γράφει : Δ.Ν.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ: Ο δανεισμός παραμένει ένα στοιχείο ρίσκου στους ισολογισμούς που βρίσκεται υπό συνεχή αξιολόγηση. Μια δανεισμένη εταιρία δεν είναι απαραίτητα επικίνδυνη ή επισφαλής εταιρία.
Όταν η οικονομία είναι ανθηρή μέσω της μόχλευσης η απόδοση των ιδίων κεφαλαίων βελτιώνεται, τα δάνεια εξυπηρετούνται και οι μέτοχοι αυξάνουν πιο γρήγορα την αξία της επένδυσης τους.
Όταν όμως η οικονομία συρρικνώνεται ένας ακριβός δανεισμός ροκανίζει τα λειτουργικά αποτελέσματα και την ρευστότητα της εταιρίας.
Παρά το ότι οι χρεωστικοί τόκοι μπορούν να θεωρηθούν «φορολογική ασπίδα» αφού έχουν διαφορετικό συντελεστή φορολόγησης από τα καθαρά κέρδη (15% έναντι 25%) δεν παύουν να αποτελούν μια εξωτερική εκροή
Που αποδυναμώνει το ταμείο της εταιρίας αποτελώντας άμεση ταμειακή εκροή την στιγμή που οι απαιτήσεις εισπράττονται με πιο αργούς ρυθμούς.
Στους καιρούς που ζούμε οι εταιρίες που έχουν τραπεζικό δανεισμό αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη εμπειρία: Ακόμα και αν είναι συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους δέχονται την πίεση της πιστωτικής συρρίκνωσης.
Τουτέστιν οι τράπεζες προκειμένου να απομοχλεύσουν τον ισολογισμό τους ζητάνε πίσω μέρος ή το σύνολο των δανείων που έχουν χορηγήσει ανεξάρτητα από την ποιότητα των πελατών τους.
Αυτό σημαίνει ότι πολλά δάνεια δεν ανανεώνονται ενώ την ίδια στιγμή οι γραμμές χρηματοδότησης σε κεφάλαια κίνησης συρρικνώνονται.
Μετά την ανακεφαλαιοποίηση βέβαια οι τράπεζες έχουν μειώσει τις «οχλήσεις» προς τις εταιρίες χωρίς όμως να έχουν επαναφέρει τα πιστωτικά όρια σε κάποιο επίπεδο που να δημιουργεί κάποια άνεση.
Η παραπάνω εξέλιξη έχει οδηγήσει πολλές εταιρίες να κρατάνε ανοικτές γραμμές δανεισμού χωρίς να τις χρειάζονται...
Αφού το ταμείο τους καλύπτει σημαντικό μέρος ή εξοφλεί ακόμα και ολοσχερώς τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Όμως πιθανότατα δεν θα μπορούσαν να βρουν ανάλογη ρευστότητα, αν την χρειαστούν.
Όταν η οικονομία είναι ανθηρή μέσω της μόχλευσης η απόδοση των ιδίων κεφαλαίων βελτιώνεται, τα δάνεια εξυπηρετούνται και οι μέτοχοι αυξάνουν πιο γρήγορα την αξία της επένδυσης τους.
Όταν όμως η οικονομία συρρικνώνεται ένας ακριβός δανεισμός ροκανίζει τα λειτουργικά αποτελέσματα και την ρευστότητα της εταιρίας.
Παρά το ότι οι χρεωστικοί τόκοι μπορούν να θεωρηθούν «φορολογική ασπίδα» αφού έχουν διαφορετικό συντελεστή φορολόγησης από τα καθαρά κέρδη (15% έναντι 25%) δεν παύουν να αποτελούν μια εξωτερική εκροή
Που αποδυναμώνει το ταμείο της εταιρίας αποτελώντας άμεση ταμειακή εκροή την στιγμή που οι απαιτήσεις εισπράττονται με πιο αργούς ρυθμούς.
Στους καιρούς που ζούμε οι εταιρίες που έχουν τραπεζικό δανεισμό αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη εμπειρία: Ακόμα και αν είναι συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους δέχονται την πίεση της πιστωτικής συρρίκνωσης.
Τουτέστιν οι τράπεζες προκειμένου να απομοχλεύσουν τον ισολογισμό τους ζητάνε πίσω μέρος ή το σύνολο των δανείων που έχουν χορηγήσει ανεξάρτητα από την ποιότητα των πελατών τους.
Αυτό σημαίνει ότι πολλά δάνεια δεν ανανεώνονται ενώ την ίδια στιγμή οι γραμμές χρηματοδότησης σε κεφάλαια κίνησης συρρικνώνονται.
Μετά την ανακεφαλαιοποίηση βέβαια οι τράπεζες έχουν μειώσει τις «οχλήσεις» προς τις εταιρίες χωρίς όμως να έχουν επαναφέρει τα πιστωτικά όρια σε κάποιο επίπεδο που να δημιουργεί κάποια άνεση.
Η παραπάνω εξέλιξη έχει οδηγήσει πολλές εταιρίες να κρατάνε ανοικτές γραμμές δανεισμού χωρίς να τις χρειάζονται...
Αφού το ταμείο τους καλύπτει σημαντικό μέρος ή εξοφλεί ακόμα και ολοσχερώς τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Όμως πιθανότατα δεν θα μπορούσαν να βρουν ανάλογη ρευστότητα, αν την χρειαστούν.
Σχόλια αναγνωστών