γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Τρεις «παγίδες» στις μεταφορές υπολοίπων στήνουν οι τράπεζες, χρεώνοντας επιπλέον τόκους ή άλλα «χαράτσια» σε όσους δεν προσέξουν τις λεπτομέρειες των όρων που υπογράφουν.
Από επιπλέον τόκους στις πιστωτικές κάρτες, σε περίπτωση μεταφοράς οφειλών, μέχρι την επιβολή εξόδων ανοικτού δανείου σε δάνεια που έχουν εξοφληθεί αλλά δεν έχουν «κλείσει», αλλά και τα επιτόκια δύο ταχυτήτων, τα ψιλά γράμματα παραμένουν, κοστίζοντας ακριβά σε όσους δεν προσέξουν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιβολή τόκων σε όλο το ποσό της πιστωτικής κάρτας στην περίπτωση μερικής εξόφλησης. Δηλαδή, αν κάποιος μεταφέρει π.χ. 3.000 ευρώ από μια άλλη τράπεζα, αλλά πληρώσει μόνο τα 2.000 ή τα 2.500, στο τέλος του μήνα θα του επιβληθούν τόκοι για όλο το αρχικό χρέος, ακόμα και αν στην πραγματικότητα οφείλει σαφώς λιγότερα χρήματα. Η «παγίδα» αυτή μπορεί να είναι ιδιαίτερα «τσουχτερή» στην περίπτωση μεγάλων μεταφορών, καθώς οι τόκοι είναι της τάξεως του 18% με 20%. Για παράδειγμα, αν κάποιος μεταφέρει 1.000 ευρώ, αλλά πληρώσει μόνο τα 900, θα επιβαρυνθεί με τόκους περίπου 17 ευρώ στο τέλος του μήνα.
Μάλιστα, το τρικ αυτό των τραπεζών συνδυάζεται με το «ψαλίδι» στην άτοκη περίοδο χάριτος που μέχρι πρότινος έφτανε ακόμη και τους 12 μήνες. Τώρα στις μεταφορές τα χρήματα τοκίζονται από την πρώτη κιόλας ημέρα, παρά το γεγονός ότι συχνά οι πελάτες των τραπεζών δεν το γνωρίζουν.
Προκειμένου να αποφύγει κανείς το συγκεκριμένο σκόπελο, θα πρέπει να αποπληρώσει έγκαιρα το σύνολο του ποσού. Μια καλή λύση, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο είναι να συνδέσει την κάρτα με κάποιο λογαριασμό τράπεζας, ζητώντας ολική εξόφληση. Ακόμη και τότε όμως, θα πρέπει να εξασφαλίσει ότι ο λογαριασμός έχει αρκετά χρήματα, ειδάλλως οι «τσουχτεροί» τόκοι καραδοκούν.
Αντίστοιχη ακριβή παγίδα αφορά τη μεταφορά οφειλών σε καταναλωτικά δάνεια. Στην περίπτωση αυτή, μόλις ο πελάτης εξοφλήσει, η τράπεζα δεν «κλείνει» το δάνειο αλλά το μετατρέπει σε ισόποσο ανοικτό. Αυτό σημαίνει ότι ο δανειολήπτης μπορεί να «τραβήξει» άμεσα χρήματα για να καλύψει τις ανάγκες του. Με τη διαφορά όμως ότι ακόμα και αν δεν το κάνει, τα ανοικτά δάνεια επιβαρύνονται με ετήσια έξοδα, τα οποία φτάνουν τα 150 ευρώ. Για να τα αποφύγει κανείς, θα πρέπει να ζητήσει ο ίδιος από την τράπεζα να το «κλείσει» οριστικά την οφειλή, αλλιώς στο τέλος του έτους θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
Η τρίτη «κακοτοπιά» έχει να κάνει με τα επιτόκια δύο ταχυτήτων που χρεώνουν οι τράπεζες, για μεταφορές χρημάτων και για άλλες συναλλαγές. Δηλαδή, σε πολλές περιπτώσεις, δελεάζουν τους κατόχους πλαστικού χρήματος με χαμηλότερα επιτόκια –που ξεκινούν περίπου από το 7%- αν μεταφέρουν σε αυτές άλλες οφειλές. «Ξεχνούν» όμως να αναφέρουν το γεγονός ότι οι νέες συναλλαγές δεν περιλαμβάνονται στην προσφορά, αλλά αντίθετα επιβαρύνονται με τα «κανονικά» επιτόκια, που σε πραγματικούς όρους φτάνουν το 20%. Έτσι, όποιος «ξεχαστεί» και χρησιμοποιήσει την κάρτα, νομίζοντας ότι θα πληρώσει λιγότερους τόκους, θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις η παγίδα είναι διπλή, καθώς τα χαμηλά επιτόκια είτε έχουν ημερομηνία λήξεως είτε εξαρτώνται από τη χρήση της κάρτας, γεγονός που σημαίνει ότι η μεταφορά πολύ εύκολα μπορεί να δίνει «δώρο-άδωρο» για όποιον δεν προσέξει.
Γιώργος Θεοδώρου
www.bankingnews.gr
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιβολή τόκων σε όλο το ποσό της πιστωτικής κάρτας στην περίπτωση μερικής εξόφλησης. Δηλαδή, αν κάποιος μεταφέρει π.χ. 3.000 ευρώ από μια άλλη τράπεζα, αλλά πληρώσει μόνο τα 2.000 ή τα 2.500, στο τέλος του μήνα θα του επιβληθούν τόκοι για όλο το αρχικό χρέος, ακόμα και αν στην πραγματικότητα οφείλει σαφώς λιγότερα χρήματα. Η «παγίδα» αυτή μπορεί να είναι ιδιαίτερα «τσουχτερή» στην περίπτωση μεγάλων μεταφορών, καθώς οι τόκοι είναι της τάξεως του 18% με 20%. Για παράδειγμα, αν κάποιος μεταφέρει 1.000 ευρώ, αλλά πληρώσει μόνο τα 900, θα επιβαρυνθεί με τόκους περίπου 17 ευρώ στο τέλος του μήνα.
Μάλιστα, το τρικ αυτό των τραπεζών συνδυάζεται με το «ψαλίδι» στην άτοκη περίοδο χάριτος που μέχρι πρότινος έφτανε ακόμη και τους 12 μήνες. Τώρα στις μεταφορές τα χρήματα τοκίζονται από την πρώτη κιόλας ημέρα, παρά το γεγονός ότι συχνά οι πελάτες των τραπεζών δεν το γνωρίζουν.
Προκειμένου να αποφύγει κανείς το συγκεκριμένο σκόπελο, θα πρέπει να αποπληρώσει έγκαιρα το σύνολο του ποσού. Μια καλή λύση, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο είναι να συνδέσει την κάρτα με κάποιο λογαριασμό τράπεζας, ζητώντας ολική εξόφληση. Ακόμη και τότε όμως, θα πρέπει να εξασφαλίσει ότι ο λογαριασμός έχει αρκετά χρήματα, ειδάλλως οι «τσουχτεροί» τόκοι καραδοκούν.
Αντίστοιχη ακριβή παγίδα αφορά τη μεταφορά οφειλών σε καταναλωτικά δάνεια. Στην περίπτωση αυτή, μόλις ο πελάτης εξοφλήσει, η τράπεζα δεν «κλείνει» το δάνειο αλλά το μετατρέπει σε ισόποσο ανοικτό. Αυτό σημαίνει ότι ο δανειολήπτης μπορεί να «τραβήξει» άμεσα χρήματα για να καλύψει τις ανάγκες του. Με τη διαφορά όμως ότι ακόμα και αν δεν το κάνει, τα ανοικτά δάνεια επιβαρύνονται με ετήσια έξοδα, τα οποία φτάνουν τα 150 ευρώ. Για να τα αποφύγει κανείς, θα πρέπει να ζητήσει ο ίδιος από την τράπεζα να το «κλείσει» οριστικά την οφειλή, αλλιώς στο τέλος του έτους θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
Η τρίτη «κακοτοπιά» έχει να κάνει με τα επιτόκια δύο ταχυτήτων που χρεώνουν οι τράπεζες, για μεταφορές χρημάτων και για άλλες συναλλαγές. Δηλαδή, σε πολλές περιπτώσεις, δελεάζουν τους κατόχους πλαστικού χρήματος με χαμηλότερα επιτόκια –που ξεκινούν περίπου από το 7%- αν μεταφέρουν σε αυτές άλλες οφειλές. «Ξεχνούν» όμως να αναφέρουν το γεγονός ότι οι νέες συναλλαγές δεν περιλαμβάνονται στην προσφορά, αλλά αντίθετα επιβαρύνονται με τα «κανονικά» επιτόκια, που σε πραγματικούς όρους φτάνουν το 20%. Έτσι, όποιος «ξεχαστεί» και χρησιμοποιήσει την κάρτα, νομίζοντας ότι θα πληρώσει λιγότερους τόκους, θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις η παγίδα είναι διπλή, καθώς τα χαμηλά επιτόκια είτε έχουν ημερομηνία λήξεως είτε εξαρτώνται από τη χρήση της κάρτας, γεγονός που σημαίνει ότι η μεταφορά πολύ εύκολα μπορεί να δίνει «δώρο-άδωρο» για όποιον δεν προσέξει.
Γιώργος Θεοδώρου
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών