Ο γνωστός οικονομολόγος καλεί το ΔΝΤ και τους άλλους πιστωτές να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους
Σφοδρή κριτική στο ΔΝΤ και στον επικεφαλής οικονομολόγο του Olivier Blanchard, σχετικά με τις απαιτήσεις του Ταμείου από την Ελλάδα, ειδικά στο τομέα των συντάξεων αλλά και για το θέμα του δημόσιου χρέους, ασκεί με άρθρο του στο Project Syndicate ο γνωστός οικονομολόγος James Galbraith.
Στο άρθρο με τίτλο: «Οι δύσκολες επιλογές του ΔΝΤ για την Ελλάδα», στέκεται στο πρόσφατο άρθρο του Blanchard στο blog του ΔΝΤ και με αφορμή το ερώτημα που έθεσε «Πόση προσαρμογή πρέπει να γίνει από την Ελλάδα και πόση από τους επίσημους πιστωτές της», σημειώνει ότι αυτό εγείρει δύο ακόμα ερωτήματα: «Πόση προσαρμογή έχει ήδη κάνει η Ελλάδα» και «Έχουν δώσει τίποτα οι δανειστές»;
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν αναφέρει ότι τον Μάιο του 2010 η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 16% του ΑΕΠ από το 2010 έως το 2013.
Σαν αποτέλεσμα, συνεχίζει, η Ελλάδα προχώρησε από ένα πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα άνω του 10% του ΑΕΠ σε ένα πρωτογενές ισοζύγιο τον προηγούμενο χρόνο, «μακράν η μεγαλύτερη ανατροπή στην Ευρώπη μετά την κρίση».
Το ΔΝΤ αρχικά προέβλεψε ότι το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας θα συρρικνωθεί κατά περίπου 5% την περίοδο 2010-2011, θα σταθεροποιηθεί το 2012 και στη συνέχεια θα σταθεροποιηθεί.
Στην πραγματικότητα, αναφέρει ο Galbraith, το πραγματικό ΑΕΠ έπεσε κατά 25% και δεν έχει ανακάμψει.
Και επειδή το ονομαστικό ΑΕΠ έπεσε το 2014 και συνεχίζει να πέφτει, ο ρυθμός χρέους / ΑΕΠ, που υποτίθεται ότι θα σταθεροποιείτο τρία χρόνια πριν, συνεχίζει να αυξάνεται.
Όπως σημειώνει αποδείχθηκε ψευδής η υπόθεση / πρόβλεψη του ΔΝΤ και των άλλων πιστωτών της Ελλάδας ότι η μαζική δημοσιονομική συρρίκνωση έχει μόνο προσωρινό αντίκτυπο στην οικονομική δραστηριότητα, την απασχόληση και τους φόρους, και ότι μειώνοντας τους μισθούς, τις συντάξεις και τις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο θα υπάρξει μια μαγική επίδραση στην ανάπτυξη.
Αντιθέτως, τονίζει ο Galbraith, «η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας μετά το 2010 οδήγησε σε οικονομική καταστροφή και στη χειρότερη αποτυχία πρόβλεψης του ΔΝΤ μέχρι τώρα».
«Ο Blanchard θα έπρεπε να το ξέρει καλύτερα αντί να επιμένει σε αυτό το φιάσκο», σημειώνει ο Galbraith και προσθέτει ότι «εφόσον ο σύνδεσμος ανάμεσα στη «μεταρρύθμιση» και την ανάπτυξη έχει σπάσει - όπως έχει γίνει στην Ελλάδα – ο ισχυρισμός του καταρρέει».
Χωρίς δρόμο προς την ανάπτυξη, η απαίτηση των πιστωτών για ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ είναι ουσιαστικά μια έκκληση για περαιτέρω συρρίκνωση, ξεκινώντας με μια ακόμα βαθιά ύφεση αυτό τον χρόνο.
Αλλά αντί να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα και να προσαρμοστεί αναλόγως, συνεχίζει το άρθρο, ο Blanchard ζητά νέες περικοπές στις συντάξεις.
Αναφερόμενος στα όσα έγραψε ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ για τις συντάξεις, όπου μεταξύ άλλων υποστήριξε πως η μείωση των δαπανών για τις συντάξεις στο 1% του ΑΕΠ είναι απαραίτητη και μπορεί να γίνει προστατεύοντας παράλληλα τους χαμηλοσυνταξιούχους, σχολιάζει ότι «αψηφώντας τις αποδείξεις, το ΔΝΤ θέλει τώρα να βάλει στο στόχαστρο τον υπόλοιπο τομέα, συντάξεις, όπου μαζικές περικοπές – περισσότερο από 40% σε πολλές περιπτώσεις – έχουν ήδη γίνει.
Οι νέες περικοπές που απαιτούνται θα έπλητταν σοβαρά τους φτωχούς».
Στη συνέχεια σχολιάζει την έκκληση του Blanchard προς την ελληνική κυβέρνηση να προσφέρει «πραγματικά αξιόπιστα μέτρα» και αναρωτιέται : «Δεν θα έπρεπε να κάνει το ίδιο και το ΔΝΤ»;
Ακολούθως καταπιάνεται με το θέμα του δημόσιου χρέους και σημειώνει ότι όπως όλοι στο ΔΝΤ γνωρίζουν ένα υπερβολικό χρέος λέει ουσιαστικά στους επενδυτές: μπείτε με δική σας ευθύνη.
Σύμφωνα με τον Galbraith ένα υπερβολικό χρέος είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη και γι΄αυτό αργά ή γρήγορα κάθε κρίση χρέους τελειώνει με μια αναδιάρθρωση ή χρεοκοπία.
Και όπως σχολιάζει, «ο Blanchard ξέρει ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο ούτε ήταν σε καμιά φάση αυτή την περίοδο των πέντε ετών.
Σε αυτό το σημείο Ελλάδα και ΔΝΤ συμφωνούν», παρατηρεί ο Galbraith που κρίνει ότι η ελληνική πρόταση για το χρέος είναι αξιόπιστη.
Ο Blanchard επιμένει ότι τώρα είναι η ώρα για «σκληρές αποφάσεις και σκληρές δεσμεύσεις και από τις δύο πλευρές».
Η αλήθεια είναι αυτή, λέει και ο Galbraith αλλά επισημαίνει ότι «οι Έλληνες έχουν ήδη πάρει δύσκολες αποφάσεις».
Τώρα, προσθέτει. «είναι η σειρά του ΔΝΤ, ξεκινώντας με την απόφαση να παραδεχθεί ότι οι πολιτικές που επέβαλε επί πέντε χρόνια δημιούργησαν μια καταστροφή.
Για τους άλλους πιστωτές, η δυσκολότερη επιλογή είναι να παραδεχθούν – καθώς το ΔΝΤ γνωρίζει – ότι τα δικά τους ελληνικά χρέη πρέπει να αναδιαρθρωθούν.
Νέα δάνεια για αποτυχημένες πολιτικές – η τρέχουσα κοινή πρόταση των πιστωτών – δεν συνιστά καμιά προσαρμογή γι’ αυτούς», καταλήγει ο Galbraith.
www.bankingnews.gr
Στο άρθρο με τίτλο: «Οι δύσκολες επιλογές του ΔΝΤ για την Ελλάδα», στέκεται στο πρόσφατο άρθρο του Blanchard στο blog του ΔΝΤ και με αφορμή το ερώτημα που έθεσε «Πόση προσαρμογή πρέπει να γίνει από την Ελλάδα και πόση από τους επίσημους πιστωτές της», σημειώνει ότι αυτό εγείρει δύο ακόμα ερωτήματα: «Πόση προσαρμογή έχει ήδη κάνει η Ελλάδα» και «Έχουν δώσει τίποτα οι δανειστές»;
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν αναφέρει ότι τον Μάιο του 2010 η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 16% του ΑΕΠ από το 2010 έως το 2013.
Σαν αποτέλεσμα, συνεχίζει, η Ελλάδα προχώρησε από ένα πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα άνω του 10% του ΑΕΠ σε ένα πρωτογενές ισοζύγιο τον προηγούμενο χρόνο, «μακράν η μεγαλύτερη ανατροπή στην Ευρώπη μετά την κρίση».
Το ΔΝΤ αρχικά προέβλεψε ότι το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας θα συρρικνωθεί κατά περίπου 5% την περίοδο 2010-2011, θα σταθεροποιηθεί το 2012 και στη συνέχεια θα σταθεροποιηθεί.
Στην πραγματικότητα, αναφέρει ο Galbraith, το πραγματικό ΑΕΠ έπεσε κατά 25% και δεν έχει ανακάμψει.
Και επειδή το ονομαστικό ΑΕΠ έπεσε το 2014 και συνεχίζει να πέφτει, ο ρυθμός χρέους / ΑΕΠ, που υποτίθεται ότι θα σταθεροποιείτο τρία χρόνια πριν, συνεχίζει να αυξάνεται.
Όπως σημειώνει αποδείχθηκε ψευδής η υπόθεση / πρόβλεψη του ΔΝΤ και των άλλων πιστωτών της Ελλάδας ότι η μαζική δημοσιονομική συρρίκνωση έχει μόνο προσωρινό αντίκτυπο στην οικονομική δραστηριότητα, την απασχόληση και τους φόρους, και ότι μειώνοντας τους μισθούς, τις συντάξεις και τις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο θα υπάρξει μια μαγική επίδραση στην ανάπτυξη.
Αντιθέτως, τονίζει ο Galbraith, «η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας μετά το 2010 οδήγησε σε οικονομική καταστροφή και στη χειρότερη αποτυχία πρόβλεψης του ΔΝΤ μέχρι τώρα».
«Ο Blanchard θα έπρεπε να το ξέρει καλύτερα αντί να επιμένει σε αυτό το φιάσκο», σημειώνει ο Galbraith και προσθέτει ότι «εφόσον ο σύνδεσμος ανάμεσα στη «μεταρρύθμιση» και την ανάπτυξη έχει σπάσει - όπως έχει γίνει στην Ελλάδα – ο ισχυρισμός του καταρρέει».
Χωρίς δρόμο προς την ανάπτυξη, η απαίτηση των πιστωτών για ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ είναι ουσιαστικά μια έκκληση για περαιτέρω συρρίκνωση, ξεκινώντας με μια ακόμα βαθιά ύφεση αυτό τον χρόνο.
Αλλά αντί να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα και να προσαρμοστεί αναλόγως, συνεχίζει το άρθρο, ο Blanchard ζητά νέες περικοπές στις συντάξεις.
Αναφερόμενος στα όσα έγραψε ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ για τις συντάξεις, όπου μεταξύ άλλων υποστήριξε πως η μείωση των δαπανών για τις συντάξεις στο 1% του ΑΕΠ είναι απαραίτητη και μπορεί να γίνει προστατεύοντας παράλληλα τους χαμηλοσυνταξιούχους, σχολιάζει ότι «αψηφώντας τις αποδείξεις, το ΔΝΤ θέλει τώρα να βάλει στο στόχαστρο τον υπόλοιπο τομέα, συντάξεις, όπου μαζικές περικοπές – περισσότερο από 40% σε πολλές περιπτώσεις – έχουν ήδη γίνει.
Οι νέες περικοπές που απαιτούνται θα έπλητταν σοβαρά τους φτωχούς».
Στη συνέχεια σχολιάζει την έκκληση του Blanchard προς την ελληνική κυβέρνηση να προσφέρει «πραγματικά αξιόπιστα μέτρα» και αναρωτιέται : «Δεν θα έπρεπε να κάνει το ίδιο και το ΔΝΤ»;
Ακολούθως καταπιάνεται με το θέμα του δημόσιου χρέους και σημειώνει ότι όπως όλοι στο ΔΝΤ γνωρίζουν ένα υπερβολικό χρέος λέει ουσιαστικά στους επενδυτές: μπείτε με δική σας ευθύνη.
Σύμφωνα με τον Galbraith ένα υπερβολικό χρέος είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη και γι΄αυτό αργά ή γρήγορα κάθε κρίση χρέους τελειώνει με μια αναδιάρθρωση ή χρεοκοπία.
Και όπως σχολιάζει, «ο Blanchard ξέρει ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο ούτε ήταν σε καμιά φάση αυτή την περίοδο των πέντε ετών.
Σε αυτό το σημείο Ελλάδα και ΔΝΤ συμφωνούν», παρατηρεί ο Galbraith που κρίνει ότι η ελληνική πρόταση για το χρέος είναι αξιόπιστη.
Ο Blanchard επιμένει ότι τώρα είναι η ώρα για «σκληρές αποφάσεις και σκληρές δεσμεύσεις και από τις δύο πλευρές».
Η αλήθεια είναι αυτή, λέει και ο Galbraith αλλά επισημαίνει ότι «οι Έλληνες έχουν ήδη πάρει δύσκολες αποφάσεις».
Τώρα, προσθέτει. «είναι η σειρά του ΔΝΤ, ξεκινώντας με την απόφαση να παραδεχθεί ότι οι πολιτικές που επέβαλε επί πέντε χρόνια δημιούργησαν μια καταστροφή.
Για τους άλλους πιστωτές, η δυσκολότερη επιλογή είναι να παραδεχθούν – καθώς το ΔΝΤ γνωρίζει – ότι τα δικά τους ελληνικά χρέη πρέπει να αναδιαρθρωθούν.
Νέα δάνεια για αποτυχημένες πολιτικές – η τρέχουσα κοινή πρόταση των πιστωτών – δεν συνιστά καμιά προσαρμογή γι’ αυτούς», καταλήγει ο Galbraith.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών