Το 1984 νέα νομοθεσία απαγόρευσε εντελώς την κατασκευή των Ingram MAC-10/MAC-11
Το αυτόματο πιστόλι MAC-10 (και το παράγωγο του MAC-11) είναι τα πλέον διαβόητα και ταυτόχρονα διάσημα φορητά όπλα του 20ου αιώνα. Μαζί έμειναν γνωστά ως τα “Ingram” (Ίνγκραμ).
Παρότι κατασκευάστηκε σε μικρές ποσότητες, δεκαετίες μετά την παύση της παραγωγής τους εμφανίζονται σε βιντεοπαιχνίδια και ταινίες.
Η εικόνα τους έχει αποτυπωθεί σε μερικές από τις “σκοτεινότερες” συγκρούσεις, από το Λίβανο μέχρι τη Βόρεια Ιρλανδία.
Υπήρξε παρόν σε κάθε σύρραξη ή πραξικόπημα που υποκινούσαν μυστικές υπηρεσίες σε Ασία και Νότια Αμερική.
Ανατροπές κυβερνήσεων και σιγαστήρες
Είναι αδύνατο να περιγράψει κάποιος τα MAC-10 χωρίς μα αναφέρει τον Mitchel Werbell (Μίτσελ Βερμπέλ).
Γεννημένος στην Αμερική από “τσαρικό” Ρώσο πατέρα και Σκοτσέζα μητέρα στρατολογήθηκε από την OSS (πρόδρομο της CIA) κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Μέχρι το θάνατο του (από “ύποπτη” καρδιακή ανακοπή) συμμετείχε σε πραξικοπήματα και μαύρες επιχειρήσεις σε κάθε πλάτος του πλανήτη.
Πέρα από τις “θεάρεστες” αυτές ασχολίες, ο Werbell επιδιδόταν στη σχεδίαση σιγαστήρων για όπλα, κατέχονταν δύο ντουζίνες σχετικών ευρασιτεχνιών. Μέσω τις εταιρείας SIONICS προήθευε τη CIA και το Στρατό με σιγασμένα όπλα κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ.
Ο άνθρωπος αυτός δε σχεδίασε το MAC-10.
Όμως το 1967 συνεταιρίστηκε με το μηχανικό Gordon Ingram (Γκόρντον Ίνγκραμ) που εργαζόταν στον ελεύθερο χρόνο του πάνω σε ένα μινιμαλιστικό “αυτόματο πιστόλι”.
Ο Ingram είχε θεμελιώσει την Αρχή ότι κάθε σχέδιο πρέπει να περιέχει τα λιγότερα δυνατά απάρτια και το μικρότερο πρακτικό μέγεθος πρός όφελος της απλότητας της οικονομίας και της αξιοπιστίας.
Απλότητα
Το πρωτότυπο Μ-10 ήταν ακριβώς αυτό. Είχε μήκος μόλις 27cm και κατασκευαζόταν από διαμορφωμένο χαλυβδόφυλλο που συγκρατούσαν κολλήσεις και ατσάλινοι πίροι.
Αντί αυτών υπήρχε ένα πτυσόμενο, συρμάτινο πλαίσιο που εκτεινόταν τηλεσκοπικά για να ακουμπήσει στον ώμο.
Ένα κομμάτι ιμάντα περασμένο από την κάνη, έδινε ένα υποτυπώδες σημείο στήριξης για το δεύτερο χέρι του χειριστή.
Το κλείστρο ήταν ένα απλό κιβωτοειδές κομμάτι ατσαλιού και ο μοχλός όπλισης του στρεφόταν κατά 90 μοίρες, ώστε να το κλειδώνει σε ασφαλή θέση. Η λαβή φτιαχνόταν από φύλλο αλουμινίου και αργότερα πλαστικό.
Ο γεμιστήρας προερχόταν από το Μ3 “Grease Gun”, εξασφαλίζοντας φθηνή και εύκολη προμήθεια.
Τοποθετούνταν μέσα στη λαβή, περιορίζοντας το μέγεθος στο ελάχιστο.
Το όπλο μπορούσε να κατασκευαστεί με απλοϊκά μέσα και πωλούνταν για μόλις 125 δολλάρια το 1980 (συγκριτικά, ένα Thompson κόστιζε σχεδόν 3.000).
Ο Ingram οραματιζόταν τον αντικαταστάτη του υποπολυβόλου Μ3, ένα φθηνό μαζικό όπλο που θα ήταν εύκολο να φτιαχτεί.
Προσπάθησε να το πουλήσει σε στρατούς και αστυνομίες. Τα αρχικά μοντέλα δεν είχαν επιλογέα για μονές βολές, μόνο μία ασφάλεια στην αριστερή πλευρά του κορμού.
Σύντομα έγινε αντιληπτή η ανάγκη για ικανότητα μονής βολής.
Καθώς έβαλλε από ανοικτό κλείστρο και η διαδρομή ήταν πολύ μικρή, η ταχυβολία κυμαινόταν μεταξύ 1.050 και 1.250 βλημάτων το λεπτό.
Οπότε ο έλεγχος των ριπών ήταν προβληματικός, ακόμη και σε κοντινές αποστάσεις.
Συνδυασμένη προσπάθεια
O Werbell πρότεινε στον Ingram να τροποποιήσει την κάνη για να δέχεται το σιγαστήρα δύο σταδίων της SIONICS. Αυτό βελτίωσε την κατάσταση καθώς αύξησε το βάρος και δημιούργησε ένα πρόσθετο σημείο στήριξης του όπλου. Τώρα πια ήταν ένα υποπολυβόλο.
Μαζί ίδρυσαν την Military Armement Corporation (MAC) για την παραγωγή και προώθηση του.
Κατέληξαν σε δύο διαμετρήματα: .45 ACP για την Αμερική και 9Χ19mm για τη διεθνή αγορά. Καθώς το πρώτο είναι υποηχητικό, διαθέτει πλεονέκτημα όταν λειτουργεί με σιγαστήρα.
Αργότερα ακολούθησε το ακόμη μικρότερο ΜAC-11. Χρησιμοποιούσε φυσίγγια .380 ACP (9mm Short) και έτσι είχε μειωμένη ανάκρουση.
Ο πράκτορας κατάφερε να πουλήσει ένα αριθμό MAC-10 στη CIA και σε κυβερνήσεις στην Ασία και τη λατινική Αμερική.
Όμως ο κύριος δυνητικός πελάτης, ο στρατός των ΗΠΑ είχε στραφεί στο Μ-16 και δεν ενδιαφέρθηκαν.
Μικρές ποσότητες αγοράστηκαν από τους βρετανούς SAS και από αντιτρομοκρατικές μονάδες της Ευρώπης που αναζητούσαν “σιωπηλά” αυτόματα.
Η “πτώση”
Το MAC-10 απέκτησε τη φήμη γερού και ανθεκτικού όπλου, αν και με περιορισμένη χρηστικότητα.
Τα σκόπευτρα ήταν απλοϊκά και δε ρυθμίζονταν. Η διασπορά των βολίδων ήταν ίσως η χειρότερη από όλα τα ανταγωνιστικά μοντέλα της εποχής.
Οι πωλήσεις υπέφεραν και η αμερικανική κυβέρνηση κυριολεκτικά χρεωκόπησε την εταιρεία, όταν το 1974 απαγόρευσε τις εξαγωγές όπλων με σιγαστήρες. Αυτό στέρησε από τη MAC την κύρια αγορά της.
Μια σειρά από εξαγορές και προσπάθειες ανασύστασης από άλλους επενδυτές απέτυχαν.
Έγινε προσπάθεια κατασκευής ημιαυτόματων εκδόσεων για την πολιτική αγορά μέχρι που το 1984 νέα νομοθεσία απαγόρευσε εντελώς την κατασκευή των Ingram MAC-10/MAC-11 με το σκεπτικό ότι μετατρέποντας εύκολα σε αυτόματα.
Παραδόξως, αυτή η κρατική παρέμβαση “εκτόξευσε” τη δημοφιλία και την αξία των Ingram.
Σε μία νύχτα μετατράπηκαν από “φθηνά, φασαριόζικα και άστοχα κομμάτια μετάλλου” σε σύμβολα της ποπ κουλτούρας.
Άρχισαν να εμφανίζονται σε ταινίες ως τα απαγορευμένα όπλα των γκάνγκστερ και αυτό ανέβασε τις τιμές των υπαρχόντων κομματιών σε “αστρονομικά” ύψη.
Σήμερα ένα λειτουργικό MAC-10 αδειοδοτημένο ως “αυτόματο” αξίζει μεταξύ 9.000 και 12.000 δολαρίων. Καθόλου άσχημα για ένα “τενεκεδένιο” κουτί που αδειάζει 32 φυσίγγια σε 1,5 δευτερόλεπτα!
www.bankingnews.gr
Παρότι κατασκευάστηκε σε μικρές ποσότητες, δεκαετίες μετά την παύση της παραγωγής τους εμφανίζονται σε βιντεοπαιχνίδια και ταινίες.
Η εικόνα τους έχει αποτυπωθεί σε μερικές από τις “σκοτεινότερες” συγκρούσεις, από το Λίβανο μέχρι τη Βόρεια Ιρλανδία.
Υπήρξε παρόν σε κάθε σύρραξη ή πραξικόπημα που υποκινούσαν μυστικές υπηρεσίες σε Ασία και Νότια Αμερική.
Ανατροπές κυβερνήσεων και σιγαστήρες
Είναι αδύνατο να περιγράψει κάποιος τα MAC-10 χωρίς μα αναφέρει τον Mitchel Werbell (Μίτσελ Βερμπέλ).
Γεννημένος στην Αμερική από “τσαρικό” Ρώσο πατέρα και Σκοτσέζα μητέρα στρατολογήθηκε από την OSS (πρόδρομο της CIA) κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Μέχρι το θάνατο του (από “ύποπτη” καρδιακή ανακοπή) συμμετείχε σε πραξικοπήματα και μαύρες επιχειρήσεις σε κάθε πλάτος του πλανήτη.
Πέρα από τις “θεάρεστες” αυτές ασχολίες, ο Werbell επιδιδόταν στη σχεδίαση σιγαστήρων για όπλα, κατέχονταν δύο ντουζίνες σχετικών ευρασιτεχνιών. Μέσω τις εταιρείας SIONICS προήθευε τη CIA και το Στρατό με σιγασμένα όπλα κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ.
Ο άνθρωπος αυτός δε σχεδίασε το MAC-10.
Όμως το 1967 συνεταιρίστηκε με το μηχανικό Gordon Ingram (Γκόρντον Ίνγκραμ) που εργαζόταν στον ελεύθερο χρόνο του πάνω σε ένα μινιμαλιστικό “αυτόματο πιστόλι”.
Ο Ingram είχε θεμελιώσει την Αρχή ότι κάθε σχέδιο πρέπει να περιέχει τα λιγότερα δυνατά απάρτια και το μικρότερο πρακτικό μέγεθος πρός όφελος της απλότητας της οικονομίας και της αξιοπιστίας.
Απλότητα
Το πρωτότυπο Μ-10 ήταν ακριβώς αυτό. Είχε μήκος μόλις 27cm και κατασκευαζόταν από διαμορφωμένο χαλυβδόφυλλο που συγκρατούσαν κολλήσεις και ατσάλινοι πίροι.
Αντί αυτών υπήρχε ένα πτυσόμενο, συρμάτινο πλαίσιο που εκτεινόταν τηλεσκοπικά για να ακουμπήσει στον ώμο.
Ένα κομμάτι ιμάντα περασμένο από την κάνη, έδινε ένα υποτυπώδες σημείο στήριξης για το δεύτερο χέρι του χειριστή.
Το κλείστρο ήταν ένα απλό κιβωτοειδές κομμάτι ατσαλιού και ο μοχλός όπλισης του στρεφόταν κατά 90 μοίρες, ώστε να το κλειδώνει σε ασφαλή θέση. Η λαβή φτιαχνόταν από φύλλο αλουμινίου και αργότερα πλαστικό.
Ο γεμιστήρας προερχόταν από το Μ3 “Grease Gun”, εξασφαλίζοντας φθηνή και εύκολη προμήθεια.
Τοποθετούνταν μέσα στη λαβή, περιορίζοντας το μέγεθος στο ελάχιστο.
Το όπλο μπορούσε να κατασκευαστεί με απλοϊκά μέσα και πωλούνταν για μόλις 125 δολλάρια το 1980 (συγκριτικά, ένα Thompson κόστιζε σχεδόν 3.000).
Ο Ingram οραματιζόταν τον αντικαταστάτη του υποπολυβόλου Μ3, ένα φθηνό μαζικό όπλο που θα ήταν εύκολο να φτιαχτεί.
Προσπάθησε να το πουλήσει σε στρατούς και αστυνομίες. Τα αρχικά μοντέλα δεν είχαν επιλογέα για μονές βολές, μόνο μία ασφάλεια στην αριστερή πλευρά του κορμού.
Σύντομα έγινε αντιληπτή η ανάγκη για ικανότητα μονής βολής.
Καθώς έβαλλε από ανοικτό κλείστρο και η διαδρομή ήταν πολύ μικρή, η ταχυβολία κυμαινόταν μεταξύ 1.050 και 1.250 βλημάτων το λεπτό.
Οπότε ο έλεγχος των ριπών ήταν προβληματικός, ακόμη και σε κοντινές αποστάσεις.
Συνδυασμένη προσπάθεια
O Werbell πρότεινε στον Ingram να τροποποιήσει την κάνη για να δέχεται το σιγαστήρα δύο σταδίων της SIONICS. Αυτό βελτίωσε την κατάσταση καθώς αύξησε το βάρος και δημιούργησε ένα πρόσθετο σημείο στήριξης του όπλου. Τώρα πια ήταν ένα υποπολυβόλο.
Μαζί ίδρυσαν την Military Armement Corporation (MAC) για την παραγωγή και προώθηση του.
Κατέληξαν σε δύο διαμετρήματα: .45 ACP για την Αμερική και 9Χ19mm για τη διεθνή αγορά. Καθώς το πρώτο είναι υποηχητικό, διαθέτει πλεονέκτημα όταν λειτουργεί με σιγαστήρα.
Αργότερα ακολούθησε το ακόμη μικρότερο ΜAC-11. Χρησιμοποιούσε φυσίγγια .380 ACP (9mm Short) και έτσι είχε μειωμένη ανάκρουση.
Ο πράκτορας κατάφερε να πουλήσει ένα αριθμό MAC-10 στη CIA και σε κυβερνήσεις στην Ασία και τη λατινική Αμερική.
Όμως ο κύριος δυνητικός πελάτης, ο στρατός των ΗΠΑ είχε στραφεί στο Μ-16 και δεν ενδιαφέρθηκαν.
Μικρές ποσότητες αγοράστηκαν από τους βρετανούς SAS και από αντιτρομοκρατικές μονάδες της Ευρώπης που αναζητούσαν “σιωπηλά” αυτόματα.
Η “πτώση”
Το MAC-10 απέκτησε τη φήμη γερού και ανθεκτικού όπλου, αν και με περιορισμένη χρηστικότητα.
Τα σκόπευτρα ήταν απλοϊκά και δε ρυθμίζονταν. Η διασπορά των βολίδων ήταν ίσως η χειρότερη από όλα τα ανταγωνιστικά μοντέλα της εποχής.
Οι πωλήσεις υπέφεραν και η αμερικανική κυβέρνηση κυριολεκτικά χρεωκόπησε την εταιρεία, όταν το 1974 απαγόρευσε τις εξαγωγές όπλων με σιγαστήρες. Αυτό στέρησε από τη MAC την κύρια αγορά της.
Μια σειρά από εξαγορές και προσπάθειες ανασύστασης από άλλους επενδυτές απέτυχαν.
Έγινε προσπάθεια κατασκευής ημιαυτόματων εκδόσεων για την πολιτική αγορά μέχρι που το 1984 νέα νομοθεσία απαγόρευσε εντελώς την κατασκευή των Ingram MAC-10/MAC-11 με το σκεπτικό ότι μετατρέποντας εύκολα σε αυτόματα.
Παραδόξως, αυτή η κρατική παρέμβαση “εκτόξευσε” τη δημοφιλία και την αξία των Ingram.
Σε μία νύχτα μετατράπηκαν από “φθηνά, φασαριόζικα και άστοχα κομμάτια μετάλλου” σε σύμβολα της ποπ κουλτούρας.
Άρχισαν να εμφανίζονται σε ταινίες ως τα απαγορευμένα όπλα των γκάνγκστερ και αυτό ανέβασε τις τιμές των υπαρχόντων κομματιών σε “αστρονομικά” ύψη.
Σήμερα ένα λειτουργικό MAC-10 αδειοδοτημένο ως “αυτόματο” αξίζει μεταξύ 9.000 και 12.000 δολαρίων. Καθόλου άσχημα για ένα “τενεκεδένιο” κουτί που αδειάζει 32 φυσίγγια σε 1,5 δευτερόλεπτα!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών