Πόλωση και συγκρουσιακό σκηνικό αλλά στην ουσία πολιτικό έλλειμμα…
Οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου εξέπεμψαν μια εξόχως αρνητική εικόνα.
Μια και αποδείχθηκε πως το ζητούμενο ήταν κυρίως το επικοινωνιακό όφελος, οι εντυπώσεις και οι «πολιτικοί πόντοι».
Και αυτό που αναδείχθηκε ήταν όχι κάποια διάθεση έστω και ελάχιστης συναίνεσης ή συνεννόησης, αλλά η πόλωση και η σύγκρουση.
Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό επιμένει σε μια ατελέσφορη και βλαπτική αντιπαράθεση.
Η οποία μάλιστα δεν αποτελεί σύγκρουση ουσίας επί σχεδίων και προτάσεων για την επόμενη ημέρα.
Αλλά εστιάζει αποκλειστικά στην ικανοποίηση κομματικών σκοπιμοτήτων.
Ο κ.Μητσοτάκης μετέβη στο Μέγαρο Μαξίμου για να πει ότι πήγε για τυπικούς, θεσμικούς λόγους, μια και το μυαλό του ήταν στην «κόντρα» με τον Τσίπρα στη Βουλή για την οικονομία.
Η κα.Γεννηματά τα έδωσε όλα για τις εντυπώσεις στο όνομα της σκληρής αντιπολίτευσης, την ώρα που είναι εκείνη που διατυμπανίζει ότι μόνος δρόμος για την Ελλάδα είναι η εθνική συνεννόηση και που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για πόλωση και διχασμό.
Ο κ.Λεβέντης, υπό τη μόνιμη πλέον «επήρεια» του για οικουμενική κυβέρνηση (όπως είναι για τον κ.Μητσοτάκη το αίτημα για εκλογές) αποκάλυψε διάθεση Τσίπρα για κυβέρνηση συνεργασίας εφόσον πει το ναι ο Μητσοτάκης, την οποία ωστόσο αποκάλυψη διέψευσαν κυβερνητικά στελέχη, ο κ.Κουτσούμπας δεν εξέπληξε κανέναν με τις θέσεις του ενώ μόνο ο κ.Θεοδωράκης κράτησε αποστάσεις από αυτό το σκηνικό δημιουργίας εντυπώσεων.
Είναι προφανές ότι αυτή η μάχη εντυπώσεων όχι μόνο δεν προσδίδει πολιτικούς πόντους στους «πρωταγωνιστές» αλλά αντίθετα ενισχύει την αποστροφή της κοινωνίας απέναντι τους.
Μια και αυτό που περνά στους πολίτες είναι ότι ο καθένας «δουλεύει» για το δικό του «βιλαέτι».
Ότι ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα κατά το δοκούν και τα συμφέροντα του.
Ανεξάρτητα αν αυτή η πραγματικότητα αποτελεί ένα τεράστιο εθνικό θέμα, μια και αφορά όλη την κοινωνία, μια και επηρεάζει την τύχη όχι μόνο της σημερινής αλλά και των επόμενων γενεών.
Και όλα αυτά όταν έχει καταστεί σαφές ότι κανένας από το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνος του τη δύσκολη, αν όχι αδιέξοδη αυτή πραγματικότητα.
Ιδιαίτερα όταν βλέπουν πως στις επόμενες εκλογές δεν αποκλείεται ακόμα και να υπάρξουν ευρύτερες συμμαχίες και πολιτικές υπερβάσεις για να σχηματιστεί κυβέρνηση, ενδεχομένως και με τη συμμετοχή των τριών «βασικών» παικτών (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη).
Τα χρόνια της κρίσης κατέρριψαν με πάταγο κάθε προηγούμενη «σταθερά» στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό.
Και σε αυτό το διάστημα δοκιμάστηκαν τα πάντα.
Συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, οικουμενική Παπαδήμου, συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Και όμως οι προκλήσεις παραμένουν για όλους τους πολιτικούς πρωταγωνιστές.
Η κοινή γνώμη είναι εξόχως δυσαρεστημένη και απογοητευμένη από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Η ΝΔ δεν πείθει κανέναν, η Δημοκρατική Συμπαράταξη μοιάζει να μην μπορεί να βγει από το περιθώριο, τη στιγμή που τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης φυτοζωούν.
Είτε λοιπόν οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις θα αλλάξουν και θα προσαρμοστούν στα νέα απαιτητικά δεδομένα επιδεικνύοντας μια απαραίτητη ευελιξία είτε θα περιθωριοποιηθούν και πιθανόν να εξαφανιστούν.
Η περίπτωση της Γαλλίας και του Emmanuel Macron είναι άλλωστε ένα τρανταχτό παράδειγμα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Μια και αποδείχθηκε πως το ζητούμενο ήταν κυρίως το επικοινωνιακό όφελος, οι εντυπώσεις και οι «πολιτικοί πόντοι».
Και αυτό που αναδείχθηκε ήταν όχι κάποια διάθεση έστω και ελάχιστης συναίνεσης ή συνεννόησης, αλλά η πόλωση και η σύγκρουση.
Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό επιμένει σε μια ατελέσφορη και βλαπτική αντιπαράθεση.
Η οποία μάλιστα δεν αποτελεί σύγκρουση ουσίας επί σχεδίων και προτάσεων για την επόμενη ημέρα.
Αλλά εστιάζει αποκλειστικά στην ικανοποίηση κομματικών σκοπιμοτήτων.
Ο κ.Μητσοτάκης μετέβη στο Μέγαρο Μαξίμου για να πει ότι πήγε για τυπικούς, θεσμικούς λόγους, μια και το μυαλό του ήταν στην «κόντρα» με τον Τσίπρα στη Βουλή για την οικονομία.
Η κα.Γεννηματά τα έδωσε όλα για τις εντυπώσεις στο όνομα της σκληρής αντιπολίτευσης, την ώρα που είναι εκείνη που διατυμπανίζει ότι μόνος δρόμος για την Ελλάδα είναι η εθνική συνεννόηση και που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για πόλωση και διχασμό.
Ο κ.Λεβέντης, υπό τη μόνιμη πλέον «επήρεια» του για οικουμενική κυβέρνηση (όπως είναι για τον κ.Μητσοτάκη το αίτημα για εκλογές) αποκάλυψε διάθεση Τσίπρα για κυβέρνηση συνεργασίας εφόσον πει το ναι ο Μητσοτάκης, την οποία ωστόσο αποκάλυψη διέψευσαν κυβερνητικά στελέχη, ο κ.Κουτσούμπας δεν εξέπληξε κανέναν με τις θέσεις του ενώ μόνο ο κ.Θεοδωράκης κράτησε αποστάσεις από αυτό το σκηνικό δημιουργίας εντυπώσεων.
Είναι προφανές ότι αυτή η μάχη εντυπώσεων όχι μόνο δεν προσδίδει πολιτικούς πόντους στους «πρωταγωνιστές» αλλά αντίθετα ενισχύει την αποστροφή της κοινωνίας απέναντι τους.
Μια και αυτό που περνά στους πολίτες είναι ότι ο καθένας «δουλεύει» για το δικό του «βιλαέτι».
Ότι ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα κατά το δοκούν και τα συμφέροντα του.
Ανεξάρτητα αν αυτή η πραγματικότητα αποτελεί ένα τεράστιο εθνικό θέμα, μια και αφορά όλη την κοινωνία, μια και επηρεάζει την τύχη όχι μόνο της σημερινής αλλά και των επόμενων γενεών.
Και όλα αυτά όταν έχει καταστεί σαφές ότι κανένας από το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνος του τη δύσκολη, αν όχι αδιέξοδη αυτή πραγματικότητα.
Ιδιαίτερα όταν βλέπουν πως στις επόμενες εκλογές δεν αποκλείεται ακόμα και να υπάρξουν ευρύτερες συμμαχίες και πολιτικές υπερβάσεις για να σχηματιστεί κυβέρνηση, ενδεχομένως και με τη συμμετοχή των τριών «βασικών» παικτών (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη).
Τα χρόνια της κρίσης κατέρριψαν με πάταγο κάθε προηγούμενη «σταθερά» στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό.
Και σε αυτό το διάστημα δοκιμάστηκαν τα πάντα.
Συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, οικουμενική Παπαδήμου, συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Και όμως οι προκλήσεις παραμένουν για όλους τους πολιτικούς πρωταγωνιστές.
Η κοινή γνώμη είναι εξόχως δυσαρεστημένη και απογοητευμένη από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Η ΝΔ δεν πείθει κανέναν, η Δημοκρατική Συμπαράταξη μοιάζει να μην μπορεί να βγει από το περιθώριο, τη στιγμή που τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης φυτοζωούν.
Είτε λοιπόν οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις θα αλλάξουν και θα προσαρμοστούν στα νέα απαιτητικά δεδομένα επιδεικνύοντας μια απαραίτητη ευελιξία είτε θα περιθωριοποιηθούν και πιθανόν να εξαφανιστούν.
Η περίπτωση της Γαλλίας και του Emmanuel Macron είναι άλλωστε ένα τρανταχτό παράδειγμα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών