γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχει λάβει πλέον παγκόσμια διάσταση τις τελευταίες ημέρες. Και αυτό γιατί ενώ μία τέτοια λύση για ένα υπερχρεωμένο κράτος του αναπτυσσόμενου κόσμου είναι συνηθισμένη, για μία χώρα του αναπτυγμένου όμως, και δη της ευρωζώνης είναι κάτι πρωτάκουστο.
Στο τραπέζι πολλά σενάρια τα οποία πολλές φορές φέρουν άρωμα Λατινικής Αμερικής. Αν και πολλοί δείχνουν τη μικρή χώρα της Ουρουγουάης με την παραδειγματική αναδιάρθρωση που έκανε το 2003, υπάρχουν πολλές διαφορές που δεν καθιστούν παραγωγική αυτή τη σύγκριση, παρατηρεί το περιοδικό Economist.
Η Ουρουγουάη έπεισε το 2003 τους πιστωτές τους να ανταλλάξουν τα ομόλογα που κατείχαν με άλλα, ίδιας αξίας και επιτοκίου, αλλά μεγαλύτερης διάρκειας ωρίμανσης κατά 5 χρόνια. Αυτό της επέστρεψε ένα δημοσιονομικό όφελος περίπου 15%, με ελάχιστο κόστος. Γι' αυτό και την επαύριο της αναδιάρθρωσης αποτάθηκε με επιτυχία στις διεθνείς αγορές από όπου και άντλησε κεφάλαια.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα του 2011 δεν είναι Ουρουγουάη του 2003. Το χρέος της Ελλάδας θα φτάσει το 2012 στο 160%, το διπλάσιο δηλαδή από το χρέος της Ουρουγουάης. Η Ελλάδα δεν έχει την τύχη μίας ισχυρής ανάπτυξης, όπως είχε η Ουρουγουάη, η οποία αναπτυσσόταν με ρυθμό 6,1% εξαιτίας της αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων. Λαμβάνοντας υπόψιν αυτά τα δεδομένα η Ελλάδα δε θα πετύχει να θέσει σε βιώσιμη τροχιά το χρέος της με μία απλή επιμήκυνση του ορίζοντα ωρίμανσης των ομολόγων της. Εάν δεν προχωρήσει σε μείωση του χρέους το μόνο που έχει να κερδίσει είναι απλά “χρόνο”.
Η πιο ακριβής σύγκριση, κατά τον Economist είναι η κρίση χρέους του 1980 στη Λατινική Αμερική. Η Ελλάδα είναι η “προτομή” του Μεξικό του 1982. Η έκθεση μεγάλων αμερικανικών τραπεζών στην Λατ. Αμερική είναι τεράστια. Εάν συνέβαινε μία άτακτη αναδιάρθρωση χρέους πολλές αμερικανικές τράπεζες θα κατέγραφαν τόσες ζημιές που θα καθίσταντο μη βιώσιμες.
Τότε είχε προταθεί ένα σχέδιο από τον υπουργό οικονομικών των ΗΠΑ εκείνης της εποχής, James Baker. Το σχέδιο ήταν μίας ήπιας αναδιάρθρωσης μέσω μικρής επιμήκυνσης του χρέους, ώστε να δοθεί χρόνος στις αμερικανικές τράπεζες να ανακάμψουν. Ότι δηλαδή συζητείται τώρα και για την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα; Το 1989 διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Τότε ήρθε ο Nicholas Brandy, υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ και πρότεινε τη μείωση του χρέους, με τα γνωστά αποτελέσματα της ανάκαμψης αυτών των χωρών. Ωστόσο, η Λατινική Αμερική έχασε μία δεκαετία. Το 1992 το κατακεφαλήν εισόδημα ήταν το ίδιο με αυτό που ήταν δέκα χρόνια νωρίτερα.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχέδιο Brady, όχι Baker, συστήνει ο Economist. Θα “χτυπήσει” ορισμένες ευρωπαϊκές τράπεζες, και ιδιαίτερα τις ελληνικές, αλλά το πλήγμα θα είναι διαχειρίσιμο. Μόνο οι ελληνικές πιθανόν να χρειαστούν περαιτέρω βοήθεια, αλλά θα είναι προτιμότερο από το να βρίσκονται σε διαρκή πίεση για χρόνια.
Όσον αφορά τώρα για τους Ευρωπαίους πολιτικούς; Είναι δύσκολο να πείσουν τους ψηφοφόρους τους για αυτή τη λύση, αλλά εάν στηριχτούν στο πολιτικό κόστος (όπως οι Φιλανδοί) για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, τότε θα έρθουν αντιμέτωποι με μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον. Ο μοναδικός δρόμος που δεν πρέπει να ακολουθήσουν οι Ευρωπαίοι είναι να προσποιούνται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αλεξάνδρα Τόμπρα
www.bankingnews.gr
Η Ουρουγουάη έπεισε το 2003 τους πιστωτές τους να ανταλλάξουν τα ομόλογα που κατείχαν με άλλα, ίδιας αξίας και επιτοκίου, αλλά μεγαλύτερης διάρκειας ωρίμανσης κατά 5 χρόνια. Αυτό της επέστρεψε ένα δημοσιονομικό όφελος περίπου 15%, με ελάχιστο κόστος. Γι' αυτό και την επαύριο της αναδιάρθρωσης αποτάθηκε με επιτυχία στις διεθνείς αγορές από όπου και άντλησε κεφάλαια.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα του 2011 δεν είναι Ουρουγουάη του 2003. Το χρέος της Ελλάδας θα φτάσει το 2012 στο 160%, το διπλάσιο δηλαδή από το χρέος της Ουρουγουάης. Η Ελλάδα δεν έχει την τύχη μίας ισχυρής ανάπτυξης, όπως είχε η Ουρουγουάη, η οποία αναπτυσσόταν με ρυθμό 6,1% εξαιτίας της αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων. Λαμβάνοντας υπόψιν αυτά τα δεδομένα η Ελλάδα δε θα πετύχει να θέσει σε βιώσιμη τροχιά το χρέος της με μία απλή επιμήκυνση του ορίζοντα ωρίμανσης των ομολόγων της. Εάν δεν προχωρήσει σε μείωση του χρέους το μόνο που έχει να κερδίσει είναι απλά “χρόνο”.
Η πιο ακριβής σύγκριση, κατά τον Economist είναι η κρίση χρέους του 1980 στη Λατινική Αμερική. Η Ελλάδα είναι η “προτομή” του Μεξικό του 1982. Η έκθεση μεγάλων αμερικανικών τραπεζών στην Λατ. Αμερική είναι τεράστια. Εάν συνέβαινε μία άτακτη αναδιάρθρωση χρέους πολλές αμερικανικές τράπεζες θα κατέγραφαν τόσες ζημιές που θα καθίσταντο μη βιώσιμες.
Τότε είχε προταθεί ένα σχέδιο από τον υπουργό οικονομικών των ΗΠΑ εκείνης της εποχής, James Baker. Το σχέδιο ήταν μίας ήπιας αναδιάρθρωσης μέσω μικρής επιμήκυνσης του χρέους, ώστε να δοθεί χρόνος στις αμερικανικές τράπεζες να ανακάμψουν. Ότι δηλαδή συζητείται τώρα και για την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα; Το 1989 διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Τότε ήρθε ο Nicholas Brandy, υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ και πρότεινε τη μείωση του χρέους, με τα γνωστά αποτελέσματα της ανάκαμψης αυτών των χωρών. Ωστόσο, η Λατινική Αμερική έχασε μία δεκαετία. Το 1992 το κατακεφαλήν εισόδημα ήταν το ίδιο με αυτό που ήταν δέκα χρόνια νωρίτερα.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχέδιο Brady, όχι Baker, συστήνει ο Economist. Θα “χτυπήσει” ορισμένες ευρωπαϊκές τράπεζες, και ιδιαίτερα τις ελληνικές, αλλά το πλήγμα θα είναι διαχειρίσιμο. Μόνο οι ελληνικές πιθανόν να χρειαστούν περαιτέρω βοήθεια, αλλά θα είναι προτιμότερο από το να βρίσκονται σε διαρκή πίεση για χρόνια.
Όσον αφορά τώρα για τους Ευρωπαίους πολιτικούς; Είναι δύσκολο να πείσουν τους ψηφοφόρους τους για αυτή τη λύση, αλλά εάν στηριχτούν στο πολιτικό κόστος (όπως οι Φιλανδοί) για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, τότε θα έρθουν αντιμέτωποι με μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον. Ο μοναδικός δρόμος που δεν πρέπει να ακολουθήσουν οι Ευρωπαίοι είναι να προσποιούνται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αλεξάνδρα Τόμπρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών