Άρθρο του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου, Γενικού Γραμματέα του Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
«Ένα ήταν το σύνθημα, το οποίο κυριαρχούσε εκείνο τον Ιούλιο του 1974 και για πολλούς μήνες αλλά και χρόνια αργότερα.
Ήταν το σύνθημα “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”!
Δεν ξεχνώ τον Αττίλα, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας, τις σφαγές και τους βιασμούς από τις ορδές της Ανατολής ενάντια στον υπερήφανο Ελληνισμό της Μεγαλονήσου μας.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και το “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” έχει γίνει λόγος κενός.
Πόσο μάλλον όταν μεθοδεύεται για την Κύπρο μας ένα νέο σχέδιο δήθεν ειρηνευτικό, με το οποίο οδηγείται ολόκληρη η Μεγαλόνησος σε τουρκοποίηση και με το οποίο συμφωνεί απόλυτα η κυβέρνηση των Αθηνών, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση!
Εάν μιλούσε κανείς το 1974, αλλά και αρκετά χρόνια αργότερα για ομοσπονδία στην Κύπρο θα τον έλεγαν προδότη. Σήμερα τον λένε συνετό και… ρεαλιστή!
Όταν η προδοσία αποκαλείται ρεαλισμός, τότε πράγματι κάθε τι το οποίο έχει αξία εθνική χάνει την σημασία του.
Από τον θρήνο στους πανηγυρισμούς
Ήταν Ιούλιος του 1974 όταν άρχισε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ο Ελληνισμός σύσσωμος αποφάσισε να πολεμήσει τον εισβολέα, αλλά κάποιοι δεν τον άφησαν.
Μίλησαν και μιλούν ακόμη και σήμερα για την προδοσία της Κύπρου, αλλά δεν έκαναν ποτέ μία δημόσια δίκη για να δούμε ποιοι ήταν οι προδότες και ποιοι οι Ήρωες.
Έχει ιδιαίτερη σημασία επίσης και πρέπει να τονιστεί ότι κάθε 20 Ιουλίου γίνεται στην Κύπρο μία μεγάλη αντικατοχική συγκέντρωση ενάντια στην βαρβαρότητα του Αττίλα που συνεχίζει να κατέχει παράνομα να έχει σκλαβωμένο το 40% της Ελληνικής Μεγαλονήσου.
Δεν είναι τυχαίο ότι τέσσερις μόλις ημέρες μετά γίνεται μία εορτή, η εορτή της λεγόμενης δημοκρατίας της μεταπολιτεύσεως.
Από τον θρήνο στην χαρά και στους πανηγυρισμούς.
Όπως ακριβώς συνέβη και τότε το 1974.
Το 1974, το οποίο έζησα σαν έφηβος, μη έχοντας συμπληρώσει ακόμη τα δεκαεπτά μου χρόνια και είδα από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάζουν τα πάντα!
Την ίδια ώρα που οι Έλληνες στρατιώτες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, πολεμούσαν προδομένοι τον βάρβαρο εισβολέα, κάποιοι στην νέα Βαβυλώνα του Ελληνισμού, σε αυτήν την σάπια πόλη που λέγεται Αθήνα, είχαν ανάψει κεριά και πανηγύριζαν.
Πανηγύριζαν για τον ερχομό ενός καθεστώτος που κρατά 42 ολόκληρα χρόνια και έχει οδηγήσει την Πατρίδα μας στην σημερινή κατάσταση.
Μια κατάσταση για την οποία δεν μπορεί να είναι υπερήφανος κανένας Έλληνας.
Ένα νεκρώσιμο
Ίσως έχουν σημασία και οι προσωπικές αναμνήσεις. Πήγα και έδωσα αίμα στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, ο οποίος ευρίσκετο τότε στην οδό Πειραιώς, για την Κύπρο και είπα ψέματα στον γιατρό ότι είχα συμπληρώσει τα 18 μου χρόνια, στον γιατρό ο οποίος με κατάλαβε και χαμογέλασε συγκαταβατικά και ύστερα αναβρασμός στα γραφεία των Κυπρίων Ενωτικών Φοιτητών, οι οποίοι ετοιμαζόντουσαν να κατέβουν στην Κύπρο για να πολεμήσουν τον εισβολέα.
Κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι σκοτώθηκαν μαχόμενοι ηρωικά για την Γαλανόλευκη. Περιφερόμενος στους δρόμους των Αθηνών είδα τότε, σε ένα μικρό δρόμο, σε μία πάροδο της οδού Πατησίων, εάν θυμάμαι καλά ένα νεκρώσιμο το οποίο έγραφε Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηδάκης…
Είχαν αρχίσει να έρχονται τα πρώτα πτώματα των πεσόντων μας από την Κύπρο, τα οποία μια ένοχη πολιτεία έθαβε στα κρυφά, γιατί δεν ήταν εποχή για θρήνους, ούτε για Ήρωες.
Ήταν εποχή για… πανηγυρισμούς!
Τα όσα έγιναν στην αιματοβαμμένη Μεγαλόνησο των Ελλήνων τα μάθαμε αργότερα.
Ειδήσεις για τις μάχες και τον πρωτοφανή ηρωισμό των Στρατιωτών μας δεν ερχόντουσαν στην Ελλάδα των πολιτικών, η οποία πανηγύριζε…
Πολύ αργότερα μάθαμε για τις νέες Θερμοπύλες στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, για το Έπος της Μάχης του Αεροδρομίου, μία χρυσή σελίδα δόξας και Ηρωισμού που έγραψαν οι Έλληνες Καταδρομείς.
Πολύ αργότερα μάθαμε για τα αεροπλάνα μας, τα οποία κάποιοι τα σταμάτησαν και δεν πήγανε ποτέ στην Κύπρο να κτυπήσουν τον εισβολέα, όπως και για τα δύο υποβρύχια, τα οποία είχαν γραμμή πλεύσεως προς την Κερύνεια, όπου θα είχαν την δυνατότητα να καταστρέψουν κυριολεκτικά τον τουρκικό στόλο και κάποιοι τους έδωσαν εντολή να επιστρέψουν πίσω!
Η προδοσία μεγάλη και τα ψέματα και η προπαγάνδα επίσης μεγάλη, όπως για τα κιβώτια των όπλων τα οποία περιείχαν δήθεν πέτρες γιατί το στρατιωτικό καθεστώς τα είχε πουλήσει στην Αφρική.
Μόνο που οι αποθήκες επιστρατεύσεως δεν άνοιξαν ποτέ και όπλα υπήρχαν.
Στον καιρό του ψευτορωμαίικου
Στην πραγματικότητα εκείνον τον Ιούλιο του 1974 η Ελλάδα είχε υπεροπλία έναντι της Τουρκίας, όμως δεν πολέμησε γιατί κάποιοι είχαν συμφωνήσει να μη πολεμήσει και άφησαν αβοήθητους αυτούς που είχαν την ξεχωριστή Τιμή να υπερασπιστούν το Έθνος στις προδομένες εκείνες μάχες.
Όσο για τον φάκελο της Κύπρου δεν άνοιξε ποτέ και το σύνθημα “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” με τα χρόνια ξεχάστηκε και το θυμούνται μόνο λίγοι, λίγοι ξεχωριστοί που νιώθουν στις φλέβες του να κυλά η Ιστορία του Έθνους.
Κοντά σε όλα αυτά και το παραμύθι της ελληνοτουρκικής “φιλίας” που σταθερά κρατεί από την μεγάλη καταστροφή του 1922.
Τότε είχαμε φτάσει στο σημείο ο πρωθυπουργός της χώρας μας στην δεκαετία του ’30 να προτείνει ακόμη και για νόμπελ ειρήνης τον σφαγέα των Ελλήνων Μουσταφά Κεμάλ!
Τα ίδια και μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο προς χάριν της πολιτικής του ψυχρού πολέμου και της υποτιθέμενης συμμαχίας μας με τους Τούρκους στο ΝΑΤΟ. Μέσα στα πλαίσια αυτής της ελληνοτουρκικής “φιλίας” είχαμε τον ξεριζωμό των Ελλήνων το 1955 από την Κωνσταντινούπολη και μία συστηματική εθνοκάθαρση σε Ίμβρο και Τένεδο.
Όμως, κανένα πρόβλημα για όσους κυβερνούσαν την χώρα είτε φιλελεύθεροι ήταν, είτε κεντρώοι, είτε και κυβερνήσεις συμμαχικές των δύο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων.
Έτσι φτάσαμε στο πρώτο Αττίλα που ήταν ο βομβαρδισμός ελληνικών χωριών και η προσπάθεια για απόβαση τουρκικού στρατού στην Κύπρο στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και μετά στον Αττίλα του 1974.
Και πάλι όμως, έπρεπε να μείνουμε με τους Τούρκους φίλοι γιατί έτσι ήθελε το ΝΑΤΟ και έτσι φτάσαμε στα Ίμια του 1996 και στην σημερινή αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας του Ελληνισμού στο Αιγαίο και σε δεκάδες νησίδες του Ελληνικού Αρχιπελάγους.
Τις ημέρες εκείνες του Ιουλίου του 1974, οι πολιτικοί πανηγύριζαν και μαζί τους ένας ολόκληρος λαός.
Ένας λαός, ο οποίος είχε στηθεί στις ουρές των σούπερ μάρκετ για να προμηθευτεί τρόφιμα την ίδια στιγμή, που κάποια Ελληνόπουλα έχυναν το αίμα τους στην Κύπρο.
Ανάμεσα σε αυτούς και ένας Αξιωματικός που συνελήφθη αιχμάλωτος και επέστρεψε στην Πατρίδα από τα Άδανα με μία ανταλλαγή αιχμαλώτων που έγινε κάπου στα τέλη του 1974.
Ο Αξιωματικός αυτός (δεν θα αναφέρω το όνομά του, δεν έχει σημασία, είναι τόσο πικραμένος, που είμαι σίγουρος ότι δεν θα θέλει να το αναφέρω), λίγα χρόνια μετά αποστρατευότανε από τις Ένοπλες Δυνάμεις σαν… χουντικός.
Σαν πολίτης είχε μετά ένα κατάστημα στην περιοχή του Νέου Κόσμου και έδινε την μάχη της επιβίωσης.
Αυτή είναι η Ελλάδα… Ή μήπως δεν είναι Ελλάδα, αλλά το ψευτορωμαίικο;
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή»
www.bankingnews.gr
Ήταν το σύνθημα “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”!
Δεν ξεχνώ τον Αττίλα, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας, τις σφαγές και τους βιασμούς από τις ορδές της Ανατολής ενάντια στον υπερήφανο Ελληνισμό της Μεγαλονήσου μας.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και το “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” έχει γίνει λόγος κενός.
Πόσο μάλλον όταν μεθοδεύεται για την Κύπρο μας ένα νέο σχέδιο δήθεν ειρηνευτικό, με το οποίο οδηγείται ολόκληρη η Μεγαλόνησος σε τουρκοποίηση και με το οποίο συμφωνεί απόλυτα η κυβέρνηση των Αθηνών, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση!
Εάν μιλούσε κανείς το 1974, αλλά και αρκετά χρόνια αργότερα για ομοσπονδία στην Κύπρο θα τον έλεγαν προδότη. Σήμερα τον λένε συνετό και… ρεαλιστή!
Όταν η προδοσία αποκαλείται ρεαλισμός, τότε πράγματι κάθε τι το οποίο έχει αξία εθνική χάνει την σημασία του.
Από τον θρήνο στους πανηγυρισμούς
Ήταν Ιούλιος του 1974 όταν άρχισε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ο Ελληνισμός σύσσωμος αποφάσισε να πολεμήσει τον εισβολέα, αλλά κάποιοι δεν τον άφησαν.
Μίλησαν και μιλούν ακόμη και σήμερα για την προδοσία της Κύπρου, αλλά δεν έκαναν ποτέ μία δημόσια δίκη για να δούμε ποιοι ήταν οι προδότες και ποιοι οι Ήρωες.
Έχει ιδιαίτερη σημασία επίσης και πρέπει να τονιστεί ότι κάθε 20 Ιουλίου γίνεται στην Κύπρο μία μεγάλη αντικατοχική συγκέντρωση ενάντια στην βαρβαρότητα του Αττίλα που συνεχίζει να κατέχει παράνομα να έχει σκλαβωμένο το 40% της Ελληνικής Μεγαλονήσου.
Δεν είναι τυχαίο ότι τέσσερις μόλις ημέρες μετά γίνεται μία εορτή, η εορτή της λεγόμενης δημοκρατίας της μεταπολιτεύσεως.
Από τον θρήνο στην χαρά και στους πανηγυρισμούς.
Όπως ακριβώς συνέβη και τότε το 1974.
Το 1974, το οποίο έζησα σαν έφηβος, μη έχοντας συμπληρώσει ακόμη τα δεκαεπτά μου χρόνια και είδα από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάζουν τα πάντα!
Την ίδια ώρα που οι Έλληνες στρατιώτες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, πολεμούσαν προδομένοι τον βάρβαρο εισβολέα, κάποιοι στην νέα Βαβυλώνα του Ελληνισμού, σε αυτήν την σάπια πόλη που λέγεται Αθήνα, είχαν ανάψει κεριά και πανηγύριζαν.
Πανηγύριζαν για τον ερχομό ενός καθεστώτος που κρατά 42 ολόκληρα χρόνια και έχει οδηγήσει την Πατρίδα μας στην σημερινή κατάσταση.
Μια κατάσταση για την οποία δεν μπορεί να είναι υπερήφανος κανένας Έλληνας.
Ένα νεκρώσιμο
Ίσως έχουν σημασία και οι προσωπικές αναμνήσεις. Πήγα και έδωσα αίμα στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, ο οποίος ευρίσκετο τότε στην οδό Πειραιώς, για την Κύπρο και είπα ψέματα στον γιατρό ότι είχα συμπληρώσει τα 18 μου χρόνια, στον γιατρό ο οποίος με κατάλαβε και χαμογέλασε συγκαταβατικά και ύστερα αναβρασμός στα γραφεία των Κυπρίων Ενωτικών Φοιτητών, οι οποίοι ετοιμαζόντουσαν να κατέβουν στην Κύπρο για να πολεμήσουν τον εισβολέα.
Κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι σκοτώθηκαν μαχόμενοι ηρωικά για την Γαλανόλευκη. Περιφερόμενος στους δρόμους των Αθηνών είδα τότε, σε ένα μικρό δρόμο, σε μία πάροδο της οδού Πατησίων, εάν θυμάμαι καλά ένα νεκρώσιμο το οποίο έγραφε Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηδάκης…
Είχαν αρχίσει να έρχονται τα πρώτα πτώματα των πεσόντων μας από την Κύπρο, τα οποία μια ένοχη πολιτεία έθαβε στα κρυφά, γιατί δεν ήταν εποχή για θρήνους, ούτε για Ήρωες.
Ήταν εποχή για… πανηγυρισμούς!
Τα όσα έγιναν στην αιματοβαμμένη Μεγαλόνησο των Ελλήνων τα μάθαμε αργότερα.
Ειδήσεις για τις μάχες και τον πρωτοφανή ηρωισμό των Στρατιωτών μας δεν ερχόντουσαν στην Ελλάδα των πολιτικών, η οποία πανηγύριζε…
Πολύ αργότερα μάθαμε για τις νέες Θερμοπύλες στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, για το Έπος της Μάχης του Αεροδρομίου, μία χρυσή σελίδα δόξας και Ηρωισμού που έγραψαν οι Έλληνες Καταδρομείς.
Πολύ αργότερα μάθαμε για τα αεροπλάνα μας, τα οποία κάποιοι τα σταμάτησαν και δεν πήγανε ποτέ στην Κύπρο να κτυπήσουν τον εισβολέα, όπως και για τα δύο υποβρύχια, τα οποία είχαν γραμμή πλεύσεως προς την Κερύνεια, όπου θα είχαν την δυνατότητα να καταστρέψουν κυριολεκτικά τον τουρκικό στόλο και κάποιοι τους έδωσαν εντολή να επιστρέψουν πίσω!
Η προδοσία μεγάλη και τα ψέματα και η προπαγάνδα επίσης μεγάλη, όπως για τα κιβώτια των όπλων τα οποία περιείχαν δήθεν πέτρες γιατί το στρατιωτικό καθεστώς τα είχε πουλήσει στην Αφρική.
Μόνο που οι αποθήκες επιστρατεύσεως δεν άνοιξαν ποτέ και όπλα υπήρχαν.
Στον καιρό του ψευτορωμαίικου
Στην πραγματικότητα εκείνον τον Ιούλιο του 1974 η Ελλάδα είχε υπεροπλία έναντι της Τουρκίας, όμως δεν πολέμησε γιατί κάποιοι είχαν συμφωνήσει να μη πολεμήσει και άφησαν αβοήθητους αυτούς που είχαν την ξεχωριστή Τιμή να υπερασπιστούν το Έθνος στις προδομένες εκείνες μάχες.
Όσο για τον φάκελο της Κύπρου δεν άνοιξε ποτέ και το σύνθημα “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” με τα χρόνια ξεχάστηκε και το θυμούνται μόνο λίγοι, λίγοι ξεχωριστοί που νιώθουν στις φλέβες του να κυλά η Ιστορία του Έθνους.
Κοντά σε όλα αυτά και το παραμύθι της ελληνοτουρκικής “φιλίας” που σταθερά κρατεί από την μεγάλη καταστροφή του 1922.
Τότε είχαμε φτάσει στο σημείο ο πρωθυπουργός της χώρας μας στην δεκαετία του ’30 να προτείνει ακόμη και για νόμπελ ειρήνης τον σφαγέα των Ελλήνων Μουσταφά Κεμάλ!
Τα ίδια και μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο προς χάριν της πολιτικής του ψυχρού πολέμου και της υποτιθέμενης συμμαχίας μας με τους Τούρκους στο ΝΑΤΟ. Μέσα στα πλαίσια αυτής της ελληνοτουρκικής “φιλίας” είχαμε τον ξεριζωμό των Ελλήνων το 1955 από την Κωνσταντινούπολη και μία συστηματική εθνοκάθαρση σε Ίμβρο και Τένεδο.
Όμως, κανένα πρόβλημα για όσους κυβερνούσαν την χώρα είτε φιλελεύθεροι ήταν, είτε κεντρώοι, είτε και κυβερνήσεις συμμαχικές των δύο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων.
Έτσι φτάσαμε στο πρώτο Αττίλα που ήταν ο βομβαρδισμός ελληνικών χωριών και η προσπάθεια για απόβαση τουρκικού στρατού στην Κύπρο στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και μετά στον Αττίλα του 1974.
Και πάλι όμως, έπρεπε να μείνουμε με τους Τούρκους φίλοι γιατί έτσι ήθελε το ΝΑΤΟ και έτσι φτάσαμε στα Ίμια του 1996 και στην σημερινή αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας του Ελληνισμού στο Αιγαίο και σε δεκάδες νησίδες του Ελληνικού Αρχιπελάγους.
Τις ημέρες εκείνες του Ιουλίου του 1974, οι πολιτικοί πανηγύριζαν και μαζί τους ένας ολόκληρος λαός.
Ένας λαός, ο οποίος είχε στηθεί στις ουρές των σούπερ μάρκετ για να προμηθευτεί τρόφιμα την ίδια στιγμή, που κάποια Ελληνόπουλα έχυναν το αίμα τους στην Κύπρο.
Ανάμεσα σε αυτούς και ένας Αξιωματικός που συνελήφθη αιχμάλωτος και επέστρεψε στην Πατρίδα από τα Άδανα με μία ανταλλαγή αιχμαλώτων που έγινε κάπου στα τέλη του 1974.
Ο Αξιωματικός αυτός (δεν θα αναφέρω το όνομά του, δεν έχει σημασία, είναι τόσο πικραμένος, που είμαι σίγουρος ότι δεν θα θέλει να το αναφέρω), λίγα χρόνια μετά αποστρατευότανε από τις Ένοπλες Δυνάμεις σαν… χουντικός.
Σαν πολίτης είχε μετά ένα κατάστημα στην περιοχή του Νέου Κόσμου και έδινε την μάχη της επιβίωσης.
Αυτή είναι η Ελλάδα… Ή μήπως δεν είναι Ελλάδα, αλλά το ψευτορωμαίικο;
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή»
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών