Η Ελλάδα έφτασε να προτείνει στην Ευρώπη τρόπους παράκαμψης ενδεχόμενης διακοπής της ροής φυσικού αερίου από τη Μόσχα!
Στον Καραμανλή τον νεότερο πολλά θα μπορούσε να προσάψει κανείς.
Διστακτικότητα στις μεγάλες αποφάσεις, χαμένες ευκαιρίες της πρώτης τετραετίας, αμφιλεγόμενες επιλογές συνεργατών, ακόμη και πρόωρο αναχωρητισμό… Σε ένα πράγμα όμως όλοι συμφωνούν. Ότι παρά τις αστοχίες στο εσωτερικό, με τη συνδρομή και του Νέστορα της ελληνικής διπλωματίας, Πέτρου Μολυβιάτη, ακολούθησε μια εξαιρετικά ισορροπημένη πολιτική στο εξωτερικό.
Παιδί του «ανήκομεν εις την Δύσιν», ο Κώστας Καραμανλής, γνώριζε όμως και πώς να λέει «όχι» σε εταίρους και συμμάχους. Στην ίδια λογική, δεν δίστασε να χτίσει γέφυρες με την αναδυόμενη ρωσική υπερδύναμη, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως ότι ο Πούτιν δεν είναι…Γιέλτσιν.
Δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τις συνομωσιολογικές θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική στοίχισε τελικά την εξουσία στον Καραμανλή. Επί των ημερών του όμως και πέραν πάσας αμφισβήτησης, οι παραδοσιακά καλές ελληνο-ρωσσικές σχέσεις γνώρισαν δημιουργική αναβίωση και η πατρίδα μας έγινε πόλος έλξης για εκατοντάδες χιλιάδες ομόδοξους επισκέπτες από τις ομόσπονδες δημοκρατίες της πρώην σοβιετικής ένωσης.
Δυστυχώς αυτό που πήγε να εξελιχθεί σε έντονο γεωπολιτικό φλέρτ, «κάηκε» στην κυριολεξία με την έλευση στη πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009 σηματοδότησε μια απότομη στροφή στις διμερείς σχέσεις Αθήνας-Μόσχας με πλήρη εγκατάλειψη του project ενεργειακής διασύνδεσης Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και άγαρμπη πρόσδεση της χώρας στις αμερικανικές στρατηγικές επιδιώξεις.
Το… «κερασάκι στη τούρτα» ήταν η περιβόητη συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ρώσο πρόεδρο, τον Φεβρουάριο του 2010 στη Μόσχα, στον απόγειο της ελληνικής κρίσης χρέους που μας οδήγησε στο…Καστελλόριζο λίγους μήνες μετά.
Ανθρωποι που είναι σε θέση να γνωρίζουν και μεσολάβησαν για να γίνει αυτή η κρίσιμη συνάντηση βεβαιώνουν ότι ο Πούτιν επιχείρησε να βοηθήσει εμπράκτως την παραπαίουσα ελληνική οικονομία για να αποφύγει, έστω και στο παρά πέντε την μέγγενη του ΔΝΤ και της διεθνούς εποπτείας.
Σύμφωνα με διηγήσεις κάποιων από τους μεσολαβητές (σ.σ. τις οποίες γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία του κ. Παπανδρέου δεν έχω σοβαρό λόγο να αμφισβητήσω), ο Ρώσος ηγέτης πρότεινε στον Ελληνα συνομιλητή του την χορήγηση ενός δανείου διάσωσης 25 δις ευρώ με εξαιρετικά ευνοικούς όρους. Προς μεγάλη του έκπληξη ωστόσο, ο κ. Παπανδρέου, αντι ουσιαστικής απάντησης, άρχισε να αναλύει τις προοπτικές «απόδρασης» της ελληνικής οικονομίας από τον ασφυκτικό κλοιό του δανεισμού, μέσω μιας επαναστατικής εφαρμογής εναλλακτικών μορφών ενέργειας, με τον…κωδικό «πράσινη ανάπτυξη».
Ο Πούτιν στην κυριολεξία σταυροκοπήθηκε μη γνωρίζοντας αν έχει μπροστά του κάποιον πραγματικά αργόστροφο ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται τις επείγουσες προτεραιότητες της χώρας του ή κάποιον πονηρό που κλωτσούσε τη μπάλα στην εξέδρα, θέλοντας να αποφύγει πάση θυσία την συνδρομή της Μόσχας.
Γεγονός είναι ότι η μοιραία αυτή συνάντηση αποτέλεσε και ενταφιασμό της πολύτιμης προσέγγισης Αθήνας-Μόσχας που είχε πετύχει ο Καραμανλής.
Ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φρόντισε μόλις τον Ιανουάριο του 2012 (κι ενώ είχε προηγηθεί η συμμετοχή της ΝΔ στη κυβέρνηση Παπαδήμου), να περιλάβει στους σταθμούς των ελάχιστων επισκέψεων του στο εξωτερικό, τη Μόσχα, παρότι κάποιοι από το επιτελείο του επέμεναν ότι πρέπει να προηγηθεί το…βάπτισμα πυρός στην Ουάσιγκτον.
Η επίσκεψη αυτή δεν απέδωσε καρπούς και εξελίχθηκε σε κλίμα ψυχρότητας, ίσως γιατί ο κ. Σαμαράς γνωρίζοντας τι τον περίμενε όταν θα αναλάμβανε το τιμόνι της χώρας, απέφυγε να δεσμευθεί με γενναίες χειρονομίες προς την Ρωσία στο πεδίο της ενέργειας, αλλά και της εμβάθυνσης της αμυντικής συνεργασίας.
Κακές εντυπώσεις άφησε στη Μόσχα και ένας από τους στενούς συνεργάτες του κ. Σαμαρά ο οποίος άρχισε να αναπτύσσει…προχωρημένες θεωρίες «ιστορικής αναγκαιότητας», ενώ γνωστό είναι επίσης το επεισόδιο με την εξαφάνιση επί 48ωρο της φωτογραφίας των δύο ηγετών που αποδόθηκε(ανεπισήμως) από ελληνικής πλευράς στην ανάγκη…επεξεργασίας photoshop, ώστε Πούτιν και Σαμαράς να φαίνονται στις καρέκλες τους… ισουψείς.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή και με τον Σαμαρά πρωθυπουργό πλέον. Η Αθήνα αντί για καθαρούς λογαριασμούς ενέπλεξε με παρελκυστική τακτική, δύο γιγαντιαίες ρωσικές εταιρείες στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ χωρίς εξαρχής να υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα διεκδίκησης τους, καθώς η κάθοδος των Ρώσων προσέκρουε σε βέτο όχι μόνο των Αμερικανών, αλλά κυρίως των Γερμανών και της Κομισιόν. Των δανειστών δηλαδή…
Οι ελληνικές κουτοπονηριές και παλινωδίες εκνεύρισαν περαιτέρω τη Μόσχα γι αυτό και η επόμενη συνάντηση Πούτιν Σαμαρά έγινε, σχεδόν αναγκαστικά, δύο χρόνια αργότερα στο περιθώριο της συνόδου κορυφής ΕΕ-Ρωσίας, μέσα σε ένα θλιβερό ντεκόρ. Στριμωγμένοι σε ένα διάδρομο κάπου στο κτίριο της Κομισιόν οι δύο ηγέτες σε…πλαστικές καρέκλες, αγωνίζονταν να κρύψουν την αμηχανία τους. Το ραντεβού κράτησε λίγη ώρα και φυσικά δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Η καχυποψία της Μόσχας εντάθηκε στο επακρο κατά την διάρκεια της ουκρανικής κρίσης, όταν ο Ελληνας υπουργός εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, ως προεδρεύων υποδέχθηκε μετά βαίων και κλάδων την νέα και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ηγεσία του Κιέβου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να τηρήσει αποστάσεις λόγω και της παραδοσιακών σχέσεων με τη Μόσχα.
Σε αντίθεση με την Κύπρο η Ελλάδα απέφυγε να αρθρώσει έστω και την παραμικρή ένσταση για τις κυρώσεις εις βάρος της Μόσχας, γεγονός που οδήγησε στην μη εξαίρεση της χώρας μας από το ρωσικό εμπάργκο εις βάρος των κοινοτικών προιόντων.
Οσονούπω αποφασίζεται νέος γύρος κυρώσεων κατά της Ρωσίας και η Κύπρος, παρότι σε μνημονιακό…κορσέ ίσως και χειρότερο από τον δικό μας, έχει ήδη δηλώσει ανοιχτά την διαφωνία της. Και η Ελλάδα αντί άλλης αντίδρασης έφτασε να προτείνει στην Ευρώπη τρόπους παράκαμψης ενδεχόμενης διακοπής της ροής φυσικού αερίου από τη Μόσχα!
Προσοχή τώρα γιατί εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Αντι να κάτσει στα αυγά της και να επικαλεστεί την ιδιαίτερη γεωπολιτική της θέση, η Ελλάδα της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που είναι κατά τα 2/3 εξαρτώμενη σε εισαγωγές από το φυσικό αέριο της GAZPROM, έσπευσε να…ζυμώσει τους Ευρωπαίους, ότι αν κόψει τη κάνουλα ο Πούτιν «δεν τρέχει και τίποτα, εμείς είμαστε εδώ»!
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος και πώς το σκέφτηκε (ενδεχόμένως ο ίδιος που οραματίστηκε ότι η ελληνική ΑΟΖ θα μπορούσε να φτάσει ως το…Γιβραλτάρ, χωρίς ακόμη να έχει κηρυχθεί ούτε στην Αίγινα…), αλλά εδώ πρόκειται για μία αμιγώς εχθρική και κουτοπόνηρη πρωτοβουλία εναντίον της Ρωσίας. Για να καλοπιάσουμε τους δανειστές τους λέμε: «Σκασίλα μας αν κόψει το αέριο στην Ευρώπη ο Πούτιν. Θα το αναπληρώσουμε με LNG από την Ρεβυθούσα»!
Ειδικοί γνώστες του θέματος επιμένουν ότι η ελληνική «εναλλακτική λύση», όπως εκφράστηκε δια στόματος Μανιάτη είναι εξωπραγματική και ανυπόστατη. Γιατί μεταξύ άλλων οι διαθέσιμες ποσότητες υγροποιημένου φυσικού αερίου που θα μπορούσε να απορροφήσει η Ρεβυθούσα είναι περιορισμένες με χώρες-παραγωγούς μόνο την Αλγερία και το γνωστό μας…Κατάρ. Όμως και αυτό να μην ισχύει, τι δουλειά έχει η Ελλάδα της καρπαζιάς να προτείνει στους εταίρους «εναλλακτικές» που θα ακυρώσουν τα σχέδια άμυνας του Πούτιν;
Σε μία περίοδο που η χώρα χρειάζεται όσο τίποτα μία εναλλακτική διέξοδο προς Ανατολάς κάποιοι έχουν βαλθεί να παίξουν με τα νεύρα της αρκούδας. Ανόητοι ή υπηρέτες ξένων σκοπιμοτήτων; Θα το κρίνει η ιστορία…
Αναδημοσίευση άρθρου του Γ. Χαρβαλιά από την εφημερίδα Δημοκρατία
www.bankingnews.gr
Διστακτικότητα στις μεγάλες αποφάσεις, χαμένες ευκαιρίες της πρώτης τετραετίας, αμφιλεγόμενες επιλογές συνεργατών, ακόμη και πρόωρο αναχωρητισμό… Σε ένα πράγμα όμως όλοι συμφωνούν. Ότι παρά τις αστοχίες στο εσωτερικό, με τη συνδρομή και του Νέστορα της ελληνικής διπλωματίας, Πέτρου Μολυβιάτη, ακολούθησε μια εξαιρετικά ισορροπημένη πολιτική στο εξωτερικό.
Παιδί του «ανήκομεν εις την Δύσιν», ο Κώστας Καραμανλής, γνώριζε όμως και πώς να λέει «όχι» σε εταίρους και συμμάχους. Στην ίδια λογική, δεν δίστασε να χτίσει γέφυρες με την αναδυόμενη ρωσική υπερδύναμη, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως ότι ο Πούτιν δεν είναι…Γιέλτσιν.
Δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τις συνομωσιολογικές θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική στοίχισε τελικά την εξουσία στον Καραμανλή. Επί των ημερών του όμως και πέραν πάσας αμφισβήτησης, οι παραδοσιακά καλές ελληνο-ρωσσικές σχέσεις γνώρισαν δημιουργική αναβίωση και η πατρίδα μας έγινε πόλος έλξης για εκατοντάδες χιλιάδες ομόδοξους επισκέπτες από τις ομόσπονδες δημοκρατίες της πρώην σοβιετικής ένωσης.
Δυστυχώς αυτό που πήγε να εξελιχθεί σε έντονο γεωπολιτικό φλέρτ, «κάηκε» στην κυριολεξία με την έλευση στη πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009 σηματοδότησε μια απότομη στροφή στις διμερείς σχέσεις Αθήνας-Μόσχας με πλήρη εγκατάλειψη του project ενεργειακής διασύνδεσης Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και άγαρμπη πρόσδεση της χώρας στις αμερικανικές στρατηγικές επιδιώξεις.
Το… «κερασάκι στη τούρτα» ήταν η περιβόητη συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ρώσο πρόεδρο, τον Φεβρουάριο του 2010 στη Μόσχα, στον απόγειο της ελληνικής κρίσης χρέους που μας οδήγησε στο…Καστελλόριζο λίγους μήνες μετά.
Ανθρωποι που είναι σε θέση να γνωρίζουν και μεσολάβησαν για να γίνει αυτή η κρίσιμη συνάντηση βεβαιώνουν ότι ο Πούτιν επιχείρησε να βοηθήσει εμπράκτως την παραπαίουσα ελληνική οικονομία για να αποφύγει, έστω και στο παρά πέντε την μέγγενη του ΔΝΤ και της διεθνούς εποπτείας.
Σύμφωνα με διηγήσεις κάποιων από τους μεσολαβητές (σ.σ. τις οποίες γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία του κ. Παπανδρέου δεν έχω σοβαρό λόγο να αμφισβητήσω), ο Ρώσος ηγέτης πρότεινε στον Ελληνα συνομιλητή του την χορήγηση ενός δανείου διάσωσης 25 δις ευρώ με εξαιρετικά ευνοικούς όρους. Προς μεγάλη του έκπληξη ωστόσο, ο κ. Παπανδρέου, αντι ουσιαστικής απάντησης, άρχισε να αναλύει τις προοπτικές «απόδρασης» της ελληνικής οικονομίας από τον ασφυκτικό κλοιό του δανεισμού, μέσω μιας επαναστατικής εφαρμογής εναλλακτικών μορφών ενέργειας, με τον…κωδικό «πράσινη ανάπτυξη».
Ο Πούτιν στην κυριολεξία σταυροκοπήθηκε μη γνωρίζοντας αν έχει μπροστά του κάποιον πραγματικά αργόστροφο ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται τις επείγουσες προτεραιότητες της χώρας του ή κάποιον πονηρό που κλωτσούσε τη μπάλα στην εξέδρα, θέλοντας να αποφύγει πάση θυσία την συνδρομή της Μόσχας.
Γεγονός είναι ότι η μοιραία αυτή συνάντηση αποτέλεσε και ενταφιασμό της πολύτιμης προσέγγισης Αθήνας-Μόσχας που είχε πετύχει ο Καραμανλής.
Ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φρόντισε μόλις τον Ιανουάριο του 2012 (κι ενώ είχε προηγηθεί η συμμετοχή της ΝΔ στη κυβέρνηση Παπαδήμου), να περιλάβει στους σταθμούς των ελάχιστων επισκέψεων του στο εξωτερικό, τη Μόσχα, παρότι κάποιοι από το επιτελείο του επέμεναν ότι πρέπει να προηγηθεί το…βάπτισμα πυρός στην Ουάσιγκτον.
Η επίσκεψη αυτή δεν απέδωσε καρπούς και εξελίχθηκε σε κλίμα ψυχρότητας, ίσως γιατί ο κ. Σαμαράς γνωρίζοντας τι τον περίμενε όταν θα αναλάμβανε το τιμόνι της χώρας, απέφυγε να δεσμευθεί με γενναίες χειρονομίες προς την Ρωσία στο πεδίο της ενέργειας, αλλά και της εμβάθυνσης της αμυντικής συνεργασίας.
Κακές εντυπώσεις άφησε στη Μόσχα και ένας από τους στενούς συνεργάτες του κ. Σαμαρά ο οποίος άρχισε να αναπτύσσει…προχωρημένες θεωρίες «ιστορικής αναγκαιότητας», ενώ γνωστό είναι επίσης το επεισόδιο με την εξαφάνιση επί 48ωρο της φωτογραφίας των δύο ηγετών που αποδόθηκε(ανεπισήμως) από ελληνικής πλευράς στην ανάγκη…επεξεργασίας photoshop, ώστε Πούτιν και Σαμαράς να φαίνονται στις καρέκλες τους… ισουψείς.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή και με τον Σαμαρά πρωθυπουργό πλέον. Η Αθήνα αντί για καθαρούς λογαριασμούς ενέπλεξε με παρελκυστική τακτική, δύο γιγαντιαίες ρωσικές εταιρείες στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ χωρίς εξαρχής να υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα διεκδίκησης τους, καθώς η κάθοδος των Ρώσων προσέκρουε σε βέτο όχι μόνο των Αμερικανών, αλλά κυρίως των Γερμανών και της Κομισιόν. Των δανειστών δηλαδή…
Οι ελληνικές κουτοπονηριές και παλινωδίες εκνεύρισαν περαιτέρω τη Μόσχα γι αυτό και η επόμενη συνάντηση Πούτιν Σαμαρά έγινε, σχεδόν αναγκαστικά, δύο χρόνια αργότερα στο περιθώριο της συνόδου κορυφής ΕΕ-Ρωσίας, μέσα σε ένα θλιβερό ντεκόρ. Στριμωγμένοι σε ένα διάδρομο κάπου στο κτίριο της Κομισιόν οι δύο ηγέτες σε…πλαστικές καρέκλες, αγωνίζονταν να κρύψουν την αμηχανία τους. Το ραντεβού κράτησε λίγη ώρα και φυσικά δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Η καχυποψία της Μόσχας εντάθηκε στο επακρο κατά την διάρκεια της ουκρανικής κρίσης, όταν ο Ελληνας υπουργός εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, ως προεδρεύων υποδέχθηκε μετά βαίων και κλάδων την νέα και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ηγεσία του Κιέβου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να τηρήσει αποστάσεις λόγω και της παραδοσιακών σχέσεων με τη Μόσχα.
Σε αντίθεση με την Κύπρο η Ελλάδα απέφυγε να αρθρώσει έστω και την παραμικρή ένσταση για τις κυρώσεις εις βάρος της Μόσχας, γεγονός που οδήγησε στην μη εξαίρεση της χώρας μας από το ρωσικό εμπάργκο εις βάρος των κοινοτικών προιόντων.
Οσονούπω αποφασίζεται νέος γύρος κυρώσεων κατά της Ρωσίας και η Κύπρος, παρότι σε μνημονιακό…κορσέ ίσως και χειρότερο από τον δικό μας, έχει ήδη δηλώσει ανοιχτά την διαφωνία της. Και η Ελλάδα αντί άλλης αντίδρασης έφτασε να προτείνει στην Ευρώπη τρόπους παράκαμψης ενδεχόμενης διακοπής της ροής φυσικού αερίου από τη Μόσχα!
Προσοχή τώρα γιατί εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Αντι να κάτσει στα αυγά της και να επικαλεστεί την ιδιαίτερη γεωπολιτική της θέση, η Ελλάδα της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που είναι κατά τα 2/3 εξαρτώμενη σε εισαγωγές από το φυσικό αέριο της GAZPROM, έσπευσε να…ζυμώσει τους Ευρωπαίους, ότι αν κόψει τη κάνουλα ο Πούτιν «δεν τρέχει και τίποτα, εμείς είμαστε εδώ»!
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος και πώς το σκέφτηκε (ενδεχόμένως ο ίδιος που οραματίστηκε ότι η ελληνική ΑΟΖ θα μπορούσε να φτάσει ως το…Γιβραλτάρ, χωρίς ακόμη να έχει κηρυχθεί ούτε στην Αίγινα…), αλλά εδώ πρόκειται για μία αμιγώς εχθρική και κουτοπόνηρη πρωτοβουλία εναντίον της Ρωσίας. Για να καλοπιάσουμε τους δανειστές τους λέμε: «Σκασίλα μας αν κόψει το αέριο στην Ευρώπη ο Πούτιν. Θα το αναπληρώσουμε με LNG από την Ρεβυθούσα»!
Ειδικοί γνώστες του θέματος επιμένουν ότι η ελληνική «εναλλακτική λύση», όπως εκφράστηκε δια στόματος Μανιάτη είναι εξωπραγματική και ανυπόστατη. Γιατί μεταξύ άλλων οι διαθέσιμες ποσότητες υγροποιημένου φυσικού αερίου που θα μπορούσε να απορροφήσει η Ρεβυθούσα είναι περιορισμένες με χώρες-παραγωγούς μόνο την Αλγερία και το γνωστό μας…Κατάρ. Όμως και αυτό να μην ισχύει, τι δουλειά έχει η Ελλάδα της καρπαζιάς να προτείνει στους εταίρους «εναλλακτικές» που θα ακυρώσουν τα σχέδια άμυνας του Πούτιν;
Σε μία περίοδο που η χώρα χρειάζεται όσο τίποτα μία εναλλακτική διέξοδο προς Ανατολάς κάποιοι έχουν βαλθεί να παίξουν με τα νεύρα της αρκούδας. Ανόητοι ή υπηρέτες ξένων σκοπιμοτήτων; Θα το κρίνει η ιστορία…
Αναδημοσίευση άρθρου του Γ. Χαρβαλιά από την εφημερίδα Δημοκρατία
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών