Σε ένα με δύο χρόνια είναι πιθανόν ότι θα γίνει ένας ακόμη εκ των πολιτικών που έφεραν στα όριά της την υπομονή των Ελλήνων, μέχρι τότε, όμως, ο Τσίπρας είναι η μόνη ελπίδα για τη χώρα του
Στη νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, τον οποίο μάλιστα αποκαλεί «βασιλιά της Ελλάδας», αναφέρεται δημοσίευμα – ανάλυση της ισπανικής εφημερίδας «El Diario», η οποία σημειώνει ότι λόγω των προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει, η θέση του δεν είναι καθόλου ελκυστική.
Σε ένα με δύο χρόνια, το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει ένας ακόμη από τους πολιτικούς που θα φθάσει στα όριά της την υπομονή των Ελλήνων, όμως μέχρι τότε αποτελεί τη μόνη ελπίδα για τη χώρα του.
«Στο τέλος, η εικόνα που άξιζε περισσότερο ήταν αυτή στην πλατεία Συντάγματος, που ήταν γεμάτη κατά την τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, τα υπόλοιπα ήταν δευτερεύοντα», σημειώνει η «El Diario», η οποία επισημαίνει ότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τα δύο μεγάλα κόμματα να μάχονται για την πρωτιά και ότι το τελικό σπριντ θα ήταν καθοριστικό για τη νίκη.
«Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ξεχώριζαν τον ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ως μια από τις λίγες εκπλήξεις της προεκλογικής εκστρατείας.
Ξαφνικά, ένας σχεδόν τυχαίος ηγέτης της Δεξιάς, ένας τύπος όχι αρκετά λαμπερός, βουλευτής από το 1989, εμφανιζόταν ως κάτι το νέο, που θα μπορούσε να βάλει τέλος σε εννέα μήνες σύγχυσης», σημειώνεται.
«Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονταν στην απογοήτευση στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, στην παραίτηση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα στο έτος μπροστά στη βεβαιότητα ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν αδιάφορο, άνευ σημασίας», ενώ «στο εξωτερικό, σημειωνόταν ότι ο Βαρουφάκης είχε καλέσει τον κόσμο να ψηφίσει την Λαϊκή Ενότητα, τους αντάρτες του ΣΥΡΙΖΑ».
Για μια ακόμη φορά, σημειώνει η «El Diario», όλος ο κόσμος έλεγε στους Έλληνες τι έπρεπε να κάνουν, όμως δεν είναι η πρώτη φορά που αυτοί δεν ακολούθησαν τις συμβουλές τους.
Η απογοήτευση ήταν πραγματική στο εκλογικό σώμα, καθώς η συμμετοχή στις εκλογές κυμάνθηκε στο 56%, πολύ κάτω από το 63,6% στις εκλογές του Ιανουαρίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι θα ήθελαν οι επτά μήνες διακυβέρνησης από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσουν μια παρένθεση πριν επιστρέψουν στο ίδιο πολιτικό σύστημα που τους έφερε στην παρούσα κατάσταση.
Δεν φαίνεται ότι ήθελαν περισσότερο τον Μεϊμαράκη.
Δεν είναι παράξενο ότι όταν επαναλαμβάνονται οι εκλογές σε μια χώρα σε λιγότερο από ένα χρόνο, το αποτέλεσμα δεν είναι πολύ διαφορετικό.
Όμως, πρέπει να θυμηθούμε τι συνέβη στην Ελλάδα το 2015: δραματικές διαπραγματεύσεις με την Ευρωζώνη, ένα δημοψήφισμα, η υπογραφή του τρίτου προγράμματος διάσωσης με περισσότερες θυσίες για μια οικονομία κατεστραμμένη από την κρίση και η ρήξη στο κυβερνών κόμμα.
Ύστερα από όλα αυτά τα γεγονότα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 35,5% των ψήφων, μόλις 0,8% λιγότερο από ό,τι τον Ιανουάριο, με ένα νούμερο εδρών που του επιτρέπει να σχηματίσει εκ νέου κυβέρνηση συνασπισμού με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Καμία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, ούτε συμφωνίες με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι.
Η Λαϊκή Ενότητα… έμεινε στον δρόμο και το σχέδιό της για έξοδο από την Ευρωζώνη, κάτι που μπορεί να εξέπληξε μόνον όσους αρνούνταν να δουν την πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν έλαβε τη λαϊκή εντολή να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από το ευρώ, ούτε έθεσε σε αυτούς τους όρους το δημοψήφισμα και γι' αυτό το συντριπτικό αποτέλεσμά του δεν μπορούσε να ερμηνευθεί ως μια έκκληση για φυγή από την Ε.Ε., παρά όλες τις οικονομικές κακουχίες ύστερα από εντολή των Βρυξελλών.
Πέραν της Ελλάδας, στην Ισπανία για παράδειγμα, η υπογραφή του τρίτου προγράμματος διάσωσης εκλήφθηκε ως προδοσία.
Πλέον γνωρίζουμε πώς αντέδρασαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αυτή την απογοήτευση.
Όσο θυμωμένοι και απογοητευμένοι και αν είναι οι ψηφοφόροι, προτιμούν να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που θα κυβερνήσει τη χώρα τα επόμενα τέσσερα χρόνια και όχι η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ.
Οι φιλελεύθεροι σχολιαστές που προέβλεπαν ότι έρχεται το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και η στιγμή που η Ελλάδα θα επιστρέψει στην «κανονικότητα» στα μάτια των Βρυξελλών, έμειναν απογοητευμένοι.
Σε εποχές εθνικής έκτακτης ανάγκης, οι ψηφοφόροι τείνουν να εμπιστεύονται, μερικές φορές υπέρμετρα, τους ηγέτες αντί τα κόμματα.
Ο Τσίπρας είχε γίνει ο μόνος εθνικός ηγέτης με ειδικό βάρος λόγω αδυναμίας των υπολοίπων και υπό αυτή την έννοια, το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής δεν ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη.
Η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ ήταν στα σχέδια του Schaeuble, όχι όμως και των Ελλήνων.
Για να γίνει αυτό κατανοητό, πρέπει να δούμε πέρα από την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και να ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του την ιστορία της Ελλάδας και τη στρατηγική της θέσης έναντι του μεγάλου της αντιπάλου, που δεν είναι άλλος από την Τουρκία.
Ούτε η ελίτ ούτε ο λαός έχουν δείξει ότι θέλουν η χώρα να αντιμετωπίσει μόνη τον γείτονά της, την Τουρκία.
Όλοι θυμόμαστε την Αθήνα και τον Περικλή όταν αναφερόμαστε στην αρχαία ιστορία της χώρας, όμως οι Έλληνες έχουν στο μυαλό τους πιο πρόσφατες ιστορικές αναφορές.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος έπρεπε να περιμένει προκειμένου να υπάρξει στις αρχές του 19ου αιώνα ύστερα από αιώνες οθωμανικής κατοχής.
Και σε αυτόν τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων, η Ελλάδα είχε τη βοήθεια άλλων ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών.
Στη σύγχρονη εποχή, ήταν σαφές για την Ελλάδα ότι δεν μπορεί να είναι μόνη.
Η παραμονή της στην Ε.Ε. τής δίνει ένα ποιοτικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας.
Για τον ίδιο λόγο, οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον να εγκαταλείψει η χώρα το ΝΑΤΟ.
Θέλουν να βελτιώσουν τις σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία προκειμένου να υπάρχει η αναγκαία ισορροπία.
Η Ελλάδα μοιάζει με μια χώρα πολύ μικρή έναντι του ασιατικού γίγαντα τον οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθεί και είναι βέβαιο ότι η τελευταία αυταρχική και εθνικιστική εκτροπή του Erdogan επιβεβαιώνει αυτούς τους φόβους.
Αυτή είναι η ιστορική παραδοχή βάσει της οποίας κινείται κάθε ελληνική κυβέρνηση και ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του Τσίπρα, ο οποίος αναγκάστηκε να αναλάβει τη διαχείριση ενός κράτος σε χρεοκοπία.
Ίσως αυτή τη φορά να αποφασίσει να αντιμετωπίσει νομοθετικά το πρόβλημα της φοροδιαφυγής, που επικεντρώνεται κυρίως στους ελεύθερους επαγγελματίες, τα εισοδήματα των οποίων σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα είναι υψηλότερα κατά 75% με 84% από αυτό που δηλώνουν.
Πρόκειται για ένα σοβαρό πρόβλημα σε μια χώρα που το ένα τρίτο των φορολογουμένων είναι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Ο μεγάλος αριθμός των βουλευτών που ανήκουν στην ίδια κατηγορία φορολογουμένωγν δεν βοηθά τις κυβερνήσεις να βάλουν τέλος σε αυτό το πρόβλημα.
Πάνω σε αυτό το θέμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει πολλά αυτό το έτος και είναι μια από τις επείγουσες δουλειές που πρέπει να φέρει εις πέρας.
Γι' αυτό, αλλά και για άλλα πολλά προβλήματα, η θέση του Τσίπρα δεν είναι καθόλου ελκυστική.
Σε ένα με δύο χρόνια είναι πιθανόν ότι θα γίνει ένας ακόμη εκ των πολιτικών που έφεραν στα όριά της την υπομονή των Ελλήνων.
Μέχρι τότε, όμως, ο Τσίπρας είναι η μόνη ελπίδα για τη χώρα του.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σε ένα με δύο χρόνια, το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει ένας ακόμη από τους πολιτικούς που θα φθάσει στα όριά της την υπομονή των Ελλήνων, όμως μέχρι τότε αποτελεί τη μόνη ελπίδα για τη χώρα του.
«Στο τέλος, η εικόνα που άξιζε περισσότερο ήταν αυτή στην πλατεία Συντάγματος, που ήταν γεμάτη κατά την τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, τα υπόλοιπα ήταν δευτερεύοντα», σημειώνει η «El Diario», η οποία επισημαίνει ότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τα δύο μεγάλα κόμματα να μάχονται για την πρωτιά και ότι το τελικό σπριντ θα ήταν καθοριστικό για τη νίκη.
«Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ξεχώριζαν τον ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ως μια από τις λίγες εκπλήξεις της προεκλογικής εκστρατείας.
Ξαφνικά, ένας σχεδόν τυχαίος ηγέτης της Δεξιάς, ένας τύπος όχι αρκετά λαμπερός, βουλευτής από το 1989, εμφανιζόταν ως κάτι το νέο, που θα μπορούσε να βάλει τέλος σε εννέα μήνες σύγχυσης», σημειώνεται.
«Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονταν στην απογοήτευση στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, στην παραίτηση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα στο έτος μπροστά στη βεβαιότητα ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν αδιάφορο, άνευ σημασίας», ενώ «στο εξωτερικό, σημειωνόταν ότι ο Βαρουφάκης είχε καλέσει τον κόσμο να ψηφίσει την Λαϊκή Ενότητα, τους αντάρτες του ΣΥΡΙΖΑ».
Για μια ακόμη φορά, σημειώνει η «El Diario», όλος ο κόσμος έλεγε στους Έλληνες τι έπρεπε να κάνουν, όμως δεν είναι η πρώτη φορά που αυτοί δεν ακολούθησαν τις συμβουλές τους.
Η απογοήτευση ήταν πραγματική στο εκλογικό σώμα, καθώς η συμμετοχή στις εκλογές κυμάνθηκε στο 56%, πολύ κάτω από το 63,6% στις εκλογές του Ιανουαρίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι θα ήθελαν οι επτά μήνες διακυβέρνησης από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσουν μια παρένθεση πριν επιστρέψουν στο ίδιο πολιτικό σύστημα που τους έφερε στην παρούσα κατάσταση.
Δεν φαίνεται ότι ήθελαν περισσότερο τον Μεϊμαράκη.
Δεν είναι παράξενο ότι όταν επαναλαμβάνονται οι εκλογές σε μια χώρα σε λιγότερο από ένα χρόνο, το αποτέλεσμα δεν είναι πολύ διαφορετικό.
Όμως, πρέπει να θυμηθούμε τι συνέβη στην Ελλάδα το 2015: δραματικές διαπραγματεύσεις με την Ευρωζώνη, ένα δημοψήφισμα, η υπογραφή του τρίτου προγράμματος διάσωσης με περισσότερες θυσίες για μια οικονομία κατεστραμμένη από την κρίση και η ρήξη στο κυβερνών κόμμα.
Ύστερα από όλα αυτά τα γεγονότα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 35,5% των ψήφων, μόλις 0,8% λιγότερο από ό,τι τον Ιανουάριο, με ένα νούμερο εδρών που του επιτρέπει να σχηματίσει εκ νέου κυβέρνηση συνασπισμού με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Καμία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, ούτε συμφωνίες με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι.
Η Λαϊκή Ενότητα… έμεινε στον δρόμο και το σχέδιό της για έξοδο από την Ευρωζώνη, κάτι που μπορεί να εξέπληξε μόνον όσους αρνούνταν να δουν την πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν έλαβε τη λαϊκή εντολή να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από το ευρώ, ούτε έθεσε σε αυτούς τους όρους το δημοψήφισμα και γι' αυτό το συντριπτικό αποτέλεσμά του δεν μπορούσε να ερμηνευθεί ως μια έκκληση για φυγή από την Ε.Ε., παρά όλες τις οικονομικές κακουχίες ύστερα από εντολή των Βρυξελλών.
Πέραν της Ελλάδας, στην Ισπανία για παράδειγμα, η υπογραφή του τρίτου προγράμματος διάσωσης εκλήφθηκε ως προδοσία.
Πλέον γνωρίζουμε πώς αντέδρασαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αυτή την απογοήτευση.
Όσο θυμωμένοι και απογοητευμένοι και αν είναι οι ψηφοφόροι, προτιμούν να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που θα κυβερνήσει τη χώρα τα επόμενα τέσσερα χρόνια και όχι η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ.
Οι φιλελεύθεροι σχολιαστές που προέβλεπαν ότι έρχεται το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και η στιγμή που η Ελλάδα θα επιστρέψει στην «κανονικότητα» στα μάτια των Βρυξελλών, έμειναν απογοητευμένοι.
Σε εποχές εθνικής έκτακτης ανάγκης, οι ψηφοφόροι τείνουν να εμπιστεύονται, μερικές φορές υπέρμετρα, τους ηγέτες αντί τα κόμματα.
Ο Τσίπρας είχε γίνει ο μόνος εθνικός ηγέτης με ειδικό βάρος λόγω αδυναμίας των υπολοίπων και υπό αυτή την έννοια, το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής δεν ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη.
Η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ ήταν στα σχέδια του Schaeuble, όχι όμως και των Ελλήνων.
Για να γίνει αυτό κατανοητό, πρέπει να δούμε πέρα από την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και να ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του την ιστορία της Ελλάδας και τη στρατηγική της θέσης έναντι του μεγάλου της αντιπάλου, που δεν είναι άλλος από την Τουρκία.
Ούτε η ελίτ ούτε ο λαός έχουν δείξει ότι θέλουν η χώρα να αντιμετωπίσει μόνη τον γείτονά της, την Τουρκία.
Όλοι θυμόμαστε την Αθήνα και τον Περικλή όταν αναφερόμαστε στην αρχαία ιστορία της χώρας, όμως οι Έλληνες έχουν στο μυαλό τους πιο πρόσφατες ιστορικές αναφορές.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος έπρεπε να περιμένει προκειμένου να υπάρξει στις αρχές του 19ου αιώνα ύστερα από αιώνες οθωμανικής κατοχής.
Και σε αυτόν τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων, η Ελλάδα είχε τη βοήθεια άλλων ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών.
Στη σύγχρονη εποχή, ήταν σαφές για την Ελλάδα ότι δεν μπορεί να είναι μόνη.
Η παραμονή της στην Ε.Ε. τής δίνει ένα ποιοτικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας.
Για τον ίδιο λόγο, οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον να εγκαταλείψει η χώρα το ΝΑΤΟ.
Θέλουν να βελτιώσουν τις σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία προκειμένου να υπάρχει η αναγκαία ισορροπία.
Η Ελλάδα μοιάζει με μια χώρα πολύ μικρή έναντι του ασιατικού γίγαντα τον οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθεί και είναι βέβαιο ότι η τελευταία αυταρχική και εθνικιστική εκτροπή του Erdogan επιβεβαιώνει αυτούς τους φόβους.
Αυτή είναι η ιστορική παραδοχή βάσει της οποίας κινείται κάθε ελληνική κυβέρνηση και ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του Τσίπρα, ο οποίος αναγκάστηκε να αναλάβει τη διαχείριση ενός κράτος σε χρεοκοπία.
Ίσως αυτή τη φορά να αποφασίσει να αντιμετωπίσει νομοθετικά το πρόβλημα της φοροδιαφυγής, που επικεντρώνεται κυρίως στους ελεύθερους επαγγελματίες, τα εισοδήματα των οποίων σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα είναι υψηλότερα κατά 75% με 84% από αυτό που δηλώνουν.
Πρόκειται για ένα σοβαρό πρόβλημα σε μια χώρα που το ένα τρίτο των φορολογουμένων είναι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Ο μεγάλος αριθμός των βουλευτών που ανήκουν στην ίδια κατηγορία φορολογουμένωγν δεν βοηθά τις κυβερνήσεις να βάλουν τέλος σε αυτό το πρόβλημα.
Πάνω σε αυτό το θέμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει πολλά αυτό το έτος και είναι μια από τις επείγουσες δουλειές που πρέπει να φέρει εις πέρας.
Γι' αυτό, αλλά και για άλλα πολλά προβλήματα, η θέση του Τσίπρα δεν είναι καθόλου ελκυστική.
Σε ένα με δύο χρόνια είναι πιθανόν ότι θα γίνει ένας ακόμη εκ των πολιτικών που έφεραν στα όριά της την υπομονή των Ελλήνων.
Μέχρι τότε, όμως, ο Τσίπρας είναι η μόνη ελπίδα για τη χώρα του.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών