γράφει : Βασίλης Μεταξάς
Η ανύπαρκτη μνήμη των Ελλήνων αποδεικνύεται όχι μόνο στις πολιτικές επιλογές, αλλά και στην προσφυγική-μεταναστευτική κρίση
Η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση δεν βρίσκεται αυτήν την χρονική περίοδο στο επίκεντρο της πολιτικής ατζέντας, με το κοινωνικό μίσος (της πλειοψηφίας, δεν ισχύει για όλους…) να έχει μοιραστεί προς τα… βόρεια, βλέπε Σκόπια, και γενικότερα όχι εκεί που πρέπει και με τη μορφή που θα έπρεπε, δηλαδή τη μορφή υγιούς αντίδρασης.
Ωστόσο, η αφορμή για αυτό το άρθρο ήρθε έπειτα από μία περιήγηση στην αρχική σελίδα του Facebook. Εξηγώντας, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσες ψευδείς και ατεκμηρίωτες ειδήσεις κατά προσφύγων και μεταναστών εντόπισα, μέσω κοινοποιήσεων διαφόρων άρθρων από ιστοσελίδες αμφιβόλου ποιότητας, οι οποίες ως μοναδικό σκοπό έχουν τη συγκέντρωση προβολών μέσω της προώθησης του μίσους. Γιατί (και) αυτήν την περίοδο το μίσος εναντίον του διαφορετικού, είναι «mainstream». Παρόλα αυτά, ίσως αυτοί οι αμφιβόλου ποιότητας ιστότοποι να μην είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την παραπλάνηση (υπόψιν, αποτελεί ποινικό αδίκημα) μέσω ψευδών πληροφοριών, καθώς αυτές οι ειδήσεις αποτελούν «τροφή» για κάποιον ο οποίος ψάχνει απεγνωσμένα επιχείρημα κατά των μεταναστών. Οπότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, μοιράζεται την είδηση με τους υπόλοιπους χρήστες των social media. Οι ψευδείς ειδήσεις επικεντρώνονται σε περιστατικά βίας, ή στη χρηματοδότηση των προγραμμάτων πρόνοιας. Σε ό,τι αφορά στο δεύτερο, παρατίθεται το παρακάτω πολύ κατατοπιστικό άρθρο της Guardian (περισσότερα εδώ).
Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Διότι, όντως υπάρχει πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Ειδικότερα, το κράτος είναι οικονομικά αποδυναμωμένο και η κοινωνία ιδιαίτερα ευάλωτη, μετά από οκτώ και πλέον χρόνια λιτότητας. Ωστόσο, η παραπάνω κατάσταση δεν αποτέλεσε απόρροια της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης. Σε ό,τι αφορά στην εγκληματικότητα, αν μη τι άλλο έχουν καταγραφεί περιστατικά που εμπλέκονταν μετανάστες, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας. Είναι, όμως, αυτό αρκετό για να καταδικάσουμε τους ξένους πληθυσμούς που ζουν στη χώρα μας? Είναι, για παράδειγμα, σαν να διέπραττε μία εγκληματική πράξη ένας Έλληνας ο οποίος ζει στο εξωτερικό και η εκεί κοινωνία να καταδίκαζε όλο τον ελληνικό πληθυσμό. Υπάρχει λογική σε αυτό το επιχείρημα? Με άλλα λόγια, αποτελεί παγκόσμιο κανόνα, δυστυχώς, ένα κομμάτι του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας να εγκληματεί. Βέβαια, κάποιοι θα ισχυριστούν πως αυτή η τάση είναι υψηλότερη σε ανατολικές χώρες. Δεν έχουν άδικο, ίσως η θρησκεία είναι ο κύριος παράγοντας φανατισμού που ωθεί τις περισσότερες εγκληματικές πράξεις. Προσοχή, όμως, γιατί ο ίδιος φανατισμός με τη θρησκεία τείνει να καθιερωθεί και στην Ελλάδα (περισσότερα εδώ)…
Και, επίσης, εγκληματικότητα υπήρχε πάντα στην Ελλάδα, γιατί δεν αντέδρασε κανείς εκ της πλειοψηφίας στα social media ή μέσω διαδηλώσεων, όλα αυτά τα χρόνια? Ίσως γιατί είναι βολικότερο να αντιδρά κάποιος όταν το εκάστοτε αντίπαλο δέος είναι «σιγουράκι», όταν ξέρει ότι κάποιοι πληθυσμοί δεν είναι αρκετά ισχυροί. Εν κατακλείδι, οι παραβάτες πρέπει να τιμωρούνται σκληρά, αναμφίβολα, από τις κρατικές αρχές. Ως εγκληματίες, όχι σαν μετανάστες εγκληματίες ή Έλληνες εγκληματίες. Και φυσικά, δεν συνεπάγεται κάποιο άλλοθι ότι κάποιος είναι πρόσφυγας ή μετανάστης. Ισότητα για όλους, απέναντι στα προνόμια και απέναντι στον νόμο.
Ένα έτερο σημείο που θέλω να εστιάσω, είναι η ίδια η ιστορία της Ελλάδας. Είναι τουλάχιστον ειρωνικό να μιλάμε για πρόσφυγες και μετανάστες όταν (με βάση τις εκτιμήσεις της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού) τουλάχιστον 5.000.000 Έλληνες, δηλαδή πάνω από το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού, ζει στο εξωτερικό. Μάλιστα, όπως είχαμε γράψει και σε παλαιότερο άρθρο (περισσότερα εδώ), περίπου 500.000 είχαν φύγει την περίοδο 2008-2015! Πλέον, ο αριθμός ίσως να έχει αυξηθεί κατά πολύ, αν και δεν υπάρχουν σχετικές ακριβείς εκτιμήσεις. Επισημαίνεται ότι, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της αρμόδιας κρατικής αρχής, ο αριθμός των προσφύγων-μεταναστών (που μετανάστευσαν από το 2015, εν μέσω πολεμικών συρράξεων στη Μέση Ανατολή) που έχει απομείνει στη χώρα μας, υπολογίζεται σε περίπου 60.000. Οι χώρες του εξωτερικού αποτέλεσαν στήριγμα των Ελλήνων σε πολύ δύσκολες περιόδους του παρελθόντος, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ας μην θυμόμαστε την ιστορία της Ελλάδας μόνο όταν μας συμφέρει.
Ίσως, όμως, η παραπάνω σύγκριση είναι εν μέρει άτοπη. Διότι οι Έλληνες που μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια, το επέλεξαν ελέω της δύσκολης οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας και όχι εν μέσω πολέμου. Με άλλα λόγια, μιλώντας για τους πρόσφυγες, είναι υποχρέωση της κάθε ευρωπαϊκής χώρας να συνδράμει και να εξασφαλίσει μία νέα ζωή, μακριά από τον κίνδυνο, για τους πολίτες αυτούς. Το ότι κάποιοι δεν επιθυμούν να προσαρμοστούν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, είναι άλλο θέμα. Δικό τους κακό. Ωστόσο, το διεθνές και ευρωπαϊκό Δίκαιο και η υποχρέωσή μας ως Άνθρωποι, μας προστάζει να βοηθάμε τον εκάστοτε προσφυγικό πληθυσμό. Από πλευράς Δικαίου, για παράδειγμα υπάρχει το σύστημα των ποσοστώσεων για την Ε.Ε.. Από τη σκοπιά του Ανθρώπου, κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή ή τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κύματα ελληνικών πληθυσμών μετανάστευσαν στο εξωτερικό όπου τους δόθηκε μία νέα ευκαιρία. Όσο κλειστό και αν είναι το μυαλό κάποιων, ας μην το ξεχνούν αυτό… Και, επίσης, προτού κάποιοι μιλήσουν με σκληρά λόγια κατά των προσφύγων, ας αναλογιστούν το εξής, εμπειρία που αποκόμισα έπειτα από διάλογο με ορισμένους εκ των προσφύγων: Ας φανταστούν ότι όλη η περιουσία τους και οι κόποι μίας ζωής καταστρεφόταν ελέω πολέμου, εν μία νυκτί. Μέσα στα συντρίμμια υπήρχαν τα νεκρά παιδιά τους. Επίσης, κατά τον δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς έβλεπαν ορισμένα από τα υπόλοιπα αγαπημένα τους πρόσωπα να πνίγονται στον «υγρό τάφο» της Μεσογείου. Και μετά από όλα αυτά, ας φανταστούν ότι στην πρώτη ασφαλή χώρα που θα κατέφθαναν, οι πολίτες τους αντιμετώπιζαν ως παράσιτα ή ως εγκληματίες, επειδή κάποιοι ομοεθνείς ή ομόθρησκοι εγκληματούν. Πώς θα νιώθει κάποιος όταν του έχει συμβεί ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο? Ευτυχώς, δεν θα ζήσουμε ποτέ τις εικόνες φρίκης που έχουν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μοιραστώ μία ακόμη απλή παρατήρηση, που με έκανε να μην πιστεύω στα μάτια μου. Σε διάφορες αναρτήσεις φιλανθρωπικών οργανώσεων στο Facebook, όπως η Action Aid, οι Έλληνες χρήστες βρίζουν (!!!) τους συμμετέχοντες που προσφέρουν κοινωνικό έργο! Το επιχείρημα? «Γιατί δεν βοηθούν τους Έλληνες που έχουν ανάγκη (…)?». Οι χρήστες που γράφουν τα παραπάνω σχόλια, τί έχουν προσφέρει προς τους συμπολίτες μας που ταλανίζονται από το απάνθρωπο πρόσωπο της οικονομικής κρίσης και του κρατικού μηχανισμού? Γιατί τόσο μίσος?
Εν κατακλείδι, λαμβάνοντας υπόψη τα ιστορικά γεγονότα, η Ελλάδα αποτελεί μία φιλόξενη χώρα και έτσι πρέπει να μείνει. Το έχει αποδείξει και πρέπει να συνεχίσει να το αποδεικνύει. Αυτή τη στιγμή αποτελεί το μοναδικό ηθικό πλεονέκτημα της χώρας απέναντι σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες που «γύρισαν την πλάτη» στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπως, π.χ., η Αυστρία και η Ελβετία. Το μοναδικό.
Βασίλης Μεταξάς, συντάκτης του bankingnews.gr
Υ.Γ.: Το άρθρο αποτελεί προσωπική άποψη και δεν αντικατοπτρίζει κατ’ ανάγκη την άποψη του bankingnews.gr.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, η αφορμή για αυτό το άρθρο ήρθε έπειτα από μία περιήγηση στην αρχική σελίδα του Facebook. Εξηγώντας, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσες ψευδείς και ατεκμηρίωτες ειδήσεις κατά προσφύγων και μεταναστών εντόπισα, μέσω κοινοποιήσεων διαφόρων άρθρων από ιστοσελίδες αμφιβόλου ποιότητας, οι οποίες ως μοναδικό σκοπό έχουν τη συγκέντρωση προβολών μέσω της προώθησης του μίσους. Γιατί (και) αυτήν την περίοδο το μίσος εναντίον του διαφορετικού, είναι «mainstream». Παρόλα αυτά, ίσως αυτοί οι αμφιβόλου ποιότητας ιστότοποι να μην είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την παραπλάνηση (υπόψιν, αποτελεί ποινικό αδίκημα) μέσω ψευδών πληροφοριών, καθώς αυτές οι ειδήσεις αποτελούν «τροφή» για κάποιον ο οποίος ψάχνει απεγνωσμένα επιχείρημα κατά των μεταναστών. Οπότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, μοιράζεται την είδηση με τους υπόλοιπους χρήστες των social media. Οι ψευδείς ειδήσεις επικεντρώνονται σε περιστατικά βίας, ή στη χρηματοδότηση των προγραμμάτων πρόνοιας. Σε ό,τι αφορά στο δεύτερο, παρατίθεται το παρακάτω πολύ κατατοπιστικό άρθρο της Guardian (περισσότερα εδώ).
Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Διότι, όντως υπάρχει πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Ειδικότερα, το κράτος είναι οικονομικά αποδυναμωμένο και η κοινωνία ιδιαίτερα ευάλωτη, μετά από οκτώ και πλέον χρόνια λιτότητας. Ωστόσο, η παραπάνω κατάσταση δεν αποτέλεσε απόρροια της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης. Σε ό,τι αφορά στην εγκληματικότητα, αν μη τι άλλο έχουν καταγραφεί περιστατικά που εμπλέκονταν μετανάστες, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας. Είναι, όμως, αυτό αρκετό για να καταδικάσουμε τους ξένους πληθυσμούς που ζουν στη χώρα μας? Είναι, για παράδειγμα, σαν να διέπραττε μία εγκληματική πράξη ένας Έλληνας ο οποίος ζει στο εξωτερικό και η εκεί κοινωνία να καταδίκαζε όλο τον ελληνικό πληθυσμό. Υπάρχει λογική σε αυτό το επιχείρημα? Με άλλα λόγια, αποτελεί παγκόσμιο κανόνα, δυστυχώς, ένα κομμάτι του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας να εγκληματεί. Βέβαια, κάποιοι θα ισχυριστούν πως αυτή η τάση είναι υψηλότερη σε ανατολικές χώρες. Δεν έχουν άδικο, ίσως η θρησκεία είναι ο κύριος παράγοντας φανατισμού που ωθεί τις περισσότερες εγκληματικές πράξεις. Προσοχή, όμως, γιατί ο ίδιος φανατισμός με τη θρησκεία τείνει να καθιερωθεί και στην Ελλάδα (περισσότερα εδώ)…
Και, επίσης, εγκληματικότητα υπήρχε πάντα στην Ελλάδα, γιατί δεν αντέδρασε κανείς εκ της πλειοψηφίας στα social media ή μέσω διαδηλώσεων, όλα αυτά τα χρόνια? Ίσως γιατί είναι βολικότερο να αντιδρά κάποιος όταν το εκάστοτε αντίπαλο δέος είναι «σιγουράκι», όταν ξέρει ότι κάποιοι πληθυσμοί δεν είναι αρκετά ισχυροί. Εν κατακλείδι, οι παραβάτες πρέπει να τιμωρούνται σκληρά, αναμφίβολα, από τις κρατικές αρχές. Ως εγκληματίες, όχι σαν μετανάστες εγκληματίες ή Έλληνες εγκληματίες. Και φυσικά, δεν συνεπάγεται κάποιο άλλοθι ότι κάποιος είναι πρόσφυγας ή μετανάστης. Ισότητα για όλους, απέναντι στα προνόμια και απέναντι στον νόμο.
Ένα έτερο σημείο που θέλω να εστιάσω, είναι η ίδια η ιστορία της Ελλάδας. Είναι τουλάχιστον ειρωνικό να μιλάμε για πρόσφυγες και μετανάστες όταν (με βάση τις εκτιμήσεις της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού) τουλάχιστον 5.000.000 Έλληνες, δηλαδή πάνω από το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού, ζει στο εξωτερικό. Μάλιστα, όπως είχαμε γράψει και σε παλαιότερο άρθρο (περισσότερα εδώ), περίπου 500.000 είχαν φύγει την περίοδο 2008-2015! Πλέον, ο αριθμός ίσως να έχει αυξηθεί κατά πολύ, αν και δεν υπάρχουν σχετικές ακριβείς εκτιμήσεις. Επισημαίνεται ότι, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της αρμόδιας κρατικής αρχής, ο αριθμός των προσφύγων-μεταναστών (που μετανάστευσαν από το 2015, εν μέσω πολεμικών συρράξεων στη Μέση Ανατολή) που έχει απομείνει στη χώρα μας, υπολογίζεται σε περίπου 60.000. Οι χώρες του εξωτερικού αποτέλεσαν στήριγμα των Ελλήνων σε πολύ δύσκολες περιόδους του παρελθόντος, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ας μην θυμόμαστε την ιστορία της Ελλάδας μόνο όταν μας συμφέρει.
Ίσως, όμως, η παραπάνω σύγκριση είναι εν μέρει άτοπη. Διότι οι Έλληνες που μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια, το επέλεξαν ελέω της δύσκολης οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας και όχι εν μέσω πολέμου. Με άλλα λόγια, μιλώντας για τους πρόσφυγες, είναι υποχρέωση της κάθε ευρωπαϊκής χώρας να συνδράμει και να εξασφαλίσει μία νέα ζωή, μακριά από τον κίνδυνο, για τους πολίτες αυτούς. Το ότι κάποιοι δεν επιθυμούν να προσαρμοστούν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, είναι άλλο θέμα. Δικό τους κακό. Ωστόσο, το διεθνές και ευρωπαϊκό Δίκαιο και η υποχρέωσή μας ως Άνθρωποι, μας προστάζει να βοηθάμε τον εκάστοτε προσφυγικό πληθυσμό. Από πλευράς Δικαίου, για παράδειγμα υπάρχει το σύστημα των ποσοστώσεων για την Ε.Ε.. Από τη σκοπιά του Ανθρώπου, κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή ή τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κύματα ελληνικών πληθυσμών μετανάστευσαν στο εξωτερικό όπου τους δόθηκε μία νέα ευκαιρία. Όσο κλειστό και αν είναι το μυαλό κάποιων, ας μην το ξεχνούν αυτό… Και, επίσης, προτού κάποιοι μιλήσουν με σκληρά λόγια κατά των προσφύγων, ας αναλογιστούν το εξής, εμπειρία που αποκόμισα έπειτα από διάλογο με ορισμένους εκ των προσφύγων: Ας φανταστούν ότι όλη η περιουσία τους και οι κόποι μίας ζωής καταστρεφόταν ελέω πολέμου, εν μία νυκτί. Μέσα στα συντρίμμια υπήρχαν τα νεκρά παιδιά τους. Επίσης, κατά τον δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς έβλεπαν ορισμένα από τα υπόλοιπα αγαπημένα τους πρόσωπα να πνίγονται στον «υγρό τάφο» της Μεσογείου. Και μετά από όλα αυτά, ας φανταστούν ότι στην πρώτη ασφαλή χώρα που θα κατέφθαναν, οι πολίτες τους αντιμετώπιζαν ως παράσιτα ή ως εγκληματίες, επειδή κάποιοι ομοεθνείς ή ομόθρησκοι εγκληματούν. Πώς θα νιώθει κάποιος όταν του έχει συμβεί ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο? Ευτυχώς, δεν θα ζήσουμε ποτέ τις εικόνες φρίκης που έχουν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μοιραστώ μία ακόμη απλή παρατήρηση, που με έκανε να μην πιστεύω στα μάτια μου. Σε διάφορες αναρτήσεις φιλανθρωπικών οργανώσεων στο Facebook, όπως η Action Aid, οι Έλληνες χρήστες βρίζουν (!!!) τους συμμετέχοντες που προσφέρουν κοινωνικό έργο! Το επιχείρημα? «Γιατί δεν βοηθούν τους Έλληνες που έχουν ανάγκη (…)?». Οι χρήστες που γράφουν τα παραπάνω σχόλια, τί έχουν προσφέρει προς τους συμπολίτες μας που ταλανίζονται από το απάνθρωπο πρόσωπο της οικονομικής κρίσης και του κρατικού μηχανισμού? Γιατί τόσο μίσος?
Εν κατακλείδι, λαμβάνοντας υπόψη τα ιστορικά γεγονότα, η Ελλάδα αποτελεί μία φιλόξενη χώρα και έτσι πρέπει να μείνει. Το έχει αποδείξει και πρέπει να συνεχίσει να το αποδεικνύει. Αυτή τη στιγμή αποτελεί το μοναδικό ηθικό πλεονέκτημα της χώρας απέναντι σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες που «γύρισαν την πλάτη» στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπως, π.χ., η Αυστρία και η Ελβετία. Το μοναδικό.
Βασίλης Μεταξάς, συντάκτης του bankingnews.gr
Υ.Γ.: Το άρθρο αποτελεί προσωπική άποψη και δεν αντικατοπτρίζει κατ’ ανάγκη την άποψη του bankingnews.gr.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών