11 Ιουνίου του 1980. Η Εθνική Ελλάδος βρίσκεται για πρώτη φορά σε τελικά Euro και ο βασικός τερματοφύλακας, Βασίλης Κωνσταντίνου, εξιστορεί στο «BN Sports», όλα όσα έζησε.
Η δεκαετία του ’70 ήταν «σταθμός» για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μία γεμάτη δεκαετία με τρομερέςομάδες εντός συνόρων και πρωτόγνωρες πορείες στην Ευρώπη. Πρώτα ο Παναθηναϊκός που έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 και έπειτα η ΑΕΚ που πήγε μέχρι τα ημιτελικά του UEFA. Δεν γινόταν, λοιπόν, η Εθνική Ελλάδος να λείπει από όλο αυτό.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1979, αυτή η μεγάλη στιγμή έφτασε. Η χώρα μας κερδίσει με 1-0 την Σοβιετική Ένωση και προκρίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικά Euro. Λίγους μήνεςμετά, και συγκεκριμένα, μία μέρα σαν και σήμερα, στις 11 Ιουνίου του 1980, η γαλανόλευκη κάνει ντεμπούτο στο μεγάλο γεγονός. Πρώτη αντίπαλος η Ολλανδία και έπειτα δύο δυνατοί αγώνες με Τσεχοσλοβακία και Δ. Γερμανία.
Μπορεί το όνειρο να σταμάτησε στους ομίλους, όμως η ιστορία είχε γραφτεί. Βασικό μέλος εκείνης της ομάδας, ήταν και ο Βασίλης Κωνσταντίνου. Ο παλαίμαχος τερματοφύλακας μίλησε στο «BNSports» και μοιράζετε όλες τις μεγάλες στιγμές που έζησε εκείνος και οι συμπαίκτες του.
Η επιρροή του αείμνηστου Αλκέτα Παναγούλια, το ανύπαρκτο πέναλτι με την Ολλανδία και ο τρόποςπου το έζησε μέσα από όλο αυτό.
- Ξεκινήσατε με δύο σερί ήττες στα προκριματικά. Η πρώτη νίκη και με το ευρύ 8-1 επί της Φινλανδίας, σας έδωσε κίνητρο να κυνηγήσετε την πρόκριση;
«Εννοείται. Μετά από αυτό, ανέβηκε πολύ η αυτοπεποίθηση μας. Δεν ήταν μόνο αυτό όμως. Αν είχαμε νικήσει με 6-1, τότε δεν θα προκρινόμασταν και ας κερδίζαμε τελευταία αγωνιστική τη Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο αυτό το τρίποντο και ο τρόπος που κερδίσαμε, ήταν αυτό που χρειαζόμασταν»
- Στην τελευταία αγωνιστική, θέλατε μία νίκη για να γράψετε ιστορία κόντρα στη Σοβιετική Ένωση. Τι είπατε πριν το παιχνίδι μεταξύ σας;
«Μία μέρα πριν, είχαμε μαζευτεί στον Αστέρα Βουλιαγμένης όλοι μαζί. Ο Αλκέτας Παναγούλιας μας φώναξε και μας μίλησε για την αναμέτρηση. Μας τόνισε πως είναι μία μεγάλη ευκαιρία να γίνουμε παράδειγμα για το μέλλον. Μας είπε πως δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από εκείνους και ότι έχουμε όλο το ταλέντο για να προκριθούμε. Και τη μέρα του αγώνα το συζητάγαμε. Τελικά φάνηκε πως όντως ήμασταν έτοιμοι»
- Πως νιώσατε όταν πήρατε την πρόκριση;
«Ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό. Δεν ήταν λίγο αυτό που καταφέραμε. Μην ξεχνάμε πως προκρινόντουσαν μόλις οκτώ ομάδες από όλη την Ευρώπη. Και εμείς ήμασταν μέσα σε αυτές. Έπειτα, όταν μιλήσαμε, είπαμε να τον ευχαριστηθούμε και να το απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται. Δεν ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Οι ομάδες μας ήταν άγνωστες. Απλώς θέλαμε να κάνουμε το καλύτερο»
- Πως σας φάνηκε η κλήρωση για τελικά όπου πέσατε πάνω σε Ολλανδία, Τσεχοσλοβακία και Δ. Γερμανία;
«Ικανοποιηθήκαμε μπορώ να πω. Νιώσαμε ωραία που θα παίζαμε κόντρα σε μεγάλες δυνάμεις. Για αυτό άλλωστε πηγαίναμε. Πιστεύαμε στο κάτι παραπάνω. Η Ολλανδία ήταν πάνω στην αλλαγή της μετά από την εποχή του Κρόιφ. Η Τσεχοσλοβακία ήταν διαφορετική. Όπως και η Γερμανία. Πιστεύαμε ότι θα περάσουμε»
- Πρώτη αγωνιστική με Ολλανδία και ήττα με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι. Πιστεύετε πως αξίζατε κάτι παραπάνω;
«Σαφώς. Ήμασταν πολύ καλύτεροι από τους Ολλανδούς. Όσο για το πέναλτι, όχι δεν ήταν. Μετά από αυτό, καταλάβαμε πως οι διαιτητές προτιμούν τις χώρες με μεγαλύτερη δυναμικότητα, ώστε να υπάρχει ενδιαφέρον. Μετά τη φάση αυτή, το πόδι μου πονούσε. Μετά την ήττα, απλώς είπαμε να το ευχαριστηθούμε»
- Από εκεί και πέρα, πως αντιμετωπίσατε την διοργάνωση;
«Σαν γιορτή. Με Τσεχοσλοβακία προσπαθήσαμε και το πρώτο γκολ σε τελικά Euro ήταν αυτό που κρατήσαμε παρά την ήττα. Κόντρα στη Δ. Γερμανία, τα δώσαμε όλα και πήραμε και τον πρώτο μας βαθμό. Νομίζω πως μόνο ευχαριστημένοι μπορούμε να είμαστε. Νιώθαμε γεμάτοι για τον εαυτό μας και έπειτα για τους Έλληνες»
- Πόσο ενεργό ρόλο έπαιξε σε όλο αυτό το ταξίδι ο Αλκέτας Παναγούλιας και αν θυμάστε μία χαρακτηριστική του στιγμή…
«Ο Αλκέτας Παναγούλιας ήταν μοναδικός. Ήξερε πως να μας μιλήσει. Ήταν σπουδασμένος και αυτό φαινόταν από το πως μας έπειθε να συνεχίσουμε. Ήταν πάντα εκεί και ο τρόπος του μας έκανε και εμάς να παλεύουμε ακόμα περισσότερο. Η πιο δυνατή μου στιγμή με εκείνον, ήταν με το ματς με την Ολλανδία.
Είχε τσακωθεί με Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους για το αν ήταν πέναλτι. Εμένα με πονούσε το πόδι από εκείνη τη φάση και δύσκολα θα έπαιζα με Τσεχοσλοβακία. Τότε, ήρθε και μου είπε πως η ομάδα με χρειάζεται και πως πρέπει να παίξω το ματς για να αποδείξω. Με έπεισε αμέσως. Προτίμησα να παίξω με ένεση και τα έδωσα όλα»
- Κάποιος αντίπαλος που σας έκανε περισσότερο εντύπωση;
«Δεν έχω συγκεκριμένα κάποιον ποδοσφαιριστή. Θα πω συνολικά η ομάδα της Δ. Γερμανίας. Ήταν όλοι τους επαγγελματίες και δεν μας κοίταγαν υπεροπτικά. Αντίθετα με τους Ολλανδούς, οι οποίοι μία μέρα πριν τον αγώνα έλεγαν πως είναι σίγουρη νίκη το παιχνίδι με εμάς. Οι Γερμανοί μας σεβάστηκαν και με το παραπάνω»
Η ιστορία πίσω από την πρώτη συμμετοχή της Εθνικής Ελλάδος
Ήταν το πρώτο ταξίδι. Η πρώτη καταξίωση πριν το θαύμα των ..θαυμάτων του 2004. Η πρόκριση της Ελλάδας στην τελική φάση του Euro '80 της Ιταλίας ήταν η πρώτη μεγάλη διάκριση του ελληνικούποδοσφαίρου σε εθνικό επίπεδο, με οδηγό στο τιμόνι τον αξέχαστο Αλκέτα Παναγούλια . Ο θόρυβος που προκάλεσε η γαλανόλευκη βόμβα ήταν μεγάλος εάν αναλογιστούμε πως τότε προκρίνονταν μόλις οκτώ ομάδες , βγάζοντας νοκ άουτ δύο παραδοσιακές δυνάμεις του ανατολικού μπλοκ και μία από την παγωμένη Σκανδιναβία.
Την Σοβιετική Ένωση του Ολέγκ Μπλαχίν, ως παίκτη τότε, με ματς ορόσημο το 1-0 της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου το ιστορικό γκολ του Τάκη Νικολούδη έστελνε, ουσιαστικά, την εθνική μας στην Ιταλία, και την Ουγγαρία του Τόροζικ και του Φάζεκας που με ηγέτη τον Γιώργο Κούδα, την διέσυρε με 4-1 στη Θεσσαλονίκη, ενώ στη ρεβάνς της Βουδαπέστης, στις όχθες του Δούναβη, η κλάση του Παναγιώτη Κελεσίδη χάρισαν τον πολύτιμο βαθμό στην εθνική.
Η τέταρτη της παρέας ήταν οι ερασιτέχνες Φινλανδοί, όπου εάν εξαιρέσουμε το συντριπτικό 8-1 από την Ελλάδα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, κέρδισαν στο Ελσίνκι Ούγγρους και Έλληνες, παίζοντας σε δύο ζαριές την πρόκριση στα ματς με τους Σοβιετικούς, αποσπώντας δύο ισοπαλίες που όμως δεν ήταν αρκετές.
Η λέξη που κυριαρχούσε στα πρωτοσέλιδα της εποχής ήταν μία .." Έπος". Τρέφαμε όνειρα για κάτι μεγάλο Σε αυτή την ατμόσφαιρα ευφορίας έπαιξε ρόλο και ο ελληνικός Τύπος που όσο πλησίαζε ο Ιούνιος του 1980, είχαν αφήσει στην άκρη τις συλλογικές "κοκορομαχίες", σε μία δραματική σεζόν με αγωνία και σασπένς μέχρι το φινάλε, αφιερώνοντας αρκετά ρεπορτάζ για την εθνική ομάδα.
Όμως, η κλήρωση δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ήταν νωπές ακόμη οι μνήμες από τον άθλο του Βελιγραδίου, στη βραδιά του Ίβο Βίκτορ και το πέναλτι -λόμπα του Πανένκα, όπου οι Τσεχοσλοβάκοι αναδεικνύονταν πρωταθλητές Ευρώπης , και στην Ιταλία, η παρέα του Μάσνι και του Νέχοντα, θα υπερασπιζόταν τον τίτλο τους, ως επικεφαλής στον όμιλο της εθνικής.
Οι Δυτικογερμανοί ταξίδευαν στην Ιταλία, ως πρωταθλητές Κόσμου ( 1974 ) και φιναλίστ του Euro '76, ενώ η τρίτη της παρέας ήταν η Ολλανδία, των Ρενέ και Βίλι Βαν Ντε Κέρκοφ, φιναλίστ των δύο τελευταίων Μουντιάλ .
Το μέγεθος της δυσκολίας της αποστολής επιβεβαιώνεται, εάν ρίξουμε μία ματιά, εκτός από τις πρόσφατες επιτυχίες των αντιπάλων μας, και στα "βαριά" ονόματα του δυναμικού τους. Σουμάχερ, Ρουμενίγκε, Στίλικε, Μπρίγκελ, Χρούμπες στην «Νατσιοναλαμανσαφτ» Κρολ, Κιστ, Ρεπ, Χάαν και τα αδέλφια Κέρκοφ στις «τουλίπες» αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά των δύο αιωνίων αντιπάλων, που είχαν πάρει διαστάσεις μύθου, αφού οι Έλληνες φίλαθλοι τους θαύμαζαν στα στιγμιότυπα της Bundesliga και στις λιγοστές φάσεις της Eredivisie που έστελνε η Eurovision στην ΕΡΤ .
Ο πρώτος αγώνας ήταν με την Ολλανδία στο "Σάο Πάολο" της Νάπολι, στις 11 Ιουνίου του 1980 . Η Ελλάδα, δικαίωσε τις προσδοκίες του κόσμου, κοιτάζοντας στα μάτια τους "Οράνιε". Όμως, οι βουλές του διαιτητή Πρόκοπ ήταν διαφορετικές.
Ο Ανατολικογερμανός referree ήταν, ίσως, ο μόνος που είδε παράβαση στη μονομαχία του Βασίλη Κωνσταντίνου με τον Νανίγκα, καθώς το επιθετικό φάουλ του Ολλανδού έβγαζε ..μάτια. Το πέναλτι του Κιστ, 25 λεπτά πριν το τέλος, χάρισε τη νίκη στην Ολλανδία, αλλά σε όλους έμεινε η προσπάθεια των Ελλήνων ποδοσφαιριστών για την ισοφάριση και η κεφαλιά του Άνθιμου Καψή που σημάδεψε το κεφάλι του τερματοφύλακα Σράϊβερς .
Η καλή εμφάνιση της πρεμιέρας ήταν η αφορμή για να γεμίσουν οι... μπαταρίες των διεθνών. Οι Τσεχοσλοβάκοι μπορεί να ήταν πρωταθλητές, αλλά θεωρήθηκε από την αρχή βατός αντίπαλος . Όμως, στις 14 Ιουνίου, στο Ολύμπικο της Ρώμης, η προσγείωση ήρθε ανώμαλη . Παρότι η Εθνικήαντέδρασε γρήγορα με τον Νίκο Αναστόπουλο στο γκολ του Πανένκα στο 5ο λεπτό, τα γκολ του Βίτσεκ και του Νέχοντα εξανέμισαν τις ελπίδες μας για τη συνέχεια.
Τρεις ημέρες αργότερα, στο Κομουνάλε του Τορίνο, η Ελλάδα παίζοντας κατά το ήμισυ με ρεζέρβες, απέσπασε λευκή ισοπαλία από την μετέπειτα τροπαιούχο Δυτική Γερμανία. Η Εθνική, υπερασπιζόμενη το γόητρο της, πρόβαλε αποφασιστικότητα και πείσμα, μένοντας αλώβητη, κερδίζοντας, ουσιαστικά, στα σημεία την μεγάλη αντίπαλο της που δεν φόρτσαρε ιδιαίτερα, αφού είχε εξασφαλίσει την πρόκριση στον τελικό, ενώ είχε και την μεγαλύτερη ευκαιρία του αγώνα, με τον Χρήστο Αρδίζογλου, που μετέπειτα κλήθηκε στη Μικτή Κόσμου, να σημαδεύει το δοκάρι του Σουμάχερ .
Με αυτόν τον τρόπο, έλαβε τέλος το πρώτο ταξίδι της Εθνικής σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης . Μία ομάδα με περίσσιο ταλέντο, θαυμαστή ομοψυχία και οικογενειακή ατμόσφαιρα που της κόστισε όμως η απειρία και το άγχος του πρωτάρη στις εξετάσεις των μεγάλων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ιστορία: Αργύρης Κωστούρος
Νότης Χάλαρης
Σχόλια αναγνωστών