Σέβομαι την Αυστρία που έχει πάρει 100.000 μετανάστες, όμως δεν μπορεί κανείς υπουργός ή πρωθυπουργός εταίρου χώρας να μας κουνάει το δάχτυλο από την ασφάλεια της κεντρικής Ευρώπης
Η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή προειδοποίησε η βουλευτής της ΝΔ. Ντόρα Μπακογιάννη, αναφερόμενη στην προσφυγική κρίση και κάλεσε του ευρωπαίους ηγέτες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Κατά την τοποθέτησή της στο Οικονομικό Forum των Δελφών, η κ. Μπακογάννη τόνισε ότι:
«Τώρα είναι η ώρα της ηγεσίας και της αλληλεγγύης.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με όραμα και θάρρος.
Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν αναμετρούνται με τα δελτία ειδήσεων και τους τηλεθεατές τους αλλά με την ίδια την ιστορία.
Σέβομαι την Αυστρία που έχει πάρει 100.000 μετανάστες, όμως δεν μπορεί κανείς υπουργός ή πρωθυπουργός εταίρου χώρας να μας κουνάει το δάχτυλο από την ασφάλεια της κεντρικής Ευρώπης.
Ας έρθει στην Ελλάδα, με τα χιλιάδες νησιά και την τεράστια ακτογραμμή, να δει τι γίνεται».
Η ομιλία της Ντ. Μπακογιάννη
Ευχαριστώ πολύ τον κ. Τσομώκο και τους διοργανωτές για την τιμητική πρόσκληση. Εύχομαι η ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις εδώ, στο κέντρο της Ελλάδας, να είναι μόνο η αρχή.
Όταν αναφερόμαστε στην ισορροπία δυνάμεων, οι περισσότεροι σκεφτόμαστε το Μέττερνιχ και το Κολλέγιο των Μεγάλων Δυνάμεων του 18ου αιώνα.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά.
Καλούμαστε όλοι να αντιληφθούμε ότι η Νέα Εποχή φέρνει νέες προκλήσεις και απαιτεί νέες απαντήσεις και νέες πολιτικές.
Ας μη σκεφτόμαστε πια με όρους παρελθόντος.
Με την ταχύτητα που ορίζει τη σημερινή πραγματικότητα, ακόμα και το 2005 φαντάζει μακρινό παρελθόν.
Αναρωτιέμαι π.χ. πώς ο ιστορικός του μέλλοντος θα αξιολογήσει τη διπλωματία που γίνεται όχι μόνο μέσω τηλεφωνημάτων αλλά μέσω sms και e-mails.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια γίνεται μεγάλη προσπάθεια κατανόησης των διεθνών προβλημάτων. Μπήκαμε σε άλλη ιστορική φάση.
Κάποιοι μιλούν για μεταφορά της ισχύος από τη Δύση στην Ανατολή. Άλλοι μιλούν για την ισχύ του Βορρά έναντι του Νότου.
Άλλοι αναφέρονται σε νέο Ψυχρό Πόλεμο. Άλλοι σε μια μεγάλη αλλαγή στην ιεράρχηση των προβλημάτων.
Άραγε σε ποιο βαθμό η αλλαγή στον ενεργειακό χάρτη έχει οδηγήσει στη μείωση του ενδιαφέροντός μας για το Μεσανατολικό;
Ορισμένοι, πάλι, θυμούνται τη σύγκρουση των πολιτισμών. Κι άλλοι κάνουν λόγο για διαθρησκευτικές ή ακόμα και ενδοθρησκευτικές συγκρούσεις.
Το στοίχημα είναι να μην παγιδευτούμε σε διλήμματα, πολλά εκ των οποίων είναι τεχνητά, αλλά και να μην υποκύψουμε στη γοητεία των παραπάνω αντιθέσεων. Χρειάζεται να σκεφτούμε out of the box.
Ειδικά στη σημερινή εποχή των κρίσεων, των οικονομικών ανισοτήτων, των εθνικών ασυμμετριών, των αναδυόμενων εθνικισμών, η ανάγκη για συνεργασία, συνεννόηση και σύνθεση είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Όσο κι αν ορισμένοι θα ήθελαν να ξαναμπούμε στα καβούκια των εθνοκρατών, όσο κι αν ορισμένοι θα ήθελαν να αισθανθούν την ασφάλεια των τειχών, η πραγματικότητα επιτάσσει να χτίσουμε γέφυρες μεταξύ μας.
Ο Άγγλος ποιητής Τζων Ντον είχε γράψει ότι «κανένας άνθρωπος δεν είναι ένα νησί». Ενδεχομένως λιγότεροι να γνωρίζουνε ότι είχε προσθέσει «και ποτέ δεν ξέρεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα», εμπνέοντας μεταξύ άλλων και τον Χεμινγουέι.
Η καμπάνα, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, χτυπάει για όλους μας. Και όχι μόνο η ιστορία, αλλά και οι λαοί μας θα είναι σκληροί και αδέκαστοι κριτές.
Το 2020, η παγκόσμια κοινότητα χρειάζεται μια Ευρώπη ισχυρή, ικανή να ανανεώνει το ρόλο της ως δύναμης σταθερότητας.
Ως δύναμης που πιστεύει ότι η δημοκρατία και η ασφάλεια μπορούν να διασφαλιστούν με καταστάσεις win-win μεταξύ των παγκόσμιων παικτών.
Όμως, το ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση που απειλεί το διεθνή ρόλο και τη συνοχή του.
Αυτό που δεν συνέβη τα 6 χρόνια της οικονομικής κρίσης, κινδυνεύει να συμβεί μετά από ένα χρόνο οξείας προσφυγικής κρίσης.
Τα νούμερα λένε την αλήθεια.
Καθημερινά διασχίζουν χιλιάδες το Αιγαίο, ενώ 4 εκατομμύρια πρόσφυγες περιμένουν σε Τουρκία, Λίβανο και Ιορδανία.
Από τους 160.000 πρόσφυγες που συμφωνήθηκε να μετεγκατασταθούν σε χώρες της Ε.Ε., υλοποιήθηκε η μεταφορά μόλις 500.
Κυρίες και Κύριοι,
Η προσφυγική κρίση ανέδειξε τις αδυναμίες μας.
Η Ευρώπη, λοιπόν, χρειάζεται να κινηθεί σε τρία επίπεδα:
• Ανασυγκρότηση και αποτελεσματική λειτουργία των μηχανισμών λήψης αποφάσεων σε στρατιωτικό επίπεδο και στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής.
• Αλλαγή του κανονισμού «Δουβλίνο 2».
Χρειάζεται ισομερής κατανομή των βαρών, αποτελεσματική και κοινή προστασία των εξωτερικών συνόρων, διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
• Ευρωπαϊκή συνοχή και αλληλεγγύη.
Η επιθετικότητα της ομάδας Βίζεγκραντ, καθώς και η μονομερής απόφαση της Αυστρίας να συγκαλέσει σύνοδο των χωρών του βαλκανικού διαδρόμου χωρίς την παρουσία της Ελλάδας, για το προσφυγικό, αντιβαίνουν στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και είναι απαράδεκτες.
Επίσης, δεν μπορούμε να συζητούμε για συνολική αντιμετώπιση του ζητήματος και να μην έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα εργασίας που θα εξασφαλίζει ότι επαναπροωθούνται οι παράνομοι οικονομικοί μετανάστες που δεν δικαιούνται ασύλου. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε 65% οικονομικούς μετανάστες και 35% πρόσφυγες.
Είναι απαράδεκτο να μην εφαρμόζονται οι κανόνες επανεισδοχής.
Δεν μπορεί οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι να στηρίζουν χώρες εκτός ΕΕ, οι οποίες δεν τηρούν τις συμφωνίες επανεισδοχής.
Κακώς η Ευρώπη δεν πιέζει να επιβληθεί καθεστώς θεώρησης Visa στις χώρες του Μαγκρέπ.
Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε στην Τουρκία να κάνει τα στραβά μάτια και να επιτρέπει την αθρόα διέλευση προσφύγων και μεταναστών από την επικράτειά της.
Πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας αλλά και την εμπιστοσύνη μας προς την Ευρώπη.
Τώρα είναι η ώρα της ηγεσίας και της αλληλεγγύης.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με όραμα και θάρρος.
Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν αναμετρούνται με τα δελτία ειδήσεων και τους τηλεθεατές τους αλλά με την ίδια την ιστορία.
Σέβομαι την Αυστρία που έχει πάρει 100.000 μετανάστες, όμως δεν μπορεί κανείς υπουργός ή πρωθυπουργός εταίρου χώρας να μας κουνάει το δάχτυλο από την ασφάλεια της κεντρικής Ευρώπης.
Ας έρθει στην Ελλάδα με τα χιλιάδες νησιά και την τεράστια ακτογραμμή να δει τι γίνεται. «Αν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά», έγραψε ο Σολωμός.
Όλοι, λοιπόν, ενωμένοι και αποφασισμένοι οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Η Ευρώπη εμπνέεται από κοινές αρχές και αξίες.
Όμως προχωρεί με αργά βήματα προς τα εμπρός.
Η λειτουργία της αποτελεί άσκηση αμοιβαίων συμβιβασμών και υποχωρήσεων.
Πολλοί ίσως εξοργίζονται με τη βραδεία διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Όμως η δύναμη της Ευρώπης εντοπίζεται στην πεποίθησή μας ότι η μόνη λύση είναι να βρίσκουμε λύσεις.
Γι’ αυτό συχνά φτάνουμε μετά κόπων και βασάνων στο αποτέλεσμα.
Παρά τις καθυστερήσεις, το ευρωπαϊκό τρένο φτάνει πάντα στο σταθμό. Έτσι πρέπει να γίνει και τώρα.
«Η Ευρώπη ήταν ο χώρος, ο οποίος μονοπωλούσε την παγκόσμια ιστορία. Αυτό έπαψε να ισχύει», είχε πει η Ελένη Αρβελέρ.
Πράγματι, δεν υπάρχουν πια μονοπώλια. Στο παγκόσμιο πεδίο, όλοι τρέχουμε σε αγώνα δρόμου.
Σ’ αυτόν τον αγώνα, οι Ευρωπαίοι ξεκινούμε με ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, το οποίο κινδυνεύουμε να χάσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας: την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Εκείνη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παγκόσμια σταθερότητα και ισορροπία δυνάμεων.
Γι’ αυτό η Ευρώπη οφείλει να αντιμετωπίσει με θάρρος τα προβλήματά της, για να ξαναβρεί το διεθνή της ρόλο.
Είναι αδιανόητο μια ένωση κρατών όπως η Ευρωπαϊκή να μην επιδιώκει να έχει εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά που την προσδιορίζουν ως Ένωση.
Τότε μόνο θα μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Διότι η παγκόσμια σκηνή χρειάζεται μια ισχυρή Ευρώπη.
Είναι χρέος μας η Ευρώπη να ξαναπιστέψει στον εαυτό της.
www.bankingnews.gr
Κατά την τοποθέτησή της στο Οικονομικό Forum των Δελφών, η κ. Μπακογάννη τόνισε ότι:
«Τώρα είναι η ώρα της ηγεσίας και της αλληλεγγύης.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με όραμα και θάρρος.
Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν αναμετρούνται με τα δελτία ειδήσεων και τους τηλεθεατές τους αλλά με την ίδια την ιστορία.
Σέβομαι την Αυστρία που έχει πάρει 100.000 μετανάστες, όμως δεν μπορεί κανείς υπουργός ή πρωθυπουργός εταίρου χώρας να μας κουνάει το δάχτυλο από την ασφάλεια της κεντρικής Ευρώπης.
Ας έρθει στην Ελλάδα, με τα χιλιάδες νησιά και την τεράστια ακτογραμμή, να δει τι γίνεται».
Η ομιλία της Ντ. Μπακογιάννη
Ευχαριστώ πολύ τον κ. Τσομώκο και τους διοργανωτές για την τιμητική πρόσκληση. Εύχομαι η ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις εδώ, στο κέντρο της Ελλάδας, να είναι μόνο η αρχή.
Όταν αναφερόμαστε στην ισορροπία δυνάμεων, οι περισσότεροι σκεφτόμαστε το Μέττερνιχ και το Κολλέγιο των Μεγάλων Δυνάμεων του 18ου αιώνα.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά.
Καλούμαστε όλοι να αντιληφθούμε ότι η Νέα Εποχή φέρνει νέες προκλήσεις και απαιτεί νέες απαντήσεις και νέες πολιτικές.
Ας μη σκεφτόμαστε πια με όρους παρελθόντος.
Με την ταχύτητα που ορίζει τη σημερινή πραγματικότητα, ακόμα και το 2005 φαντάζει μακρινό παρελθόν.
Αναρωτιέμαι π.χ. πώς ο ιστορικός του μέλλοντος θα αξιολογήσει τη διπλωματία που γίνεται όχι μόνο μέσω τηλεφωνημάτων αλλά μέσω sms και e-mails.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια γίνεται μεγάλη προσπάθεια κατανόησης των διεθνών προβλημάτων. Μπήκαμε σε άλλη ιστορική φάση.
Κάποιοι μιλούν για μεταφορά της ισχύος από τη Δύση στην Ανατολή. Άλλοι μιλούν για την ισχύ του Βορρά έναντι του Νότου.
Άλλοι αναφέρονται σε νέο Ψυχρό Πόλεμο. Άλλοι σε μια μεγάλη αλλαγή στην ιεράρχηση των προβλημάτων.
Άραγε σε ποιο βαθμό η αλλαγή στον ενεργειακό χάρτη έχει οδηγήσει στη μείωση του ενδιαφέροντός μας για το Μεσανατολικό;
Ορισμένοι, πάλι, θυμούνται τη σύγκρουση των πολιτισμών. Κι άλλοι κάνουν λόγο για διαθρησκευτικές ή ακόμα και ενδοθρησκευτικές συγκρούσεις.
Το στοίχημα είναι να μην παγιδευτούμε σε διλήμματα, πολλά εκ των οποίων είναι τεχνητά, αλλά και να μην υποκύψουμε στη γοητεία των παραπάνω αντιθέσεων. Χρειάζεται να σκεφτούμε out of the box.
Ειδικά στη σημερινή εποχή των κρίσεων, των οικονομικών ανισοτήτων, των εθνικών ασυμμετριών, των αναδυόμενων εθνικισμών, η ανάγκη για συνεργασία, συνεννόηση και σύνθεση είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Όσο κι αν ορισμένοι θα ήθελαν να ξαναμπούμε στα καβούκια των εθνοκρατών, όσο κι αν ορισμένοι θα ήθελαν να αισθανθούν την ασφάλεια των τειχών, η πραγματικότητα επιτάσσει να χτίσουμε γέφυρες μεταξύ μας.
Ο Άγγλος ποιητής Τζων Ντον είχε γράψει ότι «κανένας άνθρωπος δεν είναι ένα νησί». Ενδεχομένως λιγότεροι να γνωρίζουνε ότι είχε προσθέσει «και ποτέ δεν ξέρεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα», εμπνέοντας μεταξύ άλλων και τον Χεμινγουέι.
Η καμπάνα, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, χτυπάει για όλους μας. Και όχι μόνο η ιστορία, αλλά και οι λαοί μας θα είναι σκληροί και αδέκαστοι κριτές.
Το 2020, η παγκόσμια κοινότητα χρειάζεται μια Ευρώπη ισχυρή, ικανή να ανανεώνει το ρόλο της ως δύναμης σταθερότητας.
Ως δύναμης που πιστεύει ότι η δημοκρατία και η ασφάλεια μπορούν να διασφαλιστούν με καταστάσεις win-win μεταξύ των παγκόσμιων παικτών.
Όμως, το ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση που απειλεί το διεθνή ρόλο και τη συνοχή του.
Αυτό που δεν συνέβη τα 6 χρόνια της οικονομικής κρίσης, κινδυνεύει να συμβεί μετά από ένα χρόνο οξείας προσφυγικής κρίσης.
Τα νούμερα λένε την αλήθεια.
Καθημερινά διασχίζουν χιλιάδες το Αιγαίο, ενώ 4 εκατομμύρια πρόσφυγες περιμένουν σε Τουρκία, Λίβανο και Ιορδανία.
Από τους 160.000 πρόσφυγες που συμφωνήθηκε να μετεγκατασταθούν σε χώρες της Ε.Ε., υλοποιήθηκε η μεταφορά μόλις 500.
Κυρίες και Κύριοι,
Η προσφυγική κρίση ανέδειξε τις αδυναμίες μας.
Η Ευρώπη, λοιπόν, χρειάζεται να κινηθεί σε τρία επίπεδα:
• Ανασυγκρότηση και αποτελεσματική λειτουργία των μηχανισμών λήψης αποφάσεων σε στρατιωτικό επίπεδο και στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής.
• Αλλαγή του κανονισμού «Δουβλίνο 2».
Χρειάζεται ισομερής κατανομή των βαρών, αποτελεσματική και κοινή προστασία των εξωτερικών συνόρων, διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
• Ευρωπαϊκή συνοχή και αλληλεγγύη.
Η επιθετικότητα της ομάδας Βίζεγκραντ, καθώς και η μονομερής απόφαση της Αυστρίας να συγκαλέσει σύνοδο των χωρών του βαλκανικού διαδρόμου χωρίς την παρουσία της Ελλάδας, για το προσφυγικό, αντιβαίνουν στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και είναι απαράδεκτες.
Επίσης, δεν μπορούμε να συζητούμε για συνολική αντιμετώπιση του ζητήματος και να μην έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα εργασίας που θα εξασφαλίζει ότι επαναπροωθούνται οι παράνομοι οικονομικοί μετανάστες που δεν δικαιούνται ασύλου. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε 65% οικονομικούς μετανάστες και 35% πρόσφυγες.
Είναι απαράδεκτο να μην εφαρμόζονται οι κανόνες επανεισδοχής.
Δεν μπορεί οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι να στηρίζουν χώρες εκτός ΕΕ, οι οποίες δεν τηρούν τις συμφωνίες επανεισδοχής.
Κακώς η Ευρώπη δεν πιέζει να επιβληθεί καθεστώς θεώρησης Visa στις χώρες του Μαγκρέπ.
Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε στην Τουρκία να κάνει τα στραβά μάτια και να επιτρέπει την αθρόα διέλευση προσφύγων και μεταναστών από την επικράτειά της.
Πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας αλλά και την εμπιστοσύνη μας προς την Ευρώπη.
Τώρα είναι η ώρα της ηγεσίας και της αλληλεγγύης.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με όραμα και θάρρος.
Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν αναμετρούνται με τα δελτία ειδήσεων και τους τηλεθεατές τους αλλά με την ίδια την ιστορία.
Σέβομαι την Αυστρία που έχει πάρει 100.000 μετανάστες, όμως δεν μπορεί κανείς υπουργός ή πρωθυπουργός εταίρου χώρας να μας κουνάει το δάχτυλο από την ασφάλεια της κεντρικής Ευρώπης.
Ας έρθει στην Ελλάδα με τα χιλιάδες νησιά και την τεράστια ακτογραμμή να δει τι γίνεται. «Αν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά», έγραψε ο Σολωμός.
Όλοι, λοιπόν, ενωμένοι και αποφασισμένοι οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Η Ευρώπη εμπνέεται από κοινές αρχές και αξίες.
Όμως προχωρεί με αργά βήματα προς τα εμπρός.
Η λειτουργία της αποτελεί άσκηση αμοιβαίων συμβιβασμών και υποχωρήσεων.
Πολλοί ίσως εξοργίζονται με τη βραδεία διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Όμως η δύναμη της Ευρώπης εντοπίζεται στην πεποίθησή μας ότι η μόνη λύση είναι να βρίσκουμε λύσεις.
Γι’ αυτό συχνά φτάνουμε μετά κόπων και βασάνων στο αποτέλεσμα.
Παρά τις καθυστερήσεις, το ευρωπαϊκό τρένο φτάνει πάντα στο σταθμό. Έτσι πρέπει να γίνει και τώρα.
«Η Ευρώπη ήταν ο χώρος, ο οποίος μονοπωλούσε την παγκόσμια ιστορία. Αυτό έπαψε να ισχύει», είχε πει η Ελένη Αρβελέρ.
Πράγματι, δεν υπάρχουν πια μονοπώλια. Στο παγκόσμιο πεδίο, όλοι τρέχουμε σε αγώνα δρόμου.
Σ’ αυτόν τον αγώνα, οι Ευρωπαίοι ξεκινούμε με ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, το οποίο κινδυνεύουμε να χάσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας: την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Εκείνη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παγκόσμια σταθερότητα και ισορροπία δυνάμεων.
Γι’ αυτό η Ευρώπη οφείλει να αντιμετωπίσει με θάρρος τα προβλήματά της, για να ξαναβρεί το διεθνή της ρόλο.
Είναι αδιανόητο μια ένωση κρατών όπως η Ευρωπαϊκή να μην επιδιώκει να έχει εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά που την προσδιορίζουν ως Ένωση.
Τότε μόνο θα μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Διότι η παγκόσμια σκηνή χρειάζεται μια ισχυρή Ευρώπη.
Είναι χρέος μας η Ευρώπη να ξαναπιστέψει στον εαυτό της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών