γράφει : Απόστολος Σκουμπούρης
Κανένα χρέος, καμιάς χώρας δεν είναι βιώσιμο -- Καμιά χώρα δεν θα αποπληρώσει ποτέ όλο το χρέος της - Μετακύληση γίνεται
Χαρακτήρα εθνικού… αυτισμού και ιδιότυπου εγκλωβισμού που ακυρώνει και απονευρώνει κάθε άλλη δημιουργική προσπάθεια έχει λάβει η ιστορία με το αν είναι ή όχι βιώσιμο το ελληνικό χρέος.
Πρόκειται για μια παράκρουση που έχει μεταγγιστεί σε όλη την ελληνική πολιτική σκηνή και με τη σειρά της στην κοινωνία που «παπαγαλίζει» διαρκώς ένα δίλημμα που στην ουσία δεν υπάρχει, ή δεν είναι του παρόντος.
Η χώρα, με ευθύνη και της τωρινής κυβέρνησης που έκανε σημαία τη διαγραφή του απεχθούς, επονείδιστου και… επαίσχυντου χρέους, έχει εγκλωβιστεί σ’ ένα μυωπικό κυνήγι μαγισσών, αυτοεγκλωβισμένη σε μια υποχρέωση που θα έπρεπε να την απασχολήσει στο μέλλον!
Όχι ότι είναι κακό για τη χώρα να μπορέσει να επιτύχει μείωση του όντως υπερβολικά μεγάλου χρέους της, όχι ότι είναι καταδικαστέες οι προσπάθειες της κυβέρνησης να «σηκώσει» αυτό το ζήτημα σε διεθνές επίπεδο.
Όμως, κακώς καλλιεργήθηκε η αίσθηση ότι το χρέος είναι το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα και το κεντρικό στοίχημα επιβίωσης για την Ελλάδα.
Όχι, δεν είναι το χρέος το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας! Και το γράφουμε ευθαρσώς.
Το διαρκές λιβανιστήρι με τη διαγραφή του χρέους είναι ανεδαφικό, καθώς και όλο να μηδενίζονταν μονομιάς σήμερα, ένα κράτος που παράγει μόνο συνταξιούχους και θέσεις στο δημόσιο, δεν έχει καμιά τύχη να είναι αυτάρκες.
Το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα είναι η επανεκκίνηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η έλκυση επενδύσεων, το ξεμπλοκάρισμα της ιδιωτικής οικονομίας, η σταδιακή μείωση της ανεργίας και η αποκατάσταση των 1,5 εκατ. ανέργων!
Αυτό είναι το κυρίαρχο, το ιερό εθνικό ζήτημα, εκεί θα πρέπει να εστιαστούν όλες οι δημιουργικές δυνάμεις, όλη η διπλωματία, όλες οι επενδυτικές πρωτοβουλίες.
Το χρέος κανείς δεν μας ζήτησε να το αποπληρώσουμε όλο ποτέ, ή μονομιάς, κανείς δεν μας αύξησε τα επιτόκια, αντιθέτως.
Η Ελλάδα εγκλωβίστηκε μυωπάζοντας για πέντε χρόνια στο ζήτημα του χρέους, αν είναι βιώσιμο, ή όχι, δυσβάστακτο ή όχι…
Το 2010 που μπήκαμε στα μνημόνια και στα προγράμματα στήριξης το κάναμε γιατί είχαμε ελλείμματα κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.
Αυτό που... ζητήθηκε από τη διεθνή κοινότητα – εφόσον εμείς απευθυνθήκαμε ζητώντας βοήθεια και στήριξη – είναι να φτιάξουμε τα του... οίκου μας!
Ως το 2022 δίνουμε μόνο τοκοχρεολύσια. Η Ελλάδα πληρώνει το 4,1% περίπου του ΑΕΠ της για το χρέος το έτος, όταν η Γερμανία πληρώνει 4,6% του ΑΕΠ της και η Ιταλία επίσης 4,1% περίπου.
Είναι στρουθοκαμηλισμός να κοιτάζουμε τι θα γίνει το 2022 ή το 2025 όταν δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Όταν δεν έχουμε παραγωγή.
Όταν η χώρα βουλιάζει στη χρεοκοπία εδώ και μήνες, χάνοντας 45 δισ. ευρώ καταθέσεων από τις τράπεζες και όταν κινδυνεύει να σταματήσει κάθε οικονομική δραστηριότητα.
To πρώτιστο είναι να καταστεί… βιώσιμη η χώρα
Όσα και να χρωστά κάποιος, πρώτα θα πρέπει να τακτοποιήσει – εξασφαλίζει την... επιβίωσή του, ώστε να έχει τη φερεγγυότητα να αποπληρώσει μελλοντικά.
Η χώρα μας, η Ελλάδα, δεν έχει τακτοποιήσει αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα.
Χωρίς να έχουμε τακτοποιήσει τεράστια ζητήματα σε εσωτερικό επίπεδο, συζητάμε για το χρέος των 300 δισ. που «δεν είναι βιώσιμο».
Κανείς δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι δεν είναι βιώσιμη η... χώρα έτσι όπως πορεύεται και συζητούμε για τα 300 δισ. ευρώ που κανείς δεν μας ζήτησε σήμερα!
Οι διεθνείς εταίροι, οι λεγόμενοι... τοκογλύφοι για αρκετούς, μας δανείζουν με επιτόκιο 1,5%! Με μεγάλη χρονική επιμήκυνση!
Διεθνώς το ίδιο γίνεται
Σχεδόν όλα τα κράτη χρωστούν αστρονομικά ποσά, τα οποία ποτέ δεν θα αποπληρώσουν εξ ολοκλήρου. Έτσι πορεύεται εδώ και δεκαετίες το παγκόσμιο σύστημα.
Με την αύξηση του ΑΕΠ, σταδιακά, μειώνεται νομοτελειακά και το «ύψος» ή η επικινδυνότητα του χρέους, συσχετισμός που καθορίζει και το αν θα χαρακτηριστεί βιώσιμο ή όχι. Αυτό γίνεται παγκόσμια.
Άλλες χώρες, βεβαίως και έχουν πολύ μεγαλύτερο χρέος από την Ελλάδα, ποσοτικά και αναλογικά.
Όμως, έχουν ενεργή παραγωγική βάση και ισχυρό – σε σχέση με το μέγεθος του χρέους τους - ΑΕΠ. Όλες οι χώρες χρωστούν, έτσι «δουλεύει» το σύστημα, έτσι πορεύεται, αυτοί είναι οι (χρηματοπιστωτικοί) κανόνες.
Επαναλαμβάνουμε ότι οι χώρες χρωστούν ποσά που ουδέποτε θα μπορέσουν να αποπληρώσουν ολοσχερώς, καθώς ουδέποτε θα τους ζητηθεί κάτι τέτοιο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ιαπωνία π.χ. έχει χρέος που αντιστοιχεί στο 280% του ΑΕΠ της!
Τo πιθανό μελλοντικό moratorium και το νέο… deal
Και βεβαίως, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή, στο μέλλον, νομοτελειακά να υπάρξει ένα ιστορικό... moratorium, ένα νέο… deal, μια γενικευμένη επανεκκίνηση κάτω από πιο «καθαρές» και στέρεες βάσεις.
Σε κάθε περίπτωση όμως, για να μπορέσει κάποιος να διεκδικήσει διαγραφή, αναδιάρθρωση ή μερική απομείωση χρέους, το μείζον είναι να παραμένει συνεπής έως τότε, να έχει ζωντανή οικονομία και παραγωγή, να έχει δηλαδή δύναμη να δημιουργεί αξία.
Διαφορετικά καμιά διαγραφή, χαριστική ή όχι, καμιά αναδιάρθρωση δε θα είναι… βιώσιμη.
Γιατί μια οικονομία που δεν παράγει, βασίζεται στον κρατισμό και συνδέεται κατά 65% με το δημόσιο, είναι καταδικασμένη να μην είναι ανταγωνιστική στο σύγχρονο κόσμο.
Πρώτη ενημέρωση Παρασκευή 10 Ιουλίου, 08:07 π.μ.
www.bankingnews.gr
Πρόκειται για μια παράκρουση που έχει μεταγγιστεί σε όλη την ελληνική πολιτική σκηνή και με τη σειρά της στην κοινωνία που «παπαγαλίζει» διαρκώς ένα δίλημμα που στην ουσία δεν υπάρχει, ή δεν είναι του παρόντος.
Η χώρα, με ευθύνη και της τωρινής κυβέρνησης που έκανε σημαία τη διαγραφή του απεχθούς, επονείδιστου και… επαίσχυντου χρέους, έχει εγκλωβιστεί σ’ ένα μυωπικό κυνήγι μαγισσών, αυτοεγκλωβισμένη σε μια υποχρέωση που θα έπρεπε να την απασχολήσει στο μέλλον!
Όχι ότι είναι κακό για τη χώρα να μπορέσει να επιτύχει μείωση του όντως υπερβολικά μεγάλου χρέους της, όχι ότι είναι καταδικαστέες οι προσπάθειες της κυβέρνησης να «σηκώσει» αυτό το ζήτημα σε διεθνές επίπεδο.
Όμως, κακώς καλλιεργήθηκε η αίσθηση ότι το χρέος είναι το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα και το κεντρικό στοίχημα επιβίωσης για την Ελλάδα.
Όχι, δεν είναι το χρέος το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας! Και το γράφουμε ευθαρσώς.
Το διαρκές λιβανιστήρι με τη διαγραφή του χρέους είναι ανεδαφικό, καθώς και όλο να μηδενίζονταν μονομιάς σήμερα, ένα κράτος που παράγει μόνο συνταξιούχους και θέσεις στο δημόσιο, δεν έχει καμιά τύχη να είναι αυτάρκες.
Το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα είναι η επανεκκίνηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η έλκυση επενδύσεων, το ξεμπλοκάρισμα της ιδιωτικής οικονομίας, η σταδιακή μείωση της ανεργίας και η αποκατάσταση των 1,5 εκατ. ανέργων!
Αυτό είναι το κυρίαρχο, το ιερό εθνικό ζήτημα, εκεί θα πρέπει να εστιαστούν όλες οι δημιουργικές δυνάμεις, όλη η διπλωματία, όλες οι επενδυτικές πρωτοβουλίες.
Το χρέος κανείς δεν μας ζήτησε να το αποπληρώσουμε όλο ποτέ, ή μονομιάς, κανείς δεν μας αύξησε τα επιτόκια, αντιθέτως.
Η Ελλάδα εγκλωβίστηκε μυωπάζοντας για πέντε χρόνια στο ζήτημα του χρέους, αν είναι βιώσιμο, ή όχι, δυσβάστακτο ή όχι…
Το 2010 που μπήκαμε στα μνημόνια και στα προγράμματα στήριξης το κάναμε γιατί είχαμε ελλείμματα κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.
Αυτό που... ζητήθηκε από τη διεθνή κοινότητα – εφόσον εμείς απευθυνθήκαμε ζητώντας βοήθεια και στήριξη – είναι να φτιάξουμε τα του... οίκου μας!
Ως το 2022 δίνουμε μόνο τοκοχρεολύσια. Η Ελλάδα πληρώνει το 4,1% περίπου του ΑΕΠ της για το χρέος το έτος, όταν η Γερμανία πληρώνει 4,6% του ΑΕΠ της και η Ιταλία επίσης 4,1% περίπου.
Είναι στρουθοκαμηλισμός να κοιτάζουμε τι θα γίνει το 2022 ή το 2025 όταν δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Όταν δεν έχουμε παραγωγή.
Όταν η χώρα βουλιάζει στη χρεοκοπία εδώ και μήνες, χάνοντας 45 δισ. ευρώ καταθέσεων από τις τράπεζες και όταν κινδυνεύει να σταματήσει κάθε οικονομική δραστηριότητα.
To πρώτιστο είναι να καταστεί… βιώσιμη η χώρα
Όσα και να χρωστά κάποιος, πρώτα θα πρέπει να τακτοποιήσει – εξασφαλίζει την... επιβίωσή του, ώστε να έχει τη φερεγγυότητα να αποπληρώσει μελλοντικά.
Η χώρα μας, η Ελλάδα, δεν έχει τακτοποιήσει αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα.
Χωρίς να έχουμε τακτοποιήσει τεράστια ζητήματα σε εσωτερικό επίπεδο, συζητάμε για το χρέος των 300 δισ. που «δεν είναι βιώσιμο».
Κανείς δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι δεν είναι βιώσιμη η... χώρα έτσι όπως πορεύεται και συζητούμε για τα 300 δισ. ευρώ που κανείς δεν μας ζήτησε σήμερα!
Οι διεθνείς εταίροι, οι λεγόμενοι... τοκογλύφοι για αρκετούς, μας δανείζουν με επιτόκιο 1,5%! Με μεγάλη χρονική επιμήκυνση!
Διεθνώς το ίδιο γίνεται
Σχεδόν όλα τα κράτη χρωστούν αστρονομικά ποσά, τα οποία ποτέ δεν θα αποπληρώσουν εξ ολοκλήρου. Έτσι πορεύεται εδώ και δεκαετίες το παγκόσμιο σύστημα.
Με την αύξηση του ΑΕΠ, σταδιακά, μειώνεται νομοτελειακά και το «ύψος» ή η επικινδυνότητα του χρέους, συσχετισμός που καθορίζει και το αν θα χαρακτηριστεί βιώσιμο ή όχι. Αυτό γίνεται παγκόσμια.
Άλλες χώρες, βεβαίως και έχουν πολύ μεγαλύτερο χρέος από την Ελλάδα, ποσοτικά και αναλογικά.
Όμως, έχουν ενεργή παραγωγική βάση και ισχυρό – σε σχέση με το μέγεθος του χρέους τους - ΑΕΠ. Όλες οι χώρες χρωστούν, έτσι «δουλεύει» το σύστημα, έτσι πορεύεται, αυτοί είναι οι (χρηματοπιστωτικοί) κανόνες.
Επαναλαμβάνουμε ότι οι χώρες χρωστούν ποσά που ουδέποτε θα μπορέσουν να αποπληρώσουν ολοσχερώς, καθώς ουδέποτε θα τους ζητηθεί κάτι τέτοιο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ιαπωνία π.χ. έχει χρέος που αντιστοιχεί στο 280% του ΑΕΠ της!
Τo πιθανό μελλοντικό moratorium και το νέο… deal
Και βεβαίως, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή, στο μέλλον, νομοτελειακά να υπάρξει ένα ιστορικό... moratorium, ένα νέο… deal, μια γενικευμένη επανεκκίνηση κάτω από πιο «καθαρές» και στέρεες βάσεις.
Σε κάθε περίπτωση όμως, για να μπορέσει κάποιος να διεκδικήσει διαγραφή, αναδιάρθρωση ή μερική απομείωση χρέους, το μείζον είναι να παραμένει συνεπής έως τότε, να έχει ζωντανή οικονομία και παραγωγή, να έχει δηλαδή δύναμη να δημιουργεί αξία.
Διαφορετικά καμιά διαγραφή, χαριστική ή όχι, καμιά αναδιάρθρωση δε θα είναι… βιώσιμη.
Γιατί μια οικονομία που δεν παράγει, βασίζεται στον κρατισμό και συνδέεται κατά 65% με το δημόσιο, είναι καταδικασμένη να μην είναι ανταγωνιστική στο σύγχρονο κόσμο.
Πρώτη ενημέρωση Παρασκευή 10 Ιουλίου, 08:07 π.μ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών