Το ΝΑΤΟ δεν έχει στρατηγική για την Ουκρανία και κανένα πραγματικό επιχειρησιακό σχέδιο
Πολλές αναλύσεις έχουν γίνει για το τι έχει συμβεί στην Ουκρανία και γιατί απέτυχε εκεί το ΝΑΤΟ.
Ο δοκιμιογράφος και στρατιωτικός αναλυτής, Aurelien, έχει γράψει όμως μια ανάλυση με τίτλο: The Strange Defeat.
Η «περίεργη ήττα» είναι αυτή της «περίεργης» αδυναμίας της Ευρώπης να κατανοήσει την Ουκρανία ή τους στρατιωτικούς της μηχανισμούς.
Ο Aurelien υπογραμμίζει την περίεργη έλλειψη ρεαλισμού με την οποία η Δύση προσέγγισε την κρίση.
Ειδικότερα, αναφέρει «… η σχεδόν παθολογική αποσύνδεση από τον πραγματικό κόσμο που εμφανίζει στα λόγια και τις πράξεις του.
Ωστόσο, ακόμη και καθώς η κατάσταση επιδεινώνεται και οι ρωσικές δυνάμεις προχωρούν παντού, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η Δύση βασίζεται στην πραγματικότητα στην κατανόησή της – και είναι πολύ πιθανό ότι θα συνεχίσει να ζει στην δική της κατασκευή της πραγματικότητας μέχρι διωχθεί βίαια».
Η απουσία στρατηγικής
Ο συγγραφέας συνεχίζει να εξηγεί γιατί το ΝΑΤΟ δεν έχει στρατηγική για την Ουκρανία και κανένα πραγματικό επιχειρησιακό σχέδιο:
«Έχει μόνο μια σειρά από ad hoc πρωτοβουλίες, που συνδέονται μεταξύ τους με ασαφείς φιλοδοξίες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή και την ελπίδα ότι «κάτι ωφέλιμο θα συμβεί».
Οι σημερινοί δυτικοί πολιτικοί ηγέτες δεν χρειάστηκε ποτέ να αναπτύξουν τέτοιες δεξιότητες.
Ωστόσο, είναι πραγματικά χειρότερο από αυτό: αν δεν έχουν αναπτύξει αυτές τις δεξιότητες, δεν έχουν συμβούλους που τις έχουν αναπτύξει, δεν μπορούν πραγματικά να καταλάβουν τι κάνουν οι Ρώσοι, πώς και γιατί το κάνουν.
Οι δυτικοί ηγέτες είναι σαν θεατές που δεν γνωρίζουν τους κανόνες του σκακιού και προσπαθούν να καταλάβουν ποιος κερδίζει».
«Ποιος ήταν ακριβώς ο στόχος τους; Τώρα, απαντήσεις όπως «να στείλουμε ένα μήνυμα στον Putin», «περιπλέκουμε τη ρωσική επιμελητεία» ή «βελτίωση του ηθικού» δεν επιτρέπονται πλέον.
Άλλωστε δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα απτά αποτελέσματα των «μηνυμάτων» τους;
Μπορούν να εγγυηθούν ότι θα γίνουν κατανοητά;
Έχετε προβλέψει τις πιθανές αντιδράσεις των Ρώσων – και τι θα κάνουν τότε;».
Το ουσιαστικό πρόβλημα
Όπως συμπεραίνει ο Aurelien ωμά, είναι ότι «οι πολιτικές μας τάξεις και τα παράσιτά τους δεν έχουν ιδέα πώς να αντιμετωπίσουν τέτοιες κρίσεις, ούτε καν πώς να τις κατανοήσουν.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία περιλαμβάνει δυνάμεις που είναι τάξεις μεγέθους μεγαλύτερες από ό,τι οποιοδήποτε δυτικό έθνος έχει αναπτύξει σε επιχειρήσεις από το 1945…
Αντί για πραγματικούς στρατηγικούς στόχους, έχουν μόνο συνθήματα και φανταστικές προτάσεις».
Ψυχρά, ο συγγραφέας εξηγεί ότι για σύνθετους λόγους που συνδέονται με τη φύση της δυτικής νεωτερικότητας, οι φιλελεύθερες ελίτ απλώς δεν είναι ικανές ή επαγγελματίες σε θέματα ασφάλειας.
Και δεν καταλαβαίνουν τη φύση του.
Η κριτική στις ΗΠΑ
Ο κριτικός των ΗΠΑ Walter Kirn κάνει μάλλον παρόμοιους ισχυρισμούς σε ένα πολύ διαφορετικό, αλλά συναφές, πλαίσιο: California Fires and America's Competency Crisis -
«Το Λος Άντζελες φλέγεται, ωστόσο οι ηγέτες της Καλιφόρνια φαίνονται αβοήθητοι, αποκαλύπτοντας μια γενιά δημόσιων επενδύσεων σε μη βασικές υπηρεσίες που αφήνει τις Αρχές να παραπαίουν εν μέσω της προβλεπόμενης εκδήλωσης των πυρκαγιών».
Σε ένα podcast του νωρίτερα αυτό το μήνα, ένας πυροσβέστης λέει: «Απλώς θα είναι ο σωστός άνεμος και η φωτιά θα ξεκινήσει στο σωστό μέρος και θα καεί από το Λος Άντζελες μέχρι τον ωκεανό, και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό».
«Αυτή δεν είναι η πρώτη πυρκαγιά στο Μαλιμπού.
Μόλις πριν από λίγα χρόνια, υπήρξαν μεγάλες φωτιές. Πάντα υπάρχουν. Είναι αναπόφευκτες.
Αλλά έχοντας χτίσει αυτή τη γιγάντια πόλη σε αυτό το μέρος με αυτήν την ευπάθεια, υπάρχουν μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να περιοριστούν και να αποτραπούν τα χειρότερα».
«Και σε ό,τι αφορά την κρίση αρμοδιοτήτων, υπάρχει άφθονο υλικό για να απεικονιστεί αυτό ως επιδεινούμενο από την ανικανότητα.
Η Καλιφόρνια είναι μια πολιτεία που έχει γίνει διαβόητη για το ότι ξοδεύει πολλά χρήματα σε πράγματα που δεν λειτουργούν, σε σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας που δεν κατασκευάζονται ποτέ, σε κάθε είδους κατασκευαστικά έργα και έργα υποδομής που δεν πραγματοποιούνται ποτέ.
Και σε αυτό το πλαίσιο, θα είναι καταστροφικό για τη δομή εξουσίας της Καλιφόρνια».
«Διαζύγιο» με την πραγματικότητα
Έχουμε λοιπόν αυτό το «διαζύγιο από την πραγματικότητα» και την επακόλουθη «Κρίση ικανότητας» – είτε στην Καλιφόρνια, είτε στην Ουκρανία ή την Ευρώπη.
Πού βρίσκονται οι ρίζες αυτής; Ο αμερικανός συγγραφέας David Samuels πιστεύει ότι αυτή είναι η απάντηση:
«Τις τελευταίες ημέρες στην εξουσία του… ο πρόεδρος Barack Obama πήρε την απόφαση να θέσει τη χώρα σε μια νέα πορεία.
Στις 23 Δεκεμβρίου 2016, υπέγραψε νόμο για την καταπολέμηση της ξένης προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, ο οποίος χρησιμοποιούσε τη γλώσσα της υπεράσπισης της πατρίδας για να εξαπολύσει έναν ανοιχτό, επιθετικό πόλεμο πληροφοριών, έναν πόλεμο που συνδύασε την υποδομή ασφαλείας με τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης – εκεί που υποτίθεται ότι γινόταν ο πόλεμος».
Ωστόσο, η κατάρρευση της πυραμίδας των μέσων ενημέρωσης του 20ου αιώνα και η ταχεία αντικατάστασή της από μονοπωλιακές πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έδωσε τη δυνατότητα στον Λευκό Οίκο να πουλήσει την πολιτική - και να αναδιαμορφώσει τις κοινωνικές συμπεριφορές και προκαταλήψεις - με εντελώς νέους τρόπους.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων του Trump, ο Obama χρησιμοποίησε αυτά τα εργαλεία της ψηφιακής εποχής για να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο είδος κέντρου εξουσίας για τον εαυτό του – ένα που περιστρέφεται γύρω από τη μοναδική του θέση αν και προφανώς άγνωστος, επικεφαλής ενός Δημοκρατικού Κόμματος το οποίο και διαδέχθηκε ανανεώνοντας τη δική του εικόνα, γράφει ο Samuels.
Η «δομής» που κατασκεύασαν ο Barack Obama και ο David Axelrod (πολύ επιτυχημένος πολιτικός σύμβουλος του Σικάγο), για να αντικαταστήσουν το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν στην ουσία ένα μέσο για να κάνει τους ανθρώπους να ενεργούν ενάντια στις πεποιθήσεις τους αντικαθιστώντας νέες και «καλύτερες» πεποιθήσεις μέσω ή από πάνω προς τα κάτω ελεγχόμενη και μοχλευμένη εφαρμογή της κοινωνικής πίεσης – μετατρέποντας ουσιαστικά την κατασκευή του Axelrod σε «παντοδύναμη μηχανή σκέψης».
Όπως αναφέρει ο Samuels, «ο όρος «θάλαμοι ηχούς» περιγράφει τη διαδικασία με την οποία ο Λευκός Οίκος και η ευρύτερη δέσμη των δεξαμενών σκέψης και των ΜΚΟ δημιούργησαν σκόπιμα μια εντελώς νέα κατηγορία ειδικών που αλληλοδιαπιστεύονταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να προωθήσουν ισχυρισμούς που προηγουμένως θα θεωρούνταν ως οριακοί ή μη αξιόπιστοι».
Ο "στρατός"
Ο στόχος ήταν μια διμοιρία βοηθών, οπλισμένων με φορητούς υπολογιστές ή έξυπνα τηλέφωνα, να «τρέξουν» το πιο πρόσφατο εμπνευσμένο meme του Κόμματος και να το επαναλάβουν αμέσως και να το επαναλάβουν, σε όλες τις πλατφόρμες, δίνοντας την εμφάνιση μιας συντριπτικής συναίνεσης που γεμίζει τη χώρα .
Και έτσι δίνοντας στους ανθρώπους τη «δομή» της φαινομενικής ευρείας δημόσιας συγκατάθεσης να πιστεύουν προτάσεις που στο παρελθόν δεν θα υποστήριζαν ποτέ.
«Εκεί που αυτή η ανάλυση πήγε στραβά είναι το ίδιο σημείο όπου η ανάλυση της ομάδας Obama για τον Trump πήγε στραβά: Οι μάγοι της δομής είχαν γίνει δέσμιοι των μηχανημάτων που κατασκεύασαν.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας ταχέως κινούμενος κόσμος καθρέφτη που θα μπορούσε να δημιουργήσει την ταχύτητα που απαιτείται για να αλλάξει την εμφάνιση «τι πιστεύουν οι άνθρωποι» σε μια νύχτα.
Η πρόσφατα δημιουργηθείσα ψηφιακή παραλλαγή της «κοινής γνώμης» βασίστηκε στους αλγόριθμους που καθορίζουν πώς διαδίδονται οι μόδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία η μάζα πολλαπλασιαζόμενη με την ταχύτητα ισούται με την ορμή - η ταχύτητα είναι η βασική μεταβλητή».
«Σε κάθε στροφή τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ήταν σαν να εξαπλώνεται πυρετός και κανείς δεν είχε ανοσία.
Οι σύζυγοι, τα παιδιά, οι συνάδελφοι και οι προϊστάμενοι στη δουλειά άρχισαν να απαγγέλλουν, με τη δύναμη των αληθινών πιστών, συνθήματα που είχαν μάθει μόλις την περασμένη εβδομάδα.
Ήταν το σύνολο αυτού του μηχανισμού, όχι μόνο η ικανότητα να δημιουργεί έξυπνα ή εντυπωσιακά tweets, που αποτελούσε τη νέα μορφή εξουσίας του κόμματος».
«Στο τέλος όμως έσπασε ο πυρετός». Η αξιοπιστία των ελίτ κατέρρευσε.
Η μεγάλη προειδοποίηση
Η ανάλυση του Samuels ισοδυναμεί με μια αυστηρή προειδοποίηση για τον κίνδυνο που σχετίζεται με το άνοιγμα της απόστασης μεταξύ μιας υποκείμενης πραγματικότητας και μιας εφευρεθείσας πραγματικότητας που θα μπορούσε να αποσταλεί επιτυχώς και να διαχειριστεί με επιτυχία από τον Λευκό Οίκο.
«Αυτή η πιθανότητα άνοιξε την πόρτα σε μια νέα δυνατότητα για μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή – όπως ο πόλεμος στο Ιράκ», αναφέρει ο Samuels. (Ο Samuels δεν αναφέρει συγκεκριμένα την Ουκρανία, αν και αυτό υπονοείται σε όλο το επιχείρημα).
Αυτό – τόσο η ιστορία του Obama, όπως είπε ο David Samuels, όσο και η ιστορία του Walter Kirn για την Καλιφόρνια – ενισχύουν την άποψη του Aurelien σχετικά με την Ουκρανία και την ευρωπαϊκή στρατιωτική ανικανότητα και την έλλειψη επαγγελματισμού στο πεδίο.
Είναι κάτι που επιτρέπει να ανοίξει ένα σχίσμα μεταξύ επινοημένης αφήγησης και η πραγματικότητα – «που», προειδοποιεί ο Samuels «είναι να πούμε ότι, με αρκετά χρήματα, οι επιχειρηματίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και να λειτουργήσουν αμοιβαία ενισχυτικά δίκτυα ακτιβιστές και ειδικοί να επικυρώσουν ένα τόξο ανταλλαγής μηνυμάτων που θα βραχυκύκλωσε τις παραδοσιακές μεθόδους επικύρωσης και ανάλυσης και θα οδηγούσε τους απρόσεκτους ηθοποιούς και τα μέλη του κοινού να πιστέψουν ότι πράγματα που δεν είχαν ποτέ πιστέψει ή ακόμη και ακούστηκαν πριν.
Στην πραγματικότητα, όχι μόνο ήταν εύλογες, αλλά ήταν ήδη ευρέως αποδεκτές στις συγκεκριμένες ομάδες συνομηλίκων τους».
Αποτελεί τον δρόμο προς την καταστροφή – ακόμη και με κίνδυνο πυρηνικής καταστροφής στην περίπτωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
www.bankingnews.gr
Ο δοκιμιογράφος και στρατιωτικός αναλυτής, Aurelien, έχει γράψει όμως μια ανάλυση με τίτλο: The Strange Defeat.
Η «περίεργη ήττα» είναι αυτή της «περίεργης» αδυναμίας της Ευρώπης να κατανοήσει την Ουκρανία ή τους στρατιωτικούς της μηχανισμούς.
Ο Aurelien υπογραμμίζει την περίεργη έλλειψη ρεαλισμού με την οποία η Δύση προσέγγισε την κρίση.
Ειδικότερα, αναφέρει «… η σχεδόν παθολογική αποσύνδεση από τον πραγματικό κόσμο που εμφανίζει στα λόγια και τις πράξεις του.
Ωστόσο, ακόμη και καθώς η κατάσταση επιδεινώνεται και οι ρωσικές δυνάμεις προχωρούν παντού, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η Δύση βασίζεται στην πραγματικότητα στην κατανόησή της – και είναι πολύ πιθανό ότι θα συνεχίσει να ζει στην δική της κατασκευή της πραγματικότητας μέχρι διωχθεί βίαια».
Η απουσία στρατηγικής
Ο συγγραφέας συνεχίζει να εξηγεί γιατί το ΝΑΤΟ δεν έχει στρατηγική για την Ουκρανία και κανένα πραγματικό επιχειρησιακό σχέδιο:
«Έχει μόνο μια σειρά από ad hoc πρωτοβουλίες, που συνδέονται μεταξύ τους με ασαφείς φιλοδοξίες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή και την ελπίδα ότι «κάτι ωφέλιμο θα συμβεί».
Οι σημερινοί δυτικοί πολιτικοί ηγέτες δεν χρειάστηκε ποτέ να αναπτύξουν τέτοιες δεξιότητες.
Ωστόσο, είναι πραγματικά χειρότερο από αυτό: αν δεν έχουν αναπτύξει αυτές τις δεξιότητες, δεν έχουν συμβούλους που τις έχουν αναπτύξει, δεν μπορούν πραγματικά να καταλάβουν τι κάνουν οι Ρώσοι, πώς και γιατί το κάνουν.
Οι δυτικοί ηγέτες είναι σαν θεατές που δεν γνωρίζουν τους κανόνες του σκακιού και προσπαθούν να καταλάβουν ποιος κερδίζει».
«Ποιος ήταν ακριβώς ο στόχος τους; Τώρα, απαντήσεις όπως «να στείλουμε ένα μήνυμα στον Putin», «περιπλέκουμε τη ρωσική επιμελητεία» ή «βελτίωση του ηθικού» δεν επιτρέπονται πλέον.
Άλλωστε δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα απτά αποτελέσματα των «μηνυμάτων» τους;
Μπορούν να εγγυηθούν ότι θα γίνουν κατανοητά;
Έχετε προβλέψει τις πιθανές αντιδράσεις των Ρώσων – και τι θα κάνουν τότε;».
Το ουσιαστικό πρόβλημα
Όπως συμπεραίνει ο Aurelien ωμά, είναι ότι «οι πολιτικές μας τάξεις και τα παράσιτά τους δεν έχουν ιδέα πώς να αντιμετωπίσουν τέτοιες κρίσεις, ούτε καν πώς να τις κατανοήσουν.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία περιλαμβάνει δυνάμεις που είναι τάξεις μεγέθους μεγαλύτερες από ό,τι οποιοδήποτε δυτικό έθνος έχει αναπτύξει σε επιχειρήσεις από το 1945…
Αντί για πραγματικούς στρατηγικούς στόχους, έχουν μόνο συνθήματα και φανταστικές προτάσεις».
Ψυχρά, ο συγγραφέας εξηγεί ότι για σύνθετους λόγους που συνδέονται με τη φύση της δυτικής νεωτερικότητας, οι φιλελεύθερες ελίτ απλώς δεν είναι ικανές ή επαγγελματίες σε θέματα ασφάλειας.
Και δεν καταλαβαίνουν τη φύση του.
Η κριτική στις ΗΠΑ
Ο κριτικός των ΗΠΑ Walter Kirn κάνει μάλλον παρόμοιους ισχυρισμούς σε ένα πολύ διαφορετικό, αλλά συναφές, πλαίσιο: California Fires and America's Competency Crisis -
«Το Λος Άντζελες φλέγεται, ωστόσο οι ηγέτες της Καλιφόρνια φαίνονται αβοήθητοι, αποκαλύπτοντας μια γενιά δημόσιων επενδύσεων σε μη βασικές υπηρεσίες που αφήνει τις Αρχές να παραπαίουν εν μέσω της προβλεπόμενης εκδήλωσης των πυρκαγιών».
Σε ένα podcast του νωρίτερα αυτό το μήνα, ένας πυροσβέστης λέει: «Απλώς θα είναι ο σωστός άνεμος και η φωτιά θα ξεκινήσει στο σωστό μέρος και θα καεί από το Λος Άντζελες μέχρι τον ωκεανό, και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό».
«Αυτή δεν είναι η πρώτη πυρκαγιά στο Μαλιμπού.
Μόλις πριν από λίγα χρόνια, υπήρξαν μεγάλες φωτιές. Πάντα υπάρχουν. Είναι αναπόφευκτες.
Αλλά έχοντας χτίσει αυτή τη γιγάντια πόλη σε αυτό το μέρος με αυτήν την ευπάθεια, υπάρχουν μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να περιοριστούν και να αποτραπούν τα χειρότερα».
«Και σε ό,τι αφορά την κρίση αρμοδιοτήτων, υπάρχει άφθονο υλικό για να απεικονιστεί αυτό ως επιδεινούμενο από την ανικανότητα.
Η Καλιφόρνια είναι μια πολιτεία που έχει γίνει διαβόητη για το ότι ξοδεύει πολλά χρήματα σε πράγματα που δεν λειτουργούν, σε σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας που δεν κατασκευάζονται ποτέ, σε κάθε είδους κατασκευαστικά έργα και έργα υποδομής που δεν πραγματοποιούνται ποτέ.
Και σε αυτό το πλαίσιο, θα είναι καταστροφικό για τη δομή εξουσίας της Καλιφόρνια».
«Διαζύγιο» με την πραγματικότητα
Έχουμε λοιπόν αυτό το «διαζύγιο από την πραγματικότητα» και την επακόλουθη «Κρίση ικανότητας» – είτε στην Καλιφόρνια, είτε στην Ουκρανία ή την Ευρώπη.
Πού βρίσκονται οι ρίζες αυτής; Ο αμερικανός συγγραφέας David Samuels πιστεύει ότι αυτή είναι η απάντηση:
«Τις τελευταίες ημέρες στην εξουσία του… ο πρόεδρος Barack Obama πήρε την απόφαση να θέσει τη χώρα σε μια νέα πορεία.
Στις 23 Δεκεμβρίου 2016, υπέγραψε νόμο για την καταπολέμηση της ξένης προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, ο οποίος χρησιμοποιούσε τη γλώσσα της υπεράσπισης της πατρίδας για να εξαπολύσει έναν ανοιχτό, επιθετικό πόλεμο πληροφοριών, έναν πόλεμο που συνδύασε την υποδομή ασφαλείας με τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης – εκεί που υποτίθεται ότι γινόταν ο πόλεμος».
Ωστόσο, η κατάρρευση της πυραμίδας των μέσων ενημέρωσης του 20ου αιώνα και η ταχεία αντικατάστασή της από μονοπωλιακές πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έδωσε τη δυνατότητα στον Λευκό Οίκο να πουλήσει την πολιτική - και να αναδιαμορφώσει τις κοινωνικές συμπεριφορές και προκαταλήψεις - με εντελώς νέους τρόπους.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων του Trump, ο Obama χρησιμοποίησε αυτά τα εργαλεία της ψηφιακής εποχής για να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο είδος κέντρου εξουσίας για τον εαυτό του – ένα που περιστρέφεται γύρω από τη μοναδική του θέση αν και προφανώς άγνωστος, επικεφαλής ενός Δημοκρατικού Κόμματος το οποίο και διαδέχθηκε ανανεώνοντας τη δική του εικόνα, γράφει ο Samuels.
Η «δομής» που κατασκεύασαν ο Barack Obama και ο David Axelrod (πολύ επιτυχημένος πολιτικός σύμβουλος του Σικάγο), για να αντικαταστήσουν το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν στην ουσία ένα μέσο για να κάνει τους ανθρώπους να ενεργούν ενάντια στις πεποιθήσεις τους αντικαθιστώντας νέες και «καλύτερες» πεποιθήσεις μέσω ή από πάνω προς τα κάτω ελεγχόμενη και μοχλευμένη εφαρμογή της κοινωνικής πίεσης – μετατρέποντας ουσιαστικά την κατασκευή του Axelrod σε «παντοδύναμη μηχανή σκέψης».
Όπως αναφέρει ο Samuels, «ο όρος «θάλαμοι ηχούς» περιγράφει τη διαδικασία με την οποία ο Λευκός Οίκος και η ευρύτερη δέσμη των δεξαμενών σκέψης και των ΜΚΟ δημιούργησαν σκόπιμα μια εντελώς νέα κατηγορία ειδικών που αλληλοδιαπιστεύονταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να προωθήσουν ισχυρισμούς που προηγουμένως θα θεωρούνταν ως οριακοί ή μη αξιόπιστοι».
Ο "στρατός"
Ο στόχος ήταν μια διμοιρία βοηθών, οπλισμένων με φορητούς υπολογιστές ή έξυπνα τηλέφωνα, να «τρέξουν» το πιο πρόσφατο εμπνευσμένο meme του Κόμματος και να το επαναλάβουν αμέσως και να το επαναλάβουν, σε όλες τις πλατφόρμες, δίνοντας την εμφάνιση μιας συντριπτικής συναίνεσης που γεμίζει τη χώρα .
Και έτσι δίνοντας στους ανθρώπους τη «δομή» της φαινομενικής ευρείας δημόσιας συγκατάθεσης να πιστεύουν προτάσεις που στο παρελθόν δεν θα υποστήριζαν ποτέ.
«Εκεί που αυτή η ανάλυση πήγε στραβά είναι το ίδιο σημείο όπου η ανάλυση της ομάδας Obama για τον Trump πήγε στραβά: Οι μάγοι της δομής είχαν γίνει δέσμιοι των μηχανημάτων που κατασκεύασαν.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας ταχέως κινούμενος κόσμος καθρέφτη που θα μπορούσε να δημιουργήσει την ταχύτητα που απαιτείται για να αλλάξει την εμφάνιση «τι πιστεύουν οι άνθρωποι» σε μια νύχτα.
Η πρόσφατα δημιουργηθείσα ψηφιακή παραλλαγή της «κοινής γνώμης» βασίστηκε στους αλγόριθμους που καθορίζουν πώς διαδίδονται οι μόδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία η μάζα πολλαπλασιαζόμενη με την ταχύτητα ισούται με την ορμή - η ταχύτητα είναι η βασική μεταβλητή».
«Σε κάθε στροφή τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ήταν σαν να εξαπλώνεται πυρετός και κανείς δεν είχε ανοσία.
Οι σύζυγοι, τα παιδιά, οι συνάδελφοι και οι προϊστάμενοι στη δουλειά άρχισαν να απαγγέλλουν, με τη δύναμη των αληθινών πιστών, συνθήματα που είχαν μάθει μόλις την περασμένη εβδομάδα.
Ήταν το σύνολο αυτού του μηχανισμού, όχι μόνο η ικανότητα να δημιουργεί έξυπνα ή εντυπωσιακά tweets, που αποτελούσε τη νέα μορφή εξουσίας του κόμματος».
«Στο τέλος όμως έσπασε ο πυρετός». Η αξιοπιστία των ελίτ κατέρρευσε.
Η μεγάλη προειδοποίηση
Η ανάλυση του Samuels ισοδυναμεί με μια αυστηρή προειδοποίηση για τον κίνδυνο που σχετίζεται με το άνοιγμα της απόστασης μεταξύ μιας υποκείμενης πραγματικότητας και μιας εφευρεθείσας πραγματικότητας που θα μπορούσε να αποσταλεί επιτυχώς και να διαχειριστεί με επιτυχία από τον Λευκό Οίκο.
«Αυτή η πιθανότητα άνοιξε την πόρτα σε μια νέα δυνατότητα για μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή – όπως ο πόλεμος στο Ιράκ», αναφέρει ο Samuels. (Ο Samuels δεν αναφέρει συγκεκριμένα την Ουκρανία, αν και αυτό υπονοείται σε όλο το επιχείρημα).
Αυτό – τόσο η ιστορία του Obama, όπως είπε ο David Samuels, όσο και η ιστορία του Walter Kirn για την Καλιφόρνια – ενισχύουν την άποψη του Aurelien σχετικά με την Ουκρανία και την ευρωπαϊκή στρατιωτική ανικανότητα και την έλλειψη επαγγελματισμού στο πεδίο.
Είναι κάτι που επιτρέπει να ανοίξει ένα σχίσμα μεταξύ επινοημένης αφήγησης και η πραγματικότητα – «που», προειδοποιεί ο Samuels «είναι να πούμε ότι, με αρκετά χρήματα, οι επιχειρηματίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και να λειτουργήσουν αμοιβαία ενισχυτικά δίκτυα ακτιβιστές και ειδικοί να επικυρώσουν ένα τόξο ανταλλαγής μηνυμάτων που θα βραχυκύκλωσε τις παραδοσιακές μεθόδους επικύρωσης και ανάλυσης και θα οδηγούσε τους απρόσεκτους ηθοποιούς και τα μέλη του κοινού να πιστέψουν ότι πράγματα που δεν είχαν ποτέ πιστέψει ή ακόμη και ακούστηκαν πριν.
Στην πραγματικότητα, όχι μόνο ήταν εύλογες, αλλά ήταν ήδη ευρέως αποδεκτές στις συγκεκριμένες ομάδες συνομηλίκων τους».
Αποτελεί τον δρόμο προς την καταστροφή – ακόμη και με κίνδυνο πυρηνικής καταστροφής στην περίπτωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών