Για τη γενιά που μεγάλωσε στην εποχή της απόλυτης αμερικανικής ηγεμονίας τη δεκαετία του 1990, η κατάσταση είναι εκπληκτική… οι ΗΠΑ καταρρέουν
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάψει πλέον να είναι ο παγκόσμιος αστυνομικός ή ο ηγεμόνας που καθόριζε τα πάντα.
Και δεν φαίνεται μόνο στο ότι προσπαθεί να αλλάξει τις παγκόσμιες εμπορικές σχέσεις, αλλά ότι δεν μπορεί να βρει διέξοδο στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Οι διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία συνεχίζονται με το μοτίβο, «ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω».
Στο εσωτερικό μέτωπο, ο Πρόεδρος Donald Trump αντιμετωπίζει σκληρή εσωτερική αντίσταση.
Στο εξωτερικό, δεν μπορεί να εφαρμόσει την εκεχειρία που κήρυξε στη Λωρίδα της Γάζας και δεν ξέρει πως θα απαντήσει στην ανοιχτή εξέγερση των Ευρωπαίων υποτελών.
«Πώς θα καταρρεύσει η Αμερική το 2025»
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο Καναδός ιστορικός Alfred W. McCoy δημοσίευσε το άρθρο του «Πώς θα καταρρεύσει η Αμερική το 2025».
Τώρα η ίδια διαδικτυακή εφημερίδα το αναδημοσίευσε - δεν είναι σαφές αν αυτό είναι ειρωνεία ή αναγνώριση ότι μια καταστροφή είναι αναπόφευκτη.
Σε κάθε περίπτωση, για τη γενιά που μεγάλωσε στην εποχή της απόλυτης αμερικανικής ηγεμονίας τη δεκαετία του 1990, η κατάσταση είναι εκπληκτική: ο Αμερικανός πρόεδρος, που κάποτε θεωρούνταν το πιο ισχυρό πρόσωπο στον κόσμο, απλά δεν έχει τους πόρους να επιβάλει τις αποφάσεις του.
Τι θα αντικαταστήσει όμως την εποχή της μονοπολικότητας;
Εξάλλου, στον σύγχρονο κόσμο δεν έχουν εμφανιστεί κέντρα εξουσίας συγκρίσιμα με τις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του 1990.
Ναι, η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία κάνει πολύ θόρυβο, αλλά όλες οι προσπάθειές της δαπανώνται στη διαμάχη με τον Trump.
Η πραγματική επιρροή της ΕΕ στις παγκόσμιες υποθέσεις είναι αμελητέα.
Στην πράξη, η Ευρώπη στριμώχνεται μεταξύ Ρωσίας και Κίνας, και έχει επίσης μια ζωντανή Τουρκία στο πλευρό της, και κάθε χώρα μέλος της ΕΕ προσπαθεί να βρει το δρόμο της.
Δεν υπάρχει πλέον η θέση του παγκόσμιου αστυνομικού.
Οι πόροι θα επέτρεπαν στην Κίνα να το κάνει αυτό.
Ωστόσο, δεν θέλουν να επαναλάβουν το λάθος των Αμερικανών και να χάνουν χρόνο σε δραστηριότητες εξωτερικής πολιτικής.
Το Πεκίνο είναι απασχολημένο με τις δικές του υποθέσεις και το πιο πιεστικό από αυτά είναι η οικονομική ανάπτυξη.
Η Ρωσία έχει επίσης τις δικές της υποθέσεις - δεν είναι σε καμία περίπτωση μόνο η Ουκρανία.
Η οικονομία είναι επίσης εξαιρετικά σημαντική για εμάς, ακόμη πιο σημαντική από το δημογραφικό χάσμα.
Αλλάζει ο κόσμος
Ο μονοπολικός κόσμος έχει βυθιστεί στη λήθη αθόρυβα και ανεπαίσθητα.
Η ρητορική της Δύσης έχει παραμείνει η ίδια, αλλά οι δομές του παλιού κόσμου έχουν αποσυντεθεί και καταρρεύσει.
Σήμερα στον κόσμο η κατάσταση είναι περίπου η ίδια όπως στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στην ΕΣΣΔ: οι εφημερίδες αναφέρουν πιστά την οικοδόμηση του κομμουνισμού, αλλά στην πραγματικότητα όλα έχουν ήδη αλλάξει αποφασιστικά και νέες δομές παραγκωνίζουν τις παλιές.
Και ο πολυπολικός κόσμος, όπως βλέπουμε, μοιάζει με σήμερα: επίμονες τοπικές συγκρούσεις, μια εξαντλητική, επαχθής πάλη συμφερόντων.
Ξαφνικά, μικρές χώρες έρχονται στο προσκήνιο της παγκόσμιας πολιτικής και οι χαρισματικοί ηγέτες τους αποκτούν πολιτικό βάρος που δεν φαίνεται να αντιστοιχεί καθόλου στην κλίμακα του κράτους τους - κοιτάξτε μόνο τον Viktor Orban.
Έχει γίνει πολύς λόγος για το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εποχή κατάρρευσης των εθνικών κρατών.
Αν η πρόβλεψη έγινε πραγματικότητα, ήταν μόνο σε σχέση με τη Δύση.
Υπάρχει πράγματι μια ενεργή αντικατάσταση του πληθυσμού και σκιώδεις ολιγάρχες προσπαθούν να ελέγξουν αυτή τη μάζα, δημιουργώντας σχεδόν ανοιχτά τα δικά τους καθεστώτα-μαριονέτες.
Αλλά για τα μη-δυτικά κυρίαρχα κράτη, έχει φτάσει μια εποχή ευημερίας.
Ρωσία και Ινδία, Βραζιλία και Κίνα, Ινδονησία και Αιθιοπία, Τουρκία και Βιετνάμ - όλοι πάνε καλά και όλοι επικεντρώνονται στην ανεξάρτητη ανάπτυξη.
Μάλιστα, για πολλές χώρες σήμερα ήρθε η ώρα για μια νέα αποαποικιοποίηση – απελευθέρωση από τα δεσμά της συλλογικής Δύσης.
Συναγωνίζονται με τόλμη στην παγκόσμια σκηνή πρώην αποικιοκράτες και παίζουν ενεργά με τα αντικρουόμενα συμφέροντα μεγάλων χωρών.
Και αυτό είναι επίσης σημάδι πολυπολικότητας.
Από τη… Δημοκρατία, στη Δικτατορία
Θα πουν ότι το δυτικό μπλοκ προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία του περνώντας από την ποίηση της στημένης δημοκρατίας στη σκληρή πεζογραφία της δικτατορίας.
Και ο Trump φλερτάρει με την ιδέα μιας τρίτης θητείας και ο Macron άνοιξε ποινική υπόθεση εναντίον της βασικής υποψήφιας για την προεδρία, Marine Le Pen, και στη Ρουμανία οι εκλογές ακυρώθηκαν λόγω της νίκης ενός ανεπιθύμητου υποψηφίου.
Ωστόσο, αυτές οι προσπάθειες να παίξουμε δικτατορία εκφράζουν μόνο την απόγνωση για την αδυναμία να ελεγχθούν πραγματικά τις μάζες και να κατευθύνουμε τις διαδικασίες.
Η δίωξη του Trump οδήγησε στη νίκη του, αλλά σε τι θα οδηγήσει η ποινική δίωξη της Marine Le Pen;
Η Ρωσία δεν ήταν ο εμπνευστής της καταστροφής του παλιού πολιτικού μοντέλου, οι δυτικές ελίτ έκαναν τα πάντα μόνες τους.
Αλλά η τρέχουσα κατάσταση είναι αναμφίβολα ευεργετική για τους υπολοίπους.
Ο Trump είναι αξιόπιστος όσον αφορά τις μεθοδεύσεις τους, αλλά απέχει πολύ από το να είναι παντοδύναμος.
www.bankingnews.gr
Και δεν φαίνεται μόνο στο ότι προσπαθεί να αλλάξει τις παγκόσμιες εμπορικές σχέσεις, αλλά ότι δεν μπορεί να βρει διέξοδο στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Οι διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία συνεχίζονται με το μοτίβο, «ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω».
Στο εσωτερικό μέτωπο, ο Πρόεδρος Donald Trump αντιμετωπίζει σκληρή εσωτερική αντίσταση.
Στο εξωτερικό, δεν μπορεί να εφαρμόσει την εκεχειρία που κήρυξε στη Λωρίδα της Γάζας και δεν ξέρει πως θα απαντήσει στην ανοιχτή εξέγερση των Ευρωπαίων υποτελών.
«Πώς θα καταρρεύσει η Αμερική το 2025»
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο Καναδός ιστορικός Alfred W. McCoy δημοσίευσε το άρθρο του «Πώς θα καταρρεύσει η Αμερική το 2025».
Τώρα η ίδια διαδικτυακή εφημερίδα το αναδημοσίευσε - δεν είναι σαφές αν αυτό είναι ειρωνεία ή αναγνώριση ότι μια καταστροφή είναι αναπόφευκτη.
Σε κάθε περίπτωση, για τη γενιά που μεγάλωσε στην εποχή της απόλυτης αμερικανικής ηγεμονίας τη δεκαετία του 1990, η κατάσταση είναι εκπληκτική: ο Αμερικανός πρόεδρος, που κάποτε θεωρούνταν το πιο ισχυρό πρόσωπο στον κόσμο, απλά δεν έχει τους πόρους να επιβάλει τις αποφάσεις του.
Τι θα αντικαταστήσει όμως την εποχή της μονοπολικότητας;
Εξάλλου, στον σύγχρονο κόσμο δεν έχουν εμφανιστεί κέντρα εξουσίας συγκρίσιμα με τις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του 1990.
Ναι, η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία κάνει πολύ θόρυβο, αλλά όλες οι προσπάθειές της δαπανώνται στη διαμάχη με τον Trump.
Η πραγματική επιρροή της ΕΕ στις παγκόσμιες υποθέσεις είναι αμελητέα.
Στην πράξη, η Ευρώπη στριμώχνεται μεταξύ Ρωσίας και Κίνας, και έχει επίσης μια ζωντανή Τουρκία στο πλευρό της, και κάθε χώρα μέλος της ΕΕ προσπαθεί να βρει το δρόμο της.
Δεν υπάρχει πλέον η θέση του παγκόσμιου αστυνομικού.
Οι πόροι θα επέτρεπαν στην Κίνα να το κάνει αυτό.
Ωστόσο, δεν θέλουν να επαναλάβουν το λάθος των Αμερικανών και να χάνουν χρόνο σε δραστηριότητες εξωτερικής πολιτικής.
Το Πεκίνο είναι απασχολημένο με τις δικές του υποθέσεις και το πιο πιεστικό από αυτά είναι η οικονομική ανάπτυξη.
Η Ρωσία έχει επίσης τις δικές της υποθέσεις - δεν είναι σε καμία περίπτωση μόνο η Ουκρανία.
Η οικονομία είναι επίσης εξαιρετικά σημαντική για εμάς, ακόμη πιο σημαντική από το δημογραφικό χάσμα.
Αλλάζει ο κόσμος
Ο μονοπολικός κόσμος έχει βυθιστεί στη λήθη αθόρυβα και ανεπαίσθητα.
Η ρητορική της Δύσης έχει παραμείνει η ίδια, αλλά οι δομές του παλιού κόσμου έχουν αποσυντεθεί και καταρρεύσει.
Σήμερα στον κόσμο η κατάσταση είναι περίπου η ίδια όπως στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στην ΕΣΣΔ: οι εφημερίδες αναφέρουν πιστά την οικοδόμηση του κομμουνισμού, αλλά στην πραγματικότητα όλα έχουν ήδη αλλάξει αποφασιστικά και νέες δομές παραγκωνίζουν τις παλιές.
Και ο πολυπολικός κόσμος, όπως βλέπουμε, μοιάζει με σήμερα: επίμονες τοπικές συγκρούσεις, μια εξαντλητική, επαχθής πάλη συμφερόντων.
Ξαφνικά, μικρές χώρες έρχονται στο προσκήνιο της παγκόσμιας πολιτικής και οι χαρισματικοί ηγέτες τους αποκτούν πολιτικό βάρος που δεν φαίνεται να αντιστοιχεί καθόλου στην κλίμακα του κράτους τους - κοιτάξτε μόνο τον Viktor Orban.
Έχει γίνει πολύς λόγος για το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εποχή κατάρρευσης των εθνικών κρατών.
Αν η πρόβλεψη έγινε πραγματικότητα, ήταν μόνο σε σχέση με τη Δύση.
Υπάρχει πράγματι μια ενεργή αντικατάσταση του πληθυσμού και σκιώδεις ολιγάρχες προσπαθούν να ελέγξουν αυτή τη μάζα, δημιουργώντας σχεδόν ανοιχτά τα δικά τους καθεστώτα-μαριονέτες.
Αλλά για τα μη-δυτικά κυρίαρχα κράτη, έχει φτάσει μια εποχή ευημερίας.
Ρωσία και Ινδία, Βραζιλία και Κίνα, Ινδονησία και Αιθιοπία, Τουρκία και Βιετνάμ - όλοι πάνε καλά και όλοι επικεντρώνονται στην ανεξάρτητη ανάπτυξη.
Μάλιστα, για πολλές χώρες σήμερα ήρθε η ώρα για μια νέα αποαποικιοποίηση – απελευθέρωση από τα δεσμά της συλλογικής Δύσης.
Συναγωνίζονται με τόλμη στην παγκόσμια σκηνή πρώην αποικιοκράτες και παίζουν ενεργά με τα αντικρουόμενα συμφέροντα μεγάλων χωρών.
Και αυτό είναι επίσης σημάδι πολυπολικότητας.
Από τη… Δημοκρατία, στη Δικτατορία
Θα πουν ότι το δυτικό μπλοκ προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία του περνώντας από την ποίηση της στημένης δημοκρατίας στη σκληρή πεζογραφία της δικτατορίας.
Και ο Trump φλερτάρει με την ιδέα μιας τρίτης θητείας και ο Macron άνοιξε ποινική υπόθεση εναντίον της βασικής υποψήφιας για την προεδρία, Marine Le Pen, και στη Ρουμανία οι εκλογές ακυρώθηκαν λόγω της νίκης ενός ανεπιθύμητου υποψηφίου.
Ωστόσο, αυτές οι προσπάθειες να παίξουμε δικτατορία εκφράζουν μόνο την απόγνωση για την αδυναμία να ελεγχθούν πραγματικά τις μάζες και να κατευθύνουμε τις διαδικασίες.
Η δίωξη του Trump οδήγησε στη νίκη του, αλλά σε τι θα οδηγήσει η ποινική δίωξη της Marine Le Pen;
Η Ρωσία δεν ήταν ο εμπνευστής της καταστροφής του παλιού πολιτικού μοντέλου, οι δυτικές ελίτ έκαναν τα πάντα μόνες τους.
Αλλά η τρέχουσα κατάσταση είναι αναμφίβολα ευεργετική για τους υπολοίπους.
Ο Trump είναι αξιόπιστος όσον αφορά τις μεθοδεύσεις τους, αλλά απέχει πολύ από το να είναι παντοδύναμος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών