Olympic stories (Atlanta, 1996): Η «δύναμη» ψυχής του Μοχάμεντ Άλι που… άναψε την Ολυμπιακή φλόγα!

Γράφει η Σταυρούλα Μουστακάτου

H Ατλάντα είναι έτοιμη να αντικρύσει έναν τεράστιο αθλητή της πυγμαχίας να βάζει την πιο χαρακτηριστική… υπογραφή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, ανάβοντας τη φλόγα. Η είσοδός του στο ύψωμα του σταδίου προκαλεί ενθουσιασμό. Ο Μοχάμεντ Άλι κοντοστέκεται και κρατά τη δάδα ψηλά.

Αυτή τη φορά το αγέρωχο, βαρύ κορμί του, δεν θα παραμείνει σταθερό με την εικόνα του να συγκλονίζει άπαντες που παρακολουθούσαν τη γιορτή του αθλητισμού. Ο «Μέγιστος», όπως αποκαλούσε ο ίδιος τον εαυτό του, βίωσε το «χτύπημα» της ζωής του, αφού είχε διαγνωστεί με τη Νόσο του Πάρκινσον, μερικά χρόνια πριν. Λίγοι το γνώριζαν, όλοι το αντιλήφθηκαν.

Η φλόγα έφτασε με δυσκολία στο βωμό… Τρεμάμενη, όπως ο συγκλονιστικός πυγμάχος και όπως οι φωνές που ακούγονταν για να τον ενθαρρύνουν!

Η «βουή της Ζούγκλας» που του έδωσε πίσω τον τίτλο του πρωταθλητή απέναντι στον Φόρμαν είχε πλέον σωπάσει. Η «γροθιά φάντασμα» με αντίπαλο τον «παγκόσμιο» Λίστον που τον έφερε στην κορυφή του κόσμου είχε γυρίσει… μπούμερανγκ στον Άλι, που παραδέχτηκε πως ο Θεός του επέβαλε τη δοκιμασία του Πάρκινσον για να δείξει πως είναι άλλος ο ‘’Μέγιστος’’.

Η στιγμή αυτή ήρθε για να ακολουθήσει την ασύγκριτη ιστορία του Μοχάμεντ Άλι, που μνημονεύεται ακόμη για την παρουσία του στα ρινγκ. Ο απολογισμός του καταλήγει σε ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1960, τρεις παγκόσμιους τίτλους πρωταθλητή, ενώ σε σύνολο 61 αγώνων (με 37 νοκ-άουτ νίκες) είχε ηττηθεί μόλις 5 φορές!

Αθεράπευτα υπερόπτης, αλλά με την αίσθηση της ανθρωπιάς, ασχολήθηκε έντονα με τα κοινωνικά δρώμενα και έχασε τίτλους και χρήματα προκειμένου να μείνει πιστός στις αρχές του και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών.

Ο Κάσιους Μαρσέλους Κλέι γεννήθηκε και πέθανε στα ρινγκ για να αναδειχθεί μέσα από αυτόν ο θρυλικός Μοχάμεντ Άλι, για τον οποίο η Νόσος δεν στάθηκε αρκετή ώστε να «σβήσει» το μεγαλείο του!