Σχολιογραφικό άρθρο της Alcimos, ενός ανερχόμενου επενδυτικού fund (από ικανά στελέχη)....που έκανε αγωγή στην ΕΚΤ για την απόφαση του να παγώσει το ELA στις ελληνικές τράπεζες
Πρώτα απ’ όλα τα γεγονότα.
Σύμφωνα με την Danièle Nouy, επικεφαλής του Ενιαίου Μηχανισμού Εποπτείας (SSM), οι ελληνικές τράπεζες στις 7 Ιουνίου ήταν «φερέγγυες και με επαρκή ρευστότητα» («solvent and liquid»).
Μάλιστα, συνέχισε λέγοντας ότι «οι ελληνικές εποπτικές αρχές έχουν κάνει καλή δουλειά τα τελευταία χρόνια στην κατεύθυνση της ανακεφαλαιοποίησης και αναδιάρθρωσης του οικονομικού κλάδου.
Αυτό έγινε φανερό και απ’ τα τελευταία stress tests.
Τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα έχουν αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις στο παρελθόν.
Ποτέ όμως δεν ήταν τόσο καλά προετοιμασμένα γι’ αυτές». Όταν ο δημοσιογράφος την πίεσε για το θέμα με την αναβαλλόμενη φορολογία που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές τράπεζες (οι αναβαλλόμενοι φόροι αποτελούν πάνω από 40% των κεφαλαίων τους), δε φάνηκε να πτοείται: «Αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, αλλά γενικότερο. [...]
[Ε]ίμαστε σε μία μεταβατική φάση, κατά την οποία εισάγονται νέοι κανόνες για την κεφαλαιακή επάρκεια. Όταν αυτή η φάση ολοκληρωθεί, μέρος του προβλήματος θα έχει λυθεί.
Αλλά αυτό απαιτεί μια συνολική προσέγγιση».
Η άποψή της συνάδει με το αποτέλεσμα των stress tests που έκανε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τον περασμένο Οκτώβριο.
Τώρα, αν διοικούσατε κάποια ελληνική τράπεζα, δικαιολογημένα δε θα ανησυχούσατε ιδιαίτερα για τη σχέση σας με την εποπτεύουσα αρχή.
Η ανακοίνωση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ της 12ης Ιουλίου θα σας ήρθε κεραμίδα, ιδιαίτερα το κομμάτι που αναφέρεται στο νέο ελληνικό πρόγραμμα στήριξης, το οποίο «θα πρέπει να περιλάβει τη δημιουργία αποθεματικού ασφάλειας ύψους 10 έως 25 δισεκ. για τον τραπεζικό τομέα, ώστε να αντιμετωπιστούν οι πιθανές ανάγκες για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το κόστος εξυγίανσης, εκ του οποίου αναμένεται να είναι άμεσα διαθέσιμο ποσό ύψους 10 δισεκ. ευρώ σε διαχωρισμένο λογαριασμό στον ΕΜΣ». Και παρακάτω:
«Η ΕΚΤ και ο ΕΕΜ θα διενεργήσουν συνολική αξιολόγηση μετά το καλοκαίρι.
Το συνολικό αποθεματικό ασφάλειας θα καλύψει τις πιθανές κεφαλαιακές ελλείψεις μετά τη συνολική αξιολόγηση αφού εφαρμοστεί το νομοθετικό πλαίσιο».
Αν διοικούσατε μια ελληνική τράπεζα λοιπόν, η αντίδρασή σας μάλλον θα ήταν «τι έγινε ρε παιδιά;».
Κάποιος σχολαστικός θα σημείωνε επίσης ότι ένα από τα έξι πράγματα που ζήτησε η Σύνοδος Κορυφής απ’ την Ελλάδα να κάνει ως τις 22 Ιουλίου είναι «η μεταφορά στο εθνικό δίκαιο της οδηγίας για τη θέσπιση πλαισίου για την ανάκαμψη και την εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων επενδύσεων (BRRD)».
Προς τι η βιασύνη λοιπόν;
Όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε στις 28 Μαΐου από έντεκα χώρες να εφαρμόσουν την BRRD, η Ελλάδα δε βρισκόταν ανάμεσά τους.
Μήπως η σύντομη προθεσμία έχει να κάνει με την ακόλουθη αποστροφή της ανακοίνωσης της Συνόδου Κορυφής:
«[από το αποθεματικό ασφάλειας ύψους 10 έως 25 δισεκ. για τον τραπεζικό τομέα] αναμένεται να είναι άμεσα διαθέσιμο ποσό ύψους 10 δισεκ. ευρώ σε διαχωρισμένο λογαριασμό στον ΕΜΣ [έμφαση δική μας]».
Ας δούμε πρώτα τι λέει σχετικά το ΔΝΤ. Στην αρχική ανάλυσή του για τη βιωσιμότητα του χρέους της 26ης Ιουνίου, το κόστος ανακεφαλαιοποίησης εκτιμάται σε μόλις €5,9 δις (σελίδα 7, πίνακας 1).
Όχι όμως και στην τελευταία της 14ης Ιουλίου: «η προκαταρκτική (από κοινού συμφωνημένη) εκτίμηση των τριών θεσμών είναι ότι οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι το τέλος του 2018 ανέρχονται σε €85 δις, €25 δις περισσότερα απ’ την πρόβλεψη της προηγούμενης έκθεσης, κυρίως λόγω της εκτιμώμενης ανάγκης για μεγαλύτερο αποθεματικό για τη στήριξη του τραπεζικού τομέα της τάξεως των €25 δις [έμφαση δική μας]».
Ας δούμε τώρα τι αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεση αξιολόγησης της αίτησης της Ελλάδας για υπαγωγή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (με ημερομηνία 10 Ιουλίου):
«Μετά το τέλος του 2014, η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα έχει επιδεινωθεί δραματικά, εν μέσω αυξημένων κινδύνων ως προς τη χρηματοδότηση του Δημοσίου, φυγής καταθέσεων, χειροτέρευσης της μακροοικονομικής κατάστασης και πιο πρόσφατα λόγω της εφαρμογής διοικητικών μέτρων σχεδιασμένων ώστε να σταθεροποιήσουν τη χρηματοδότηση των τραπεζών και να διατηρήσουν την οικονομική σταθερότητα. [...]
Το εκτιμώμενο μέγεθος του αναγκαίου αποθεματικού υπολογίζεται προκαταρκτικά σε €25 δις».
Είναι λίγο περίεργο, έτσι; Παρά το γεγονός ότι «μετά το τέλος του 2014, η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα έχει επιδεινωθεί δραματικά», οι τρεις θεσμοί θεωρούσαν μέχρι τις 7 Ιουνίου ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι αξιόχρεες και μέχρι τις 26 Ιουνίου (την ημερομηνία έκδοσης της αρχικής ανάλυσης του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους), ότι θα χρειάζονταν μόλις €5,9 δις για την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Στις 10 Ιουλίου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήδη πίστευε ότι χρειάζονταν €25 δις, αλλά μάλλον ξέχασε να το μεταφέρει στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου, οπότε το ανακοινωθέν ανέφερε την ανάγκη για «δημιουργία αποθεματικού ασφάλειας ύψους 10 έως 25 δισεκ. για τον τραπεζικό τομέα».
Τελικά, στις 14 Ιουλίου το ΔΝΤ επιβεβαίωσε το ποσό των €25 δις.
Μπέρδεμα, μεγάλο μπέρδεμα!
Τώρα, υπάρχουν δύο τρόποι να ερμηνεύσει κανείς όλο αυτό. Κάποιος εξαιρετικά καχύποπτος απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών βρήκαν έναν ακόμα τρόπο να ενισχύσουν τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες στην πλάτη των Ελλήνων και των Ευρωπαίων φορολογουμένων (μερικοί, όπως ο πρώην επικεφαλής της Bundesbank Karl Otto Pöhl, ισχυρίζονται ότι ακόμα και το πρώτο πακέτο διάσωσης έγινε «για να προστατευθούν οι γερμανικές, αλλά κυρίως οι γαλλικές τράπεζες από διαγραφές δανείων»).
Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, αυτά τα €25 δις δίνονται για να προικίσουν τις ελληνικές τράπεζες, εν συνεχεία να γίνει bail in κι έπειτα να πουληθούν μέσα σε μερικούς μήνες μέσω του Ενιαίου Μηχανισμού Εξυγίανσης (SRM) (θα ξεκινήσει την λειτουργία του την 1η Ιανουαρίου 2016). Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς ποιοι θα αγοράσουν τις ελληνικές τράπεζες.
Κάποιοι ιδιαίτερα κυνικοί ίσως θα έλεγαν όταν υπάρχει κρατικό χρήμα διαθέσιμο (ιδίως αν μιλάμε για €25 δις), κάποιος γραφειοκράτης θα βρει τον τρόπο να τα σπρώξει στους φίλους του.
Κρίνοντας από την αρθρογραφία, οι Έλληνες τραπεζίτες δεν ανησυχούν ιδιαίτερα.
Φαίνεται να πιστεύουν ότι η ανακεφαλαιοποίηση θα έχει τη μορφή εκείνης του 2013: ως γνωστόν, τότε οι ιδιώτες επενδυτές συνεισέφεραν μόνο το 10% των απαιτούμενων κεφαλαίων, ενώ το υπόλοιπο προήλθε από τον Έλληνα φορολογούμενο (που θα κληθεί να αποπληρώσει τον Ευρωπαίο φορολογούμενο που τα δάνεισε).
Ίσως βασίζονται στη μοναδική εξαίρεση από τον γενικό κανόνα της BRRD («καμία κρατική στήριξη χωρίς bail-in»): σύμφωνα με την παράγραφο (ε) του Άρθρου 59 (3) της BRRD, «εισφορά ιδίων κεφαλαίων ή αγορά κεφαλαιακών μέσων σε τιμές και με όρους που δεν παρέχουν πλεονέκτημα υπέρ του ιδρύματος» δεν προϋποθέτει bail-in, εφόσον η τράπεζα που λαμβάνει τη στήριξη ήταν φερέγγυα κατά το χρόνο της παρέμβασης.
Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, κανείς από τους τρεις θεσμούς δεν είχε ιδέα σχετικά με το τι ακριβώς γινόταν με τις ελληνικές τράπεζες—ακόμη κι η εποπτική τους αρχή, ο SSM, θεωρούσε ότι ήταν επαρκώς κεφαλαιοποιημένες.
Προφανώς οι τρεις θεσμοί κατάλαβαν το πρόβλημα λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής, αλλά, παρά το ότι γνώριζαν ότι η τρύπα ήταν €25 δις, ξέχασαν να το πουν στους Ευρωπαίους ηγέτες οι οποίοι εσφαλμένα κατέληξαν ότι ίσως μπορούσαν να την καλύψουν με €10 δις.
Ήξεραν όμως ότι αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να γίνει «αμέσως».
Το ότι αυτό δε συνάδει με την πάγια τακτική «κρύβω-το-πρόβλημα-κάτω-απ’-το-χαλί» των Βρυξελλών στο ελληνικό ζήτημα, δεν είναι λόγος ανησυχίας. Ούτε η χρονική συγκυρία θα πρέπει να γεννήσει υποψίες: το να προστίθεται στα καλά καθούμενα ένα 10% του ΑΕΠ στις χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ μαλλιοτραβιούνται για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά δεν υποκρύπτει κάποια σκοπιμότητα.
Α, είναι κι αυτή η παράγραφος από την πιο πρόσφατη ανάλυση βιωσιμότητας του ΔΝΤ:
«[η] προτεινόμενη πρόσθετη μεγάλης κλίμακας στήριξη του τραπεζικού συστήματος θα αποτελούσε την τρίτη δημόσια χρηματοδοτούμενη διάσωση την τελευταία πενταετία.
Πρόσθετες κεφαλαιακές εισφορές θα μπορούσαν να χρειαστούν στο μέλλον, ελλείψει ριζικής λύσης των προβλημάτων εταιρικής διακυβέρνησης που είναι και η ρίζα του προβλήματος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή συγκεκριμένα σχέδια προς αυτή την κατεύθυνση». Και πάλι, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, απλά κάποιος μανδαρίνος εκφράζει την αγανάκτησή του με την κατάσταση.
Ο SSM απλά θα διενεργήσει νέα stress tests στις ελληνικές τράπεζες, που θα καταλήξουν σε κεφαλαιακές ανάγκες ύψους €25 δις (παρά τα λόγια της Danièle Nouy λίγο περισσότερο από ένα μήνα πριν).
Οι ελληνικές τράπεζες θα προχωρήσουν (και θα ολοκληρώσουν) αυξήσεις κεφαλαίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015 (οπότε, σύμφωνα με το Άρθρο 32(4) της BRRD, εκπνέει η προαναφερθείσα μοναδική εξαίρεση στη γενική αρχή «καμία κρατική στήριξη χωρίς bail-in»). Αν όχι, η πάντα εξυπηρετική Ευρωπαϊκή Επιτροπή σίγουρα θα δώσει κάποια παράταση.
Όσο για τους επενδυτές, θα σπεύσουν να συμμετάσχουν στις αυξήσεις κεφαλαίων των ελληνικών τραπεζών, παρά το ότι κάηκε η γούνα τους όταν επένδυσαν €8,3 δις σ’ αυτές πριν από ενάμιση χρόνο.
Βεβαίως, υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που δε συμβιβάζονται μ’ αυτό το σενάριο:
για παράδειγμα, αν ο SSM είναι να κάνει τα stress tests «μετά το καλοκαίρι», όπως αναφέρει το ανακοινωθέν του Συμβουλίου Κορυφής, προς τι η βιασύνη για την ενσωμάτωση της BRRD και η ανάγκη να είναι «άμεσα διαθέσιμο ποσό ύψους 10 δισεκ. Ευρώ»;
Α, υπάρχει κι αυτή η έκθεση του γνωστού και μη εξαιρετέου Bruegel, η οποία δημοσιεύθηκε ενώ ακόμη η Σύνοδος Κορυφής ήταν σε εξέλιξη κι η οποία λέει τα πράγματα σχετικά ωμά:
«Τυχόν χρηματοδοτικό πακέτο για την Ελλάδα πιθανότατα θα περιλαμβάνει 10 ως 25 δις για τον τραπεζικό τομέα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τυχόν ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης.
Φήμες σήμερα το πρωί [σ.σ. η έκθεση δημοσιεύτηκε στις επτά το πρωί] αναφέρουν ότι οι τράπεζες εν συνεχεία θα αποτελέσουν μέρος του ταμείου δημόσιας περιουσίας [που θα συσταθεί βάσει της απόφασης του Eurogroup] και θα πουληθούν για να μειωθεί το χρέος».
Και πάλι, ουδείς λόγος ανησυχίας: αυτά είναι απλά χαζομάρες διαφόρων πανεπιστημιακών.
Κι αν τα πιστεύετε όλ’ αυτά, όπως λένε στην Αμερική υπάρχει μια γέφυρα στο Μπρούκλιν που μπορώ να σας πουλήσω.
Σχολιογραφικό άρθρο από την Alcimos για το bankingnews.gr
(πρώτη ενημέρωση 17 Ιουλίου 2015, 03:34)
www.bankingews.gr
Σύμφωνα με την Danièle Nouy, επικεφαλής του Ενιαίου Μηχανισμού Εποπτείας (SSM), οι ελληνικές τράπεζες στις 7 Ιουνίου ήταν «φερέγγυες και με επαρκή ρευστότητα» («solvent and liquid»).
Μάλιστα, συνέχισε λέγοντας ότι «οι ελληνικές εποπτικές αρχές έχουν κάνει καλή δουλειά τα τελευταία χρόνια στην κατεύθυνση της ανακεφαλαιοποίησης και αναδιάρθρωσης του οικονομικού κλάδου.
Αυτό έγινε φανερό και απ’ τα τελευταία stress tests.
Τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα έχουν αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις στο παρελθόν.
Ποτέ όμως δεν ήταν τόσο καλά προετοιμασμένα γι’ αυτές». Όταν ο δημοσιογράφος την πίεσε για το θέμα με την αναβαλλόμενη φορολογία που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές τράπεζες (οι αναβαλλόμενοι φόροι αποτελούν πάνω από 40% των κεφαλαίων τους), δε φάνηκε να πτοείται: «Αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, αλλά γενικότερο. [...]
[Ε]ίμαστε σε μία μεταβατική φάση, κατά την οποία εισάγονται νέοι κανόνες για την κεφαλαιακή επάρκεια. Όταν αυτή η φάση ολοκληρωθεί, μέρος του προβλήματος θα έχει λυθεί.
Αλλά αυτό απαιτεί μια συνολική προσέγγιση».
Η άποψή της συνάδει με το αποτέλεσμα των stress tests που έκανε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τον περασμένο Οκτώβριο.
Τώρα, αν διοικούσατε κάποια ελληνική τράπεζα, δικαιολογημένα δε θα ανησυχούσατε ιδιαίτερα για τη σχέση σας με την εποπτεύουσα αρχή.
Η ανακοίνωση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ της 12ης Ιουλίου θα σας ήρθε κεραμίδα, ιδιαίτερα το κομμάτι που αναφέρεται στο νέο ελληνικό πρόγραμμα στήριξης, το οποίο «θα πρέπει να περιλάβει τη δημιουργία αποθεματικού ασφάλειας ύψους 10 έως 25 δισεκ. για τον τραπεζικό τομέα, ώστε να αντιμετωπιστούν οι πιθανές ανάγκες για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το κόστος εξυγίανσης, εκ του οποίου αναμένεται να είναι άμεσα διαθέσιμο ποσό ύψους 10 δισεκ. ευρώ σε διαχωρισμένο λογαριασμό στον ΕΜΣ». Και παρακάτω:
«Η ΕΚΤ και ο ΕΕΜ θα διενεργήσουν συνολική αξιολόγηση μετά το καλοκαίρι.
Το συνολικό αποθεματικό ασφάλειας θα καλύψει τις πιθανές κεφαλαιακές ελλείψεις μετά τη συνολική αξιολόγηση αφού εφαρμοστεί το νομοθετικό πλαίσιο».
Αν διοικούσατε μια ελληνική τράπεζα λοιπόν, η αντίδρασή σας μάλλον θα ήταν «τι έγινε ρε παιδιά;».
Κάποιος σχολαστικός θα σημείωνε επίσης ότι ένα από τα έξι πράγματα που ζήτησε η Σύνοδος Κορυφής απ’ την Ελλάδα να κάνει ως τις 22 Ιουλίου είναι «η μεταφορά στο εθνικό δίκαιο της οδηγίας για τη θέσπιση πλαισίου για την ανάκαμψη και την εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων επενδύσεων (BRRD)».
Προς τι η βιασύνη λοιπόν;
Όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε στις 28 Μαΐου από έντεκα χώρες να εφαρμόσουν την BRRD, η Ελλάδα δε βρισκόταν ανάμεσά τους.
Μήπως η σύντομη προθεσμία έχει να κάνει με την ακόλουθη αποστροφή της ανακοίνωσης της Συνόδου Κορυφής:
«[από το αποθεματικό ασφάλειας ύψους 10 έως 25 δισεκ. για τον τραπεζικό τομέα] αναμένεται να είναι άμεσα διαθέσιμο ποσό ύψους 10 δισεκ. ευρώ σε διαχωρισμένο λογαριασμό στον ΕΜΣ [έμφαση δική μας]».
Ας δούμε πρώτα τι λέει σχετικά το ΔΝΤ. Στην αρχική ανάλυσή του για τη βιωσιμότητα του χρέους της 26ης Ιουνίου, το κόστος ανακεφαλαιοποίησης εκτιμάται σε μόλις €5,9 δις (σελίδα 7, πίνακας 1).
Όχι όμως και στην τελευταία της 14ης Ιουλίου: «η προκαταρκτική (από κοινού συμφωνημένη) εκτίμηση των τριών θεσμών είναι ότι οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι το τέλος του 2018 ανέρχονται σε €85 δις, €25 δις περισσότερα απ’ την πρόβλεψη της προηγούμενης έκθεσης, κυρίως λόγω της εκτιμώμενης ανάγκης για μεγαλύτερο αποθεματικό για τη στήριξη του τραπεζικού τομέα της τάξεως των €25 δις [έμφαση δική μας]».
Ας δούμε τώρα τι αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεση αξιολόγησης της αίτησης της Ελλάδας για υπαγωγή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (με ημερομηνία 10 Ιουλίου):
«Μετά το τέλος του 2014, η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα έχει επιδεινωθεί δραματικά, εν μέσω αυξημένων κινδύνων ως προς τη χρηματοδότηση του Δημοσίου, φυγής καταθέσεων, χειροτέρευσης της μακροοικονομικής κατάστασης και πιο πρόσφατα λόγω της εφαρμογής διοικητικών μέτρων σχεδιασμένων ώστε να σταθεροποιήσουν τη χρηματοδότηση των τραπεζών και να διατηρήσουν την οικονομική σταθερότητα. [...]
Το εκτιμώμενο μέγεθος του αναγκαίου αποθεματικού υπολογίζεται προκαταρκτικά σε €25 δις».
Είναι λίγο περίεργο, έτσι; Παρά το γεγονός ότι «μετά το τέλος του 2014, η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα έχει επιδεινωθεί δραματικά», οι τρεις θεσμοί θεωρούσαν μέχρι τις 7 Ιουνίου ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι αξιόχρεες και μέχρι τις 26 Ιουνίου (την ημερομηνία έκδοσης της αρχικής ανάλυσης του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους), ότι θα χρειάζονταν μόλις €5,9 δις για την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Στις 10 Ιουλίου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήδη πίστευε ότι χρειάζονταν €25 δις, αλλά μάλλον ξέχασε να το μεταφέρει στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου, οπότε το ανακοινωθέν ανέφερε την ανάγκη για «δημιουργία αποθεματικού ασφάλειας ύψους 10 έως 25 δισεκ. για τον τραπεζικό τομέα».
Τελικά, στις 14 Ιουλίου το ΔΝΤ επιβεβαίωσε το ποσό των €25 δις.
Μπέρδεμα, μεγάλο μπέρδεμα!
Τώρα, υπάρχουν δύο τρόποι να ερμηνεύσει κανείς όλο αυτό. Κάποιος εξαιρετικά καχύποπτος απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών βρήκαν έναν ακόμα τρόπο να ενισχύσουν τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες στην πλάτη των Ελλήνων και των Ευρωπαίων φορολογουμένων (μερικοί, όπως ο πρώην επικεφαλής της Bundesbank Karl Otto Pöhl, ισχυρίζονται ότι ακόμα και το πρώτο πακέτο διάσωσης έγινε «για να προστατευθούν οι γερμανικές, αλλά κυρίως οι γαλλικές τράπεζες από διαγραφές δανείων»).
Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, αυτά τα €25 δις δίνονται για να προικίσουν τις ελληνικές τράπεζες, εν συνεχεία να γίνει bail in κι έπειτα να πουληθούν μέσα σε μερικούς μήνες μέσω του Ενιαίου Μηχανισμού Εξυγίανσης (SRM) (θα ξεκινήσει την λειτουργία του την 1η Ιανουαρίου 2016). Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς ποιοι θα αγοράσουν τις ελληνικές τράπεζες.
Κάποιοι ιδιαίτερα κυνικοί ίσως θα έλεγαν όταν υπάρχει κρατικό χρήμα διαθέσιμο (ιδίως αν μιλάμε για €25 δις), κάποιος γραφειοκράτης θα βρει τον τρόπο να τα σπρώξει στους φίλους του.
Κρίνοντας από την αρθρογραφία, οι Έλληνες τραπεζίτες δεν ανησυχούν ιδιαίτερα.
Φαίνεται να πιστεύουν ότι η ανακεφαλαιοποίηση θα έχει τη μορφή εκείνης του 2013: ως γνωστόν, τότε οι ιδιώτες επενδυτές συνεισέφεραν μόνο το 10% των απαιτούμενων κεφαλαίων, ενώ το υπόλοιπο προήλθε από τον Έλληνα φορολογούμενο (που θα κληθεί να αποπληρώσει τον Ευρωπαίο φορολογούμενο που τα δάνεισε).
Ίσως βασίζονται στη μοναδική εξαίρεση από τον γενικό κανόνα της BRRD («καμία κρατική στήριξη χωρίς bail-in»): σύμφωνα με την παράγραφο (ε) του Άρθρου 59 (3) της BRRD, «εισφορά ιδίων κεφαλαίων ή αγορά κεφαλαιακών μέσων σε τιμές και με όρους που δεν παρέχουν πλεονέκτημα υπέρ του ιδρύματος» δεν προϋποθέτει bail-in, εφόσον η τράπεζα που λαμβάνει τη στήριξη ήταν φερέγγυα κατά το χρόνο της παρέμβασης.
Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, κανείς από τους τρεις θεσμούς δεν είχε ιδέα σχετικά με το τι ακριβώς γινόταν με τις ελληνικές τράπεζες—ακόμη κι η εποπτική τους αρχή, ο SSM, θεωρούσε ότι ήταν επαρκώς κεφαλαιοποιημένες.
Προφανώς οι τρεις θεσμοί κατάλαβαν το πρόβλημα λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής, αλλά, παρά το ότι γνώριζαν ότι η τρύπα ήταν €25 δις, ξέχασαν να το πουν στους Ευρωπαίους ηγέτες οι οποίοι εσφαλμένα κατέληξαν ότι ίσως μπορούσαν να την καλύψουν με €10 δις.
Ήξεραν όμως ότι αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να γίνει «αμέσως».
Το ότι αυτό δε συνάδει με την πάγια τακτική «κρύβω-το-πρόβλημα-κάτω-απ’-το-χαλί» των Βρυξελλών στο ελληνικό ζήτημα, δεν είναι λόγος ανησυχίας. Ούτε η χρονική συγκυρία θα πρέπει να γεννήσει υποψίες: το να προστίθεται στα καλά καθούμενα ένα 10% του ΑΕΠ στις χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ μαλλιοτραβιούνται για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά δεν υποκρύπτει κάποια σκοπιμότητα.
Α, είναι κι αυτή η παράγραφος από την πιο πρόσφατη ανάλυση βιωσιμότητας του ΔΝΤ:
«[η] προτεινόμενη πρόσθετη μεγάλης κλίμακας στήριξη του τραπεζικού συστήματος θα αποτελούσε την τρίτη δημόσια χρηματοδοτούμενη διάσωση την τελευταία πενταετία.
Πρόσθετες κεφαλαιακές εισφορές θα μπορούσαν να χρειαστούν στο μέλλον, ελλείψει ριζικής λύσης των προβλημάτων εταιρικής διακυβέρνησης που είναι και η ρίζα του προβλήματος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή συγκεκριμένα σχέδια προς αυτή την κατεύθυνση». Και πάλι, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, απλά κάποιος μανδαρίνος εκφράζει την αγανάκτησή του με την κατάσταση.
Ο SSM απλά θα διενεργήσει νέα stress tests στις ελληνικές τράπεζες, που θα καταλήξουν σε κεφαλαιακές ανάγκες ύψους €25 δις (παρά τα λόγια της Danièle Nouy λίγο περισσότερο από ένα μήνα πριν).
Οι ελληνικές τράπεζες θα προχωρήσουν (και θα ολοκληρώσουν) αυξήσεις κεφαλαίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015 (οπότε, σύμφωνα με το Άρθρο 32(4) της BRRD, εκπνέει η προαναφερθείσα μοναδική εξαίρεση στη γενική αρχή «καμία κρατική στήριξη χωρίς bail-in»). Αν όχι, η πάντα εξυπηρετική Ευρωπαϊκή Επιτροπή σίγουρα θα δώσει κάποια παράταση.
Όσο για τους επενδυτές, θα σπεύσουν να συμμετάσχουν στις αυξήσεις κεφαλαίων των ελληνικών τραπεζών, παρά το ότι κάηκε η γούνα τους όταν επένδυσαν €8,3 δις σ’ αυτές πριν από ενάμιση χρόνο.
Βεβαίως, υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που δε συμβιβάζονται μ’ αυτό το σενάριο:
για παράδειγμα, αν ο SSM είναι να κάνει τα stress tests «μετά το καλοκαίρι», όπως αναφέρει το ανακοινωθέν του Συμβουλίου Κορυφής, προς τι η βιασύνη για την ενσωμάτωση της BRRD και η ανάγκη να είναι «άμεσα διαθέσιμο ποσό ύψους 10 δισεκ. Ευρώ»;
Α, υπάρχει κι αυτή η έκθεση του γνωστού και μη εξαιρετέου Bruegel, η οποία δημοσιεύθηκε ενώ ακόμη η Σύνοδος Κορυφής ήταν σε εξέλιξη κι η οποία λέει τα πράγματα σχετικά ωμά:
«Τυχόν χρηματοδοτικό πακέτο για την Ελλάδα πιθανότατα θα περιλαμβάνει 10 ως 25 δις για τον τραπεζικό τομέα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τυχόν ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης.
Φήμες σήμερα το πρωί [σ.σ. η έκθεση δημοσιεύτηκε στις επτά το πρωί] αναφέρουν ότι οι τράπεζες εν συνεχεία θα αποτελέσουν μέρος του ταμείου δημόσιας περιουσίας [που θα συσταθεί βάσει της απόφασης του Eurogroup] και θα πουληθούν για να μειωθεί το χρέος».
Και πάλι, ουδείς λόγος ανησυχίας: αυτά είναι απλά χαζομάρες διαφόρων πανεπιστημιακών.
Κι αν τα πιστεύετε όλ’ αυτά, όπως λένε στην Αμερική υπάρχει μια γέφυρα στο Μπρούκλιν που μπορώ να σας πουλήσω.
Σχολιογραφικό άρθρο από την Alcimos για το bankingnews.gr
(πρώτη ενημέρωση 17 Ιουλίου 2015, 03:34)
www.bankingews.gr
Σχόλια αναγνωστών