Στην αλλαγή του ήθους της δημόσιας και πολιτικής ζωής ελπίζει η κοινωνία
Οι ισορροπίες στις οποίες κινείται η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι – και παραμένουν – εξαιρετικά λεπτές από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Πρώτη του κίνηση ως πρωθυπουργός ήταν να καλέσει τον Π. Καμμένο και να συγκροτήσει κυβέρνηση συνεργασίας με τους δεξιούς και λαϊκιστές ΑΝΕΛ.
Κίνηση που ξένισε λόγω των τεράστιων πολιτικών, πολιτισμικών και ιδεολογικών διαφορών των δύο κομμάτων.
Αλλά που λόγω των ασφυκτικών χρονικών ορίων έγινε δεκτή ως αναγκαίο κακό, αν και πολλά στελέχη (αλλά και ψηφοφόροι) του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να αποδώσουν – και εμμέσως να δικαιολογήσουν - την επιλογή αυτή στο ότι οι ΑΝΕΛ τήρησαν σταθερά τη θέση τους κατά του μνημονίου και της λιτότητας.
Και αν αυτή η κίνηση παρά τους πρώτους «τριγμούς» που προκάλεσε στην εικόνα της πρώτης αριστερής κυβέρνησης της χώρας, «χωνεύτηκε» υπό την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης, η επιλογή (και η εκλογή) του Π. Παυλόπουλου δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί.
Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει κυρίως, αν όχι μόνο, συμβολική αξία.
Αλλά αυτόν τον συμβολισμό δεν κατάφερε να τον αξιοποιήσει η νέα κυβέρνηση.
Το επιχείρημα του πρωθυπουργού για την ανάγκη ευρύτερης αποδοχής και συναίνεσης μέσω του ΠτΔ, δεν πείθει ιδιαίτερα.
Μια και ο κ.Παυλόπουλος, αν και εκλέχθηκε με 233 ψήφους, δεν είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να ειπωθεί ότι απολαμβάνει της ευρύτερης αποδοχής, τουλάχιστον στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση επέλεξε ένα πολιτικό πρόσωπο από το παρελθόν, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σηματοδοτήσει την αλλαγή και την ανανέωση της πολιτικής ζωής που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η συγκατοίκηση στην κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ εκλήφθηκε ως αναγκαίο κακό.
Αλλά η επιλογή – και εκλογή – Παυλόπουλου θεωρείται ως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, για το πολιτικά καινούριο.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Αλλά το στοίχημα για αυτήν είναι να τη διατηρήσει.
Και για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει πέρα από τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στην κοινωνία για την αλλαγή του ήθους και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη δημόσια και πολιτική ζωή.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να πείσει ότι επιτέλους κάτι θα αρχίσει να αλλάζει στα έως σήμερα κακώς κείμενα.
Για αυτό πρώτο μέλημα του είναι να βάλει ένα τέλος στις λαϊκίστικες κορώνες και πολιτικές, ιδιαίτερα εάν αυτές προέρχονται μέσα από την κυβέρνηση του.
Οι δικαιολογίες και ο χρόνος στερεύουν.
Σύντομα η κυβέρνηση θα αρχίσει να διαχειρίζεται την επόμενη ημέρα.
Και εκεί η κοινωνία την περιμένει, έχοντας ποντάρει στην ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Και ελπίζοντας να μη διαψευστεί.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Πρώτη του κίνηση ως πρωθυπουργός ήταν να καλέσει τον Π. Καμμένο και να συγκροτήσει κυβέρνηση συνεργασίας με τους δεξιούς και λαϊκιστές ΑΝΕΛ.
Κίνηση που ξένισε λόγω των τεράστιων πολιτικών, πολιτισμικών και ιδεολογικών διαφορών των δύο κομμάτων.
Αλλά που λόγω των ασφυκτικών χρονικών ορίων έγινε δεκτή ως αναγκαίο κακό, αν και πολλά στελέχη (αλλά και ψηφοφόροι) του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να αποδώσουν – και εμμέσως να δικαιολογήσουν - την επιλογή αυτή στο ότι οι ΑΝΕΛ τήρησαν σταθερά τη θέση τους κατά του μνημονίου και της λιτότητας.
Και αν αυτή η κίνηση παρά τους πρώτους «τριγμούς» που προκάλεσε στην εικόνα της πρώτης αριστερής κυβέρνησης της χώρας, «χωνεύτηκε» υπό την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης, η επιλογή (και η εκλογή) του Π. Παυλόπουλου δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί.
Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει κυρίως, αν όχι μόνο, συμβολική αξία.
Αλλά αυτόν τον συμβολισμό δεν κατάφερε να τον αξιοποιήσει η νέα κυβέρνηση.
Το επιχείρημα του πρωθυπουργού για την ανάγκη ευρύτερης αποδοχής και συναίνεσης μέσω του ΠτΔ, δεν πείθει ιδιαίτερα.
Μια και ο κ.Παυλόπουλος, αν και εκλέχθηκε με 233 ψήφους, δεν είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να ειπωθεί ότι απολαμβάνει της ευρύτερης αποδοχής, τουλάχιστον στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση επέλεξε ένα πολιτικό πρόσωπο από το παρελθόν, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σηματοδοτήσει την αλλαγή και την ανανέωση της πολιτικής ζωής που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η συγκατοίκηση στην κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ εκλήφθηκε ως αναγκαίο κακό.
Αλλά η επιλογή – και εκλογή – Παυλόπουλου θεωρείται ως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, για το πολιτικά καινούριο.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Αλλά το στοίχημα για αυτήν είναι να τη διατηρήσει.
Και για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει πέρα από τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στην κοινωνία για την αλλαγή του ήθους και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη δημόσια και πολιτική ζωή.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να πείσει ότι επιτέλους κάτι θα αρχίσει να αλλάζει στα έως σήμερα κακώς κείμενα.
Για αυτό πρώτο μέλημα του είναι να βάλει ένα τέλος στις λαϊκίστικες κορώνες και πολιτικές, ιδιαίτερα εάν αυτές προέρχονται μέσα από την κυβέρνηση του.
Οι δικαιολογίες και ο χρόνος στερεύουν.
Σύντομα η κυβέρνηση θα αρχίσει να διαχειρίζεται την επόμενη ημέρα.
Και εκεί η κοινωνία την περιμένει, έχοντας ποντάρει στην ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Και ελπίζοντας να μη διαψευστεί.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών