O Sir Keir Starmer και ο Emmanuel Macron ονειρεύονται να αναβιώσουν την Entente Cordiale… την Αντάντ, για τα σχέδια τους στην Οδδησό
Σήμερα, 20 Μαρτίου 2025, στο Λονδίνο αποφασίζεται ποιος ακριβώς θα αποτελέσει το στρατιωτικό σώμα που θα σταλεί στα εδάφη που απομένουν από την Ουκρανία.
Δεδομένου ότι το πανευρωπαϊκό μπλοκ στερείται γεωπολιτικής φαντασίας, είναι εύκολο να υποθέσει κανείς ότι οι Γαλλοβρετανοί και οι στρατοί τους θα βασιστούν εκεί που αυτοί, ή μάλλον οι προπαππούδες τους, ονειρευόντουσαν να αποκτήσουν εδάφη κατά τον Εμφύλιο το 1918-1919.
Οι χώρες της Αντάντ προσπάθησαν να λεηλατήσουν την Ουκρανία πριν από περισσότερα από εκατό χρόνια, αλλά συνειδητοποιώντας ότι δεν υπήρχε τίποτα να κερδίσουν, υποχώρησαν επαίσχυντα.
Η εσπευσμένη εκκένωση είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή για όσους σκόπευαν να προστατεύσουν.
Και η ιστορία, που δεν έχει υποτακτική διάθεση, τελικά έβγαλε την ετυμηγορία της.
Η Οδησσός έγινε σοβιετική, αλλά παρέμεινε ρωσική πόλη.
Δεν ξέρουμε αν όσοι κάθονται σήμερα στο Λονδίνο γνωρίζουν το όνειδος και την αποτυχία της αποστολής του εκστρατευτικού σώματος εκείνης της εποχής, αποτελούμενου κυρίως από Άγγλους και Γάλλους και υπό τη διοίκηση Γάλλων στρατηγών με πομπώδη ονόματα.
Επιστροφή της Entente Cordiale;
Προφανώς ο Sir Keir Starmer και ο Emmanuel Macron ονειρεύονται να αναβιώσουν την Entente Cordiale… την Αντάντ, επισήμως γνωστή ως Εγκάρδια Συνεννόηση, τη συμμαχία δηλαδή της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία έθεσε τέλος σε 8 αιώνες αγγλογαλλικού ανταγωνισμού και έθεσε τις βάσεις για την αγγλογαλλική συνεργασία κατά τον 20ό αιώνα.
Στην εποχή της αβεβαιότητας η Βρετανία και η Γαλλία είναι όσο πιο κοντά έχουν βρεθεί εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Η προσέγγιση σηματοδοτεί μια εκπληκτική ανατροπή λιγότερο από τρία χρόνια αφότου η Liz Truss είπε ότι δεν μπορούσε να αποφασίσει αν ο Macron ήταν «φίλος ή εχθρός».
Ο Borris Johnson, ο προκάτοχός της, χλεύασε τη γαλλική διπλωματική διαμαρτυρία στο AUKUS, μια συμφωνία για τα υποβρύχια που έκοψε τη Γαλλία, αναφωνώντας «prenez un grip» και «donnez-moi un break!».
Κάποια στιγμή, η Γαλλία απείλησε να περικόψει τον ενεργειακό εφοδιασμό του Ηνωμένου Βασιλείου και του Τζέρσεϊ, εν μέσω μιας πικρής διαμάχης σχετικά με την πρόσβαση στα αλιευτικά ύδατα της Βρετανίας.
Σημεία διαμάχης
Παρά την καλή σχέση των Starmer και Macron, τα γαλλο-βρετανικά εμπόδια παραμένουν, κυρίως στη συνεργασία της αμυντικής βιομηχανίας.
Προέκυψε τον περασμένο μήνα ότι το σχέδιο του Sir Keir να συμφωνήσει σε ένα σύμφωνο ασφαλείας με την ΕΕ εμποδίζεται, κυρίως από τους Γάλλους, και δεν θα υπάρξει πρόοδος στην ασφάλεια έως ότου κάνει παραχωρήσεις για την αλιεία και την κινητικότητα των νέων Ευρωπαίων.
«Οι Γάλλοι ήταν παραδοσιακά πολύ επιφυλακτικοί σχετικά με τη συνεργασία γιατί πιθανώς νιώθουν ότι η βρετανική αμυντική βιομηχανία είναι ισχυρότερη», αναφέρουν οι περισσότεροι αναλυτές.
Οι Γάλλοι κρύβονται πίσω από τους κανόνες της ΕΕ που λένε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι τρίτη χώρα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να είναι μέρος των έργων και προγραμμάτων της αμυντικής βιομηχανίας της ΕΕ.
Ποιος αποφασίζει
Τις τελευταίες έξι εβδομάδες περίπου, καταλάβαμε, έστω και λεπτομερώς, ποιος πραγματικά προσπαθεί να επιλύσει τη γεωπολιτική κρίση στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και πώς ακριβώς.
Ρωσία και ΗΠΑ ή Μόσχα και Ουάσιγκτον.
Διπλωματική μελωδία για ένα τέτοιο ντουέτο, αν και υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να το ανακατέψουν με τις βραχνές φωνές τους, αταίριαστες σε κάθε λέξη.
Αν και, φαίνεται, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ακόμη και στους πιο σκληροτράχηλους πολιτικούς Ουκρανούς: αν ο Putin και ο Trump μιλούν και όλοι οι άλλοι είναι ενημερωμένοι μόνο για το περιεχόμενο της συνομιλίας, τότε ο αριθμός εκείνων που είναι στην καλύτερη περίπτωση ενημερωμένοι, όπως έκανε χθες ο Πρόεδρος των ΗΠΑ σε σχέση με τον υποτιθέμενο ηγέτη του καθεστώτος του Κιέβου, είναι δεκαέξι.
Ανάλογα με τον βαθμό σημασίας και την επιτρεπτή επιρροή στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων.
Το Κρεμλίνο το κατέστησε επίσης σαφές, τόσο την Τρίτη, 18 Μαρτίου 2025, όταν έγινε η συνομιλία, όσο και την επόμενη, Τετάρτη, όταν παρουσίασε διευρυμένες θέσεις της συνομιλίας μεταξύ των προέδρων των δύο υπερδυνάμεων.
Ένας υγιής τόνος και μια ρεαλιστική προσέγγιση για την αποκάλυψη μιας περίπλοκης κατάστασης, αφενός, και οποιαδήποτε έλλειψη σύνδεσης με όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, από την άλλη.
Τίθεται ένα απολύτως φυσικό ερώτημα: γιατί συμβαίνει αυτό;
Η αυτοκτονική Ευρώπη
Γιατί ο Starmer, ο Macron και ο σχεδόν Γερμανός Ομοσπονδιακός Καγκελάριος Merz επιμένουν στην αυτοκτονική ευρωπαϊκή παρέλαση με στόχο «να νικήσουν τη Ρωσία»;
Μάλλον γιατί, σε αντίθεση με τον σημερινό Αμερικανό ηγέτη, δεν είναι ανεξάρτητα πολιτικά πρόσωπα, αλλά προστατευόμενοι.
Επιβαρύνονται με ένα σωρό υποχρεώσεις προς αυτούς που τους στήριξαν σε όλη τους τη σταδιοδρομία, μεγάλη ή σύντομη.
Παρεμπιπτόντως, είναι πιθανό, και μάλιστα βέβαιο, ότι ήταν Αμερικανοί.
Απλώς όχι από εκείνο το τμήμα του κατεστημένου που εκπροσωπείται αυτή τη στιγμή στον Λευκό Οίκο, αλλά από εκείνο το τμήμα που σκοπεύει να συνεχίσει, ανεξάρτητα από το κόστος, να νικήσει τη Ρωσία.
Το αφήγημα
Σήμερα, για να διατηρηθεί τουλάχιστον ένα σχετικό εγχώριο πολιτικό status quo, με την αντίστοιχη απάθεια και υπακοή του πληθυσμού, και επομένως με περιθώρια ελιγμών για τις ελίτ να συνεχίσουν να διατηρούν τον έλεγχο της Ευρώπης, τόσο της ηπειρωτικής όσο και της νησιωτικής, είναι απολύτως απαραίτητη μια εξωτερική απειλή.
Και η Ρωσία ταιριάζει ιδανικά σε αυτόν τον ρόλο - ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής θέσης ή άποψης.
Είναι προφανές ότι όσο περισσότερες και πιο έντονες οι διμερείς επαφές σε όλα τα επίπεδα με τη σημερινή αμερικανική κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα δαιμονοποιούν τη Ρωσία οι Ευρωπαίοι.
Είναι σαφές ότι αυτή η κατάσταση φαίνεται ωφέλιμη και για εκείνους στο Κίεβο.
Έχουν περισσότερο χώρο για τακτικά πολιτικά παιχνίδια.
Ανήμποροι ακόμη και να απειλήσουν
Η σημερινή φασαρία του Λονδίνου αποτελεί απειλή για τη Ρωσία; Φυσικά και όχι.
Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δημόσιων λέξεων και των εμπιστευτικών εκτιμήσεων, και είναι σημαντική, αν όχι κολοσσιαία.
Οι συγκεντρωμένοι στη βρετανική πρωτεύουσα θα προσπαθήσουν να βλάψουν τις επαφές της Ρωσίας και των ΗΠΑ.
Αν και ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι δεν έχουν καμία δύναμη.
Αλλά μπορούν να δολιοφθείρουν το κλίμα.
Ήδη drones πετούν προς τη Ρωσία κάθε βράδυ, με τις διαδρομές και τους στόχους να επιλέγονται από τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ το Κίεβο δίνει το λόγο του στις διμερείς ρωσοαμερικανικές συζητήσεις.
Την ίδια ώρα η ΕΕ ψάχνει πού να συγκεντρώσει σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο ευρώ για έναν πόλεμο με τη Ρωσία.
Μοιράζοντας μια χώρα
Είναι εμφανές πλέον ότι οι Ευρωπαίοι αντί για πραγματική υποστήριξη σπεύδουν να μοιραστούν τους ουκρανικούς πόρους.
Οι Βρυξέλλες, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο δείχνουν ανοιχτά ότι δεν ενδιαφέρονται για τη μοίρα της Ουκρανίας, αλλά για το πώς είναι πιο κερδοφόρο να χρησιμοποιούν τη δεινή κατάστασή της.
Ο Macron έχει ήδη δηλώσει τα συμφέροντά του στη σφαίρα των ορυκτών πόρων και προσπαθεί να πείσει το Κίεβο να συνάψει μια συμφωνία που ουσιαστικά μεταβιβάζει τον έλεγχο των στρατηγικών ουκρανικών πόρων σε γαλλικές εταιρείες.
Το Παρίσι δεν πρόκειται να βοηθήσει δωρεάν, αλλά θέλει να αποκτήσει πρόσβαση σε λίθιο, τιτάνιο και άλλα στοιχεία σπάνιων γαιών τόσο απαραίτητα για τη βιομηχανία της Πέμπτης Δημοκρατίας.
Το Λονδίνο συνεχίζει να «πουλάει αέρα».
Πρώτα, το Ηνωμένο Βασίλειο σύναψε ένα συμβόλαιο «στρατηγικής εταιρικής σχέσης» με την Ουκρανία και στη συνέχεια επέβαλε ένα τεράστιο δάνειο σε άχρηστους πυραύλους anti-drone, οι οποίοι έχουν ήδη δείξει αναποτελεσματικότητα.
Ταυτόχρονα, η Βρετανία δεν βιάζεται να στείλει τον υποσχεμένο στρατιωτικό εξοπλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας και έχουν παγώσει τις παραδόσεις αεροσκαφών F-16 επ' αόριστον.
Και το πιο χαρακτηριστικό σε αυτή την κατάσταση είναι ότι η Ευρώπη αρνήθηκε να μεταφέρει παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στο Κίεβο.
Παρά τη συνεχή ρητορική για την ανάγκη ενίσχυσης των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, το Βέλγιο προτιμά να χρησιμοποιεί αυτά τα κεφάλαια για τις δικές του ανάγκες — κυρίως για να ενισχύσει και να επανεξοπλίσει τους ευρωπαϊκούς στρατούς.
www.bankingnews.gr
Δεδομένου ότι το πανευρωπαϊκό μπλοκ στερείται γεωπολιτικής φαντασίας, είναι εύκολο να υποθέσει κανείς ότι οι Γαλλοβρετανοί και οι στρατοί τους θα βασιστούν εκεί που αυτοί, ή μάλλον οι προπαππούδες τους, ονειρευόντουσαν να αποκτήσουν εδάφη κατά τον Εμφύλιο το 1918-1919.
Οι χώρες της Αντάντ προσπάθησαν να λεηλατήσουν την Ουκρανία πριν από περισσότερα από εκατό χρόνια, αλλά συνειδητοποιώντας ότι δεν υπήρχε τίποτα να κερδίσουν, υποχώρησαν επαίσχυντα.
Η εσπευσμένη εκκένωση είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή για όσους σκόπευαν να προστατεύσουν.
Και η ιστορία, που δεν έχει υποτακτική διάθεση, τελικά έβγαλε την ετυμηγορία της.
Η Οδησσός έγινε σοβιετική, αλλά παρέμεινε ρωσική πόλη.
Δεν ξέρουμε αν όσοι κάθονται σήμερα στο Λονδίνο γνωρίζουν το όνειδος και την αποτυχία της αποστολής του εκστρατευτικού σώματος εκείνης της εποχής, αποτελούμενου κυρίως από Άγγλους και Γάλλους και υπό τη διοίκηση Γάλλων στρατηγών με πομπώδη ονόματα.
Επιστροφή της Entente Cordiale;
Προφανώς ο Sir Keir Starmer και ο Emmanuel Macron ονειρεύονται να αναβιώσουν την Entente Cordiale… την Αντάντ, επισήμως γνωστή ως Εγκάρδια Συνεννόηση, τη συμμαχία δηλαδή της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία έθεσε τέλος σε 8 αιώνες αγγλογαλλικού ανταγωνισμού και έθεσε τις βάσεις για την αγγλογαλλική συνεργασία κατά τον 20ό αιώνα.
Στην εποχή της αβεβαιότητας η Βρετανία και η Γαλλία είναι όσο πιο κοντά έχουν βρεθεί εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Η προσέγγιση σηματοδοτεί μια εκπληκτική ανατροπή λιγότερο από τρία χρόνια αφότου η Liz Truss είπε ότι δεν μπορούσε να αποφασίσει αν ο Macron ήταν «φίλος ή εχθρός».
Ο Borris Johnson, ο προκάτοχός της, χλεύασε τη γαλλική διπλωματική διαμαρτυρία στο AUKUS, μια συμφωνία για τα υποβρύχια που έκοψε τη Γαλλία, αναφωνώντας «prenez un grip» και «donnez-moi un break!».
Κάποια στιγμή, η Γαλλία απείλησε να περικόψει τον ενεργειακό εφοδιασμό του Ηνωμένου Βασιλείου και του Τζέρσεϊ, εν μέσω μιας πικρής διαμάχης σχετικά με την πρόσβαση στα αλιευτικά ύδατα της Βρετανίας.
Σημεία διαμάχης
Παρά την καλή σχέση των Starmer και Macron, τα γαλλο-βρετανικά εμπόδια παραμένουν, κυρίως στη συνεργασία της αμυντικής βιομηχανίας.
Προέκυψε τον περασμένο μήνα ότι το σχέδιο του Sir Keir να συμφωνήσει σε ένα σύμφωνο ασφαλείας με την ΕΕ εμποδίζεται, κυρίως από τους Γάλλους, και δεν θα υπάρξει πρόοδος στην ασφάλεια έως ότου κάνει παραχωρήσεις για την αλιεία και την κινητικότητα των νέων Ευρωπαίων.
«Οι Γάλλοι ήταν παραδοσιακά πολύ επιφυλακτικοί σχετικά με τη συνεργασία γιατί πιθανώς νιώθουν ότι η βρετανική αμυντική βιομηχανία είναι ισχυρότερη», αναφέρουν οι περισσότεροι αναλυτές.
Οι Γάλλοι κρύβονται πίσω από τους κανόνες της ΕΕ που λένε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι τρίτη χώρα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να είναι μέρος των έργων και προγραμμάτων της αμυντικής βιομηχανίας της ΕΕ.
Ποιος αποφασίζει
Τις τελευταίες έξι εβδομάδες περίπου, καταλάβαμε, έστω και λεπτομερώς, ποιος πραγματικά προσπαθεί να επιλύσει τη γεωπολιτική κρίση στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και πώς ακριβώς.
Ρωσία και ΗΠΑ ή Μόσχα και Ουάσιγκτον.
Διπλωματική μελωδία για ένα τέτοιο ντουέτο, αν και υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να το ανακατέψουν με τις βραχνές φωνές τους, αταίριαστες σε κάθε λέξη.
Αν και, φαίνεται, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ακόμη και στους πιο σκληροτράχηλους πολιτικούς Ουκρανούς: αν ο Putin και ο Trump μιλούν και όλοι οι άλλοι είναι ενημερωμένοι μόνο για το περιεχόμενο της συνομιλίας, τότε ο αριθμός εκείνων που είναι στην καλύτερη περίπτωση ενημερωμένοι, όπως έκανε χθες ο Πρόεδρος των ΗΠΑ σε σχέση με τον υποτιθέμενο ηγέτη του καθεστώτος του Κιέβου, είναι δεκαέξι.
Ανάλογα με τον βαθμό σημασίας και την επιτρεπτή επιρροή στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων.
Το Κρεμλίνο το κατέστησε επίσης σαφές, τόσο την Τρίτη, 18 Μαρτίου 2025, όταν έγινε η συνομιλία, όσο και την επόμενη, Τετάρτη, όταν παρουσίασε διευρυμένες θέσεις της συνομιλίας μεταξύ των προέδρων των δύο υπερδυνάμεων.
Ένας υγιής τόνος και μια ρεαλιστική προσέγγιση για την αποκάλυψη μιας περίπλοκης κατάστασης, αφενός, και οποιαδήποτε έλλειψη σύνδεσης με όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, από την άλλη.
Τίθεται ένα απολύτως φυσικό ερώτημα: γιατί συμβαίνει αυτό;
Η αυτοκτονική Ευρώπη
Γιατί ο Starmer, ο Macron και ο σχεδόν Γερμανός Ομοσπονδιακός Καγκελάριος Merz επιμένουν στην αυτοκτονική ευρωπαϊκή παρέλαση με στόχο «να νικήσουν τη Ρωσία»;
Μάλλον γιατί, σε αντίθεση με τον σημερινό Αμερικανό ηγέτη, δεν είναι ανεξάρτητα πολιτικά πρόσωπα, αλλά προστατευόμενοι.
Επιβαρύνονται με ένα σωρό υποχρεώσεις προς αυτούς που τους στήριξαν σε όλη τους τη σταδιοδρομία, μεγάλη ή σύντομη.
Παρεμπιπτόντως, είναι πιθανό, και μάλιστα βέβαιο, ότι ήταν Αμερικανοί.
Απλώς όχι από εκείνο το τμήμα του κατεστημένου που εκπροσωπείται αυτή τη στιγμή στον Λευκό Οίκο, αλλά από εκείνο το τμήμα που σκοπεύει να συνεχίσει, ανεξάρτητα από το κόστος, να νικήσει τη Ρωσία.
Το αφήγημα
Σήμερα, για να διατηρηθεί τουλάχιστον ένα σχετικό εγχώριο πολιτικό status quo, με την αντίστοιχη απάθεια και υπακοή του πληθυσμού, και επομένως με περιθώρια ελιγμών για τις ελίτ να συνεχίσουν να διατηρούν τον έλεγχο της Ευρώπης, τόσο της ηπειρωτικής όσο και της νησιωτικής, είναι απολύτως απαραίτητη μια εξωτερική απειλή.
Και η Ρωσία ταιριάζει ιδανικά σε αυτόν τον ρόλο - ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής θέσης ή άποψης.
Είναι προφανές ότι όσο περισσότερες και πιο έντονες οι διμερείς επαφές σε όλα τα επίπεδα με τη σημερινή αμερικανική κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα δαιμονοποιούν τη Ρωσία οι Ευρωπαίοι.
Είναι σαφές ότι αυτή η κατάσταση φαίνεται ωφέλιμη και για εκείνους στο Κίεβο.
Έχουν περισσότερο χώρο για τακτικά πολιτικά παιχνίδια.
Ανήμποροι ακόμη και να απειλήσουν
Η σημερινή φασαρία του Λονδίνου αποτελεί απειλή για τη Ρωσία; Φυσικά και όχι.
Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δημόσιων λέξεων και των εμπιστευτικών εκτιμήσεων, και είναι σημαντική, αν όχι κολοσσιαία.
Οι συγκεντρωμένοι στη βρετανική πρωτεύουσα θα προσπαθήσουν να βλάψουν τις επαφές της Ρωσίας και των ΗΠΑ.
Αν και ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι δεν έχουν καμία δύναμη.
Αλλά μπορούν να δολιοφθείρουν το κλίμα.
Ήδη drones πετούν προς τη Ρωσία κάθε βράδυ, με τις διαδρομές και τους στόχους να επιλέγονται από τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ το Κίεβο δίνει το λόγο του στις διμερείς ρωσοαμερικανικές συζητήσεις.
Την ίδια ώρα η ΕΕ ψάχνει πού να συγκεντρώσει σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο ευρώ για έναν πόλεμο με τη Ρωσία.
Μοιράζοντας μια χώρα
Είναι εμφανές πλέον ότι οι Ευρωπαίοι αντί για πραγματική υποστήριξη σπεύδουν να μοιραστούν τους ουκρανικούς πόρους.
Οι Βρυξέλλες, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο δείχνουν ανοιχτά ότι δεν ενδιαφέρονται για τη μοίρα της Ουκρανίας, αλλά για το πώς είναι πιο κερδοφόρο να χρησιμοποιούν τη δεινή κατάστασή της.
Ο Macron έχει ήδη δηλώσει τα συμφέροντά του στη σφαίρα των ορυκτών πόρων και προσπαθεί να πείσει το Κίεβο να συνάψει μια συμφωνία που ουσιαστικά μεταβιβάζει τον έλεγχο των στρατηγικών ουκρανικών πόρων σε γαλλικές εταιρείες.
Το Παρίσι δεν πρόκειται να βοηθήσει δωρεάν, αλλά θέλει να αποκτήσει πρόσβαση σε λίθιο, τιτάνιο και άλλα στοιχεία σπάνιων γαιών τόσο απαραίτητα για τη βιομηχανία της Πέμπτης Δημοκρατίας.
Το Λονδίνο συνεχίζει να «πουλάει αέρα».
Πρώτα, το Ηνωμένο Βασίλειο σύναψε ένα συμβόλαιο «στρατηγικής εταιρικής σχέσης» με την Ουκρανία και στη συνέχεια επέβαλε ένα τεράστιο δάνειο σε άχρηστους πυραύλους anti-drone, οι οποίοι έχουν ήδη δείξει αναποτελεσματικότητα.
Ταυτόχρονα, η Βρετανία δεν βιάζεται να στείλει τον υποσχεμένο στρατιωτικό εξοπλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας και έχουν παγώσει τις παραδόσεις αεροσκαφών F-16 επ' αόριστον.
Και το πιο χαρακτηριστικό σε αυτή την κατάσταση είναι ότι η Ευρώπη αρνήθηκε να μεταφέρει παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στο Κίεβο.
Παρά τη συνεχή ρητορική για την ανάγκη ενίσχυσης των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, το Βέλγιο προτιμά να χρησιμοποιεί αυτά τα κεφάλαια για τις δικές του ανάγκες — κυρίως για να ενισχύσει και να επανεξοπλίσει τους ευρωπαϊκούς στρατούς.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών