Οι σκιές των συμφωνιών του Μινσκ εξακολουθούν να βαραίνουν κάθε διπλωματική απόπειρα για ειρήνη στην Ουκρανία, καθώς Μόσχα και Κίεβο προσπαθούν – με δυσκολία – να διερευνήσουν νέα περιθώρια κατάπαυσης του πυρός.
Όπως τονίζει η Euractiv, οι συμφωνίες, που υπογράφηκαν το 2014 και το 2015 με τη διαμεσολάβηση της Γαλλίας και της Γερμανίας υπό την αιγίδα του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), δεν κατάφεραν να θέσουν τέλος στη σύρραξη στο Ντονμπάς ούτε να οικοδομήσουν ένα διαρκές πλαίσιο πολιτικής επίλυσης.
Παρά τις διακηρύξεις περί αποκλιμάκωσης, τα βασικά σημεία των συμφωνιών – όπως η συνταγματική αναγνώριση ειδικού καθεστώτος για τις αποσχισθείσες περιοχές και ο πλήρης έλεγχος των συνόρων από το ουκρανικό κράτος – δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, λόγω βαθύτατης αμοιβαίας δυσπιστίας και ασάφειας στους όρους.
Σήμερα, σχεδόν μια δεκαετία μετά, η αναφορά στα Μινσκ Ι και ΙΙ προκαλεί περισσότερο πικρία παρά ελπίδα.
Ουκρανοί αξιωματούχοι θεωρούν ότι αποτέλεσαν ένα είδος διπλωματικής «παγίδας», η οποία έδωσε χρόνο στη Ρωσία να εδραιώσει την επιρροή της στις κατεχόμενες περιοχές.
Από την άλλη, η Ρωσία κατηγορεί τη Δύση και το Κίεβο ότι δεν εφάρμοσαν τα συμφωνηθέντα, επιμένοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την αναγνώριση των «πραγματικοτήτων στο έδαφος».
Νέος οδικός χάρτης
Οι διεθνείς διπλωμάτες, παράλληλα, καλούνται να σχεδιάσουν έναν νέο οδικό χάρτη προς την ειρήνη χωρίς να επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος.
Οι συνομιλίες για ενδεχόμενη εκεχειρία – είτε σε διμερές είτε σε πολυμερές επίπεδο – σκοντάφτουν στη δυσπιστία που άφησαν πίσω οι συμφωνίες του Μινσκ.
Αναλυτές επισημαίνουν ότι χωρίς σαφή, δεσμευτικά και εφαρμόσιμα πλαίσια ασφαλείας και επιτήρησης, κάθε απόπειρα κατάπαυσης του πυρός κινδυνεύει να έχει την ίδια τύχη με τις προηγούμενες.
Το ερώτημα πλέον δεν είναι μόνο αν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, αλλά αν μπορεί να χτιστεί ένας μηχανισμός που να την διατηρήσει – αυτή τη φορά, με ειλικρίνεια και λογοδοσία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών