Καραμούζης (ΕΕΤ): Οι 5 καταλύτες στήριγμα στην ανάπτυξη – Οι προκλήσεις για την οικονομία

Την ανάγκη η Ελλάδα να μετατραπεί σε μία σύγχρονη, ανοιχτή και ανταγωνιστική οικονομία αγοράς, με κοινωνική συνοχή, τόνισε ο Ν. Καραμούζης, πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) και της Eurobank, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒΕ.
Παράλληλα τόνισε ότι κατά τα 10 χρόνια της κρίσης έχουν γίνει –ενίοτε υπό την πίεση των δανειστών- σημαντικά βήματα, τα οποία αρχίζουν να δείχνουν τους πρώτους καρπούς, με την ανάπτυξη να είναι, πλέον, θετική αν και παραμένει αναιμική.
Στην ομιλία του ο κ. Καραμούζης, υπογράμμισε ακόμη την ύπαρξη πέντε βασικών καταλυτών οι οποίοι μπορούν όχι μόνο να στηρίξουν την ανάπτυξη αλλά και να την ενισχύσουν.
Ταυτόχρονα, όμως, η ελληνική οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με σημαντικές προκλήσεις, τις οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Μεταξύ αυτών μπορούν να συμπεριληφθούν το ιδιαίτερα υψηλό χρέος, αλλά και η ύπαρξη μεγάλου όγκου μη εξυπηρετούμενων δανείων στους ισολογισμούς των ελληνικών τραπεζών.
Επιπρόσθετα ο κ. Καραμούζης κατέθεσε ορισμένες ριξικέλεφθες ιδέες, οι οποίες μπορούν να βελτιώσουν τόσο την εμπιστοσύνη των αγορών προς την Ελλάδα όσο και στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται.

Η ομιλία του κ. Καραμούζη

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Σύνδεσμο Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος και ιδιαίτερα τον Πρόεδρο του, τον κύριο Κυριάκο Λουφάκη για την τιμή που μου έκαναν να με προσκαλέσουν, μαζί με διακεκριμένους ομιλητές, στη σημερινή ετήσια γενική συνέλευση του συνδέσμου.
Κυρίες και Κύριοι,
Από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που βίωσαν ανάλογες κρίσεις και εφάρμοσαν προγράμματα προσαρμογής, η Ελλάδα είχε μεν το μεγαλύτερο πρόβλημα, ήταν, όμως, και η μόνη που λίμνασε κυριολεκτικά στη στασιμότητα επί μια δεκαετία με το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικονομικό κόστος προσαρμογής.
Για να είμαστε αντικειμενικοί, σ’ αυτή τη δεκαετία, έστω και υπό την πίεση των δανειστών και παρά την πολιτική και κοινωνική αντίσταση, έγιναν και πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις και διορθώθηκαν οι ανισορροπίες που μας οδήγησαν στην κρίση.
Αποτέλεσμα, δύο χρόνια μετά τη μεγάλη κρίση του καλοκαιριού του 2015, οικονομία και αγορές να δείχνουν σήμερα σαφή στοιχεία βελτίωσης και ανάκαμψης, έστω και αν η τελευταία παραμένει σχετικά αναιμική.
Είναι φανερό ότι βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν τρέχουμε, δεν υπάρχει δυναμική ανάκαμψη της οικονομίας όπως οι συνθήκες απαιτούν.
Στόχος μας πρέπει να είναι να γίνει η Ελλάδα μια σύγχρονη, ανοιχτή και ανταγωνιστική οικονομία αγοράς, με κοινωνική συνοχή, ένας τόπος ελκυστικός να ζεις, να εργάζεσαι, να παράγεις, να επενδύεις, να δημιουργείς και να διαπρέπεις επαγγελματικά και επιστημονικά.

Που βρισκόμαστε όμως, σήμερα μετά από 10 χρόνια κρίσης;

Αναμφισβήτητα υπάρχουν αξιοσημείωτες θετικές εξελίξεις, οι οποίες αν επιταχυνθούν προς την κατεύθυνση υλοποίησης τολμηρών μεταρρυθμίσεων, θα δοθεί νέα πνοή, παραγωγικό και επενδυτικό οξυγόνο στην οικονομία.
Οι βασικές θετικές εξελίξεις είναι οι εξής:

- οι ρυθμοί ανάπτυξης επανήλθαν σε θετική τροχιά μετά από δέκα χρόνια ύφεσης, με το σύντομο διάλειμμα του 2014,
- ο προϋπολογισμός εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα και μάλιστα υπερβολικό, ζημιώνοντας την οικονομία,
- το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι σχεδόν εξισορροπημένο,
- η διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας έχει βελτιωθεί,
- η διεθνής πιστοληπτική φερεγγυότητα αναβαθμίζεται,
- οι εξαγωγές, ο τουρισμός, η μεταποίηση, η βιομηχανία, οι επενδύσεις στις υποδομές, οι ξένες επενδύσεις βρίσκονται σε ανοδική τροχιά,
- η ανεργία σταδιακά μειώνεται τα τελευταία δύο χρόνια,
- οι ιδιωτικοποιήσεις υλοποιούνται αλλά με αργά βήματα,
- οι πρόδρομοι δείκτες οικονομικού κλίματος, επιχειρηματικών προσδοκιών και καταναλωτικής εμπιστοσύνης σταθεροποιούνται και βελτιώνονται.
- Ολοκληρώνονται έγκαιρα οι αξιολογήσεις του προγράμματος προσαρμογής.

Παράλληλα, η ελληνική οικονομία και κοινωνία αλλάζουν.  
Συντελούνται  πέντε σημαντικές θετικές δομικές αλλαγές που λειτουργούν ως αναπτυξιακοί καταλύτες, όπως τους ονομάζω, οι οποίοι συμβάλλουν στη δημιουργία οικονομικού περιβάλλοντος φιλικού προς το επιχειρείν, τις ιδιωτικές επενδύσεις και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Υπό την προϋπόθεση της συνεπούς υλοποίησης σημαντικών μεταρρυθμίσεων, μπορούν να αποτελέσουν την κρίσιμη και ειδοποιό διαφορά για την αναπτυξιακή προοπτική.
Ας αναφερθώ εν συντομία στους πέντε κρίσιμους αναπτυξιακούς καταλύτες:
Πρώτον, αναδεικνύεται μέσα από την κρίση μια νέα ελληνική επιχειρηματικότητα, δυναμική και εξωστρεφής, ανθεκτική στις προκλήσεις των ανοικτών αγορών και του διεθνούς ανταγωνισμού, χωρίς εξάρτηση από τις κρατικές δουλειές.
Δεύτερον, σημειώνεται σημαντική συρρίκνωση του οικονομικού ρόλου του ευρύτερου δημόσιου τομέα, κυρίως μέσω ιδιωτικοποιήσεων, παραχωρήσεων, εξωτερικών αναθέσεων και κατάργησης πλειάδας προστατευτικών ρυθμίσεων των αγορών.
Μεταφέρονται σταδιακά πόροι και δραστηριότητες στον ιδιωτικό τομέα, προσελκύοντας επενδύσεις.
Τρίτον, συντελείται ένας ουσιαστικός σταδιακός παραγωγικός μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας.
Η οικονομική, παραγωγική δομή της χώρας αλλάζει, με σημαντική μετατόπιση των παραγωγικών συντελεστών από την κατανάλωση, το κράτος, το εγχώριο εμπόριο και τις κατασκευές,  προς τις επενδύσεις, τις εξαγωγές, τη βιομηχανία, τις μεταφορές και τις υποδομές.
Οδηγούμαστε, από μία σχετικά κλειστή οικονομία παροχής υπηρεσιών  εξυπηρέτησης της εγχώριας ζήτησης και του εσωτερικού εμπορίου, σε μια εξωστρεφή οικονομία προϊόντων και υπηρεσιών με αυξανόμενη επενδυτική δραστηριότητα και σταδιακή προσέλκυση εγχώριων και ξένων κεφαλαίων
Τέταρτον, παρά τις ιδεολογικές εμμονές, καταγράφονται σημαντικές αλλαγές στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα.  Μετρήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών έχει ωριμάσει, αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα των μεταρρυθμίσεων, γίνεται πιο φιλική προς το επιχειρείν, τις ιδιωτικές επενδύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη μείωση του οικονομικού ρόλου του κράτους.
Πρόκληση για όλους μας και για την επιχειρηματικότητα είναι να πείσουμε την πλειοψηφία της κοινωνίας ότι η μόνη διέξοδος από την κρίση και την ατροφική ανάπτυξη είναι οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις, η δημιουργία μιας σύγχρονης, ανοικτής ανταγωνιστικής και δίκαιης οικονομίας αγοράς, που θα δίνει μέρισμα επιτυχίας και οφέλη στους πολλούς.
Πέμπτον, αναδεικνύονται και εδραιώνονται σταδιακά νέες κοινωνικές και παραγωγικές αξίες.  Καταγράφεται ήδη μια σαφής στροφή των πολιτών προς τις οικονομικές και κοινωνικές αξίες, που καθιστούν την οικονομία δυναμική, ανταγωνιστική και παραγωγική και την κοινωνία συνεκτική και υπεύθυνη.
Για παράδειγμα, τάσεις όπως:
- η ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας και καινοτομίας,
- η ανάδειξη της αριστείας σε αυτοτελή κοινωνική αξία,
- η ανάπτυξη του εθελοντισμού και της κοινωνικής προσφοράς,
- η συνέπεια και η δημιουργικότητα στην εργασία,
- η αφοσίωση χιλιάδων δημόσιων λειτουργών στην εκπλήρωση των καθηκόντων τους, παρά τις οριζόντιες περικοπές μισθών και την απαξίωση των υποδομών,
- η μετανάστευση χιλιάδων νέων που τολμούν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο εξωτερικό και μετατρέπουν την ανεργία σε δράση,
αποτελούν κοινωνικές αλλαγές που συνάδουν με μια νέα αναπτυξιακή και επιχειρηματική ώθηση, ένα νέο πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης και λειτουργίας.

Οι Μεγάλες Προκλήσεις Ακόμα Μπροστά μας

Αλλά, παρά την πρόοδο, οι προκλήσεις και οι δυσκολίες είναι μπροστά μας.  
Βγήκαμε από την εντατική, αλλά η αποθεραπεία δεν έχει ολοκληρωθεί, διότι, η ανάκαμψη παραμένει αναιμική, το τραπεζικό σύστημα αντιμέτωπο με σοβαρές προκλήσεις και το κόστος χρήματος υψηλό, οι φορολογικές επιβαρύνσεις δυσβάσταχτες, η επενδυτική και εξαγωγική δραστηριότητα χωρίς πνοή, και η πρόσβαση στις αγορές με δυσκολίες και υψηλό σχετικά κόστος.
Τι κρατάει δέσμια τη χώρα και τις παραγωγικές της δυνάμεις; Τι δυσχεραίνει την αποκατάσταση ισχυρής αναπτυξιακής και επενδυτικής τροχιάς; Τι φταίει που παραμένει η αβεβαιότητα ζωντανή, οι παραγωγικές δυνάμεις φυλακισμένες, οι αγορές επιφυλακτικές, οι πολίτες δύσπιστοι και προβληματισμένοι;
Μια πρόσφατη μελέτη της ΔιαΝΕΟσις αποκάλεσε τα προβλήματα  που απαιτούν άμεση αντιμετώπιση, δράκους της οικονομίας.  
Απαριθμώ τα κυριότερα:
- Το μεγάλο και μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και η υποχρέωση δημιουργίας μεγάλων πρωτογενών πλεονασμάτων τα επόμενα χρόνια,
- το προβληματικό ασφαλιστικό σύστημα,
- το δυσλειτουργικό ασταθές, άδικο και αντιαναπτυξιακό φορολογικό πλαίσιο και οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές,
- η αναποτελεσματικότητα στη λειτουργία και την απονομή δικαιοσύνης και η αστάθεια του νομικού και θεσμικού πλαισίου,
- η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, η πολυνομία, η κακονομία, η έλλειψη φιλικότητας προς το επιχειρείν και τις ιδιωτικές και ξένες επενδύσεις, η γραφειοκρατία, η υποεπένδυση σε σύγχρονες υποδομές, οι ισοπεδωτικές λογικές στις αμοιβές και τις αξιολογήσεις,
- το σημαντικό ύψος των μη εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων € 95δισ., η σχετική στενότητα ρευστότητας και τα υψηλά επιτόκια,
- η πρωτοφανής κατάρρευση των ιδιωτικών επενδύσεων,
- το υψηλό μη μισθολογικό κόστος παραγωγής: φόροι, κόστος ενέργειας, ασφαλιστικές εισφορές,
- ο χαμηλός βαθμός διαχρονικής αξιοπιστίας της οικονομικής πολιτικής και εμπιστοσύνης των αγορών, τα οποία έχουν τρωθεί από την πρότερη ασυνεπή συμπεριφορά μας, παράλληλα με τον προβληματισμό των αγορών για το αν πραγματικά έχουμε τελικά διδαχτεί από την κρίση, τα αίτια και τις συνέπειές της.
- η αντιστοιχία αναγκών της παραγωγικής διαδικασίας σε σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα,
- χαμηλό ποσοστό δαπανών για R&D, χαμηλότερο του 0,5% του ΑΕΠ.
Επιπλέον, αρκετοί επενδυτές προβληματίζονται, ότι οι ανεύθυνες πολιτικές πιθανά να επανέλθουν όταν τελειώσει το πρόγραμμα προσαρμογής.
Η κάθε μία από τις παραπάνω προκλήσεις, πρέπει να αντιμετωπισθεί  στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου σχεδίου ενεργειών και χρονοδιαγράμματος υλοποίησής του που θα συνθέσουν ένα νέο, δεσμευτικό και πειστικό παραγωγικό σχέδιο ανάπτυξης και ανασυγκρότησης, προϊόν ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών συναινέσεων, έναν οδικό χάρτη μεταρρυθμίσεων και επιστροφής στην ανάπτυξη, την απασχόληση, την οικονομική και κοινωνική κανονικότητα.
Την περασμένη δεκαετία σπαταλήσαμε την ευκαιρία ένταξής μας στην ευρωζώνη και πάνω από € 400 δισ. πολύτιμους χρηματοοικονομικούς πόρους από τις οι αγορές και τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία, στην υιοθέτηση ενός σαθρού παραγωγικού προτύπου που προσέφερε  επίπλαστη και βραχυχρόνια ευμάρεια.
Τώρα έχουμε μπροστά μας μια τελευταία νέα μεγάλη ευκαιρία.
Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το κράτος-επιχειρηματίας στην Ελλάδα απέτυχε.
Ο βασικός πυλώνας εξόδου από την κρίση και επιστροφή στην ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να  είναι ο ιδιωτικός παραγωγικός τομέας, που παρά τις ενίοτε δυσλειτουργίες, δημιουργεί απασχόληση, εισοδήματα, φορολογικά έσοδα, κέρδη και μερίσματα.
Όλοι πια συμφωνούν ότι, η ιδιωτική κατανάλωση που διατηρείται σαν  ποσοστό του ΑΕΠ στο υψηλότερο επίπεδο στην ευρωζώνη (68%), δεν μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή του επόμενου αναπτυξιακού κύκλου, ούτε οι, υπό αυστηρές δεσμεύσεις, δημοσιονομικές δαπάνες.
Η σταθερή, διατηρήσιμη και ισχυρή  ανάκαμψη της οικονομίας, περνάει μέσα από τις  ιδιωτικές  και δημόσιες  επενδύσεις  και τη μεγάλη αύξηση των εξαγωγικών δραστηριοτήτων.
Απαιτείται να συνδυάσουμε ένα πολυετές επενδυτικό πρόγραμμα δεκάδων δισεκατομμυρίων (κάποιοι εκτιμούν € 100 δισ.), με παράλληλη σημαντική αύξηση της οικονομικής εξωστρέφειας.
Άρα, χρειάζεται να διαμορφώσουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για μια σημαντική ώθηση των επενδύσεων, κυρίως των ιδιωτικών επενδύσεων που  κατέρρευσαν  στη διάρκεια της κρίσης, από 21,1% του ΑΕΠ το 2007 σε 8,5% το 2016 ή στο 1/3 σε απόλυτους αριθμούς.
Επιπροσθέτως, χωρίς τη μαζική προσέλκυση ξένων παραγωγικών κεφαλαίων και επενδύσεων, που παρά τη βελτίωση παραμένουν στο 2% του ΑΕΠ το 2017, δεν μπορούμε να καλύψουμε το τεράστιο  αποταμιευτικό κενό που αντιμετωπίζει η χώρα μετά την κατάρρευση της εγχώριας αποταμίευσης και τη στενότητα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι συνολικές ακαθάριστες επενδύσεις έχουν μειωθεί από 26% το 2007 σε 13% το 2017 και από € 60,5 δις το 2007 σε € 22,5 δις το 2017, έναντι μέσου όρου 20% στην Ευρώπη των 28, με την πτώση να οδηγείται από την κατάρρευση των επενδύσεων σε ακίνητα από 11% πριν την κρίση, σε κάτω από 1% σήμερα.
Αν η Ελλάδα είχε διατηρήσει το μέσο ποσοστό επενδύσεων προς ΑΕΠ στο επίπεδο του μέσου όρου της Ευρώπης των 28, τότε θα είχαν επενδυθεί € 100δις επιπρόσθετα κεφάλαια την προηγούμενη χαμένη δεκαετία.
Ας θέσουμε ως χώρα φιλόδοξους στόχους για την επόμενη πενταετία να φθάσουν :
- οι επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ πάνω από 20%,
- οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών πάνω από 40% του ΑΕΠ, και
- οι εισροές ξένων κεφαλαίων πάνω από 5% του ΑΕΠ ετησίως.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη άσκηση στελεχών του ΣΕΒ, για να φθάσει η Ελλάδα σήμερα σε ποσοστό επενδύσεων ως προς το ΑΕΠ στο 20% - το μέσο όρο της Ευρώπης των 28, υποθέτοντας 3% ρυθμό ετήσιας μεταβολής του πραγματικού ΑΕΠ, χρειαζόμαστε ετήσιο ρυθμό αύξησης των πραγματικών επενδύσεων περίπου 10% για τα επόμενα 7 χρόνια, ώστε οι επενδύσεις από € 22,5 δις το 2017 να φθάσουν € 44δις το 2024 με ύψος ΑΕΠ € 218δις τον ίδιο χρόνο, στόχος εξαιρετικά απαιτητικός.
Ένα άλλο σενάριο που έχουμε επεξεργαστεί με τον επικεφαλής οικονομολόγο της Eurobank κ. Αναστασάτο, είναι το ακόλουθο: Υποθέτοντας ότι η ιδιωτική κατανάλωση αυξάνεται σε πραγματικούς όρους 1% ετησίως για την επόμενη δεκαετία, για να πετύχουμε ετήσιο ρυθμό αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ 3,1% ετησίως την ίδια περίοδο, οι πραγματικές εξαγωγές πρέπει να αυξάνονται κατά 7,4% και ο πραγματικός σχηματισμός παγίων κεφαλαίων κατά 9,3% ετησίως!
Αν επιτευχθούν τα παραπάνω, ο μέσος όρος επενδύσεων και εξαγωγών ως προς το ΑΕΠ, αντιστοίχως, θα συγκλίνουν προς το μέσο όρο της Ευρώπης των 28 μετά από 10 χρόνια!!!
Κυρίες και Κύριοι,
Γνωρίζουμε ότι η εξαγωγική δραστηριότητα εξαρτάται από την εξωτερική ζήτηση και την εγχώρια ανταγωνιστικότητα.  Τον πρώτο εξωγενή παράγοντα δεν τον ελέγχουμε, αλλά ο δεύτερος είναι ουσιαστικό στοιχείο της οικονομικής πολιτικής και έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια.
Αποτέλεσμα, οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών έχουν αυξηθεί από € 44,8 δις το 2009 σε € 56,2 δις το 2017, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ έχουν αυξηθεί από 18% το 2009 σε 33%, όμως ακόμη υπολείπονται του 45% του μέσου όρου της ευρωζώνης.
Οι εξαγωγές αγαθών πλην καυσίμων έχουν αυξηθεί από € 14,9 δις το 2009 σε € 20,1 δις το 2017, αλλά με το ΑΕΠ να έχει μειωθεί από € 237,2 δις το 2009 σε € 177,7 δις το 2017.
Το μεγάλο ζήτημα είναι, τι αντιμετωπίζει σήμερα ένας επενδυτής στην Ελλάδα και  πρέπει να λάβει ικανοποιητική απάντηση, ώστε η επενδυτική του πρόθεση να μην  μετατραπεί σε επενδυτική «Οδύσσεια»
Δεν θα ανακαλύψουμε τον τροχό. Τα γνωρίζουμε όλοι: Υπάρχει προβλέψιμη φορολογία και ανταγωνιστικοί φορολογικοί συντελεστές; Είναι το νομικό και ρυθμιστικό πλαίσιο απλό, ξεκάθαρο και σταθερό; Επιλύονται γρήγορα οι δικαστικές και άλλες διαφορές; Πού απευθύνομαι για να επιλύσω τα προβλήματα;  Υπάρχει ενιαίο κέντρο αποφάσεων με αποφασιστικές αρμοδιότητες; Είναι εύκολη και με ίσους όρους και διαφάνεια η πρόσβαση στα ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης;
Η αγορά λειτουργεί με κανόνες και ίσες συνθήκες ανταγωνισμού; Υπάρχουν υποδομές τεχνολογίας, επικοινωνιών, μεταφορών και ψηφιακή ωριμότητα;
Υπάρχει χρηματοδότηση με ανταγωνιστικό κόστος; Είναι γραφειοκρατική και χρονοβόρα η αδειοδότηση και υλοποίηση μιας επένδυσης; Ο χωροταξικός σχεδιασμός;  Η χρήση γης; Υπάρχουν κίνητρα για επενδύσεις; Υπάρχουν καταρτισμένα στελέχη και ειδικότητες; Είναι το κόστος ενέργειας ανταγωνιστικό;
Θα κλείσω αναφέροντας μια σειρά από ακατέργαστες, ρηξικέλευθες ιδέες, τροφή για συζήτηση, που, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσαν να πείσουν τις αγορές και να βελτιώσουν την αξιοπιστία της οικονομικής πολιτικής:
- Μαζικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζών, αξιοποίηση της μεθόδου των παραχωρήσεων (π.χ. μεγάλα έργα υποδομών), αναθέσεων σε εξωτερικούς παρόχους σημαντικών επιλεγμένων κοινωνικών υπηρεσιών (π.χ. τομέας υγείας) και λειτουργειών του δημοσίου (π.χ. φορολογικοί έλεγχοι), ευρεία αξιοποίηση των ΣΔΙΤ στις επενδύσεις κοινωνικών υποδομών και τα μικρά περιφερειακά έργα.
- Υιοθέτηση του μοντέλου της Κύπρου για μη κατοίκους, όσον αφορά τις προϋποθέσεις και τους όρους έγκρισης εταιρικής φορολογικής έδρας, έκδοσης ελληνικού διαβατηρίου, απόκτησης status μονίμου φορολογικού κατοίκου, διαχείρισης προσωπικής και εταιρικής περιουσίας (εισαγωγή του θεσμού των Trusts), διαχείρισης ναυτιλιακών επενδύσεων.
Στόχος η μετατροπή της Ελλάδας σε σύγχρονο και ανταγωνιστικό χρηματοπιστωτικό και ναυτιλιακό κέντρο.
- Κατάργηση των μετρητών σε όλες τις εταιρικές συναλλαγές και υποχρεωτική πληρωμή μισθοδοσιών και ασφαλιστικών εισφορών  μέσω τραπεζικού συστήματος.  Υποχρεωτική χρήση χρεωστικών καρτών για συναλλαγές πάνω από € 100 χωρίς χρεώσεις, με επιβάρυνση του δημοσίου για το σχετικό κόστος των τραπεζών.
- Επιλογή 50 περιοχών της χώρας στις οποίες θα προ-αδειοδοτηθούν επιχειρηματικές ζώνες με προκαθορισμένους όρους δόμησης και χρήσης γης και με όλες τις σχετικές αδειοδοτήσεις διαθέσιμες, στρατηγική – all in one permit, για εμβληματικά projects και με δεσμευτικούς χρόνους με ρήτρες για έγκριση.
- Υπέρ-αποσβέσεις 200% για νέες επενδύσεις επιχειρήσεων και υπέρ-εκπτώσεις για έξοδα R&D και ανάπτυξη ξένων αγορών για εξαγωγικές επιχειρήσεις.
- Γενναία φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση,
με διεύρυνση της φορολογικής βάσης (διατηρείται η εγκριθείσα μείωση του αφορολόγητου ορίου),
πάταξη της φοροδιαφυγής (περιορισμό πληρωμών με μετρητά),
χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές με παράλληλη απλοποίηση του συστήματος, με καθιέρωση δύο ή τριών κατά το μέγιστο φορολογικών συντελεστών ανά κατηγορία φορολογικών εσόδων,
μετατροπή σταδιακά του ασφαλιστικού συστήματος από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοπητικό,
χαμηλότεροι φορολογικοί συντελεστές για προσόδους από μερίσματα, τόκους, ενοίκια και κέρδη από δραστηριότητες start-ups, venture capital, καινοτόμων πρωτοβουλιών, επενδύσεων σε βιώσιμες εταιρείες υπό αναδιάρθρωση και για συγχωνεύσεις και εξαγορές επιχειρήσεων. (Αναφέρονται αναλυτικά στην πρόσφατη μελέτη βλ. μελέτη Νίκου Χριστοδουλάκη, Μιλτιάδη Νεκτάριου και Χάρη Θεοχάρη).
- Δημιουργία ενός ουσιαστικού one stop shop για σημαντικές ξένες και εγχώριες επενδύσεις, end to end service in one place.
Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας».

www.bankingnews.gr