γράφει : Νίκος Θεοδωρόπουλος
Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τα υπερπλεονάσματα και να προχωρήσει στη μείωση δαπανών και των φόρων
Τα λάθη στο …κάρο της οικονομίας εντοπίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά στη μεταμνημονιακή συμφωνία, η οποία στην ουσία ξέχασε τα βασικά μαθήματα οικονομίας που διδάσκονται στο πρώτο έτος.
Τα υπερ-πλεονάσματα εμποδίζουν τη μεγέθυνση.
Ο κ. Θ. Πελαγίδης λέει ότι πρέπει να βάλουμε πρώτα τις επενδύσεις, στη συνέχεια τα εισοδήματα και μετά τη φορολογία και να αναζητήσουμε τις δυνατότητες της ελληνικής Οικονομίας και κυρίως τι πρέπει να αλλάξουμε.
Ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά λέει τι πρέπει να γίνει έτσι ώστε οι συνταξιούχοι να μην ζουν με το φόβο μείωσης των αποδοχών τους.
Επίσης διερωτάται γιατί η κυβέρνηση έβαλε στην άκρη τα 24 δισ. ευρώ με πολύ χαμηλό επιτόκιο και μπορούσε να απαιτήσει, ενώ προτίμησε τις πιο σκληρές συνθήκες των αγορών με επιτόκια στα επίπεδα του 4%.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού πρόκειται για χαρτζιλίκι το οποίο στην ουσία πνίγει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των νέων ενώ απουσιάζει το όραμα.
Ο κ. Πελαγίδης εκτιμά ότι επόμενη κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τα υπερπλεονάσματα να προχωρήσει στη μείωση δαπανών και των φόρων.
Ο Θ. Πελαγίδης απαντά σε ερωτήματα για τη μεταμνημονιακή εποχή στο δημοσιογράφο Νίκο Θεοδωρόπουλο
Η κυβέρνηση δεν πήρε πιστοληπτική γραμμή. Πώς αξιολογείται τη στάση της;
Σημασία δεν έχει εάν πήραμε ή όχι πιστοληπτική γραμμή.
Σημασία έχει ότι αφήσαμε αχρησιμοποίητα περίπου 24 δισεκατομμύρια ευρώ με πολύ χαμηλό επιτόκιο.
Όλα αυτά για να δείξουμε στους ψηφοφόρους ότι βγαίνουμε στις αγορές.
Με 4%;
Ακόμη και το 3 ή 2,5% είναι πολύ, πάρα πολύ, για μια χώρα της οποίας η προοπτική φαίνεται να είναι ένας μέσος πραγματικός ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης της τάξης του 1%.
Το κακό σενάριο της συμφωνίας για το χρέος προβλέπει ότι μετά το 2032 το χρέος αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ και το 2060 θα έχει εκτοξευθεί στο 235%
Είναι υπαρκτό αυτό το πρόβλημα;
Δε συμφωνώ με τέτοιες μακροπρόθεσμες προβλέψεις.
Μου θυμίζουν τη φράση του Κέυνς ότι μακροχρονίως όλοι θα είμαστε νεκροί.
Σημασία θα είχε μια καλή αφετηρία.
Αυτό το είχε καταλάβει το ΔΝΤ, ο πιστωτής που είναι ο πιο ανεξάρτητος από τους υπόλοιπους.
Πολιτικά εννοώ.
Αυτή τη στιγμή δεν θα είχα πρωτίστως το ενδιαφέρον για την επέκταση των δανείων, μολονότι αναγνωρίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Θα με ενδιέφερε πρώτα να δοθεί όλο το υπόλοιπο ποσό του τρίτου προγράμματος μπροστά, κι ας ήταν οπωσδήποτε με ισχυρή εποπτεία.
Άλλωστε, αν έχετε δει το παράρτημα αλλά και τα τεχνικά χαρτιά της κομισιόν, θα καταλάβετε ότι έχουμε μπροστά μας κανονικά ένα νέο μνημόνιο υποχρεώσεων.
Έπρεπε να απαιτήσουμε όλα τα λεφτά.
Και ας μην υπήρχε και καμιά πιστοληπτική γραμμή.
Θα ήθελα να έβλεπα σημαντικότατο μέρος των χρημάτων αυτών να εισέρχονται στην πραγματική οικονομία.
Σε μεγάλα έργα, σε φορολογικές ελαφρύνσεις για μεγάλες επενδύσεις, σε κίνητρα για την απασχόληση όπως η επί πληρωμή μαθητεία των νέων σε επιχειρήσεις, σε οτιδήποτε με ισχυρό πολλαπλασιαστή.
Το καλό σενάριο έχει υψηλά πλεονάσματα τα οποία όμως πληγώνουν το ΑΕΠ; Τι πετύχαμε τελικά;
Προσέξτε.
Τα πλεονάσματα και τα υπερπλεονάσματα είναι εντελώς αχρείαστα για την περίοδο έως το 2022.
Με την εξαίρεση της επόμενης χρονιάς, άλλωστε, οι υποχρεώσεις μας είναι σχετικά περιορισμένες!
Τι εξυπηρετεί η τιμωρητική λογική του 3,5%;
Πολύ περισσότερο, τι εξυπηρετεί ένα υπερπλεόνασμα, επί σειρά ετών μάλιστα και γιατί αυτό γίνεται αποδεκτό από τους πιστωτές και εταίρους;
Δεν είμαι κατ΄ανάγκην υπέρ ή κατά των πρωτογενών δημοσιονομικών πλεονασμάτων.
Απλώς αυτά προκύπτουν από την οικονομική απόδοση μιας οικονομίας και δεν επιβάλλονται.
Να σας θυμίσω ότι για τέσσερα-πέντε έτη εκεί γύρω στο 2000, η Ελλάδα διέθετε σχετικώς υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.
Αυτό ήταν αποτέλεσμα της ταχύρυθμης οικονομικής μεγέθυνσης.
Άρα, πρώτα οικονομική μεγέθυνση και μετά πλεόνασμα.
Πρώτα επενδύσεις και μετά αποτέλεσμα.
Πρώτα εισοδήματα και μετά φορολογία.
Πρώτο έτος οικονομικά.
Τι μπορεί να κάνει η επόμενη κυβέρνηση όταν η συμφωνία προβλέπει υψηλά πλεονάσματα στα επίπεδα του 3,5% τα οποία στη ουσία δεν αφήνουν περιθώρια.
Υπάρχουν τρόποι διαφυγής;
Πρέπει να καταργήσει αμέσως το υπερπλεόνασμα και να προχωρήσει ριζοσπαστικά στην μείωση δαπανών και φόρων.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ούτε για καθυστερήσεις ούτε για πολιτικό κόστος.
Είναι αδύνατον για τον περισσότερο κόσμο να γίνει κατανοητό αυτό που ακολουθεί μετά τον αφελληνισμό των εγχωρίων επιχειρήσεων, τώρα και των κρατικών υποδομών, χωρίς μάλιστα κάποια ελληνική συμμετοχή, έστω την ελάχιστη.
Θα βρεθούμε σε λίγο μπροστά σε μια κατάσταση, με μια γηρασμένη κοινωνία, να έχουμε εντελώς περιορισμένη ή και περιθωριακή οικονομική δραστηριότητα στον ίδιο μας τον τόπο.
Χειρότερα και από γκαρσόνια.
Υπάρχει εκτίμηση για τη στάση του ΔΝΤ αναφορικά με την έκθεση του. Το χρέος μπορεί να χαρακτηριστεί βιώσιμο όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι ισχνοί.
Μα θα πει το προφανές.
Για το επόμενο άμεσο χρονικό διάστημα το χρέος μπορεί να εξυπηρετηθεί και μετά θα δούμε.
Το ΔΝΤ έχει κι αυτό πια πρόβλημα υπαρξιακό στο νέο κόσμο όπου ο ρόλος των διεθνών οργανισμών φαίνεται να είναι πολύ περιορισμένος.
Έχω τη γνώμη ότι αγορές δεν περιμένουν το ΔΝΤ να μας πει τη γνώμη του.
Πέρασαν ήδη κάποιες μέρες από την απόφαση για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους και οι αγορές δεν αντιδρούν.
Οι δε εμπλεκόμενοι παράγοντες τηρούν σιγή ιχθύος.
Είναι εφικτό για μία κυβέρνηση να διαμορφώσει σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης όταν οι παράμετροι είναι υπ’ αυστηρό έλεγχο της συμφωνίας;
Μπορεί να μειωθούν οι φόροι;
Υπάρχουν περιθώρια για μείωση των δαπανών του κράτους;
Σας είπα.
Το κράτος έχει χιλιάδες οργανισμούς, νομικά πρόσωπα δημόσια και ημιδημόσια στην ουσία, για τα οποία πρέπει να γίνει άμεσα μια αξιολόγηση και αποτίμηση κόστους-οφέλους και βάσει αυτής θα πρέπει το δημόσιο να ξεφορτωθεί ή/και να αποκεντρώσει τοπικά αυτά που δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Προτεραιότητα έχουν οι πολίτες και οι φορολογούμενοι κι όχι όλοι εμείς που απασχολούμαστε στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Δεν προτείνω να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν όλες οι χώρες του ίδιου περίπου επιπέδου όπως η Πορτογαλία ή και οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Δεν είναι ζήτημα δεξιάς ή αριστεράς.
Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης.
Αν δεν γίνουν δουλειές, αν δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, είναι πολύ απλό.
Χώρα δεν θα υπάρχει για την επόμενη γενιά.
Οι συντάξεις είναι μέρος κρατικής δαπάνης. Πρέπει να μειωθούν περαιτέρω;
Εάν η χώρα δεν γίνει ανταγωνιστική και δεν παράξει νέες δουλειές με τις οποίες θα πληρωθούν οι αναγκαίες εισφορές οι ασφαλιστικές τότε είναι αναπόφευκτο η πορεία προς τον πάτο να συνεχιστεί και για τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους όπως εγώ.
Αυτό ανεξαρτήτως του τι θέλει και του τι πιστεύει ο καθένας.
Οι συντάξεις μπορεί να είναι είτε χαμηλές είτε υψηλές αναλόγως με τα δημογραφικά δεδομένα και κυρίως τις εισφορές που πληρώνονται για ένα σύστημα διαγενεακό όπως το ελληνικό.
Οι νέοι μπορεί να δουν φως στο τούνελ με την αύξηση του κατώτατου μισθού;
Εννοείται του υπό κατώτατου μισθού.
Δεν υποτιμώ τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει ο καθένας αλλά το πρόβλημα δε λύνεται με 10, 20, 30 ή 50 € το μήνα.
Στην Ελλάδα έχουμε την λανθασμένη νοοτροπία να ζητούμε τα πάντα από το κράτος χωρίς να κοιτούμε τις συνεισφορές.
Επαναλαμβάνω, το σημαντικό είναι αυτοί που τρέχουν το κάρο της οικονομίας να βοηθηθούν απλώς με το να μην υπερφορολογούνται και κυρίως να μην υπερεισφορολογούνται ώστε να γίνονται στη συνέχεια εφικτές οι κρατικές πολιτικές.
Εννοώ τις πολιτικές κινήτρων και όχι απλώς την επιδοματική πολιτική του χαρτζιλικιού που είναι άθλια, διαφθείρει και εξευτελίζει τους μη προνομιούχους.
Δεν πρέπει να συνδέουμε την προοπτική των νέων με τον υπο κατώτατο μισθό.
Σημαντικό είναι να δώσουμε στα νέα παιδιά καλή εκπαίδευση για να έχουν μετά την δυνατότητα των ανοιχτών οριζόντων και των ευκαιριών.
Εάν συνεχίσουμε να τους μιλούμε για τον κατώτατο και τον υπο κατώτατο μισθό, δηλαδή μια ζωή δύσκολη χωρίς φιλοδοξίες, οικογένεια και καριέρα, τότε το πιο πιθανό είναι να σηκωθούν να φύγουν.
Νίκος Θεοδωρόπουλος
ntheo@bankingnews.gr
www.bankingnews.gr
Τα υπερ-πλεονάσματα εμποδίζουν τη μεγέθυνση.
Ο κ. Θ. Πελαγίδης λέει ότι πρέπει να βάλουμε πρώτα τις επενδύσεις, στη συνέχεια τα εισοδήματα και μετά τη φορολογία και να αναζητήσουμε τις δυνατότητες της ελληνικής Οικονομίας και κυρίως τι πρέπει να αλλάξουμε.
Ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά λέει τι πρέπει να γίνει έτσι ώστε οι συνταξιούχοι να μην ζουν με το φόβο μείωσης των αποδοχών τους.
Επίσης διερωτάται γιατί η κυβέρνηση έβαλε στην άκρη τα 24 δισ. ευρώ με πολύ χαμηλό επιτόκιο και μπορούσε να απαιτήσει, ενώ προτίμησε τις πιο σκληρές συνθήκες των αγορών με επιτόκια στα επίπεδα του 4%.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού πρόκειται για χαρτζιλίκι το οποίο στην ουσία πνίγει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των νέων ενώ απουσιάζει το όραμα.
Ο κ. Πελαγίδης εκτιμά ότι επόμενη κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τα υπερπλεονάσματα να προχωρήσει στη μείωση δαπανών και των φόρων.
Ο Θ. Πελαγίδης απαντά σε ερωτήματα για τη μεταμνημονιακή εποχή στο δημοσιογράφο Νίκο Θεοδωρόπουλο
Η κυβέρνηση δεν πήρε πιστοληπτική γραμμή. Πώς αξιολογείται τη στάση της;
Σημασία δεν έχει εάν πήραμε ή όχι πιστοληπτική γραμμή.
Σημασία έχει ότι αφήσαμε αχρησιμοποίητα περίπου 24 δισεκατομμύρια ευρώ με πολύ χαμηλό επιτόκιο.
Όλα αυτά για να δείξουμε στους ψηφοφόρους ότι βγαίνουμε στις αγορές.
Με 4%;
Ακόμη και το 3 ή 2,5% είναι πολύ, πάρα πολύ, για μια χώρα της οποίας η προοπτική φαίνεται να είναι ένας μέσος πραγματικός ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης της τάξης του 1%.
Το κακό σενάριο της συμφωνίας για το χρέος προβλέπει ότι μετά το 2032 το χρέος αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ και το 2060 θα έχει εκτοξευθεί στο 235%
Είναι υπαρκτό αυτό το πρόβλημα;
Δε συμφωνώ με τέτοιες μακροπρόθεσμες προβλέψεις.
Μου θυμίζουν τη φράση του Κέυνς ότι μακροχρονίως όλοι θα είμαστε νεκροί.
Σημασία θα είχε μια καλή αφετηρία.
Αυτό το είχε καταλάβει το ΔΝΤ, ο πιστωτής που είναι ο πιο ανεξάρτητος από τους υπόλοιπους.
Πολιτικά εννοώ.
Αυτή τη στιγμή δεν θα είχα πρωτίστως το ενδιαφέρον για την επέκταση των δανείων, μολονότι αναγνωρίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Θα με ενδιέφερε πρώτα να δοθεί όλο το υπόλοιπο ποσό του τρίτου προγράμματος μπροστά, κι ας ήταν οπωσδήποτε με ισχυρή εποπτεία.
Άλλωστε, αν έχετε δει το παράρτημα αλλά και τα τεχνικά χαρτιά της κομισιόν, θα καταλάβετε ότι έχουμε μπροστά μας κανονικά ένα νέο μνημόνιο υποχρεώσεων.
Έπρεπε να απαιτήσουμε όλα τα λεφτά.
Και ας μην υπήρχε και καμιά πιστοληπτική γραμμή.
Θα ήθελα να έβλεπα σημαντικότατο μέρος των χρημάτων αυτών να εισέρχονται στην πραγματική οικονομία.
Σε μεγάλα έργα, σε φορολογικές ελαφρύνσεις για μεγάλες επενδύσεις, σε κίνητρα για την απασχόληση όπως η επί πληρωμή μαθητεία των νέων σε επιχειρήσεις, σε οτιδήποτε με ισχυρό πολλαπλασιαστή.
Το καλό σενάριο έχει υψηλά πλεονάσματα τα οποία όμως πληγώνουν το ΑΕΠ; Τι πετύχαμε τελικά;
Προσέξτε.
Τα πλεονάσματα και τα υπερπλεονάσματα είναι εντελώς αχρείαστα για την περίοδο έως το 2022.
Με την εξαίρεση της επόμενης χρονιάς, άλλωστε, οι υποχρεώσεις μας είναι σχετικά περιορισμένες!
Τι εξυπηρετεί η τιμωρητική λογική του 3,5%;
Πολύ περισσότερο, τι εξυπηρετεί ένα υπερπλεόνασμα, επί σειρά ετών μάλιστα και γιατί αυτό γίνεται αποδεκτό από τους πιστωτές και εταίρους;
Δεν είμαι κατ΄ανάγκην υπέρ ή κατά των πρωτογενών δημοσιονομικών πλεονασμάτων.
Απλώς αυτά προκύπτουν από την οικονομική απόδοση μιας οικονομίας και δεν επιβάλλονται.
Να σας θυμίσω ότι για τέσσερα-πέντε έτη εκεί γύρω στο 2000, η Ελλάδα διέθετε σχετικώς υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.
Αυτό ήταν αποτέλεσμα της ταχύρυθμης οικονομικής μεγέθυνσης.
Άρα, πρώτα οικονομική μεγέθυνση και μετά πλεόνασμα.
Πρώτα επενδύσεις και μετά αποτέλεσμα.
Πρώτα εισοδήματα και μετά φορολογία.
Πρώτο έτος οικονομικά.
Τι μπορεί να κάνει η επόμενη κυβέρνηση όταν η συμφωνία προβλέπει υψηλά πλεονάσματα στα επίπεδα του 3,5% τα οποία στη ουσία δεν αφήνουν περιθώρια.
Υπάρχουν τρόποι διαφυγής;
Πρέπει να καταργήσει αμέσως το υπερπλεόνασμα και να προχωρήσει ριζοσπαστικά στην μείωση δαπανών και φόρων.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ούτε για καθυστερήσεις ούτε για πολιτικό κόστος.
Είναι αδύνατον για τον περισσότερο κόσμο να γίνει κατανοητό αυτό που ακολουθεί μετά τον αφελληνισμό των εγχωρίων επιχειρήσεων, τώρα και των κρατικών υποδομών, χωρίς μάλιστα κάποια ελληνική συμμετοχή, έστω την ελάχιστη.
Θα βρεθούμε σε λίγο μπροστά σε μια κατάσταση, με μια γηρασμένη κοινωνία, να έχουμε εντελώς περιορισμένη ή και περιθωριακή οικονομική δραστηριότητα στον ίδιο μας τον τόπο.
Χειρότερα και από γκαρσόνια.
Υπάρχει εκτίμηση για τη στάση του ΔΝΤ αναφορικά με την έκθεση του. Το χρέος μπορεί να χαρακτηριστεί βιώσιμο όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι ισχνοί.
Μα θα πει το προφανές.
Για το επόμενο άμεσο χρονικό διάστημα το χρέος μπορεί να εξυπηρετηθεί και μετά θα δούμε.
Το ΔΝΤ έχει κι αυτό πια πρόβλημα υπαρξιακό στο νέο κόσμο όπου ο ρόλος των διεθνών οργανισμών φαίνεται να είναι πολύ περιορισμένος.
Έχω τη γνώμη ότι αγορές δεν περιμένουν το ΔΝΤ να μας πει τη γνώμη του.
Πέρασαν ήδη κάποιες μέρες από την απόφαση για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους και οι αγορές δεν αντιδρούν.
Οι δε εμπλεκόμενοι παράγοντες τηρούν σιγή ιχθύος.
Είναι εφικτό για μία κυβέρνηση να διαμορφώσει σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης όταν οι παράμετροι είναι υπ’ αυστηρό έλεγχο της συμφωνίας;
Μπορεί να μειωθούν οι φόροι;
Υπάρχουν περιθώρια για μείωση των δαπανών του κράτους;
Σας είπα.
Το κράτος έχει χιλιάδες οργανισμούς, νομικά πρόσωπα δημόσια και ημιδημόσια στην ουσία, για τα οποία πρέπει να γίνει άμεσα μια αξιολόγηση και αποτίμηση κόστους-οφέλους και βάσει αυτής θα πρέπει το δημόσιο να ξεφορτωθεί ή/και να αποκεντρώσει τοπικά αυτά που δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Προτεραιότητα έχουν οι πολίτες και οι φορολογούμενοι κι όχι όλοι εμείς που απασχολούμαστε στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Δεν προτείνω να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν όλες οι χώρες του ίδιου περίπου επιπέδου όπως η Πορτογαλία ή και οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Δεν είναι ζήτημα δεξιάς ή αριστεράς.
Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης.
Αν δεν γίνουν δουλειές, αν δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, είναι πολύ απλό.
Χώρα δεν θα υπάρχει για την επόμενη γενιά.
Οι συντάξεις είναι μέρος κρατικής δαπάνης. Πρέπει να μειωθούν περαιτέρω;
Εάν η χώρα δεν γίνει ανταγωνιστική και δεν παράξει νέες δουλειές με τις οποίες θα πληρωθούν οι αναγκαίες εισφορές οι ασφαλιστικές τότε είναι αναπόφευκτο η πορεία προς τον πάτο να συνεχιστεί και για τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους όπως εγώ.
Αυτό ανεξαρτήτως του τι θέλει και του τι πιστεύει ο καθένας.
Οι συντάξεις μπορεί να είναι είτε χαμηλές είτε υψηλές αναλόγως με τα δημογραφικά δεδομένα και κυρίως τις εισφορές που πληρώνονται για ένα σύστημα διαγενεακό όπως το ελληνικό.
Οι νέοι μπορεί να δουν φως στο τούνελ με την αύξηση του κατώτατου μισθού;
Εννοείται του υπό κατώτατου μισθού.
Δεν υποτιμώ τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει ο καθένας αλλά το πρόβλημα δε λύνεται με 10, 20, 30 ή 50 € το μήνα.
Στην Ελλάδα έχουμε την λανθασμένη νοοτροπία να ζητούμε τα πάντα από το κράτος χωρίς να κοιτούμε τις συνεισφορές.
Επαναλαμβάνω, το σημαντικό είναι αυτοί που τρέχουν το κάρο της οικονομίας να βοηθηθούν απλώς με το να μην υπερφορολογούνται και κυρίως να μην υπερεισφορολογούνται ώστε να γίνονται στη συνέχεια εφικτές οι κρατικές πολιτικές.
Εννοώ τις πολιτικές κινήτρων και όχι απλώς την επιδοματική πολιτική του χαρτζιλικιού που είναι άθλια, διαφθείρει και εξευτελίζει τους μη προνομιούχους.
Δεν πρέπει να συνδέουμε την προοπτική των νέων με τον υπο κατώτατο μισθό.
Σημαντικό είναι να δώσουμε στα νέα παιδιά καλή εκπαίδευση για να έχουν μετά την δυνατότητα των ανοιχτών οριζόντων και των ευκαιριών.
Εάν συνεχίσουμε να τους μιλούμε για τον κατώτατο και τον υπο κατώτατο μισθό, δηλαδή μια ζωή δύσκολη χωρίς φιλοδοξίες, οικογένεια και καριέρα, τότε το πιο πιθανό είναι να σηκωθούν να φύγουν.
Νίκος Θεοδωρόπουλος
ntheo@bankingnews.gr
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών