Η Heckler& Koch, ως συνήθως πήρε τον δικό της εκκεντρικό δρόμο
Το Pistole 7 ξεκίνησε την καριέρα του το 1976 ως PSP (Police Self-loading Pistol) για τις ανάγκες της γερμανικής αστυνομίας.
Η ιδέα ήταν να αντικατασταθούν τα διάφορα πεπαλαιωμένα πιστόλια και περίστροφα στο απόθεμα με ένα ασφαλές, ακριβές και σύγχρονο όπλο.
Προτεραιότητες στη σχεδίαση ήταν το λεπτό προφίλ, ώστε να αποκρύπτεται, η ακρίβεια και το χαμηλό βάρος που δε θα έπρεπε να ξεπερνά τα 900 γραμμάρια. Ως διαμέτρημα προδιαγραφόταν το 9Χ19mm Luger για τυποποίηση.
Πιστόλι με πιστόνι
Η Heckler& Koch, ως συνήθως πήρε τον δικό της εκκεντρικό δρόμο.
Οι Γερμανοί έχουν μια εμμονή με το σύστημα απλής οπισθοδρόμησης, όπου το κλείστρο παλινδρομεί και η κάνη παραμένει σταθερή.
Ο λόγος είναι ότι είναι ικανό για μεγαλύτερη ακρίβεια. Η ασφαλής λειτουργία βασίζεται στο βάρος του κλείστρου και τη δύναμη που εξασκεί πάνω του το επανατατικό ελατήριο
Η λύση αυτή ενδείκνυται για πιστόλια “τσέπης” που χρησιμοποιούν αδύναμα διαμετρήματα όπως το 7,65mm ή το 9Χ17 (.380 ACP). Όταν η ισχύς φτάσει στα επίπεδα του 9mm, τότε απαιτείται κάποιου είδους “κλείδωμα” της κάνης με το κλείστρο για να μην αναπτύσεται μεγάλη ταχύτητα οπισθοχώρησης.
Οι Γερμανοί με τη χαρακτηριστική εμμονικότητα τους, σχεδίασαν ένα μικροσκοπικό πιστόνι που λειτουργεί όπως περίπου τα αμορτισέρ αερίου στα αυτοκίνητα.
Μπροστά από τη θαλάμη υπάρχει μια οπή που διοχετεύει τα αέρια της εκπυρσοκρότησης σε ένα θάλαμο που σφραγίζεται από τη μία πλευρά με μία ράβδο.
Κατά την πυροδότηση, το αέριο συμπιέζεται εντός του θαλάμου και κρατά τη ράβδο ασφαλισμένη για όσα μιλισεκόντ η πίεση είναι στη μέγιστη τιμή.
Μόλις η πίεση των αερίων μειωθεί, το πιστόνι υποχωρεί και επιτρέπει στο κλείστρο να ξεκινήσει τη διαδρομή του, να εξολκεύσει τον κάλυκα και να τροφοδοτήσει νέο φυσίγγιο. Επειδή ο κύκλος λειτουργίας είναι πολύ “βίαιος” η ΗΚ ακολούθησε για τη θαλάμη, τη λύση που εφαρμόζει και στο G3.
Μια σειρά από 18 παράλληλες ραβδώσεις μέσα στη θαλάμη αφήνουν συμπιεσμένα αέρια να περνούν γύρω από τα τοιχώματα του κάλυκα, ώστε να μην “κολλά” στο εσωτερικό της.
Μηχανικά, το Ρ7 είναι τόσο πολύπλοκο, όσο μπορεί να γίνει ένα πιστόλι.
Αποτελείται από πάμπολλα μικρά ανταλλακτικά που απαιτούν χαμηλές ανοχές και πολλή εργασία για να συναρμολογηθούν σωστά. Οι οπλουργοί το θεωρούν “εφιάλτη”.
Ο κατασκευαστής συστήνει στους χρήστες να μην το αποσυναρμολογούν πέρα από το αναγκαίο για να καθαριστεί το κλείστρο και το πιστόνι.
Σα να μην αρκούσε αυτή η μοναδικότητα, η κάνη δεν φέρει κλασσική ράβδωση με ελικοειδείς χαρακιές, αλλά μια σειρά από πολυγωνικές “κορυφές” που οδηγούν το βλήμα σε περιστροφή.
Αυτή η τεχνολογία έγινε γνωστή αργότερα από τη Glock, αλλά από όσο γνωρίζουμε, ήταν η ΗΚ που την εφάρμοσε πρώτη σε πιστόλι.
Παραξενιάς συνέχεια
Το Ρ7 δεν είχε εξωτερική σφύρα.
Για τη δεκαετία του 1970 που σχεδιάστηκε και αυτό ήταν σπάνιο.
Η σκανδάλη είναι μονής ενέργειας και επενεργεί άμεσα στον επικρουστήρα.
Δεν υπάρχει εξωτερικός μοχλός ασφάλειας αλλά ούτε και μοχλός απελευθέρωσης του κλείστρου.
Αντί αυτών, το εμπρός μέρος της λαβής αποτελείται από ένα έλασμα.
Το σχήμα του ακολουθεί τις γραμμές της παλάμης. Σκεφτείτε το ως μια ασφάλεια λαβής από Colt 1911, αλλά από “την ανάποδη”.
Αυτός ο μοχλός λειτουργεί ως ασφάλεια. Όταν ο χρήστης κλείνει την παλάμη του γύρω από τη λαβή, το πιέζει και ενεργοποιεί το μηχανισμό της σκανδάλης.
Απαιτούνται σχεδόν 6 κιλά πίεσης για να συμπιεστεί η ασφάλεια, αλλά μόλις 650 γραμμάρια για να μένει ενεργοποιημένη όσο το χέρι είναι γύρω της.
Η δεύτερη λειτουργία του ίδιου ελάσματος είναι πως όταν το κλείστρο μείνει ανοικτό μετά την τελευταία βολή, ο χειριστής μπορεί να το κλείσει, αφήνοντας και ξαναπιέζοντας τη λαβή.
Έτσι λειτουργεί και ώς μοχλός απελευθέρωσης του κλείστρου, επιταχύνοντας την επαναγέμιση μετά από την αλλαγή γεμιστήρα.
Τα πρώτα Ρ7 διέθεταν γεμιστήρες μονής στήλης που χωρούσαν οκτώ φυσίγγια.
Σε μιά ακόμη επίδειξη “γερμανικότητας”, ο μοχλός απελευθέρωσης του βρισκόταν στο “τακούνι” του γεμιστήρα, στο κάτω μέρος της λαβής. Οπότε, για την αφαίρεση του και τοποθέτηση νέου απαιτείται αρκετός χρόνος.
Αυτή είναι μια ακόμη γερμανική ιδιομορφία που ανάγεται στην εποχή του Ρ08 Luger και όλος ο πλανήτης “πλήν Ούνων” την εγκατέλειψε γύρω στο 1940.
Έδώ υπάρχει και μια κρυμένη “ελληνική πτυχή” καθώς η ΕΒΟ κατείχε το δικαίωμα παραγωγής του όπλου και συναρμολόγησε κάποια όπλα για να προσελκύσει τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τελικά η συμφωνία δε προχώρησε. Παρόλα αυτά, κάποια Ρ7 με το κομβίο του γεμιστήρα στη βάση της λαβής υπάρχουν στο απόθεμα της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ήρθαν ως εξοπλισμός αποστολής, όταν η Γερμανία μας παραχώρησε μεταχειρισμένα RF-4 Phantom.
Εξελικτικά βήματα
Για να κάνει εξαγωγική καριέρα το μοντέλο, επανασχεδιάστηκε στο επίπεδο Ρ7Μ8 αποκτώντας ένα “φυσιολογικό” κομβίο απελευθέρωσης στην πλευρά της λαβής και μάλιστα αμφιδέξιο.
Στο μεταξύ είχαν εμφανιστεί τα νέα πολύφαιρα”ενιάρια” (Beretta 92, Sig 226, Glock17, κλπ.).
Το επόμενο στάδιο εξέλιξης ήταν η επανασχεδίαση της λαβής γύρω από έναν φαρδύτερο γεμιστήρα διπλής στήλης που χωρούσε πλέον 13 φυσίγγια των 9mm. Είχε την “πρωτότυπη” ονομασία Ρ7Μ13.
Αργότερα παρουσιάστηκε το βραχύβιο Ρ7Μ10 (κατασκευάστηκε μεταξύ 1991 και 1993) σε διαμέτρημα .40SW.
Στην Ευρώπη υπήρξαν κάποια μοντέλα σε μικρά διαμετρήματα (7,65mm, 9X17 Kurtz, .22LR) και αντίστοιχα κιτ μετατροπών με εναλλακτικές κάνες και κλείστρα. Αλλά το “ιερό δισκοπότηρο” ονομάζεται Ρ7Μ7. Είναι ένα εκτενώς επανασχεδιασμένο μοντέλο για να ρίχνει το μεγάλου μεγέθους φυσίγγιο .45ACP.
Κατασκευάστηκαν μόνο έξι πρωτότυπα (αριθμοί σειράς 001Μ7-006Μ7) το 1983 και φημολογείται ότι επιβιώνουν μόνο δύο. Το μοναδικό δημόσια γνωστό βρίσκεται στο μουσείο της Η&Κ και το άλλο αποκτήθηκε έναντι… ιλλιγιώδους ποσού για κάποια ιδιωτική συλλογή.
Είδος “πολυτελείας”
Η Heckler& Koch δεν πέτυχε μεγάλες πωλήσεις κρατικές πωλήσεις εκτός Γερμανίας και ο κύριος λόγος ήταν υψηλό κόστος του Ρ7.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980. κόστιζε τα διπλάσια ή και περισσότερα χρήματα από ένα αντίστοιχο Browning ή Smith & Wesson. Η Heckler & Koch εκμεταλλεύτηκε αυτό το μειονέκτημα, μετατρέποντας το σε διαφημιστικό σλόγκαν.
Τύπωσαν διαφημίσεις που παρουσίαζαν το Ρ7 ως “Το ακριβότερο πιστόλι του Κόσμου” και εξηγούσαν στην καταχώρηση τα χαρακτηριστικά και την ποιότητα κατασκευής που το δικαιολογούσαν.
Η “εκκεντρικότητα”, η εξωτική προέλευση και η ακριβή τιμή προσέλκυσαν ένα -μικρό αλλά φανατικό – κοινό συλλεκτών.
Αυτοί βρίσκονται κυρίως στις ΗΠΑ και τη Βόρεια Ευρώπη. Είναι μια μερίδα αγοράς που ασχολείται με το “φετίχ” αντικείμενο για την χαρά της ιδιοκτησίας.
Συχνά κατέχουν πολλαπλά αντίγραφα και υπο-εκδόσεις του Ρ7 και ασχολούνται με την καταγραφή της ιστορίας του.
Μεχρι το 2008 που το τελευταίο Ρ7Μ13 βγήκε από το εργοτάσιο του Όμπερντορφ, είχαν κατασκευαστεί ασυνήθιστα πολλές εκδόσεις για μια τόσο μικρή παραγωγή.
Στις αρχές του 2000 η Heckler άλλαξε σελίδα περνώντας στο συμβατικότερο και εύκολο να παραχθεί, USP αλλά το εξωτικό Ρ7 διατηρεί τη γοητεία του.
www.bankingnews.gr
Η ιδέα ήταν να αντικατασταθούν τα διάφορα πεπαλαιωμένα πιστόλια και περίστροφα στο απόθεμα με ένα ασφαλές, ακριβές και σύγχρονο όπλο.
Προτεραιότητες στη σχεδίαση ήταν το λεπτό προφίλ, ώστε να αποκρύπτεται, η ακρίβεια και το χαμηλό βάρος που δε θα έπρεπε να ξεπερνά τα 900 γραμμάρια. Ως διαμέτρημα προδιαγραφόταν το 9Χ19mm Luger για τυποποίηση.
Πιστόλι με πιστόνι
Η Heckler& Koch, ως συνήθως πήρε τον δικό της εκκεντρικό δρόμο.
Οι Γερμανοί έχουν μια εμμονή με το σύστημα απλής οπισθοδρόμησης, όπου το κλείστρο παλινδρομεί και η κάνη παραμένει σταθερή.
Ο λόγος είναι ότι είναι ικανό για μεγαλύτερη ακρίβεια. Η ασφαλής λειτουργία βασίζεται στο βάρος του κλείστρου και τη δύναμη που εξασκεί πάνω του το επανατατικό ελατήριο
Η λύση αυτή ενδείκνυται για πιστόλια “τσέπης” που χρησιμοποιούν αδύναμα διαμετρήματα όπως το 7,65mm ή το 9Χ17 (.380 ACP). Όταν η ισχύς φτάσει στα επίπεδα του 9mm, τότε απαιτείται κάποιου είδους “κλείδωμα” της κάνης με το κλείστρο για να μην αναπτύσεται μεγάλη ταχύτητα οπισθοχώρησης.
Οι Γερμανοί με τη χαρακτηριστική εμμονικότητα τους, σχεδίασαν ένα μικροσκοπικό πιστόνι που λειτουργεί όπως περίπου τα αμορτισέρ αερίου στα αυτοκίνητα.
Μπροστά από τη θαλάμη υπάρχει μια οπή που διοχετεύει τα αέρια της εκπυρσοκρότησης σε ένα θάλαμο που σφραγίζεται από τη μία πλευρά με μία ράβδο.
Κατά την πυροδότηση, το αέριο συμπιέζεται εντός του θαλάμου και κρατά τη ράβδο ασφαλισμένη για όσα μιλισεκόντ η πίεση είναι στη μέγιστη τιμή.
Μόλις η πίεση των αερίων μειωθεί, το πιστόνι υποχωρεί και επιτρέπει στο κλείστρο να ξεκινήσει τη διαδρομή του, να εξολκεύσει τον κάλυκα και να τροφοδοτήσει νέο φυσίγγιο. Επειδή ο κύκλος λειτουργίας είναι πολύ “βίαιος” η ΗΚ ακολούθησε για τη θαλάμη, τη λύση που εφαρμόζει και στο G3.
Μια σειρά από 18 παράλληλες ραβδώσεις μέσα στη θαλάμη αφήνουν συμπιεσμένα αέρια να περνούν γύρω από τα τοιχώματα του κάλυκα, ώστε να μην “κολλά” στο εσωτερικό της.
Μηχανικά, το Ρ7 είναι τόσο πολύπλοκο, όσο μπορεί να γίνει ένα πιστόλι.
Αποτελείται από πάμπολλα μικρά ανταλλακτικά που απαιτούν χαμηλές ανοχές και πολλή εργασία για να συναρμολογηθούν σωστά. Οι οπλουργοί το θεωρούν “εφιάλτη”.
Ο κατασκευαστής συστήνει στους χρήστες να μην το αποσυναρμολογούν πέρα από το αναγκαίο για να καθαριστεί το κλείστρο και το πιστόνι.
Σα να μην αρκούσε αυτή η μοναδικότητα, η κάνη δεν φέρει κλασσική ράβδωση με ελικοειδείς χαρακιές, αλλά μια σειρά από πολυγωνικές “κορυφές” που οδηγούν το βλήμα σε περιστροφή.
Αυτή η τεχνολογία έγινε γνωστή αργότερα από τη Glock, αλλά από όσο γνωρίζουμε, ήταν η ΗΚ που την εφάρμοσε πρώτη σε πιστόλι.
Παραξενιάς συνέχεια
Το Ρ7 δεν είχε εξωτερική σφύρα.
Για τη δεκαετία του 1970 που σχεδιάστηκε και αυτό ήταν σπάνιο.
Η σκανδάλη είναι μονής ενέργειας και επενεργεί άμεσα στον επικρουστήρα.
Δεν υπάρχει εξωτερικός μοχλός ασφάλειας αλλά ούτε και μοχλός απελευθέρωσης του κλείστρου.
Αντί αυτών, το εμπρός μέρος της λαβής αποτελείται από ένα έλασμα.
Το σχήμα του ακολουθεί τις γραμμές της παλάμης. Σκεφτείτε το ως μια ασφάλεια λαβής από Colt 1911, αλλά από “την ανάποδη”.
Αυτός ο μοχλός λειτουργεί ως ασφάλεια. Όταν ο χρήστης κλείνει την παλάμη του γύρω από τη λαβή, το πιέζει και ενεργοποιεί το μηχανισμό της σκανδάλης.
Απαιτούνται σχεδόν 6 κιλά πίεσης για να συμπιεστεί η ασφάλεια, αλλά μόλις 650 γραμμάρια για να μένει ενεργοποιημένη όσο το χέρι είναι γύρω της.
Η δεύτερη λειτουργία του ίδιου ελάσματος είναι πως όταν το κλείστρο μείνει ανοικτό μετά την τελευταία βολή, ο χειριστής μπορεί να το κλείσει, αφήνοντας και ξαναπιέζοντας τη λαβή.
Έτσι λειτουργεί και ώς μοχλός απελευθέρωσης του κλείστρου, επιταχύνοντας την επαναγέμιση μετά από την αλλαγή γεμιστήρα.
Τα πρώτα Ρ7 διέθεταν γεμιστήρες μονής στήλης που χωρούσαν οκτώ φυσίγγια.
Σε μιά ακόμη επίδειξη “γερμανικότητας”, ο μοχλός απελευθέρωσης του βρισκόταν στο “τακούνι” του γεμιστήρα, στο κάτω μέρος της λαβής. Οπότε, για την αφαίρεση του και τοποθέτηση νέου απαιτείται αρκετός χρόνος.
Αυτή είναι μια ακόμη γερμανική ιδιομορφία που ανάγεται στην εποχή του Ρ08 Luger και όλος ο πλανήτης “πλήν Ούνων” την εγκατέλειψε γύρω στο 1940.
Έδώ υπάρχει και μια κρυμένη “ελληνική πτυχή” καθώς η ΕΒΟ κατείχε το δικαίωμα παραγωγής του όπλου και συναρμολόγησε κάποια όπλα για να προσελκύσει τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τελικά η συμφωνία δε προχώρησε. Παρόλα αυτά, κάποια Ρ7 με το κομβίο του γεμιστήρα στη βάση της λαβής υπάρχουν στο απόθεμα της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ήρθαν ως εξοπλισμός αποστολής, όταν η Γερμανία μας παραχώρησε μεταχειρισμένα RF-4 Phantom.
Εξελικτικά βήματα
Για να κάνει εξαγωγική καριέρα το μοντέλο, επανασχεδιάστηκε στο επίπεδο Ρ7Μ8 αποκτώντας ένα “φυσιολογικό” κομβίο απελευθέρωσης στην πλευρά της λαβής και μάλιστα αμφιδέξιο.
Στο μεταξύ είχαν εμφανιστεί τα νέα πολύφαιρα”ενιάρια” (Beretta 92, Sig 226, Glock17, κλπ.).
Το επόμενο στάδιο εξέλιξης ήταν η επανασχεδίαση της λαβής γύρω από έναν φαρδύτερο γεμιστήρα διπλής στήλης που χωρούσε πλέον 13 φυσίγγια των 9mm. Είχε την “πρωτότυπη” ονομασία Ρ7Μ13.
Αργότερα παρουσιάστηκε το βραχύβιο Ρ7Μ10 (κατασκευάστηκε μεταξύ 1991 και 1993) σε διαμέτρημα .40SW.
Στην Ευρώπη υπήρξαν κάποια μοντέλα σε μικρά διαμετρήματα (7,65mm, 9X17 Kurtz, .22LR) και αντίστοιχα κιτ μετατροπών με εναλλακτικές κάνες και κλείστρα. Αλλά το “ιερό δισκοπότηρο” ονομάζεται Ρ7Μ7. Είναι ένα εκτενώς επανασχεδιασμένο μοντέλο για να ρίχνει το μεγάλου μεγέθους φυσίγγιο .45ACP.
Κατασκευάστηκαν μόνο έξι πρωτότυπα (αριθμοί σειράς 001Μ7-006Μ7) το 1983 και φημολογείται ότι επιβιώνουν μόνο δύο. Το μοναδικό δημόσια γνωστό βρίσκεται στο μουσείο της Η&Κ και το άλλο αποκτήθηκε έναντι… ιλλιγιώδους ποσού για κάποια ιδιωτική συλλογή.
Είδος “πολυτελείας”
Η Heckler& Koch δεν πέτυχε μεγάλες πωλήσεις κρατικές πωλήσεις εκτός Γερμανίας και ο κύριος λόγος ήταν υψηλό κόστος του Ρ7.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980. κόστιζε τα διπλάσια ή και περισσότερα χρήματα από ένα αντίστοιχο Browning ή Smith & Wesson. Η Heckler & Koch εκμεταλλεύτηκε αυτό το μειονέκτημα, μετατρέποντας το σε διαφημιστικό σλόγκαν.
Τύπωσαν διαφημίσεις που παρουσίαζαν το Ρ7 ως “Το ακριβότερο πιστόλι του Κόσμου” και εξηγούσαν στην καταχώρηση τα χαρακτηριστικά και την ποιότητα κατασκευής που το δικαιολογούσαν.
Η “εκκεντρικότητα”, η εξωτική προέλευση και η ακριβή τιμή προσέλκυσαν ένα -μικρό αλλά φανατικό – κοινό συλλεκτών.
Αυτοί βρίσκονται κυρίως στις ΗΠΑ και τη Βόρεια Ευρώπη. Είναι μια μερίδα αγοράς που ασχολείται με το “φετίχ” αντικείμενο για την χαρά της ιδιοκτησίας.
Συχνά κατέχουν πολλαπλά αντίγραφα και υπο-εκδόσεις του Ρ7 και ασχολούνται με την καταγραφή της ιστορίας του.
Μεχρι το 2008 που το τελευταίο Ρ7Μ13 βγήκε από το εργοτάσιο του Όμπερντορφ, είχαν κατασκευαστεί ασυνήθιστα πολλές εκδόσεις για μια τόσο μικρή παραγωγή.
Στις αρχές του 2000 η Heckler άλλαξε σελίδα περνώντας στο συμβατικότερο και εύκολο να παραχθεί, USP αλλά το εξωτικό Ρ7 διατηρεί τη γοητεία του.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών