Τον Ιούλιο, όταν ο Τσίπρας αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τις επιταγές της τρόικας, σήμανε το τέλος της κυβέρνησής μας
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα το 2010, δύο πρωθυπουργοί έχασαν την εξουσία αφού αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν ένα ανέφικτο πακέτο μέτρων λιτότητας σε αντάλλαγμα ενός σχεδίου διάσωσης από την τρόικα.
Αυτό που με θλίβει είναι να βλέπω τον τρίτο πρωθυπουργό, τον φίλο και σύντροφό μου Αλέξη Τσίπρα, να έχει την ίδια τύχη, αναφέρει σε νέο άρθρο του στους New York Times, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης.
«Τον Ιούλιο, όταν ο Τσίπρας αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τις επιταγές της τρόικας, σήμανε το τέλος της κυβέρνησής μας.
Προκάλεσε επίσης ένα σχίσμα στο κόμμα μας, το ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ εκείνων που απρόθυμα συμφώνησαν να εφαρμοστεί το πρόγραμμα και τους υπόλοιπους από εμάς (περίπου 40 μέλη, από το σύνολο των 149) που δεν το έκαναν.
Οι πρόωρες εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου είναι το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης», αναφέρει ο Βαρουφάκης.
«Από την πλευρά μου, αφού παραιτήθηκα από υπουργός Οικονομικών μετά από την αδίστακτη ταπεινωτική επιβολή της τρόικας, σκοπεύω να απέχω από τις θλιβερές εκλογές που δεν θα παράγουν μια Βουλή ικανή να επικυρώσει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων για την Ελλάδα.
Ούτε μπορώ να υποστηρίξω την έγκριση του προγράμματος της τρόικας που όλοι γνωρίζουν ότι είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Υπήρχε σαφής συναίνεση, την οποία δεν εκφράζεται μόνο από εμένα και τον κ Τσίπρα, αλλά και από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schäuble και τους υπαλλήλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ότι η νέα συμφωνία διάσωσης δεν ήταν βιώσιμη.
Δεν μπορώ, ωστόσο, να συμμετέχω και σ' αυτούς που πιστεύουν ότι η έξοδος από την ευρωζώνη και η επαναφορά μιας υποτιμημένης δραχμής, είναι από μόνη της ένα πρόγραμμα για την ανάκαμψη της Ελλάδας.
Η αιτία αυτού του συνεχούς προβλήματος για την Ελλάδα βρίσκεται στην υπαρξιακή κρίση της ευρωζώνης.
Οι πρωτοπόροι του ενιαίου νομίσματος, από τους οποίους ο Schaeuble είναι το τελευταίο ενεργό μέλος, ήταν αναποφάσιστοι για το αν το ευρώ θα πρέπει να διαμορφωθεί σύμφωνα με το διεθνές πρότυπο χρυσού της μεσοπολεμικής περιόδου ή σε ένα κυρίαρχο νόμισμα, όπως το δολάριο.
Ο χρυσός κανόνας που στηρίζεται σε αυστηρούς κανόνες θα ήταν ανεφάρμοστοι κατά τη διάρκεια μιας κρίσης.
Σε μια σοβαρή ύφεση, θα επέβαλε τη μεγαλύτερη επιβάρυνση στις πληγείσες οικονομίες, καθιστώντας την έξοδό ως τη μόνη εναλλακτική λύση σε μια ανθρωπιστική κρίση.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt έβγαλε τις Ηνωμένες Πολιτείες από τον κανόνα χρυσού το 1933, επέκτεινε την προσφορά χρήματος και βοήθησε να βγει η χώρα του από τη Μεγάλη Ύφεση.
Ένα κυρίαρχο νόμισμα, ή κρατικό χρήμα, απαιτεί μια διαφορετική, πιο ευέλικτη βάση.
Μια πολιτική ένωση, όπως η γαλλική κυβέρνηση και άλλοι πρότειναν πρόσφατα.
Τα μεγάλα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει η Ευρώπη είναι: Τι είδους πολιτική ένωση θέλουμε; Είμαστε έτοιμοι να δράσουμε αρκετά γρήγορα ώστε να αποτραπεί ο κατακερματισμός της ευρωζώνης;
Η αναποφασιστικότητα της Ευρώπης είναι το αποτέλεσμα ενός βαθύ ρήγματος ανάμεσα στο Βερολίνο και το Παρίσι.
Το Βερολίνο έχει υποστηρίξει παραδοσιακά ότι η ευρωζώνης θα βασίζεται σε κανόνες στους οποίους κάθε κράτος μέλος είναι υπεύθυνο για τη δική του δημοσιονομική πολιτική, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζικών διασώσεων, με την πολιτική ένωση να περιορίζεται στην εξουσία πάνω στους εθνικούς προϋπολογισμούς που παραβιάζουν τους κανόνες.
Το Παρίσι και η Ρώμη βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά.
Ήταν στο πλαίσιο αυτής της στασιμότητας που ο Schaeuble αισθάνθηκε ότι η αποδοχή ενός εναλλακτικού σχεδίου για την ανάκαμψη στην Ελλάδα, στη θέση του προγράμματος της τρόικας, θα αποδυναμώσει το χέρι της Γερμανίας έναντι της γαλλικής παρουσίας.
Έτσι η Ελλάδα συνετρίβη.
Είχαμε ένα τέτοιο σχέδιο.
Τον Μάρτιο, ανέλαβε το έργο της σύνταξης ενός εναλλακτικού προγράμματος για την ανάκαμψη της Ελλάδας, με συμβουλές από τον οικονομολόγο Jeffrey Sachs, συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανού πρώην υπουργού Οικονομικών, Larry Summers, και του Βρετανού πρώην υπουργού Οικονομικών, Norman Lamont.
Οι προτάσεις μας ξεκίνησαν με μια στρατηγική για συμφωνίες ανταλλαγής χρέους, ώστε να μειωθεί η επιβάρυνση του δημόσιου χρέους για τα οικονομικά του κράτους.
Το μέτρο αυτό θα επέτρεπε τα αειφόρα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού από το 2018 και μετά.
Οι ανταλλαγές χρέους θα καθιστούσαν επίσης επιλέξιμα τα ελληνικά ομόλογα για το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αυτό με τη σειρά του θα επιτάχυνε την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές χρήματος, μειώνοντας την εξάρτησή της από τα δάνεια των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.
Για τη δημιουργία σταθεροποιητικών επενδύσεων, προτείναμε μια τράπεζα ανάπτυξης να αναλάβει τα δημόσια αγαθά από το κράτος, ως πρόσθετη εγγύηση, και να δημιουργήσουν έτσι μια ροή εσόδων προς επανεπένδυση.
Επίσης, προβλέπαμε τη δημιουργία «κακής τράπεζας» που θα απορροφούσε το βουνό των μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Μια σειρά από άλλες μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας νέας, ανεξάρτητης φορολογικής αρχής, περιλαμβανόταν στις προτάσεις μας.
Το έγγραφο ήταν έτοιμο στις 11 Μαΐου, αλλά δεν έλαβε ποτέ την έγκριση του δικού μας πρωθυπουργού.
Ο λόγος;
Επειδή η τρόικα κατέστησε απολύτως σαφές στον Τσίπρα ότι οποιοδήποτε τέτοιο έγγραφο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εχθρική απόπειρα υπαναχώρησης από τις συνθήκες του υπάρχοντος προγράμματος της τρόικας.
Το πρόγραμμα αυτό, φυσικά, δεν είχε σχηματίσει πρόβλεψη για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Το γεγονός ότι λίγοι άνθρωποι κάθισαν ποτέ να ακούσουν για το ελληνικό σχέδιο είναι μια απόδειξη για τις βαθιές αποτυχίες της ευρωζώνης.
Η Ελλάδα θα ανακάμψει μόνο όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει τη μετάβαση από το "Εμείς τα κράτη" στο "Εμείς οι ευρωπαϊκοί λαοί".
Σε όλη την ήπειρο, οι άνθρωποι τρέφονται με μια νομισματική ένωση η οποία είναι αναποτελεσματική, διότι είναι βαθιά αντιδημοκρατική.
Αυτός είναι ο λόγος που η μάχη για τη διάσωση η Ελλάδα έχει μετατραπεί τώρα σε μια μάχη για την ακεραιότητα, την ψυχή, τη λογική και τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
Σκοπεύω να επικεντρωθώ στη δημιουργία ενός Πανευρωπαϊκού πολιτικού κινήματος, που θα εργαστεί προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της Ευρώπης.
Φυσικά, αυτό θα χρειαστεί χρόνια για να αποδώσει καρπούς - χρόνια που η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει.
Εν τω μεταξύ, θα συνεχίσει να προωθώ το σχέδιό μας για την ανάκαμψη της Ελλάδας ως μια πραγματική, βιώσιμη εναλλακτική λύση για αδύνατο πρόγραμμα της τρόικας, καταλήγει ο Γ. Βαρουφάκης.
www.bankingnews.gr
Αυτό που με θλίβει είναι να βλέπω τον τρίτο πρωθυπουργό, τον φίλο και σύντροφό μου Αλέξη Τσίπρα, να έχει την ίδια τύχη, αναφέρει σε νέο άρθρο του στους New York Times, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης.
«Τον Ιούλιο, όταν ο Τσίπρας αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τις επιταγές της τρόικας, σήμανε το τέλος της κυβέρνησής μας.
Προκάλεσε επίσης ένα σχίσμα στο κόμμα μας, το ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ εκείνων που απρόθυμα συμφώνησαν να εφαρμοστεί το πρόγραμμα και τους υπόλοιπους από εμάς (περίπου 40 μέλη, από το σύνολο των 149) που δεν το έκαναν.
Οι πρόωρες εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου είναι το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης», αναφέρει ο Βαρουφάκης.
«Από την πλευρά μου, αφού παραιτήθηκα από υπουργός Οικονομικών μετά από την αδίστακτη ταπεινωτική επιβολή της τρόικας, σκοπεύω να απέχω από τις θλιβερές εκλογές που δεν θα παράγουν μια Βουλή ικανή να επικυρώσει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων για την Ελλάδα.
Ούτε μπορώ να υποστηρίξω την έγκριση του προγράμματος της τρόικας που όλοι γνωρίζουν ότι είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Υπήρχε σαφής συναίνεση, την οποία δεν εκφράζεται μόνο από εμένα και τον κ Τσίπρα, αλλά και από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schäuble και τους υπαλλήλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ότι η νέα συμφωνία διάσωσης δεν ήταν βιώσιμη.
Δεν μπορώ, ωστόσο, να συμμετέχω και σ' αυτούς που πιστεύουν ότι η έξοδος από την ευρωζώνη και η επαναφορά μιας υποτιμημένης δραχμής, είναι από μόνη της ένα πρόγραμμα για την ανάκαμψη της Ελλάδας.
Η αιτία αυτού του συνεχούς προβλήματος για την Ελλάδα βρίσκεται στην υπαρξιακή κρίση της ευρωζώνης.
Οι πρωτοπόροι του ενιαίου νομίσματος, από τους οποίους ο Schaeuble είναι το τελευταίο ενεργό μέλος, ήταν αναποφάσιστοι για το αν το ευρώ θα πρέπει να διαμορφωθεί σύμφωνα με το διεθνές πρότυπο χρυσού της μεσοπολεμικής περιόδου ή σε ένα κυρίαρχο νόμισμα, όπως το δολάριο.
Ο χρυσός κανόνας που στηρίζεται σε αυστηρούς κανόνες θα ήταν ανεφάρμοστοι κατά τη διάρκεια μιας κρίσης.
Σε μια σοβαρή ύφεση, θα επέβαλε τη μεγαλύτερη επιβάρυνση στις πληγείσες οικονομίες, καθιστώντας την έξοδό ως τη μόνη εναλλακτική λύση σε μια ανθρωπιστική κρίση.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt έβγαλε τις Ηνωμένες Πολιτείες από τον κανόνα χρυσού το 1933, επέκτεινε την προσφορά χρήματος και βοήθησε να βγει η χώρα του από τη Μεγάλη Ύφεση.
Ένα κυρίαρχο νόμισμα, ή κρατικό χρήμα, απαιτεί μια διαφορετική, πιο ευέλικτη βάση.
Μια πολιτική ένωση, όπως η γαλλική κυβέρνηση και άλλοι πρότειναν πρόσφατα.
Τα μεγάλα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει η Ευρώπη είναι: Τι είδους πολιτική ένωση θέλουμε; Είμαστε έτοιμοι να δράσουμε αρκετά γρήγορα ώστε να αποτραπεί ο κατακερματισμός της ευρωζώνης;
Η αναποφασιστικότητα της Ευρώπης είναι το αποτέλεσμα ενός βαθύ ρήγματος ανάμεσα στο Βερολίνο και το Παρίσι.
Το Βερολίνο έχει υποστηρίξει παραδοσιακά ότι η ευρωζώνης θα βασίζεται σε κανόνες στους οποίους κάθε κράτος μέλος είναι υπεύθυνο για τη δική του δημοσιονομική πολιτική, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζικών διασώσεων, με την πολιτική ένωση να περιορίζεται στην εξουσία πάνω στους εθνικούς προϋπολογισμούς που παραβιάζουν τους κανόνες.
Το Παρίσι και η Ρώμη βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά.
Ήταν στο πλαίσιο αυτής της στασιμότητας που ο Schaeuble αισθάνθηκε ότι η αποδοχή ενός εναλλακτικού σχεδίου για την ανάκαμψη στην Ελλάδα, στη θέση του προγράμματος της τρόικας, θα αποδυναμώσει το χέρι της Γερμανίας έναντι της γαλλικής παρουσίας.
Έτσι η Ελλάδα συνετρίβη.
Είχαμε ένα τέτοιο σχέδιο.
Τον Μάρτιο, ανέλαβε το έργο της σύνταξης ενός εναλλακτικού προγράμματος για την ανάκαμψη της Ελλάδας, με συμβουλές από τον οικονομολόγο Jeffrey Sachs, συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανού πρώην υπουργού Οικονομικών, Larry Summers, και του Βρετανού πρώην υπουργού Οικονομικών, Norman Lamont.
Οι προτάσεις μας ξεκίνησαν με μια στρατηγική για συμφωνίες ανταλλαγής χρέους, ώστε να μειωθεί η επιβάρυνση του δημόσιου χρέους για τα οικονομικά του κράτους.
Το μέτρο αυτό θα επέτρεπε τα αειφόρα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού από το 2018 και μετά.
Οι ανταλλαγές χρέους θα καθιστούσαν επίσης επιλέξιμα τα ελληνικά ομόλογα για το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αυτό με τη σειρά του θα επιτάχυνε την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές χρήματος, μειώνοντας την εξάρτησή της από τα δάνεια των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.
Για τη δημιουργία σταθεροποιητικών επενδύσεων, προτείναμε μια τράπεζα ανάπτυξης να αναλάβει τα δημόσια αγαθά από το κράτος, ως πρόσθετη εγγύηση, και να δημιουργήσουν έτσι μια ροή εσόδων προς επανεπένδυση.
Επίσης, προβλέπαμε τη δημιουργία «κακής τράπεζας» που θα απορροφούσε το βουνό των μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Μια σειρά από άλλες μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας νέας, ανεξάρτητης φορολογικής αρχής, περιλαμβανόταν στις προτάσεις μας.
Το έγγραφο ήταν έτοιμο στις 11 Μαΐου, αλλά δεν έλαβε ποτέ την έγκριση του δικού μας πρωθυπουργού.
Ο λόγος;
Επειδή η τρόικα κατέστησε απολύτως σαφές στον Τσίπρα ότι οποιοδήποτε τέτοιο έγγραφο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εχθρική απόπειρα υπαναχώρησης από τις συνθήκες του υπάρχοντος προγράμματος της τρόικας.
Το πρόγραμμα αυτό, φυσικά, δεν είχε σχηματίσει πρόβλεψη για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Το γεγονός ότι λίγοι άνθρωποι κάθισαν ποτέ να ακούσουν για το ελληνικό σχέδιο είναι μια απόδειξη για τις βαθιές αποτυχίες της ευρωζώνης.
Η Ελλάδα θα ανακάμψει μόνο όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει τη μετάβαση από το "Εμείς τα κράτη" στο "Εμείς οι ευρωπαϊκοί λαοί".
Σε όλη την ήπειρο, οι άνθρωποι τρέφονται με μια νομισματική ένωση η οποία είναι αναποτελεσματική, διότι είναι βαθιά αντιδημοκρατική.
Αυτός είναι ο λόγος που η μάχη για τη διάσωση η Ελλάδα έχει μετατραπεί τώρα σε μια μάχη για την ακεραιότητα, την ψυχή, τη λογική και τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
Σκοπεύω να επικεντρωθώ στη δημιουργία ενός Πανευρωπαϊκού πολιτικού κινήματος, που θα εργαστεί προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της Ευρώπης.
Φυσικά, αυτό θα χρειαστεί χρόνια για να αποδώσει καρπούς - χρόνια που η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει.
Εν τω μεταξύ, θα συνεχίσει να προωθώ το σχέδιό μας για την ανάκαμψη της Ελλάδας ως μια πραγματική, βιώσιμη εναλλακτική λύση για αδύνατο πρόγραμμα της τρόικας, καταλήγει ο Γ. Βαρουφάκης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών