γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Αυστηρή κριτική προς την ευρωπαϊκή ηγεσία ασκεί ο Jeffrey Frankel, καθηγητής Οικονομικών του πανεπιστημίου Harvard, αλλά και σύμβουλος του πρώην Αμερικανού Προέδρου, Bill Clinton, δίνοντας ακόμα ένα ακόμα χτύπημα στην Ελλάδα, υποδεικνύοντας πως «δεν έπρεπε να γίνει δεκτή ως μέλος της ευρωζώνης».
Ένα χρόνο αφού η Ελλάδα εισήλθε στο μηχανισμό διάσωσης της ΕΕ και του ΔΝΤ μετά το αίτημα της για οικονομική στήριξη, είναι πολλοί εκείνοι, σχολιάζει ο κ. Frankel, που μιλούν για αποτυχία του σχεδίου. Μάλιστα, ο ίδιος τονίζει πως είναι ευρέως αποδεκτό ότι το πακέτο διάσωσης έχει αποτύχει και συστήνει πως είναι εδώ και τώρα αναγκαία η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Αναζητώντας τις ευθύνες ο καθηγητής του Harvard κάνει λόγο για τρία λάθη εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αυτά, σύμφωνα με τον κ. Frankel, είναι τα εξής:
1) Η απόφαση να εισαχθεί η Ελλάδα το 2000 στην ευρωζώνη. Η Ελλάδα είχε απόκλιση από την υπόλοιπη Ευρώπη γεωγραφικά και οικονομικά. Απείχε πάρα πολύ από την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, και ιδίως το όριο της τάξης του 3% του ελλείμματος του προϋπολογισμού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι περισσότεροι Έλληνες θα συμφωνούσαν με την απόφαση ότι θα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση αν είχαν μείνει εκτός του ενιαίου νομίσματος.
2) Επετράπη το επιτόκιο των spreads των ελληνικών ομολόγων να υποχωρήσει σχεδόν στο μηδέν κατά τη διάρκεια της περιόδου 2002-2007. Παρά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τα επίπεδα του ελληνικού χρέους, η Ελλάδα ήταν σε θέση να δανειστεί όσο εύκολα δύναται να δανειστεί και η Γερμανία. Ένα μέρος της ευθύνης ανήκει στους διεθνείς επενδυτές που υποτίμησαν τους κινδύνους αυτούς, αλλά ένα άλλο μέρος φέρουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης. Σύμφωνα όμως με την σημερινή κατάσταση και οι δύο αυτές πλευρές που φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης, θα μπορούσαν να υποδείξουν ότι η ΕΚΤ δεχόταν το ελληνικό χρέος ως εγγύηση, με τους ίδιους όρους με τους οποίους δεχόταν και το γερμανικό.
3) Η αποτυχία να σταλεί η Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις αρχές της κρίσης. Αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει μόλις από τον Ιανουάριο του 2010. Αντί να δείχνουν το μέγεθος του σοκ που υπέστησαν από την κατάσταση, θα ήταν προτιμότερο οι ηγέτες της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών να υποδεχθούν την ελληνική κρίση ως μία χρήσιμη ευκαιρία για να δημιουργήσουν μία κατάσταση προς όφελος της μακροβιότητας του ευρώ.
Μεταξύ άλλων, ο Jeffrey Frankel ασκεί αυστηρή κριτική και στην ελληνική κυβέρνηση. Όπως τονίζει «οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν παραβιάσει τους κανόνες τόσο κατάφορα και τόσο συχνά, που οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν σε θέση με καθαρή την συνείδησή τους να υιοθετήσουν μία αυστηρή στάση απέναντι στην Ελλάδα».
Η λύση του Jeffrey Frankel
«Η Ευρωζώνη πρέπει να υιοθετήσει ένα κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο η ΕΚΤ δεν θα δέχεται ως εγγύηση ομόλογα όποιας χώρας δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί σε κάποιο δημοσιονομικό κριτήριο, όπως για παράδειγμα το όριο του 3% για το έλλειμμα του προϋπολογισμού», συστήνει ο Jeffrey Frankel. Τα λάθη, σύμφωνα με τον ίδιο, ανήκουν πια στο παρελθόν, ωστόσο, δεν είναι πολύ αργά για να εφαρμόσει η Ευρώπη το μάθημα του δεύτερου λάθους, να δέχεται δηλαδή η ΕΚΤ ως εγγυήσεις τα ομόλογα όλων των κρατών-μελών.
www.bankingnews.gr
Αναζητώντας τις ευθύνες ο καθηγητής του Harvard κάνει λόγο για τρία λάθη εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αυτά, σύμφωνα με τον κ. Frankel, είναι τα εξής:
1) Η απόφαση να εισαχθεί η Ελλάδα το 2000 στην ευρωζώνη. Η Ελλάδα είχε απόκλιση από την υπόλοιπη Ευρώπη γεωγραφικά και οικονομικά. Απείχε πάρα πολύ από την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, και ιδίως το όριο της τάξης του 3% του ελλείμματος του προϋπολογισμού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι περισσότεροι Έλληνες θα συμφωνούσαν με την απόφαση ότι θα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση αν είχαν μείνει εκτός του ενιαίου νομίσματος.
2) Επετράπη το επιτόκιο των spreads των ελληνικών ομολόγων να υποχωρήσει σχεδόν στο μηδέν κατά τη διάρκεια της περιόδου 2002-2007. Παρά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τα επίπεδα του ελληνικού χρέους, η Ελλάδα ήταν σε θέση να δανειστεί όσο εύκολα δύναται να δανειστεί και η Γερμανία. Ένα μέρος της ευθύνης ανήκει στους διεθνείς επενδυτές που υποτίμησαν τους κινδύνους αυτούς, αλλά ένα άλλο μέρος φέρουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης. Σύμφωνα όμως με την σημερινή κατάσταση και οι δύο αυτές πλευρές που φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης, θα μπορούσαν να υποδείξουν ότι η ΕΚΤ δεχόταν το ελληνικό χρέος ως εγγύηση, με τους ίδιους όρους με τους οποίους δεχόταν και το γερμανικό.
3) Η αποτυχία να σταλεί η Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις αρχές της κρίσης. Αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει μόλις από τον Ιανουάριο του 2010. Αντί να δείχνουν το μέγεθος του σοκ που υπέστησαν από την κατάσταση, θα ήταν προτιμότερο οι ηγέτες της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών να υποδεχθούν την ελληνική κρίση ως μία χρήσιμη ευκαιρία για να δημιουργήσουν μία κατάσταση προς όφελος της μακροβιότητας του ευρώ.
Μεταξύ άλλων, ο Jeffrey Frankel ασκεί αυστηρή κριτική και στην ελληνική κυβέρνηση. Όπως τονίζει «οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν παραβιάσει τους κανόνες τόσο κατάφορα και τόσο συχνά, που οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν σε θέση με καθαρή την συνείδησή τους να υιοθετήσουν μία αυστηρή στάση απέναντι στην Ελλάδα».
Η λύση του Jeffrey Frankel
«Η Ευρωζώνη πρέπει να υιοθετήσει ένα κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο η ΕΚΤ δεν θα δέχεται ως εγγύηση ομόλογα όποιας χώρας δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί σε κάποιο δημοσιονομικό κριτήριο, όπως για παράδειγμα το όριο του 3% για το έλλειμμα του προϋπολογισμού», συστήνει ο Jeffrey Frankel. Τα λάθη, σύμφωνα με τον ίδιο, ανήκουν πια στο παρελθόν, ωστόσο, δεν είναι πολύ αργά για να εφαρμόσει η Ευρώπη το μάθημα του δεύτερου λάθους, να δέχεται δηλαδή η ΕΚΤ ως εγγυήσεις τα ομόλογα όλων των κρατών-μελών.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών