Η Ελλάδα που αλλάζει συναγωνίζεται την Ελλάδα που βουλιάζει – Άνιση η «μάχη»

Στην χρεοκοπημένη Ελλάδα της βαθιάς κρίσης, της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, των περικοπών, των μεγάλων φόρων, της ανεργίας, της μετανάστευσης, του μεγάλου χρέους και τις απειλής απώλειας δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας επιπλέον, έχουμε ακόμα να μάθουμε πολλά.
Δεν μπορεί παρά να σου κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν σήμερα οι επιχειρήσεις του κράτους και ειδικά οι υπερχρεωμένες.
Γιατί δεν μπορεί να κυνηγούν μόνο τα έσοδα και τα κόστη να τα αφήνουν απείρακτα, την ώρα που χιλιάδες πολίτες αναζητούν μία μικρή ανακούφιση και δεν την βρίσκουν.
Ο τρόπος λειτουργίας των δημόσιων επιχειρήσεων σε σύγκριση με των ιδιωτικών είναι ακόμα και σήμερα σαν να βρίσκεται σε προ κρίσης εποχές λειτουργίας.
Με το ξέσπασμα της κρίσης οι ιδιωτικές επιχειρήσεις έψαξαν τα κοστολόγια γραμμή-γραμμή και προσπάθησαν να κόψουν από όπου μπορούσαν, γιατί έβλεπαν ότι θα επέλθει μεγάλη μείωση στον τζίρο.
Στο δημόσιο αντιμετώπισαν την κρίση ως αντίποινα εκείνων που θέλουν να μας αγοράσουν για κομμάτι ψωμί και έσπευσαν να πουν πως η λιτότητα είναι καταστροφική.
Αρνήθηκαν να μειώσουν τα κόστη, ακόμα και εκείνα τα εξόφθαλμα που υπήρχαν προ κρίσης, όπως για παράδειγμα τα επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης κ.α.
Σήμερα, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια κρίσης, τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα, καθώς αρκετοί ακόμα πιστεύουν ότι αν ξοδέψεις θα φέρεις ανάπτυξη.
Από πού όμως να ξοδέψεις όταν δεν έχεις έσοδα και δεν σε δανείζουν;
Ιδιωτική επιχείρηση κλείνει πρόσφατα δύο δίκλινα δωμάτια για τέσσερις εργαζόμενους σε ξενοδοχείο.
Την κράτηση κάνει στέλεχος από το γραφείο του προέδρου.
Ζητάει καλύτερη τιμή, δίνει τα ονόματα, λέει πως ανά δύο υπάλληλοι θα χρειαστούν ένα δίκλινο και μέσω internet πληρώνει τα δωμάτια.
Λίγες μέρες αργότερα, υπάλληλοι δημόσιας επιχείρησης εισηγμένης στο χρηματιστήριο και με υψηλά χρέη, καλούν το ίδιο ξενοδοχείο.
Αναφέρουν πως θέλουν δωμάτιο και πως είναι δύο άτομα.
Ο υπάλληλος του ξενοδοχείου τους απαντά πως έχει ένα δίκλινο διαθέσιμο.
Ζητούν όμως δύο δωμάτια στα οποία θα μείνουν δύο υπάλληλοι.
Δηλαδή αντί να πάρουν ένα δίκλινο, ζήτησαν δύο, ώστε να κοιμηθούν σε ξεχωριστά δωμάτια.
Ρωτάνε τιμή, έρχονται ξεκουράζονται και την επόμενη μέρα αναχωρούν.
Ζητούν ωστόσο, αν γίνεται να κοπεί απόδειξη με υψηλότερη τιμή καθώς έχουν δικαίωμα να πληρώσουν περισσότερα για καλύτερο δωμάτιο.
Δεν το έκαναν, δεν έκλεισαν δηλαδή πιο ακριβό δωμάτιο, γιατί σκέφτηκαν πως τη διαφορά θα μπορούσαν να την καρπωθούν οι ίδιοι.
Δεν σκέφτηκαν επίσης να μείνουν σε ένα δωμάτιο και οι δύο και να πληρώσουν λιγότερα, μειώνοντας τα έξοδα της επιχείρησης.
Θα πείτε, «αυτό το μικρό ποσό μπορεί να σώσει την επιχείρηση;»
Δεν είναι το θέμα το ποσό, αλλά η νοοτροπία.
Γιατί αν αυτό συμβαίνει στα μικρά, φανταστείτε τι συμβαίνει στα μεγάλα.

Γιώργος Κατικάς
www.bankingnews.gr