχύος.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα επιτρέψουμε να εγκλωβιστούμε μόνο σε ένα από τα δύο αναδυόμενα κέντρα εξουσίας της παγκόσμιας οικονομίας και να μην εμπλακούμε στον πόλεμο κατά της Ανατολής.
Δεν θα συμμετάσχουμε στο σχηματισμό ενός τεχνητού μπλοκ που θα εναντιώνεται στην Ανατολή και δεν θα συμμετάσχουμε στο σχηματισμό ενός εμπορικού μπλοκ που θα εναντιώνεται στην Ανατολή».
Ο Müncau καταλήγει:
«Αυτοί (η ελίτ της ΕΕ) δεν σκέφτηκαν τι σημαίνει αυτή τη στρατηγική της υγειονομικής ζώνης για τις ομάδες της πατριωτικής δεξιάς.
Μία από τις σημερινές τραγωδίες της ΕΕ είναι ότι δεν έχει κανέναν στα… δεξιά με την ικανότητα να σκέφτεται στρατηγικά.
Είναι άνθρωποι των δημοσίων σχέσεων, που νιώθουν πιο άνετα ο ένας στην παρέα του άλλου.
Δεν χρειάζονται πολλά για να τους νικήσεις, αλλά πρέπει να ξέρεις πώς λειτουργεί η ΕΕ.
Το Meloni τώρα αυτό κάνει».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών