Στην Ελλάδα, της πολιτικής υποκρισίας, ξεχνάμε εύκολα, κατηγορούμε εύκολα και δαιμονοποιούμε επίσης εύκολα…
Εάν πάμε λίγα χρόνια πίσω όταν κυβερνούσε την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, οποιαδήποτε σχέδιο παροχής στην κοινωνία αμέσως οι θεσμοί το απέρριπταν ως πράξη κατασπατάλησης, ως πράξη ενάντια στους όρους των μνημονίων.
Μάλιστα οι σημερινοί βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας πρωτοστατούσαν στην σκληρή κριτική κατά των αριστερών πειραματισμών.
Το 2017 ή 2018 οποιαδήποτε αναφορά για κοινωνική πολιτική θεωρείτο ταμπού και αμέσως οι δανειστές Ευρωπαίοι έσπευδαν να αποδοκιμάσουν και να ενταφιάσουν τέτοιες πολιτικές.
Η Ελλάδα που δανείστηκε 3 φορές με 3 μνημόνια σχεδόν 245 δισεκ. ευρώ δεν δικαιούται να έχει κοινωνική πολιτική.
Η Γερμανία του Schaeuble δικαιολογημένα αντιδρούσε, μόνο η Γερμανία έδωσε 92 δισεκ. στην Ελλάδα και ως βασικός χώρα δανειστής… είχε τον πρώτο λόγο στην επιβολή κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα χρειαζόταν και χρειάζεται δημοσιονομική πειθαρχία γιατί η κατασπατάληση δημοσίου χρήματος παραμένει πρακτική μιας διαχρονικά διεφθαρμένης πολιτικής.
Το 2017 ή 2018 η Ελλάδα δεν είχε κοινωνική πολιτική, δεν μπορούσε να δώσει ούτε 1 ευρώ επειδή, τα έκανε μαντάρα, κακοδιαχειρίστηκε τα δημόσια οικονομικά και έπρεπε να πληρώσει…
Τι άλλαξε;
Το 2020 έως το 2022 με αφορμή πότε, την πανδημία, πότε την ενεργειακή κρίση, πότε τον πληθωρισμό, η Ελλάδα σε διάστημα 2 ετών ή 24 μηνών πέταξε στο καλάθι των αχρήστων σε αλόγιστες δαπάνες κοινωνικής πολιτικής σχεδόν 50 δισεκ. ευρώ.
Τα 50 δισεκ. είναι 44 δισεκ. σε πανδημία και τα υπόλοιπα 6 δισεκ. για ενέργεια και πληθωρισμό.
Τι άλλαξε;
Άλλαξε η μορφή του προβλήματος.
Το 2017 η Ελλάδα ήταν η δακτυλοδεικτούμενη χώρα, που τα προηγούμενα χρόνια είχε αποκλειστεί από τις αγορές και εξαρτιόταν από τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης του ESM.
Το 2022 η Ελλάδα δεν είναι η μόνη δακτυλοδεικτούμενη χώρα αφού ακόμη και η ισχυρή Γερμανία κινδυνεύει λόγω της ενεργειακής κρίσης, η Ιταλία κλονίζεται και γενικώς πληθωρισμός και ενέργεια έχει καταστήσει το πρόβλημα συλλογικό.
Επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ, όπου η πολιτική του θα ήταν σε εάν ιδεατό περιβάλλον, η κατασπατάληση οικονομικών πόρων μπορεί να συγκριθεί με την εποχή της Νέας Δημοκρατίας όπου η πολιτική της στηρίζεται στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος ενώ πρεσβεύει τον οικονομικό ορθολογισμό.
Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να κατασπαταλάει το δημόσιο χρήμα, το έκανε η Νέα Δημοκρατία, πέταξε 50 δισεκ. σε επιστρεπτέες που δεν είναι τίποτε άλλο από μια απάτη, όπου πολλά δισεκ. κατέληξαν σε επιχειρηματίες απατεώνες.
Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ενώ δόθηκαν 50 δισεκ. η ελληνική κοινωνία είναι φτωχότερη.
Ο παραλληλισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν γίνεται για λόγους σύγκρισης.
Έχει σκοπό να αναδείξει τα λάθη πολιτικής της Ευρώπης απέναντι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου εμφανίζει μόνιμα προβληματικά δημόσια οικονομικά και η κατασπατάληση δημοσίου χρήματος είναι ο κανόνας.
Μόνο εάν λάβουμε υπόψη ότι δόθηκαν σχεδόν 50 εκατ για διαφήμιση στα μέσα ενημέρωσης για τα lockdowns και τον εμβολιασμό αποδεικνύουν ότι οι σπατάλες εργαλειοποιούνται, όπως δυστυχώς και οι απάτες.
Η Ελλάδα λοιπόν δεν είναι η χώρα πρότυπο, όταν εργαλειοποιείς 50 δισεκ. για σπατάλες δημοσίου χρήματος δήθεν στον βωμό την εξισορρόπησης των παρενεργειών της πανδημίας, του πληθωρισμού και της ενεργειακής κρίσης… το επόμενο ερώτημα είναι το εξής… ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό;
Γιατί πρέπει να πληρώσουν και αυτοί που δεν έλαβαν ούτε ένα ευρώ;
Να πληρώσουν οι εργαλειοποιημένοι απατεώνες που συνεχίζουν να αποτελούν μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού επιχειρείν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών