Υπερτουρισμός στην Ελλάδα: Για χάρη των λίγων και εις βάρος των πολλών

Μόνο έκπληξη δεν προκαλούν οι αντιδράσεις κατοίκων σε ελληνικά νησιά για το μεγάλο βάρος που έχει υποστεί ο τόπος τους από τις ορδές των τουριστών που επελαύνουν.
Δεν θα μπούμε στον κόπο να επικαλεστούμε τις ουκ ολίγες μελέτες που υπογραμμίζουν πως ο μέγιστος αριθμός των τουριστών δεν πρέπει ούτε κατά διάνοια να πλησιάζει τον μέγιστο αριθμό των καταλυμάτων, ούτε θα αναφερθούμε στα διάφορα... τρελά που ακούμε τις τελευταίες ημέρες, όπως δημοσιογραφίσκους που μας παροτρύνουν να μην πάμε διακοπές τον Αύγουστο ή τοπικούς άρχοντες της Σαντορίνης που θέλουν lockdown ντόπιων για να έχουν χώρο να σουλατσάρουν ελεύθερα οι επισκέπτες του νησιού.

Το θέμα με τον τουρισμό είναι ότι δεν λειτουργεί προς όφελος της πλειοψηφίας των πολιτών. Αυτό που θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο δηλαδή: ο αντίκτυπος στην ευημερία των πολιτών.

Τη στιγμή που το κράτος καυχιέται για τα φορολογικά έσοδα, δεν μας δείχνει το καθαρό όφελος αν συμπεριληφθεί η περιβαλλοντική ζημία και το συνολικό κόστος των πόρων και των υπηρεσιών που δαπανώνται για τη φιλοξενία ενός αριθμού τουριστών που είναι σχεδόν 3,5 φορές μεγαλύτερο από τον πληθυσμό ων πολιτών της χώρας. Είτε αυτοί οι πόροι και οι υπηρεσίες λέγονται παροχή νερού και επισκευή βανδαλισμών, είτε λέγονται μάζεμα απορριμάτων και καθαρισμός παραλιών.
Μόνο τότε θα μπορεί το κράτος να εκτιμήσει αν όντως συμφέρει να έχουμε τόσους πολλούς τουρίστες.

Έχω την τύχη να πηγαίνω σταθερά από το 2013 σε ένα συγκεκριμένο μέρος για διακοπές, βόρεια στη χώρα. Έναν επίγειο-παράδεισο.
Έζησα όλη την πορεία από την εποχή που δεν ήξερε κανείς το μέρος, μέχρι που «άνοιξε» τελείως στο ταξιδωτικό κοινό με αποτέλεσμα να δέχεται περίπου 100.000 τουρίστες κάθε καλοκαίρι, όταν ο ντόπιος πληθυσμός είναι... 5.000 άνθρωποι.
Το αποτέλεσμα; Υπερτριπλασιασμός των τιμών μέσα σε μία δεκαετία (με βάση τις τιμές σε καφέ, φαγητό κλπ.), άνοιγμα beach bars σε παραλίες με δάσος που θα έπρεπε να προστατεύονταν, «κατάληψη» παραλιών που τις ήξεραν οι ντόπιοι και ήταν μέρος της ζωής και των αναμνήσεων για χρόνια.
Οι τιμές υπερτριπλασιάστηκαν, οι μισθοί των εργαζόμωνν έμειναν ίδιοι ή μειώθηκαν! Την ίδια στιγμή, τα καταλύματα είναι απλησίαστα, όταν πριν λίγα χρόνια νοίκιαζα ακόμη και με 25-30 ευρώ τη διανυκτέρευση.

Καταλυτικό παράγοντα παίζει φυσικά η Airbnb, η οποία αποτέλεσε το μέσο να αποθρασυνθούν όσοι είχαν αυξημένη όρεξη για κέρδη. Ωστόσο, αν έχεις ένα κράτος οργανωμένο και όχι φίλο των μεγαλο-ξενοδόχων, τμπορείς να βάλεις φραγμούς (κάτι που δεν θα κάνει ποτέ αυτή η κυβέρνηση, η αγαπημένη των λίγων).

Ακόμη και στην περιοχή από όπου κατάγομαι, επειδή είναι σε απόσταση μίας ώρας στην Άθήνα, είδα να κλείνουν οικογενειακά σπίτια για να τα κάνουν Airbnb και να κλείνουν μαγαζιά 30ετίας για να τα κάνουν καταλύματα. Παράνοια!

Άρα, για να καταλήξουμε:

-Αύξηση τιμών στα καθημερινά έξοδα για κατοίκους
-Αυξημένες τιμές σε καταλύματα και εισητήρια που καθιστούν τις διακοπές για τους Έλληνες άπιαστο όνειρο
-Περιβαλλοντική ζημία
-Σπατάληση πόρων
-Έσοδα για λίγους
-Εργασιακή εκμετάλλευση

Που είναι το όφελος για την πλειοψηφία σε όλα αυτά;

Η ισορροπία και η σταθερότητα θα φέρει την ευημερία.
Ως ένα καλό παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί η Άνδρος. Στην πρόσφατη βόλτα μου εκεί, κατάλαβα πόσο σοφή είναι η επιλογή των κατοίκων του νησιού να δέχεται έναν συγκεκριμένο αριθμό τουριστών και να μην ξεπουλούν ως Airbnb όλα τα σπίτια τους.
Το αποτέλεσμα είναι ένας ποιοτικός τουρισμός, χωρίς βανδαλισμούς, με σεβασμό στην πανέμορφη φύση του νησιού.

ΥΓ: Αν θες ως χώρα να έχεις μία ισχυρή και σταθερή οικονομία, δεν βασίζεσαι στον τουρισμό, τον αβέβαιο κλάδο. Οι Βόρειοι το ξέρουν εδώ και χρόνια.

Κ.Τ.
www.bankingnews.gr