Το άλλο διαμάντι που λάμπει μέσα από τα 23 άρθρα του προτεινόμενου Νόμου είναι ο νέος περιορισμός στη χωρητικότητα φυσιγγίων κατ' επιταγή της ευρωπαϊκής κομισιόν.
Τις τελευταίες ημέρες βγήκε στη δημόσια διαβούλευση η πρόταση συμπλήρωσης/εναρμόνισης του 2168/93 περί όπλων.
Παρά τις αρχικές ελπίδες ότι η χώρα μας θα μπορούσε επιτέλους να αποκτήσει ένα λογικό, σύγχρονο, απλό και ευρωπαϊκού πνεύματος νομικό πλαίσιο για την διαχείριση της οπλοκατοχής το διαφαινόμενο αποτέλεσμα είναι ακριβώς “μια από τα ίδια”.
Μπαλώματα και προσθαφαιρέσεις σε ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα διατάξεων, αποφάσεων και νόμων που απαγορεύουν τα πάντα στους νόμιμους πολίτες και αλληλοαναιρούνται προς τέρψη της γραφειοκρατικής εξουσίας.
Το καταπληκτικό δε είναι ότι οι κύριοι και κυρίες του κτηρίου της Κατεχάκη που συνέταξαν τη νέα πρόταση νόμου, προφασίζονται την ανάγκη εναρμόνισης με τις ευρωπαϊκές επιταγές για την ασφάλεια των πολιτών και την καταγραφή/έλεγχο των όπλων.
Έτσι για παράδειγμα σπεύδουν να στήσουν ένα μηχανισμό απενεργοποίησης (και πιστοποίησης) που εμπλέκει το ΠΝ, το 301ΣΕ τη Διεύθυνση εγκληματολογικών ερευνών της ΕΛΑΣ και οπλουργούς για τη μη αναστρέψιμη καταστροφή σε κειμήλια ιστορικής ή μουσειακής αξίας.
Ο πολίτης καλείται να πληρώνει το κόστος όλης αυτής της διαδικασίας για την εμπλοκή του με το “δημόσιο” επειδή έκανε το λάθος να θέλει να κατέχει νόμιμα μια συλλογή όπλων.
Παραβλέπουν (λόγω άγνοιας) ότι τέτοια αντικείμενα συχνά έχουν και μεγάλη οικονομική αξία η οποία ακριβώς πηγάζει από το γεγονός ότι τα αντικείμενα αυτά είναι σε ακέραια μορφή και λειτουργικά μετά από 50 ή 100 έτη από την κατασκευή τους.
Μια απενεργοποίηση με καταστροφή των μερών τους θα τα μετατρέπει αυτομάτως σε παλιά κομμάτια από ξύλο και μέταλλο με μηδενική αξία.
Εκτός αν θεωρούν ότι κειμήλια είναι τα ψεύτικα κουμπούρια που βλέπουν κρεμασμένα στους τοίχους των χασαποταβερνών.
Άλλες χώρες ακολουθούν ένα πολύ πιο απλό δρόμο για τα συλλεκτικά/όπλα κειμήλια.
Αναγνωρίζοντας την οικονομική αλλά και ιστορική αξία τους τα διατηρούν λειτουργικά απαγορεύοντας στον κάτοχο να διαθέτει στη συλλογή του πυρομαχικά.
Έτσι διαφυλάσσεται η αξία του αντικειμένου αλλά και η ασφάλεια.
Εκτός κι αν οραματίζονται στο υπουργείο Προ.Πο. επανάσταση από συνταξιούχους κραδαίνοντας Μανλιχερ 1903.
Το σίγουρο είναι ότι κανένας εχέφρων και σοβαρός συλλέκτης δε θα παραδώσει την περιουσία του για να την πετσοκόψουν με τροχούς και οξυγονοκολλήσεις, οπότε βάζουμε τα θεμέλια για την επόμενη γενιά… παράνομων συλλογών ιστορικών όπλων στη χώρα.
Το άλλο διαμάντι που λάμπει μέσα από τα 23 άρθρα του προτεινόμενου Νόμου είναι ο νέος περιορισμός στη χωρητικότητα φυσιγγίων κατ' επιταγή της ευρωπαϊκής κομισιόν.
Στο εξής, τα ραβδωτά πυροβόλα όπλα των ελλήνων πολιτών θα πρέπει να έχουν μόνο 20 φυσίγγια χωρητικότητα (εφόσον πρόκειται για πιστόλια) ή 10 φυσίγγια (τυφέκια).
Έτσι όλοι θα είμαστε ασφαλέστεροι!!
Ένα λεπτό, … στην Ελλάδα απαγορεύεται η κατοχή πιστολίων -εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις ισχυρών και πλουσίων που δεν ξεπερνούν το 1% του πληθυσμού, ενώ απαγορεύεται εντελώς η κατοχή ραβδωτών τυφεκίων.
Άρα σπεύσαμε να υιοθετήσουμε (ως συνήθως) άλλον ένα περιορισμό στην κατοχή νόμιμων όπλων ξεχνώντας στην περίσσια σπουδή μας ότι κατά παράβαση του ευρωπαϊκού κεκτημένου παράνομα σε αυτή τη χώρα απαγορεύουμε ήδη την κατοχή των όπλων επί των οποίων μπαίνει ο περιορισμός.
Αν πραγματικά θέλαμε να εναρμονίσουμε την εγχώρια νομοθεσία μας με την ευρωπαϊκή (όπως διατείνονται οι συντάκτες στην έκθεση που συνοδεύει την πρόταση νόμου), θα έπρεπε πρώτα να επιτρέψουμε την κατοχή ραβδωτών βραχύκαννων και μακρύκανων όπλων στο γενικό πληθυσμό και κατόπιν να ασχοληθούμε με λεπτομέρειες του τύπου πόσες σφαίρες δέχονται τα όπλα αυτά.
Για άλλη μια φορά τρέχουμε να “εξευρωπαϊστούμε” στους περιορισμούς, ενώ καταπατούμε συστηματικά το “ευρωπαϊκό κεκτημένο” στα δικαιώματα.
Τυχαίο, δε νομίζω!
Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το πρίσμα και το πνεύμα του Νόμου, ενώ η οπλοφορία για προστασία της ζωής και της περιουσίας στη χώρα απαγορεύεται και στις ελάχιστες περιπτώσεις (το 1% που λέγαμε προηγουμένως) επιτρέπεται η οπλοφορία με πιστόλια ή περίστροφα, στο Αρθρο 7, παρ.2 εξηγείται ξεκάθαρα ότι κάποιοι “τυχεροί” μπορούν να λαμβάνουν άδειες για την κατοχή ακόμη και αυτόματων όπλων για την προστασία τους!!!
Τα γουρούνια στη “Φάρμα” του Όργουελ θα γρύλλιζαν από ευχαρίστηση.
Για να είμαστε πάντως αντικειμενικοί, μικρές αλλαγές στο νέο νόμο ρυθμίζουν κάποια χρονίζοντα θέματα και λύνουν προβλήματα διαδικαστικής φύσης στην διακίνηση και εμπορία όπλων και εξαρτημάτων.
Φαίνεται ότι κάποιοι προσπαθούν μέσα στο σύστημα να μειώσουν την “υπερνομολόγηση” και τη σφραγιδολατρεία των υπηρεσιών, αλλά κανένα ουσιαστικό βήμα δεν μπορεί να γίνει στο υπάρχον πλαίσιο.
Χάσαμε για άλλη μια φορά ως χώρα την ευκαιρία να “πετάξουμε στα σκουπίδια” ένα συνονθύλευμα νόμων και αποφάσεων που έχουν τις ρίζες τους στην εμφυλιοπολεμική περίοδο και τη δικτατορία.
Η μόνη λύση θα ήταν να ξεκινήσουμε με λευκή κόλλα χαρτιού και να γράψουμε ένα σύγχρονο, απλό και ρεαλιστικό νόμο.
Αποτύχαμε, αλλά το αντίθετο θα αποτελούσε έκπληξη...
Τάσος Σύρμας
Αναδημοσίευση άρθρου
www.bankingnews.gr
Παρά τις αρχικές ελπίδες ότι η χώρα μας θα μπορούσε επιτέλους να αποκτήσει ένα λογικό, σύγχρονο, απλό και ευρωπαϊκού πνεύματος νομικό πλαίσιο για την διαχείριση της οπλοκατοχής το διαφαινόμενο αποτέλεσμα είναι ακριβώς “μια από τα ίδια”.
Μπαλώματα και προσθαφαιρέσεις σε ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα διατάξεων, αποφάσεων και νόμων που απαγορεύουν τα πάντα στους νόμιμους πολίτες και αλληλοαναιρούνται προς τέρψη της γραφειοκρατικής εξουσίας.
Το καταπληκτικό δε είναι ότι οι κύριοι και κυρίες του κτηρίου της Κατεχάκη που συνέταξαν τη νέα πρόταση νόμου, προφασίζονται την ανάγκη εναρμόνισης με τις ευρωπαϊκές επιταγές για την ασφάλεια των πολιτών και την καταγραφή/έλεγχο των όπλων.
Έτσι για παράδειγμα σπεύδουν να στήσουν ένα μηχανισμό απενεργοποίησης (και πιστοποίησης) που εμπλέκει το ΠΝ, το 301ΣΕ τη Διεύθυνση εγκληματολογικών ερευνών της ΕΛΑΣ και οπλουργούς για τη μη αναστρέψιμη καταστροφή σε κειμήλια ιστορικής ή μουσειακής αξίας.
Ο πολίτης καλείται να πληρώνει το κόστος όλης αυτής της διαδικασίας για την εμπλοκή του με το “δημόσιο” επειδή έκανε το λάθος να θέλει να κατέχει νόμιμα μια συλλογή όπλων.
Παραβλέπουν (λόγω άγνοιας) ότι τέτοια αντικείμενα συχνά έχουν και μεγάλη οικονομική αξία η οποία ακριβώς πηγάζει από το γεγονός ότι τα αντικείμενα αυτά είναι σε ακέραια μορφή και λειτουργικά μετά από 50 ή 100 έτη από την κατασκευή τους.
Μια απενεργοποίηση με καταστροφή των μερών τους θα τα μετατρέπει αυτομάτως σε παλιά κομμάτια από ξύλο και μέταλλο με μηδενική αξία.
Εκτός αν θεωρούν ότι κειμήλια είναι τα ψεύτικα κουμπούρια που βλέπουν κρεμασμένα στους τοίχους των χασαποταβερνών.
Άλλες χώρες ακολουθούν ένα πολύ πιο απλό δρόμο για τα συλλεκτικά/όπλα κειμήλια.
Αναγνωρίζοντας την οικονομική αλλά και ιστορική αξία τους τα διατηρούν λειτουργικά απαγορεύοντας στον κάτοχο να διαθέτει στη συλλογή του πυρομαχικά.
Έτσι διαφυλάσσεται η αξία του αντικειμένου αλλά και η ασφάλεια.
Εκτός κι αν οραματίζονται στο υπουργείο Προ.Πο. επανάσταση από συνταξιούχους κραδαίνοντας Μανλιχερ 1903.
Το σίγουρο είναι ότι κανένας εχέφρων και σοβαρός συλλέκτης δε θα παραδώσει την περιουσία του για να την πετσοκόψουν με τροχούς και οξυγονοκολλήσεις, οπότε βάζουμε τα θεμέλια για την επόμενη γενιά… παράνομων συλλογών ιστορικών όπλων στη χώρα.
Το άλλο διαμάντι που λάμπει μέσα από τα 23 άρθρα του προτεινόμενου Νόμου είναι ο νέος περιορισμός στη χωρητικότητα φυσιγγίων κατ' επιταγή της ευρωπαϊκής κομισιόν.
Στο εξής, τα ραβδωτά πυροβόλα όπλα των ελλήνων πολιτών θα πρέπει να έχουν μόνο 20 φυσίγγια χωρητικότητα (εφόσον πρόκειται για πιστόλια) ή 10 φυσίγγια (τυφέκια).
Έτσι όλοι θα είμαστε ασφαλέστεροι!!
Ένα λεπτό, … στην Ελλάδα απαγορεύεται η κατοχή πιστολίων -εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις ισχυρών και πλουσίων που δεν ξεπερνούν το 1% του πληθυσμού, ενώ απαγορεύεται εντελώς η κατοχή ραβδωτών τυφεκίων.
Άρα σπεύσαμε να υιοθετήσουμε (ως συνήθως) άλλον ένα περιορισμό στην κατοχή νόμιμων όπλων ξεχνώντας στην περίσσια σπουδή μας ότι κατά παράβαση του ευρωπαϊκού κεκτημένου παράνομα σε αυτή τη χώρα απαγορεύουμε ήδη την κατοχή των όπλων επί των οποίων μπαίνει ο περιορισμός.
Αν πραγματικά θέλαμε να εναρμονίσουμε την εγχώρια νομοθεσία μας με την ευρωπαϊκή (όπως διατείνονται οι συντάκτες στην έκθεση που συνοδεύει την πρόταση νόμου), θα έπρεπε πρώτα να επιτρέψουμε την κατοχή ραβδωτών βραχύκαννων και μακρύκανων όπλων στο γενικό πληθυσμό και κατόπιν να ασχοληθούμε με λεπτομέρειες του τύπου πόσες σφαίρες δέχονται τα όπλα αυτά.
Για άλλη μια φορά τρέχουμε να “εξευρωπαϊστούμε” στους περιορισμούς, ενώ καταπατούμε συστηματικά το “ευρωπαϊκό κεκτημένο” στα δικαιώματα.
Τυχαίο, δε νομίζω!
Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το πρίσμα και το πνεύμα του Νόμου, ενώ η οπλοφορία για προστασία της ζωής και της περιουσίας στη χώρα απαγορεύεται και στις ελάχιστες περιπτώσεις (το 1% που λέγαμε προηγουμένως) επιτρέπεται η οπλοφορία με πιστόλια ή περίστροφα, στο Αρθρο 7, παρ.2 εξηγείται ξεκάθαρα ότι κάποιοι “τυχεροί” μπορούν να λαμβάνουν άδειες για την κατοχή ακόμη και αυτόματων όπλων για την προστασία τους!!!
Τα γουρούνια στη “Φάρμα” του Όργουελ θα γρύλλιζαν από ευχαρίστηση.
Για να είμαστε πάντως αντικειμενικοί, μικρές αλλαγές στο νέο νόμο ρυθμίζουν κάποια χρονίζοντα θέματα και λύνουν προβλήματα διαδικαστικής φύσης στην διακίνηση και εμπορία όπλων και εξαρτημάτων.
Φαίνεται ότι κάποιοι προσπαθούν μέσα στο σύστημα να μειώσουν την “υπερνομολόγηση” και τη σφραγιδολατρεία των υπηρεσιών, αλλά κανένα ουσιαστικό βήμα δεν μπορεί να γίνει στο υπάρχον πλαίσιο.
Χάσαμε για άλλη μια φορά ως χώρα την ευκαιρία να “πετάξουμε στα σκουπίδια” ένα συνονθύλευμα νόμων και αποφάσεων που έχουν τις ρίζες τους στην εμφυλιοπολεμική περίοδο και τη δικτατορία.
Η μόνη λύση θα ήταν να ξεκινήσουμε με λευκή κόλλα χαρτιού και να γράψουμε ένα σύγχρονο, απλό και ρεαλιστικό νόμο.
Αποτύχαμε, αλλά το αντίθετο θα αποτελούσε έκπληξη...
Τάσος Σύρμας
Αναδημοσίευση άρθρου
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών