Άρθρο του προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, κ. Αθανάσιου Σαββάκη
Η συσχέτιση της οικονομικής ανάπτυξης μιας χώρας με την υλοποίηση ιδιωτικών και ακολούθως, δημόσιων επενδύσεων, είναι αυτονόητη σχεδόν σε όλο τον κόσμο εκτός μάλλον από τη χώρα μας.
Αλλιώς, δεν μπορούν να ερμηνευθούν ταυτόχρονα δύο πολύ βασικές διαπιστώσεις από τη μελέτη των στοιχείων του μακροοικονομικού περιβάλλοντος:
• η πρώτη αφορά στην αδυναμία εξόδου της χώρας μας από την κρίση, προϋπόθεση για την οποία είναι η δημιουργία - μέσω – μεταρρυθμίσεων – φιλικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, και
• η δεύτερη σχετίζεται με τη μελέτη των στοιχείων για τις ξένες επενδύσεις στη χώρα μας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του World Competitiveness Report του IMD, μεταξύ των ετών 2010 και 2015, συνέβησαν τα ακόλουθα στο πεδίο των ξένων επενδύσεων:
- οι ροές ξένων επενδύσεων από 0,48 δις δολάρια το 2010, έφτασαν στο
-0,29 δις δολάρια το 2015, δηλαδή βιώνουμε επίσημα καθεστώς αποεπένδυσης, και,
- το ισοζύγιο των ροών ξένων επενδύσεων από 1,23 δις δολάρια το 2010, μειώθηκε κατά 50%, και πλέον το 2015 διαμορφώθηκε στο 0,67 δις δολάρια ενδεικτικό της επενδυτικής άπνοιας στη χώρα μας την τελευταία εξαετία.
Αναρωτιέμαι με την αναφορά και μόνον αυτών των δύο στοιχείων αν είναι εφικτή ή/και ρεαλιστική η προσδοκία όλων μας για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Υπερφολόγηση, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, κεφαλαιακοί έλεγχοι, συνιστούν μάλλον ένα γενικευμένο αδιέξοδο για την ελληνική οικονομία το οποίο προκύπτει άμεσα όσο επιμένουμε να έχουμε στο επίκεντρο της οικονομικής μας πολιτικής τη διάσωση του κράτους και των τραπεζών.
Πριν φθάσω στο ερώτημα: «ποιος άραγε θυμάται ότι υπάρχει και ιδιωτική οικονομία στη χώρα», θα υπογραμμίσω ότι οικονομική ανάκαμψη χωρίς ικανό ανθρώπινο δυναμικό, όσα ευφυή μέτρα κι αν εφαρμόσουμε, δεν θα υπάρξει.
Ο ΟΟΣΑ μας το θύμισε πριν λίγες μόλις μέρες με τον πιο εμφατικό τρόπο: στην Ελλάδα χάθηκε από την αρχή της Παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μια στις δύο θέσεις εργασίας που κατείχαν νέοι άνθρωποι ηλικίας, κυρίως, 15 έως 29 ετών.
Άραγε, γι’ αυτούς τους νέους ποια οικονομική πολιτική νοιάστηκε;
Ποια οικονομική πολιτική έλαβε υπόψη της ότι το κόστος αυτών των νέων ανέρχεται στο 2% του ΑΕΠ της χώρας μας και ότι θα μπορούσε, με κατάλληλες προϋποθέσεις, να παράξει πλούτο πολλών δις ευρώ που έχει ανάγκη η χώρα μας;
Κι ας έρθουμε τώρα στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Η διαρκής πολιτική και οικονομική αβεβαιότητα, έφερε τα προφανή αποτελέσματα:
- κύκλο εργασιών της βιομηχανίας σε ραγδαία πτώση, σε σχέση με αντίστοιχες περυσινές περιόδους, π.χ. Μάιος 2016 σε σχέση με τον Μάιο του 2015, η μείωση ήταν 13,4%, και,
- συνέχιση της ύπαρξης ζημιών για τη μεταποίηση γι’ ακόμη μια χρονιά.
Για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, πρέπει προηγουμένως να υπάρξει «στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη».
Πλέον, το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας, θα πρέπει ν’ αναλάβει το βάρος της σχετικής ευθύνης. Θα πρέπει η Κυβέρνηση, που έχει άλλωστε και την ουσιαστική ευθύνη, με ξεκάθαρο τρόπο και απολύτως ορθολογικά, να σχεδιάσει το «Ελληνικό Στρατηγικό Σχέδιο για την Ανάπτυξη».
Κατά συνέπεια, βασικό ζητούμενο για τον επιχειρηματικό κόσμο της Βόρειας Ελλάδος από την Κυβέρνηση ούτως ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη, είναι η εκπόνηση και η υλοποίηση, με τόλμη, με ειλικρίνεια, με συγκεκριμένα μέτρα επαρκώς κοστολογημένα και με ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα υλοποίησης, ενός στρατηγικού σχεδίου οικονομικής πολιτικής που θα οδηγεί την Ελλάδα σε έξοδο από την κρίση.
Είμαστε μια απ’ τις λίγες χώρες του Δυτικού κόσμου, που δεν εννοούμε να εντάξουμε τον στρατηγικό σχεδιασμό στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.
Γι’ αυτό και καταφέρνουμε να είμαστε διαρκώς ουραγοί.
www.bankingnews.gr
Αλλιώς, δεν μπορούν να ερμηνευθούν ταυτόχρονα δύο πολύ βασικές διαπιστώσεις από τη μελέτη των στοιχείων του μακροοικονομικού περιβάλλοντος:
• η πρώτη αφορά στην αδυναμία εξόδου της χώρας μας από την κρίση, προϋπόθεση για την οποία είναι η δημιουργία - μέσω – μεταρρυθμίσεων – φιλικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, και
• η δεύτερη σχετίζεται με τη μελέτη των στοιχείων για τις ξένες επενδύσεις στη χώρα μας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του World Competitiveness Report του IMD, μεταξύ των ετών 2010 και 2015, συνέβησαν τα ακόλουθα στο πεδίο των ξένων επενδύσεων:
- οι ροές ξένων επενδύσεων από 0,48 δις δολάρια το 2010, έφτασαν στο
-0,29 δις δολάρια το 2015, δηλαδή βιώνουμε επίσημα καθεστώς αποεπένδυσης, και,
- το ισοζύγιο των ροών ξένων επενδύσεων από 1,23 δις δολάρια το 2010, μειώθηκε κατά 50%, και πλέον το 2015 διαμορφώθηκε στο 0,67 δις δολάρια ενδεικτικό της επενδυτικής άπνοιας στη χώρα μας την τελευταία εξαετία.
Αναρωτιέμαι με την αναφορά και μόνον αυτών των δύο στοιχείων αν είναι εφικτή ή/και ρεαλιστική η προσδοκία όλων μας για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Υπερφολόγηση, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, κεφαλαιακοί έλεγχοι, συνιστούν μάλλον ένα γενικευμένο αδιέξοδο για την ελληνική οικονομία το οποίο προκύπτει άμεσα όσο επιμένουμε να έχουμε στο επίκεντρο της οικονομικής μας πολιτικής τη διάσωση του κράτους και των τραπεζών.
Πριν φθάσω στο ερώτημα: «ποιος άραγε θυμάται ότι υπάρχει και ιδιωτική οικονομία στη χώρα», θα υπογραμμίσω ότι οικονομική ανάκαμψη χωρίς ικανό ανθρώπινο δυναμικό, όσα ευφυή μέτρα κι αν εφαρμόσουμε, δεν θα υπάρξει.
Ο ΟΟΣΑ μας το θύμισε πριν λίγες μόλις μέρες με τον πιο εμφατικό τρόπο: στην Ελλάδα χάθηκε από την αρχή της Παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μια στις δύο θέσεις εργασίας που κατείχαν νέοι άνθρωποι ηλικίας, κυρίως, 15 έως 29 ετών.
Άραγε, γι’ αυτούς τους νέους ποια οικονομική πολιτική νοιάστηκε;
Ποια οικονομική πολιτική έλαβε υπόψη της ότι το κόστος αυτών των νέων ανέρχεται στο 2% του ΑΕΠ της χώρας μας και ότι θα μπορούσε, με κατάλληλες προϋποθέσεις, να παράξει πλούτο πολλών δις ευρώ που έχει ανάγκη η χώρα μας;
Κι ας έρθουμε τώρα στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Η διαρκής πολιτική και οικονομική αβεβαιότητα, έφερε τα προφανή αποτελέσματα:
- κύκλο εργασιών της βιομηχανίας σε ραγδαία πτώση, σε σχέση με αντίστοιχες περυσινές περιόδους, π.χ. Μάιος 2016 σε σχέση με τον Μάιο του 2015, η μείωση ήταν 13,4%, και,
- συνέχιση της ύπαρξης ζημιών για τη μεταποίηση γι’ ακόμη μια χρονιά.
Για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, πρέπει προηγουμένως να υπάρξει «στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη».
Πλέον, το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας, θα πρέπει ν’ αναλάβει το βάρος της σχετικής ευθύνης. Θα πρέπει η Κυβέρνηση, που έχει άλλωστε και την ουσιαστική ευθύνη, με ξεκάθαρο τρόπο και απολύτως ορθολογικά, να σχεδιάσει το «Ελληνικό Στρατηγικό Σχέδιο για την Ανάπτυξη».
Κατά συνέπεια, βασικό ζητούμενο για τον επιχειρηματικό κόσμο της Βόρειας Ελλάδος από την Κυβέρνηση ούτως ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη, είναι η εκπόνηση και η υλοποίηση, με τόλμη, με ειλικρίνεια, με συγκεκριμένα μέτρα επαρκώς κοστολογημένα και με ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα υλοποίησης, ενός στρατηγικού σχεδίου οικονομικής πολιτικής που θα οδηγεί την Ελλάδα σε έξοδο από την κρίση.
Είμαστε μια απ’ τις λίγες χώρες του Δυτικού κόσμου, που δεν εννοούμε να εντάξουμε τον στρατηγικό σχεδιασμό στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.
Γι’ αυτό και καταφέρνουμε να είμαστε διαρκώς ουραγοί.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών