γράφει : ΜΑΡΙΝΑ ΦΟΥΝΤΑ
Να σταματήσει η Ευρώπη να παραμένει προσκολλημένη στους στόχους της μείωσης του χρέους και των ελλειμμάτων μέσω της λιτότητας και να συμφωνήσει σε ένα ομαλό σχέδιο δημοσιονομικής ένωσης που θα επιτρέψει την εισαγωγή του ευρωομολόγου, καλεί τους Ευρωπαίους ο αναλυτής της JP Morgan, David Mackie.
Θεωρητικά θα ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί ένα σύστημα με το οποίο μια κεντρική υπηρεσία διαχείρισης του χρέους θα μπορούσε να εκδώσει από κοινού και εις ολόκληρον εγγυημένα ομόλογα και στη συνέχεια να κατανέμει τη χρηματοδότηση στις εθνικές κυβερνήσεις. Το μέγεθος της κατανομής και το επιτόκιο θα εξαρτηθεί από τη συμφωνηθείσα πορεία των δημοσιονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Στο βαθμό που οι κυβερνήσεις θα απέκλιναν από τη συμφωνηθείσα διαδρομή, το κόστος δανεισμού θα ανέβαινε. Μέχρι τώρα, είναι το εύκολο αναφέρει ο αναλυτής της JP Morgan. Αλλά, υπάρχει σημαντικά πρακτικά προβλήματα, εκτός από το βασικό ζήτημα για το πώς ο οργανισμός διαχείρισης του χρέους θα διαμορφώνει τις αποφάσεις του.
Πέντε από τα βασικά κριτήρια που θα πρέπει να τηρούνται είναι τα εξής:
-το μέγεθος του δημόσιου τομέα
-το ύψος των αμοιβών του δημοσίου τομέα
-η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης
-η γενναιοδωρία του συστήματος πρόνοιας
-η έκταση της φοροδιαφυγής
Ήδη οι διαφορές μεταξύ των χωρών της ζώνης του ευρώ είναι τεράστιες. Πώς θα αντιμετωπιστούν αυτές, αναρωτιέται ο αναλυτής David Mackie, επισημαίνοντας ότι η Γερμανία έχει καταστήσει σαφές ότι για να δώσει το πράσινο φως για την ενιαιοποίηση του χρέους, οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να παραδώσουν την κυριαρχία τους σ’αυτήν.
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα διαρροές, στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 28-29 Ιουνίου, θα εξεταστεί κάποια φόρμουλα συμβιβασμού μεταξύ της παροχής της εθνικής κυριαρχίας και της κατανομής των βαρών. Η Γερμανία θα απαιτήσει έλεγχο στη φορολογική πολιτική, τα τραπεζικά ζητήμτα και τις διαρθρωτικές πολιτικές. Ο επιμερισμός των βαρών, εν τω μεταξύ, μπορεί να είναι είτε ρητός (μέσω δημοσιονομικών μεταβιβάσεων, μείωσης του χρέους και ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών) ή ενδεχόμενος (μέσω ευρωομολόγων και εγγύησης καταθέσεων).
Το αρχικό όραμα της συνθήκης του Μάαστριχτ έθετε σημαντικά όρια στις επεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών μελών: εθνική κυριαρχία σε όλους τους τομείς εκτός από τη νομισματική πολιτική, αλλά χωρίς τον επιμερισμό των βαρών. Ωστόσο, υπό το στόχο της υποχρέωσης τα κράτη να μειώσουν το χρέος τους στο 60% του ΑΕΠ, μέσω της πολιτικής λιτότητας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, μακροπρόθεσμα, τα δάνεια με ευνοϊκούς όρους επιτοκίων, αντιπροσώπευαν μια περιορισμένη μορφή επιμερισμού των βαρών, αν και υπήρξε κάποια μείωση σε επίπεδο εθνικό κυριαρχίας.
Είναι πλέον σαφές σε όλους ότι η προσέγγιση της ευρωπαϊκής πολιτικής τα τελευταία δύο χρόνια έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή η Ζώνη δεν είναι σε θέση να κερδίσει αρκετό χρόνο, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν οι μηχανισμοί στήριξης EFSF και ESM, αλλά από το γεγονός ότι το βάρος της προσαρμογής, της συνδυασμένης επίδρασης του χρέους και της τραπεζικής απομόχλευσης πέφτει μεμονωμένα στα κράτη, σύμφωνα με τον αναλυτή της JP Morgan.
Δεδομένων των πρόσφατων εξελίξεων, δεν είναι έκπληξη το ότι δεν είναι πλέον ευρέως αποδεκτό ότι η ευρωζώνη πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση μεγαλύτερης κατανομής των βαρών. Οι πραγματικές διαφωνίες θεωρούν ότι το αντάλλαγμα της μείωσης της εθνικής κυριαρχίας είναι ακριβό. Η Γερμανία πιστεύει ότι μεγάλο μέρος της κυριαρχίας πρέπει να παραχωρηθεί με την πάροδο του χρόνου στο όνομα της κατανομής των βαρών, καθώς ο πρόωρος επιμερισμός των βαρών τείνει να εμποδίσει φορολογικές, τραπεζικές και διαρθρωτικές προσαρμογές.
Η πρόκληση για τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ είναι να συμφωνηθεί μία πορεία για την εξισορρόπηση μεταξύ της εθνικής κυριαρχίας και της κατανομής των βαρών, με τρόπο που να εξασφαλίζει ότι οι κατάλληλες δημοσιονομικές πολιτικές, τραπεζικές και διαρθρωτικές προσαρμογές θα είναι εφαρμόσιμες.
Το συμπέρασμα του αναλυτή της JP Morgan είναι ότι ακόμη και να συμφωνηθεί μια πορεία για την κατανομή των βαρών, με τη μορφή μιας φορολογικής και τραπεζικής ένωσης δεν είναι αρκετή για να αλλάξει πορεία της ευρωζώνης τα επόμενα χρόνια. Τα βασικά προβλήματα, δηλαδή το μέγεθος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τα επίπεδα του χρέους είναι σημαντικά και δυσεπίλυτα. Το όφελος με τη εισαγωγή ευρωομολόγων δεν είναι μόνο η μείωση του κόστους δανεισμού για τις περιφερειακές χώρες. Είναι επίσης και η αύξηση του επιπέδου ισορροπίας της μόχλευσης για τις περιφερειακές χώρες, που θα επιτρέψει μια λιγότερο επιθετική δημοσιονομική προσαρμογή. Η εμπιστοσύνη θα αποκατασταθεί σίγουρα αν υπάρξει μια αξιόπιστη συμφωνία. Αλλά εάν οι Ευρωπαίοι εμμείνουν στους στόχους του χρέους στο 60% του ΑΕΠ, τότε η ανάπτυξη είναι πιθανό να είναι αδύναμη τα επόμενα χρόνια, ακόμη και με την προοπτική του μεγαλύτερου επιμερισμού των βαρών.
www.bankingnews.gr
Πέντε από τα βασικά κριτήρια που θα πρέπει να τηρούνται είναι τα εξής:
-το μέγεθος του δημόσιου τομέα
-το ύψος των αμοιβών του δημοσίου τομέα
-η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης
-η γενναιοδωρία του συστήματος πρόνοιας
-η έκταση της φοροδιαφυγής
Ήδη οι διαφορές μεταξύ των χωρών της ζώνης του ευρώ είναι τεράστιες. Πώς θα αντιμετωπιστούν αυτές, αναρωτιέται ο αναλυτής David Mackie, επισημαίνοντας ότι η Γερμανία έχει καταστήσει σαφές ότι για να δώσει το πράσινο φως για την ενιαιοποίηση του χρέους, οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να παραδώσουν την κυριαρχία τους σ’αυτήν.
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα διαρροές, στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 28-29 Ιουνίου, θα εξεταστεί κάποια φόρμουλα συμβιβασμού μεταξύ της παροχής της εθνικής κυριαρχίας και της κατανομής των βαρών. Η Γερμανία θα απαιτήσει έλεγχο στη φορολογική πολιτική, τα τραπεζικά ζητήμτα και τις διαρθρωτικές πολιτικές. Ο επιμερισμός των βαρών, εν τω μεταξύ, μπορεί να είναι είτε ρητός (μέσω δημοσιονομικών μεταβιβάσεων, μείωσης του χρέους και ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών) ή ενδεχόμενος (μέσω ευρωομολόγων και εγγύησης καταθέσεων).
Το αρχικό όραμα της συνθήκης του Μάαστριχτ έθετε σημαντικά όρια στις επεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών μελών: εθνική κυριαρχία σε όλους τους τομείς εκτός από τη νομισματική πολιτική, αλλά χωρίς τον επιμερισμό των βαρών. Ωστόσο, υπό το στόχο της υποχρέωσης τα κράτη να μειώσουν το χρέος τους στο 60% του ΑΕΠ, μέσω της πολιτικής λιτότητας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, μακροπρόθεσμα, τα δάνεια με ευνοϊκούς όρους επιτοκίων, αντιπροσώπευαν μια περιορισμένη μορφή επιμερισμού των βαρών, αν και υπήρξε κάποια μείωση σε επίπεδο εθνικό κυριαρχίας.
Είναι πλέον σαφές σε όλους ότι η προσέγγιση της ευρωπαϊκής πολιτικής τα τελευταία δύο χρόνια έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή η Ζώνη δεν είναι σε θέση να κερδίσει αρκετό χρόνο, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν οι μηχανισμοί στήριξης EFSF και ESM, αλλά από το γεγονός ότι το βάρος της προσαρμογής, της συνδυασμένης επίδρασης του χρέους και της τραπεζικής απομόχλευσης πέφτει μεμονωμένα στα κράτη, σύμφωνα με τον αναλυτή της JP Morgan.
Δεδομένων των πρόσφατων εξελίξεων, δεν είναι έκπληξη το ότι δεν είναι πλέον ευρέως αποδεκτό ότι η ευρωζώνη πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση μεγαλύτερης κατανομής των βαρών. Οι πραγματικές διαφωνίες θεωρούν ότι το αντάλλαγμα της μείωσης της εθνικής κυριαρχίας είναι ακριβό. Η Γερμανία πιστεύει ότι μεγάλο μέρος της κυριαρχίας πρέπει να παραχωρηθεί με την πάροδο του χρόνου στο όνομα της κατανομής των βαρών, καθώς ο πρόωρος επιμερισμός των βαρών τείνει να εμποδίσει φορολογικές, τραπεζικές και διαρθρωτικές προσαρμογές.
Η πρόκληση για τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ είναι να συμφωνηθεί μία πορεία για την εξισορρόπηση μεταξύ της εθνικής κυριαρχίας και της κατανομής των βαρών, με τρόπο που να εξασφαλίζει ότι οι κατάλληλες δημοσιονομικές πολιτικές, τραπεζικές και διαρθρωτικές προσαρμογές θα είναι εφαρμόσιμες.
Το συμπέρασμα του αναλυτή της JP Morgan είναι ότι ακόμη και να συμφωνηθεί μια πορεία για την κατανομή των βαρών, με τη μορφή μιας φορολογικής και τραπεζικής ένωσης δεν είναι αρκετή για να αλλάξει πορεία της ευρωζώνης τα επόμενα χρόνια. Τα βασικά προβλήματα, δηλαδή το μέγεθος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τα επίπεδα του χρέους είναι σημαντικά και δυσεπίλυτα. Το όφελος με τη εισαγωγή ευρωομολόγων δεν είναι μόνο η μείωση του κόστους δανεισμού για τις περιφερειακές χώρες. Είναι επίσης και η αύξηση του επιπέδου ισορροπίας της μόχλευσης για τις περιφερειακές χώρες, που θα επιτρέψει μια λιγότερο επιθετική δημοσιονομική προσαρμογή. Η εμπιστοσύνη θα αποκατασταθεί σίγουρα αν υπάρξει μια αξιόπιστη συμφωνία. Αλλά εάν οι Ευρωπαίοι εμμείνουν στους στόχους του χρέους στο 60% του ΑΕΠ, τότε η ανάπτυξη είναι πιθανό να είναι αδύναμη τα επόμενα χρόνια, ακόμη και με την προοπτική του μεγαλύτερου επιμερισμού των βαρών.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών