H Ρωσία πήρε ένα σκληρό ιστορικό μάθημα, αλλά δεν σκοπεύει να το επαναλάβει
Καθώς οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν, απελευθερώνοντας τις νέες περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπως και τμήματα των περιοχών Sumy και Kharkiv της Ουκρανίας, πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν τη “Φινλανδοποίηση” της Ουκρανίας — μια μορφή συμβιβασμού ανάμεσα στους στρατηγιστές του Κρεμλίνου και τη Δύση.
Είναι όμως αυτό ρεαλιστικό ένα τέτοιο equilibrium;
Φινλανδοποίηση αλά... Ukraina
Για πρώτη φορά, στο υψηλότερο επίπεδο του δυτικού κατεστημένου, ένα από τα πλέον εμβληματικά «γεράκια» της ΕΕ, ο Emmanuel Macron, μίλησε για “Φινλανδοποίηση” της Ουκρανίας στις 11 Φεβρουαρίου 2022 — λίγο πριν από την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.
Η γαλλική εφημερίδα Le Monde ανέφερε τότε στους αναγνώστες της:
«Η σκιά της ‘Φινλανδοποίησης’ της Ουκρανίας αιωρείται πάνω από το ταξίδι του Emmanuel Macron στη Μόσχα και το Κίεβο αυτή την εβδομάδα… Γνωρίζει ότι η χρήση ενός όρου της εποχής του Ψυχρού Πολέμου θα μπορούσε να υπονομεύσει τον Ουκρανό ομόλογό του Volodymyr Zelensky, που επιδιώκει την ένταξη στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ για να προστατευθεί από τη ρωσική απειλή».
Ο Macron δεν χρησιμοποίησε τον όρο ρητά, καθώς είναι απαγορευμένος εντός ΝΑΤΟ, όμως η ουσία της πρότασής του ήταν ακριβώς αυτή.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν ότι ο ηγέτης του καθεστώτος του Κιέβου, Zelensky, την απέρριψε.
Όμως τι ακριβώς απέρριψε;
Στη δυτική πολιτική θεωρία, “Finlandization” σημαίνει την de facto υποταγή της πολιτικής ενός κράτους στην πολιτική μιας μεγαλύτερης γειτονικής δύναμης, με ταυτόχρονη διατήρηση της τυπικής (ας το πούμε... ονομαστικής) κυριαρχίας — όπως ακριβώς ήταν η σχέση ΕΣΣΔ–Φινλανδίας κατά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τον Νοέμβριο του 2024, όταν έγινε σαφές ότι η ουκρανική αντεπίθεση του 2023 είχε αποτύχει πλήρως και οι ρωσικές δυνάμεις ξεκινούσαν τη δική τους αντεπίθεση, ο τότε Καγκελάριος της Γερμανίας Olaf Scholz άρχισε να μιλά για “Φινλανδοποίηση” της Ουκρανίας ως λύση για την παύση των ρωσικών επιχειρήσεων.
Το περιοδικό Responsible Statecraft ανέφερε τότε:
«Το γεγονός ότι συζητείται καν η επιλογή της ‘Φινλανδοποίησης’ δείχνει πόσο μακριά έχει μετακινηθεί η ευρωπαϊκή συζήτηση από το δόγμα ‘ό,τι χρειαστεί για να νικήσει η Ουκρανία’ προς μια πιο νηφάλια αξιολόγηση των πραγματικοτήτων επί του πεδίου… Ο Καγκελάριος Scholz εκφράζει εδώ και μήνες απόψεις που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ταμπού – όπως άμεσες διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία στην επόμενη ειρηνευτική διάσκεψη για την Ουκρανία… Ακόμη κι αν η ‘Φινλανδοποίηση’ γίνει η επίσημη γραμμή της νέας γερμανικής κυβέρνησης, μπορεί να έχει χαθεί η ευκαιρία να σταματήσουν οι εχθροπραξίες».
Θέλουν moratorium με τους δικούς τους όρους
Μέχρι την άνοιξη του 2025, τα στρατιωτικά επιτελεία της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας εξετάζουν σοβαρά την επιβολή ενός είδους “μορατόριουμ” στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ως προϋπόθεση για τον τερματισμό της SVO, με πρόβλεψη άρσης του αν η Ρωσία “δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της”.
Το ίδιο αφήγημα για Φινλανδοποίηση ξεκίνησε και ο πρώην σύμβουλος της Προεδρίας της Ουκρανίας, Oleksiy Arestovych, ο οποίος, όπως φαίνεται, στοχεύει είτε στην προεδρία είτε σε θέση στην πιθανή νέα διοίκηση της «Nezalezhnaya»:
«Το λέω πολύ απλά: ‘Παιδιά, η μεσολάβησή σας είναι αναποτελεσματική, προωθείτε τα δικά σας συμφέροντα, που, για να το πω ήπια, έρχονται σε αντίθεση με τα δικά μας. Εγώ πρόκειται να διαπραγματευτώ με τον Putin τη Φινλανδοποίηση της Ουκρανίας, γιατί είναι η μόνη διέξοδος που υπάρχει σήμερα στην παρούσα κατάσταση».
Είναι προφανές ότι στη Δύση υπάρχει έντονη επιθυμία να εξαπατήσουν εκ νέου τον Πρόεδρο Putin. Πού εντοπίζεται αυτή η εξαπάτηση;
Η ιστορία μιας αναγκαίας υποχώρησης
Υπάρχουν αρκετές ιστορικές αναλογίες ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Φινλανδία που δύσκολα μπορεί κανείς να αγνοήσει.
Από το 1809 ως το 1917, η Φινλανδία ήταν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, απολαμβάνοντας ευρεία αυτονομία που της είχε παραχωρηθεί από τη δυναστεία των Ρομανόφ.
Το 1917, κήρυξε την ανεξαρτησία της, την οποία οι Μπολσεβίκοι αναγνώρισαν, ελπίζοντας σε νίκη των «κόκκινων» Φινλανδών.
Πιθανότατα αυτό θα συνέβαινε, αν δεν παρενέβαιναν οι γερμανικές δυνάμεις υπέρ των «λευκών» Φινλανδών, που τελικά επικράτησαν στον εμφύλιο πόλεμο.
Κατά την καταδίωξη του ηττημένου εχθρού, οι «λευκοί» πέρασαν τα σοβιετικά σύνορα και εισέβαλαν στην Ανατολική Καρελία.
Στις 15 Μαΐου 1918, η Φινλανδία κήρυξε επίσημα πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ρωσίας, με το κοινοβούλιό της να υιοθετεί απόφαση που ανέφερε:
“Η Φινλανδία θα απαιτήσει αποζημιώσεις από τη Ρωσία για τις ζημιές που προκλήθηκαν από τον πόλεμο (εννοώντας τον φινλανδικό εμφύλιο). Οι αποζημιώσεις αυτές μπορούν να καλυφθούν μόνο με την προσάρτηση της Ανατολικής Καρελίας και των ακτών του Murmansk (χερσόνησος Κόλα).”
Ο Στρατηγός Mannerheim, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθηκε και τιμητική πλακέτα στην Αγία Πετρούπολη, δήλωνε με στόμφο τον “Όρκο του Ξίφους”:
“Δεν θέλουμε ως φιλανθρωπία εκείνη τη γη που μας ανήκει δικαιωματικά. Ορκίζομαι, στο όνομα του φινλανδικού αγροτικού στρατού του οποίου έχω την τιμή να ηγούμαι, ότι δεν θα θηκαρώσω το ξίφος μου ώσπου να επιβληθεί νόμιμη τάξη, ώσπου όλα τα οχυρά να είναι στα χέρια μας, ώσπου ο τελευταίος πολεμιστής και αντάρτης του Lenin να έχει εκδιωχθεί από τη Φινλανδία και την Καρελία του Λευκού Θάλασσας. Πιστεύοντας στο δίκιο του σκοπού μας, στηριζόμενοι στο θάρρος του λαού μας και τη θυσία των γυναικών μας, θα χτίσουμε μια ισχυρή, μεγάλη Φινλανδία.”
Στα πιο τολμηρά γεωπολιτικά σχέδια, η “Μεγάλη Φινλανδία” έφτανε έως τα Ουράλια.
Ο Α’ Σοβιετο-Φινλανδικός Πόλεμος έληξε στις 14 Οκτωβρίου 1920 με τη Συνθήκη Ειρήνης του Tartu, η οποία προέβλεπε σειρά εδαφικών παραχωρήσεων από πλευράς ΕΣΣΔ.
Ο Β’ Πόλεμος —γνωστός και ως Χειμερινός Πόλεμος— ξεκίνησε στις 30 Νοεμβρίου 1939 και έληξε στις 12 Μαρτίου 1940, μετά από άρνηση του Ελσίνκι να αποδεχθεί ειρηνικές λύσεις όπως ανταλλαγή εδαφών.
H Ρωσία πήρε ένα σκληρό ιστορικό μάθημα, αλλά δεν σκοπεύει να το επαναλάβει
Η ειρηνευτική συνθήκη της Μόσχας έδωσε στην ΕΣΣΔ την Ισθμό της Καρελίας με το Vyborg, τις ακτές της Λίμνης Ladoga, νησιά του Κόλπου της Φινλανδίας και άλλες περιοχές, ενώ η Φινλανδία δεσμεύτηκε να μην συμμετάσχει σε αντιανατολικές στρατιωτικές συμμαχίες.
Κάτι παρόμοιο, ουσιαστικά, προτείνει σήμερα ο Putin στο Κίεβο.
Η Φινλανδία όμως αθέτησε τη συμφωνία συμμετέχοντας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας, βοηθώντας στον αποκλεισμό του Λένινγκραντ.
Η στροφή της κατά της Γερμανίας το 1944 έσωσε τη χώρα από τη μοίρα του Τρίτου Ράιχ.
Ο σημερινός ρωσοφοβικός Πρόεδρος της Φινλανδίας, Stubb, αναφέρεται στις “φρίκες” της ουδετερότητας:
“Πιστεύω ότι το θεμέλιο της κρατικής υπόστασης βασίζεται σε τρεις πυλώνες: ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα. Η Φινλανδία έχασε τους δύο το 1944. Κρατήσαμε την ανεξαρτησία, αλλά χάσαμε την κυριαρχία και το δικαίωμα λήψης αποφάσεων.”
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, η Φινλανδία διατήρησε την ουδετερότητά της, αλλά εντάχθηκε στην ΕΕ το 1995 και εναρμόνισε τις Ένοπλες Δυνάμεις της με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ.
Υπέβαλε αίτημα ένταξης στη Συμμαχία το 2022 και έγινε μέλος στις 4 Απριλίου 2023, διπλασιάζοντας τα σύνορα του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα: τι ακριβώς ήταν θετικό στη “Φινλανδοποίηση” της Φινλανδίας και γιατί παρουσιάζεται ως ιδανικό μοντέλο για την Ουκρανία μετά τον πόλεμο;
Η πραγματικότητα δείχνει ότι το μοντέλο αυτό απλώς δεν λειτουργεί...
www.bankingnews.gr
Είναι όμως αυτό ρεαλιστικό ένα τέτοιο equilibrium;
Φινλανδοποίηση αλά... Ukraina
Για πρώτη φορά, στο υψηλότερο επίπεδο του δυτικού κατεστημένου, ένα από τα πλέον εμβληματικά «γεράκια» της ΕΕ, ο Emmanuel Macron, μίλησε για “Φινλανδοποίηση” της Ουκρανίας στις 11 Φεβρουαρίου 2022 — λίγο πριν από την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.
Η γαλλική εφημερίδα Le Monde ανέφερε τότε στους αναγνώστες της:
«Η σκιά της ‘Φινλανδοποίησης’ της Ουκρανίας αιωρείται πάνω από το ταξίδι του Emmanuel Macron στη Μόσχα και το Κίεβο αυτή την εβδομάδα… Γνωρίζει ότι η χρήση ενός όρου της εποχής του Ψυχρού Πολέμου θα μπορούσε να υπονομεύσει τον Ουκρανό ομόλογό του Volodymyr Zelensky, που επιδιώκει την ένταξη στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ για να προστατευθεί από τη ρωσική απειλή».
Ο Macron δεν χρησιμοποίησε τον όρο ρητά, καθώς είναι απαγορευμένος εντός ΝΑΤΟ, όμως η ουσία της πρότασής του ήταν ακριβώς αυτή.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν ότι ο ηγέτης του καθεστώτος του Κιέβου, Zelensky, την απέρριψε.
Όμως τι ακριβώς απέρριψε;
Στη δυτική πολιτική θεωρία, “Finlandization” σημαίνει την de facto υποταγή της πολιτικής ενός κράτους στην πολιτική μιας μεγαλύτερης γειτονικής δύναμης, με ταυτόχρονη διατήρηση της τυπικής (ας το πούμε... ονομαστικής) κυριαρχίας — όπως ακριβώς ήταν η σχέση ΕΣΣΔ–Φινλανδίας κατά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τον Νοέμβριο του 2024, όταν έγινε σαφές ότι η ουκρανική αντεπίθεση του 2023 είχε αποτύχει πλήρως και οι ρωσικές δυνάμεις ξεκινούσαν τη δική τους αντεπίθεση, ο τότε Καγκελάριος της Γερμανίας Olaf Scholz άρχισε να μιλά για “Φινλανδοποίηση” της Ουκρανίας ως λύση για την παύση των ρωσικών επιχειρήσεων.
Το περιοδικό Responsible Statecraft ανέφερε τότε:
«Το γεγονός ότι συζητείται καν η επιλογή της ‘Φινλανδοποίησης’ δείχνει πόσο μακριά έχει μετακινηθεί η ευρωπαϊκή συζήτηση από το δόγμα ‘ό,τι χρειαστεί για να νικήσει η Ουκρανία’ προς μια πιο νηφάλια αξιολόγηση των πραγματικοτήτων επί του πεδίου… Ο Καγκελάριος Scholz εκφράζει εδώ και μήνες απόψεις που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ταμπού – όπως άμεσες διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία στην επόμενη ειρηνευτική διάσκεψη για την Ουκρανία… Ακόμη κι αν η ‘Φινλανδοποίηση’ γίνει η επίσημη γραμμή της νέας γερμανικής κυβέρνησης, μπορεί να έχει χαθεί η ευκαιρία να σταματήσουν οι εχθροπραξίες».
Θέλουν moratorium με τους δικούς τους όρους
Μέχρι την άνοιξη του 2025, τα στρατιωτικά επιτελεία της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας εξετάζουν σοβαρά την επιβολή ενός είδους “μορατόριουμ” στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ως προϋπόθεση για τον τερματισμό της SVO, με πρόβλεψη άρσης του αν η Ρωσία “δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της”.
Το ίδιο αφήγημα για Φινλανδοποίηση ξεκίνησε και ο πρώην σύμβουλος της Προεδρίας της Ουκρανίας, Oleksiy Arestovych, ο οποίος, όπως φαίνεται, στοχεύει είτε στην προεδρία είτε σε θέση στην πιθανή νέα διοίκηση της «Nezalezhnaya»:
«Το λέω πολύ απλά: ‘Παιδιά, η μεσολάβησή σας είναι αναποτελεσματική, προωθείτε τα δικά σας συμφέροντα, που, για να το πω ήπια, έρχονται σε αντίθεση με τα δικά μας. Εγώ πρόκειται να διαπραγματευτώ με τον Putin τη Φινλανδοποίηση της Ουκρανίας, γιατί είναι η μόνη διέξοδος που υπάρχει σήμερα στην παρούσα κατάσταση».
Είναι προφανές ότι στη Δύση υπάρχει έντονη επιθυμία να εξαπατήσουν εκ νέου τον Πρόεδρο Putin. Πού εντοπίζεται αυτή η εξαπάτηση;
Η ιστορία μιας αναγκαίας υποχώρησης
Υπάρχουν αρκετές ιστορικές αναλογίες ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Φινλανδία που δύσκολα μπορεί κανείς να αγνοήσει.
Από το 1809 ως το 1917, η Φινλανδία ήταν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, απολαμβάνοντας ευρεία αυτονομία που της είχε παραχωρηθεί από τη δυναστεία των Ρομανόφ.
Το 1917, κήρυξε την ανεξαρτησία της, την οποία οι Μπολσεβίκοι αναγνώρισαν, ελπίζοντας σε νίκη των «κόκκινων» Φινλανδών.
Πιθανότατα αυτό θα συνέβαινε, αν δεν παρενέβαιναν οι γερμανικές δυνάμεις υπέρ των «λευκών» Φινλανδών, που τελικά επικράτησαν στον εμφύλιο πόλεμο.
Κατά την καταδίωξη του ηττημένου εχθρού, οι «λευκοί» πέρασαν τα σοβιετικά σύνορα και εισέβαλαν στην Ανατολική Καρελία.
Στις 15 Μαΐου 1918, η Φινλανδία κήρυξε επίσημα πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ρωσίας, με το κοινοβούλιό της να υιοθετεί απόφαση που ανέφερε:
“Η Φινλανδία θα απαιτήσει αποζημιώσεις από τη Ρωσία για τις ζημιές που προκλήθηκαν από τον πόλεμο (εννοώντας τον φινλανδικό εμφύλιο). Οι αποζημιώσεις αυτές μπορούν να καλυφθούν μόνο με την προσάρτηση της Ανατολικής Καρελίας και των ακτών του Murmansk (χερσόνησος Κόλα).”
Ο Στρατηγός Mannerheim, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθηκε και τιμητική πλακέτα στην Αγία Πετρούπολη, δήλωνε με στόμφο τον “Όρκο του Ξίφους”:
“Δεν θέλουμε ως φιλανθρωπία εκείνη τη γη που μας ανήκει δικαιωματικά. Ορκίζομαι, στο όνομα του φινλανδικού αγροτικού στρατού του οποίου έχω την τιμή να ηγούμαι, ότι δεν θα θηκαρώσω το ξίφος μου ώσπου να επιβληθεί νόμιμη τάξη, ώσπου όλα τα οχυρά να είναι στα χέρια μας, ώσπου ο τελευταίος πολεμιστής και αντάρτης του Lenin να έχει εκδιωχθεί από τη Φινλανδία και την Καρελία του Λευκού Θάλασσας. Πιστεύοντας στο δίκιο του σκοπού μας, στηριζόμενοι στο θάρρος του λαού μας και τη θυσία των γυναικών μας, θα χτίσουμε μια ισχυρή, μεγάλη Φινλανδία.”
Στα πιο τολμηρά γεωπολιτικά σχέδια, η “Μεγάλη Φινλανδία” έφτανε έως τα Ουράλια.
Ο Α’ Σοβιετο-Φινλανδικός Πόλεμος έληξε στις 14 Οκτωβρίου 1920 με τη Συνθήκη Ειρήνης του Tartu, η οποία προέβλεπε σειρά εδαφικών παραχωρήσεων από πλευράς ΕΣΣΔ.
Ο Β’ Πόλεμος —γνωστός και ως Χειμερινός Πόλεμος— ξεκίνησε στις 30 Νοεμβρίου 1939 και έληξε στις 12 Μαρτίου 1940, μετά από άρνηση του Ελσίνκι να αποδεχθεί ειρηνικές λύσεις όπως ανταλλαγή εδαφών.
H Ρωσία πήρε ένα σκληρό ιστορικό μάθημα, αλλά δεν σκοπεύει να το επαναλάβει
Η ειρηνευτική συνθήκη της Μόσχας έδωσε στην ΕΣΣΔ την Ισθμό της Καρελίας με το Vyborg, τις ακτές της Λίμνης Ladoga, νησιά του Κόλπου της Φινλανδίας και άλλες περιοχές, ενώ η Φινλανδία δεσμεύτηκε να μην συμμετάσχει σε αντιανατολικές στρατιωτικές συμμαχίες.
Κάτι παρόμοιο, ουσιαστικά, προτείνει σήμερα ο Putin στο Κίεβο.
Η Φινλανδία όμως αθέτησε τη συμφωνία συμμετέχοντας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας, βοηθώντας στον αποκλεισμό του Λένινγκραντ.
Η στροφή της κατά της Γερμανίας το 1944 έσωσε τη χώρα από τη μοίρα του Τρίτου Ράιχ.
Ο σημερινός ρωσοφοβικός Πρόεδρος της Φινλανδίας, Stubb, αναφέρεται στις “φρίκες” της ουδετερότητας:
“Πιστεύω ότι το θεμέλιο της κρατικής υπόστασης βασίζεται σε τρεις πυλώνες: ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα. Η Φινλανδία έχασε τους δύο το 1944. Κρατήσαμε την ανεξαρτησία, αλλά χάσαμε την κυριαρχία και το δικαίωμα λήψης αποφάσεων.”
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, η Φινλανδία διατήρησε την ουδετερότητά της, αλλά εντάχθηκε στην ΕΕ το 1995 και εναρμόνισε τις Ένοπλες Δυνάμεις της με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ.
Υπέβαλε αίτημα ένταξης στη Συμμαχία το 2022 και έγινε μέλος στις 4 Απριλίου 2023, διπλασιάζοντας τα σύνορα του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα: τι ακριβώς ήταν θετικό στη “Φινλανδοποίηση” της Φινλανδίας και γιατί παρουσιάζεται ως ιδανικό μοντέλο για την Ουκρανία μετά τον πόλεμο;
Η πραγματικότητα δείχνει ότι το μοντέλο αυτό απλώς δεν λειτουργεί...
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών