Ο Πούτιν αποφάσισε να μετατρέψει την πικρία για την απώλεια του ελέγχου στις γειτονικές χώρες στο επίκεντρο της πολιτικής του, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς.
Το 2017 σηματοδοτεί την 25η επέτειο από την επίσημη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Αλλά, αντί να γιορτάζουν, πολλοί Ρώσοι - και μερικοί άνθρωποι στη Δύση - είναι προβληματισμένοι γι’ αυτό το αποτέλεσμα αναφέρει σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του το Caucasus Institute και ο Ghia Nodia ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου του Καυκάσου για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη στην Τιφλίδα, της Γεωργίας.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν βρίσκεται στην κορυφή της λίστας όσων αμφισβητούν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Έκανε γνωστή τη θέση του σχετικά με τη διάλυση της ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) το 2005, όταν ο ίδιος αποκάλεσε την κατάρρευση ως «μια σημαντική γεωπολιτική τραγωδία του 20ου αιώνα».
Και μερικοί παράγοντες στη Δύση στήριξαν τα νέα κράτη που προέκυψαν από τα συντρίμμια της ΕΣΣΔ – π.χ. την Ουκρανία και τις δημοκρατίες της Βαλτικής, ιδίως – αποτελώντας την κύρια πηγή ρεβανσισμού της Ρωσίας στον κόσμο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Οι αμφιβολίες αυτές έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την συναίνεση που επικρατούσε για πολλά χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη την περίοδο 1989-1991.
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σηματοδότησε όχι μόνο την απελευθέρωση της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και το θρίαμβο των φιλελεύθερων ιδεών.
Αλλά το τέλος της ΕΣΣΔ θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί ως νίκη για τον εθνικισμό.
Πράγματι, ήταν ο φόβος της εθνικιστικής βίας που οδήγησε τότε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ George H.W. Bush και τον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ να βοηθήσουν τον τελευταίο πρόεδρο της ΕΣΣΔ, τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, να κρατήσει την Σοβιετική Ένωση ενωμένη αλλά η ιστορία διδάσκει ότι η προσπάθεια απέτυχε η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε.
Στην πραγματικότητα, οι συμφωνίες που υπήρξαν γνωστές ως Belovezha επισημοποίησαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ολοκλήρωσε μια διαδικασία που ξεκίνησε το 1989.
Οι διαφορές μεταξύ των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και των Σοβιετικών Δημοκρατιών ήταν σημαντικές, αλλά μια ομοιότητα ήταν ζωτικής σημασίας:
σε όλες αυτές τις οι χώρες, το Κρεμλίνο είχε επιβάλει τον κομμουνισμό με την απειλή των όπλων και της βίας.
Η ΕΣΣΔ θα μπορούσε να επιβιώσει μόνο εφ 'όσον η Ρωσία διατηρούσε τον έλεγχο της αυτοκρατορίας - και μόνο αν ο Γκορμπατσόφ ήταν πρόθυμος να χρησιμοποιήσει βία για να παρατείνει αυτόν τον έλεγχο.
Πολλοί δυτικοί στρατηγικοί αναλυτές και επιστήμονες στηρίζουν την αξιολόγησή τους σε μια εσφαλμένη υπόθεση:
Η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να συνεχίσει την ύπαρξη της εάν στηριζόταν σε ένα κοινό Σύνταγμα.
Αυτό είναι λάθος.
Οι λαοί που αποτελούσαν την ΕΣΣΔ είχαν διαφορετικές ιστορίες πολύ πριν την ρωσική κυριαρχία και στο πλαίσιο της πολιτικής των εθνικοτήτων του σοβιετικού συστήματος, η ταυτότητά τους ως μελών των διακριτών πολιτικών μονάδων είχε πράγματι ενοποιηθεί.
Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, εμφανίζονται πολύ γρήγορα διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές προτιμήσεις.
Φυσικά, μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους, ορισμένα από αυτά τα νέα κράτη-έθνη αγωνίζονται για την ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών και βιώσιμων οικονομιών.
Άλλες χώρες, δεν αποτελεί έκπληξη, μετατράπησαν σε ολοκληρωτικές δικτατορίες.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αξίζει να γιορτάζεται, επειδή δημιούργησε μια νέα ευκαιρία για την ανάπτυξη σε ολόκληρη την απέραντη ενδοχώρα που η ΕΣΣΔ έλεγχε.
Αλλά θα πρέπει επίσης να εορτάζεται, γιατί αυτή διάλυση επετεύχθη σχετικά ομαλά και με ειρηνικό τρόπο.
Σε ορισμένες χώρες όπως η Γεωργία, υπήρξε μια περίοδος εμφυλίου πολέμου και χάους.
Αλλά αυτό ήταν ευθύνη της Γεωργίας.
Στο απόγειο της Σοβιετικής Ένωσης, όταν οι Γεωργιανοί ονειρεύονταν την ενδεχόμενη διάλυση της αυτοκρατορίας (γιατί όλες οι αυτοκρατορίες τελικά καταρρέουν), ουδείς τόλμησε να φανταστεί ότι θα συνέβαινε με ένα ομαλό τρόπο.
Και όμως, παρά την ειρηνική και ομαλή διάλυση της, η Σοβιετική Ένωση εξακολουθεί να αρνείται να πεθάνει εντελώς.
Ο Πούτιν αποφάσισε να μετατρέψει την πικρία για την απώλεια του ελέγχου στις γειτονικές χώρες στο επίκεντρο της πολιτικής του, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς.
Οι επιδρομές των ρώσων στη Γεωργία (2008) και την Ουκρανία (2014) - έφερε προσωρινή ικανοποίηση στους πολιορκούμενους Ρώσους και στην ανάγκη της εθνικής επιβεβαίωσης.
Αλλά η επιθετική συμπεριφορά του Πούτιν έχει προκαλέσει φόβο και στους γείτονές της Ρωσίας, μαζί με έντονη ανησυχία και σύγχυση στους κόλπους της διεθνούς κοινότητας.
Ποια άλλα πολιτικά σχέδια θα επιδιώξει ο Putin να εφαρμόσει για να αποκαταστήσει το χαμένο μεγαλείο της Ρωσίας παραμένει να αποδειχθεί.
Τα περισσότερα από τα έθνη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης έχουν σπαταλήσει πολλές ευκαιρίες τα τελευταία 25 χρόνια παρ 'όλα αυτά, έχουν αποδεχθεί να είναι οι κύριοι της μοίρας τους.
Ο Putin δεν θα καταφέρει να αντιστρέψει αυτή την εξέλιξη.
Τα σύνορα της ΕΣΣΔ
(Πρώτη Ενημέρωση: 10:03, Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου)
www.bankingnews.gr
Αλλά, αντί να γιορτάζουν, πολλοί Ρώσοι - και μερικοί άνθρωποι στη Δύση - είναι προβληματισμένοι γι’ αυτό το αποτέλεσμα αναφέρει σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του το Caucasus Institute και ο Ghia Nodia ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου του Καυκάσου για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη στην Τιφλίδα, της Γεωργίας.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν βρίσκεται στην κορυφή της λίστας όσων αμφισβητούν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Έκανε γνωστή τη θέση του σχετικά με τη διάλυση της ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) το 2005, όταν ο ίδιος αποκάλεσε την κατάρρευση ως «μια σημαντική γεωπολιτική τραγωδία του 20ου αιώνα».
Και μερικοί παράγοντες στη Δύση στήριξαν τα νέα κράτη που προέκυψαν από τα συντρίμμια της ΕΣΣΔ – π.χ. την Ουκρανία και τις δημοκρατίες της Βαλτικής, ιδίως – αποτελώντας την κύρια πηγή ρεβανσισμού της Ρωσίας στον κόσμο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Οι αμφιβολίες αυτές έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την συναίνεση που επικρατούσε για πολλά χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη την περίοδο 1989-1991.
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σηματοδότησε όχι μόνο την απελευθέρωση της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και το θρίαμβο των φιλελεύθερων ιδεών.
Αλλά το τέλος της ΕΣΣΔ θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί ως νίκη για τον εθνικισμό.
Πράγματι, ήταν ο φόβος της εθνικιστικής βίας που οδήγησε τότε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ George H.W. Bush και τον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ να βοηθήσουν τον τελευταίο πρόεδρο της ΕΣΣΔ, τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, να κρατήσει την Σοβιετική Ένωση ενωμένη αλλά η ιστορία διδάσκει ότι η προσπάθεια απέτυχε η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε.
Στην πραγματικότητα, οι συμφωνίες που υπήρξαν γνωστές ως Belovezha επισημοποίησαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ολοκλήρωσε μια διαδικασία που ξεκίνησε το 1989.
Οι διαφορές μεταξύ των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και των Σοβιετικών Δημοκρατιών ήταν σημαντικές, αλλά μια ομοιότητα ήταν ζωτικής σημασίας:
σε όλες αυτές τις οι χώρες, το Κρεμλίνο είχε επιβάλει τον κομμουνισμό με την απειλή των όπλων και της βίας.
Η ΕΣΣΔ θα μπορούσε να επιβιώσει μόνο εφ 'όσον η Ρωσία διατηρούσε τον έλεγχο της αυτοκρατορίας - και μόνο αν ο Γκορμπατσόφ ήταν πρόθυμος να χρησιμοποιήσει βία για να παρατείνει αυτόν τον έλεγχο.
Πολλοί δυτικοί στρατηγικοί αναλυτές και επιστήμονες στηρίζουν την αξιολόγησή τους σε μια εσφαλμένη υπόθεση:
Η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να συνεχίσει την ύπαρξη της εάν στηριζόταν σε ένα κοινό Σύνταγμα.
Αυτό είναι λάθος.
Οι λαοί που αποτελούσαν την ΕΣΣΔ είχαν διαφορετικές ιστορίες πολύ πριν την ρωσική κυριαρχία και στο πλαίσιο της πολιτικής των εθνικοτήτων του σοβιετικού συστήματος, η ταυτότητά τους ως μελών των διακριτών πολιτικών μονάδων είχε πράγματι ενοποιηθεί.
Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, εμφανίζονται πολύ γρήγορα διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές προτιμήσεις.
Φυσικά, μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους, ορισμένα από αυτά τα νέα κράτη-έθνη αγωνίζονται για την ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών και βιώσιμων οικονομιών.
Άλλες χώρες, δεν αποτελεί έκπληξη, μετατράπησαν σε ολοκληρωτικές δικτατορίες.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αξίζει να γιορτάζεται, επειδή δημιούργησε μια νέα ευκαιρία για την ανάπτυξη σε ολόκληρη την απέραντη ενδοχώρα που η ΕΣΣΔ έλεγχε.
Αλλά θα πρέπει επίσης να εορτάζεται, γιατί αυτή διάλυση επετεύχθη σχετικά ομαλά και με ειρηνικό τρόπο.
Σε ορισμένες χώρες όπως η Γεωργία, υπήρξε μια περίοδος εμφυλίου πολέμου και χάους.
Αλλά αυτό ήταν ευθύνη της Γεωργίας.
Στο απόγειο της Σοβιετικής Ένωσης, όταν οι Γεωργιανοί ονειρεύονταν την ενδεχόμενη διάλυση της αυτοκρατορίας (γιατί όλες οι αυτοκρατορίες τελικά καταρρέουν), ουδείς τόλμησε να φανταστεί ότι θα συνέβαινε με ένα ομαλό τρόπο.
Και όμως, παρά την ειρηνική και ομαλή διάλυση της, η Σοβιετική Ένωση εξακολουθεί να αρνείται να πεθάνει εντελώς.
Ο Πούτιν αποφάσισε να μετατρέψει την πικρία για την απώλεια του ελέγχου στις γειτονικές χώρες στο επίκεντρο της πολιτικής του, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς.
Οι επιδρομές των ρώσων στη Γεωργία (2008) και την Ουκρανία (2014) - έφερε προσωρινή ικανοποίηση στους πολιορκούμενους Ρώσους και στην ανάγκη της εθνικής επιβεβαίωσης.
Αλλά η επιθετική συμπεριφορά του Πούτιν έχει προκαλέσει φόβο και στους γείτονές της Ρωσίας, μαζί με έντονη ανησυχία και σύγχυση στους κόλπους της διεθνούς κοινότητας.
Ποια άλλα πολιτικά σχέδια θα επιδιώξει ο Putin να εφαρμόσει για να αποκαταστήσει το χαμένο μεγαλείο της Ρωσίας παραμένει να αποδειχθεί.
Τα περισσότερα από τα έθνη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης έχουν σπαταλήσει πολλές ευκαιρίες τα τελευταία 25 χρόνια παρ 'όλα αυτά, έχουν αποδεχθεί να είναι οι κύριοι της μοίρας τους.
Ο Putin δεν θα καταφέρει να αντιστρέψει αυτή την εξέλιξη.
Τα σύνορα της ΕΣΣΔ
(Πρώτη Ενημέρωση: 10:03, Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου)
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών